จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 488

ได้ยินเสียงมีดดาบฟันกันนอกช่องทางลับ แถมยังมีเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เสียงร้องโหยหวน มู่เซียวเซียวสีหน้าเย็นชา ไม่มีความเห็นอกเห็นใจหรือสงสารเลยสักนิด

พอมู่เซียวเซียวออกมาจากช่องทางลับ ก็มาถึงไหล่เขาของด้านหลังเขาแล้ว หันหน้ามองไปตรงหอเทพเซียนที่อยู่ไกล ๆ ก็ได้กลายเป็นเปลวเพลิงไปทั้งหมดแล้ว

เปลวเพลิงที่ร้อนแรงเผาไหม้ไป จนทำให้ท้องฟ้าแดงไปเกือบครึ่ง หอเทพเซียนที่ดำรงอยู่มาเป็นร้อยปีก็จบสิ้นไปแบบนี้เลย

มู่เซียวเซียวโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว ตกลงเป็นใครกันนะที่เข้ามาฆ่าคนในหอเทพเซียนได้อย่างไม่มีสุ้มไม่มีเสียงแบบนี้?

ต่อไปนางจะไม่ใช่คุณหนูใหญ่แห่งหอเทพเซียนอีกต่อไปแล้ว จะไม่ถูกคนเคารพนับถืออีกต่อไปแล้ว พอคิดมาถึงตรงนี้สีหน้าของมู่เซียวเซียวก็ยิ่งขาวซีดขึ้นมาหลายเท่า ความแค้นนี้ยังไงนางก็ต้องสะสางให้ได้

นางมองไปที่ห้องของซ่างกวนหรู เปลวไฟสูงเสียดฟ้า ไม่มีความรู้สึกผิดหรือละอายใจเลยสักนิด บนใบหน้ากลับมีแววสมน้ำหน้าและซะใจอยู่

ตั้งแต่เด็กคนที่ท่านพ่อรัก และตามใจที่สุดก็คือว่านว่าน ไม่ว่านางจะก่อเรื่องใหญ่แค่ไหน ทำผิดอะไรมา ท่านพ่อก็มักจะช่วยแก้ปัญหาให้นาง อย่างมากก็แค่ตำหนิไม่กี่คำ แต่กับนางนั้นมักจะโหดร้ายมาตลอด แค่นางทำอะไรผิดนิดหน่อย ก็มักจะถูกตบตีด่าว่า

มีหลายครั้ง ที่มู่เซียวเซียวรู้สึกอิจฉาว่านว่านมากจริง ๆ นางสามารถทำเรื่องทุกอย่างที่ตัวเองอยากทำได้ นางสามารถทำตามใจทุกอย่างที่ต้องการได้ แต่กลับกันนางกลับต้องมาแบกรับภาระหนักอึ้งทุกอย่างของหอเทพเซียนเอาไว้

เป็นลูกสาวเหมือนกัน ทำไมท่านพ่อต้องใจดำ โหดร้าย และไม่มีเยื่อใยกับตัวเองขนาดนี้ แต่กลับรักใคร่ว่านว่านแบบนั้น

นี่ก็คือท่านพ่อที่รักว่านว่านขนาดนั้น แต่กลับยอมปล่อยว่านว่านไปเพราะผลประโยชน์และหน้าตา ตั้งแต่วินาทีนั้นมู่เซียวเซียวก็รู้แล้วว่า ในสายตาท่านพ่อ หอเทพเซียนกับหน้าตานั้นสำคัญกว่าทุกสิ่ง ถึงแม้จะเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเองก็ตาม

เขายังสามารถปฏิบัติกับว่านว่านแบบนั้นได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวเองเลย

ดังนั้นเมื่อกี้ทั้ง ๆ ที่มู่เซียวเซียวมีโอกาสที่จะไปส่งข่าวได้ แต่นางก็ไม่ทำ เมื่อเทียบกับการถูกท่านพ่อละทิ้งหรือทอดทิ้งอย่างหมากตัวหนึ่งในอนาคต ไม่สู้ลงมือก่อนเป็นผู้เหลือกว่าดีกว่า

ในเมื่อเขาใส่ใจซ่างกวนหรูเช่นนี้ ทั้งสองคนไปเป็นเพื่อนร่วมทางในปรโลกก็ดีเหมือนกัน

สายตาของมู่เซียวเซียวเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง หมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

ในหอเทพเซียน

มู่เทียนบากับซ่างกวนหรูยังคงนอนหลับสนิทอยู่ ก็ได้ยินด้านนอกมีเสียงความเคลื่อนไหว ในอากาศยังมีกลิ่นเผาไหม้อีกด้วย มู่เทียนบาสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา แล้วก็รีบลุกขึ้นมา

เพียงแต่ว่าเขายังไม่ทันได้ออกนอกประตู เป่ยหมิงฉี่ที่อยู่ด้านนอกก็พาลูกน้องหลายคนฝ่าเข้ามาแล้ว

“พวกเจ้าเป็นใครกัน ถึงกล้าฝ่าเข้ามาในหอเทพเซียน?” มู่เทียนบาพูดเสียงเย็นขึ้นมา ยกมือขึ้นมาก็สาดพิษออกไปเลย

เป่ยหมิงฉี่มองมู่เทียนบาทะลุปรุโปร่งตั้งนานแล้ว เขายังไม่ทันได้ยื่นมือออกมา กระบี่ยาวในมือเป่ยหมิงฉี่ก็ฟันลงไปอย่างรุนแรงเลย

“อ๊าก!” ได้ยินแค่เสียงร้องโหยหวนของมู่เทียนบาคำหนึ่ง มือข้างที่กำพิษอยู่ก็ถูกเป่ยหมิงฉี่ฟันขายไปทันที แขนครึ่งท่อนตกลงไปบนพื้น ความเจ็บปวดสุดหัวใจทำให้สีหน้าของมู่เทียนบาซีดเผือด

“ตกลงพวกเจ้าเป็นใครกัน ถึงกล้ามาทำร้ายข้า?”

“อ๊าก!” ซ่างกวนหรูกรีดร้องออกมาคำหนึ่ง แล้วรีบเอาผ้านวมที่อยู่ด้านข้างมาบดบังร่างกายที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าของตัวเองไว้โดยอัตโนมัติ

พอมองเห็นคนที่บุกเข้ามากะทันหันแล้วก็ฟันแขนท่านเจ้าหอขาดไปข้างหนึ่ง ซ่างกวนหรูก็ตกใจจนใบหน้าขาวซีด

“ซ่างกวนหรู เจ้านี่มีเรื่องสนุกให้ข้าดูจริง ๆ ตอนนั้นเจ้าทำให้เสด็จพ่อหลงใหล จนได้กลายเป็นสนมรักของเขา มาวันนี้กลับมานอนอยู่ใต้ร่างมู่เทียนบา ช่างเป็นผู้หญิงสำส่อน ไร้ยางอายแล้วจริง ๆ!” เป่ยหมิงฉี่พูดขึ้นมาอย่างดูถูก

เป่ยหมิงฉี่ที่อยู่ข้าง ๆ ได้เห็นซ่างกวนหรูกรีดร้อง แล้วเกาจนใบหน้าจนเละเทะไปหมด เกาจนลึกจนมองเห็นกระดูก และสุดท้ายก็เจ็บปวดจนตายไปเองกับตา ก็รู้สึกคลายความเกลียดชังขึ้นมาได้ทันที

“มู่เทียนบา ตอนนี้ถึงคิวของเจ้าแล้ว!” กระบี่ยาวในมือเป่ยหมิงฉี่ไปจ่ออยู่ที่คอของเขา

มู่เทียนบาตกตะลึงขึ้นมา แต่บนใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง “เป่ยหมิงไท่จื่อไว้ชีวิตด้วย ไม่ทราบว่าหอเทพเซียนของข้าไปล่วงเกินเป่ยหมิงไท่จื่อตรงไหน ขอแค่ท่านปล่อยข้าไป ต่อไปหอเทพเซียนก็จะติดตามไท่จื่อ ให้ไท่จื่อใช้การได้ตามใจชอบเลย!”

“คนที่ทรยศหักหลัง หักหลังอาจารย์ ทดแทนบุญคุณด้วยความอกตัญญู ศิษย์ทรยศที่ฆ่าอาจารย์ตัวเองอย่างเจ้า มีสิทธิ์อะไรมาติดตามข้า!” เป่ยหมิงฉี่พูดขึ้นมาอย่างดูถูก

สายตาของมู่เทียนบานิ่งอึ้งไป “ไท่จื่อ ท่านอย่าไปฟังข่าวลือพวกนั้น นั่นมันเป็นเรื่องที่คนอื่นใส่ร้ายข้าทั้งนั้น!”

“หมอยมบาลที่ถูกเจ้าจับไปไว้หลังเขา แล้วก็ท่านเจ้าหอของหอเทพเซียนคนก่อน ก็เป็นคนที่ใส่ร้ายเจ้าหรือ?” เป่ยหมิงฉี่ถามกลับไป

มู่เทียนบาหน้าแตกขึ้นมาทันที และตกตะลึงเป็นอย่างมาก “ท่าน ท่านรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน?”

คำพูดประโยคเดียว ก็เท่ากับสารภาพออกมาเองแล้ว

“ข้าสามารถส่งคนบุกเข้ามาสังหารในหอเทพเซียนได้ แล้วจะไม่ตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนหรือ!”

ดวงตาดำของมู่เทียนบาเย็นชาและเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ถ้าเป่ยหมิงฉี่ไม่รู้เรื่องราวในอดีตของตัวเอง เขายังพอมีโอกาสรอดชีวิตได้บ้าง แต่ตอนนี้เขารู้เรื่องราวในอดีตของตัวเองแล้ว แน่นอนว่ามู่เทียนบาก็รู้แล้วว่าตัวเองต้องตายโดยไม่มีข้อสงสัยเลย

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็จะยอมรับผิด แค่หวังว่าเป่ยหมิงไท่จื่อช่วยบอกกับข้าว่าศัตรูของข้าคือใคร ข้าจะได้ตายอย่างรู้เรื่องสักหน่อย” มู่เทียนบามีท่าทีเหมือนกับยอมตาย

“แน่นอนว่าต้องคือ……” คำพูดของเป่ยหมิงฉี่ยังพูดไม่ทันจบ มืออีกข้างของมู่เทียนบาก็สะบัดมากะทันหันเลย