จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 570

ซูโหวเย่ตกตะลึงไปจริงๆ อดที่จะพึมพำขึ้นมาคำหนึ่งไม่ได้“ไหนบอกว่าไม่ได้เตรียมสินสอดทองหมั้นเอาไว้ไง?”

ใบหน้าของหยุนไห่เทียนเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนและแปลกใจ“ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไร?”

“ถิงเอ๋อร์กับจวินซื่อจื่อกลับไปที่ตระกูลหยุน บอกว่าเรื่องดีๆเจ้ากับนังหนูตระกูลซูจวนจะมาถึงแล้ว ข้าก็เลยให้พ่อบ้านไปเตรียมตัวทันที เดิมทีคิดว่าจะมาคุยเรื่องขอแต่งงานพรุ่งนี้ แต่แล้วข้าก็กลัวว่านังหนูตระกูลซูจะเปลี่ยนใจ หาได้ยากที่จะมีคนมาชอบคนหัวรั้นอย่างเจ้า ดังนั้นเมื่อพวกเขาจากไป พ่อก็ให้พ่อบ้านนำสิ่งของมาทันที!” หยุนเฉิงเซี่ยงอธิบาย

มุมปากของหยุนไห่เทียนกระตุกขึ้นมา“ท่านพ่อ มีใครเขาว่าลูกชายของตัวเองอย่างท่านกัน?”

“เจ้ามีพฤติกรรมอย่างไรข้ายังไม่รู้อีกหรือ วันๆเอาแต่อยู่ในค่ายทหารไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่องเลยด้วยซ้ำ อีกหน่อยแต่งงานแล้วห้ามทำเช่นนี้อีก!” หยุนเฉิงเซี่ยงจ้องมองมาด้วยความโกรธ

“ทราบแล้วท่านพ่อ ท่านจะไว้หน้าข้าหน่อยไม่ได้หรือ!” หยุนไห่เทียนเป็นกังวลขึ้นมาแล้ว

ตาแก่นี่มาหักหน้ากันโดยเฉพาะเลยใช่ไหม

หยุนเฉิงเซี่ยงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน รีบมองไปทางซูโหวเย่“ซูโหวเย่ขอโทษด้วย วันนี้มากะทันหันเกินไปแล้ว และไม่ได้ให้คนส่งเทียบมาก่อน ขอโทษด้วยจริงๆ!”

ไหนเลยที่ซูโหวเย่จะรู้สึกโกรธ ตอนนี้ชิงโยวสมปรารถนาดั่งใจหวัง หยุนเฉิงเซี่ยงส่งของกำนัลมาหมั้นหมายด้วยตัวเอง นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

“หยุนเฉิงเซี่ยงเกรงใจไปแล้ว ท่านมาถึงจวนตระกูลซู เป็นการให้เกียรติอย่างยิ่งจริงๆ หาได้ยากที่เด็กสองคนนี้จะถูกตาต้องใจกันและกัน ข้าดีใจยังไม่แทบด้วยซ้ำ!”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” หยุนเฉิงเซี่ยงมองไปทางซูชิงโยว“นังหนูตระกูลซู เจ้าวางใจ อีกหน่อยเจ้าแต่งงานไปที่ตระกูลหยุนของข้าแล้ว หากไห่เทียนรังแกเจ้า ข้าจะซ้อมเขาให้ตาย!”

ซูชิงโยวคิดไม่ถึงว่าหยุนเฉิงเซี่ยงผู้น่าเกรงขามเสมอจะเข้าข้างตัวเองเช่นนี้ แถมยังส่งของกำนัลมาหมั้นหมายด้วยตัวเอง แสดงให้เห็นว่ายอมรับในตัวนางอย่างมาก

“ขอบคุณหยุนเฉิงเซี่ยง ข้าจะจำเอาไว้!”

“ดี เหล่าซูเราสองคนไปหารือเรื่องฤกษ์งามยามดี อย่าไปรบกวนคนหนุ่มสาวกันเลย!” หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าว

“หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวถูกต้องแล้ว เชิญทางนี้!” ซูโหวเย่พาหยุนเฉิงเซี่ยงไปที่ห้องหนังสือด้วยตัวเอง

สีหน้าของอู๋ซงที่อยู่ด้านข้างและไม่พูดไม่จามาตลอดดูเหมือนกับกิ้งก่า จากเขียวเป็นม่วงและดำมืดในที่สุด รู้สึกกระอักกระอ่วนสุดขีด

แม่ทัพหยุนแค่คนหนึ่ง เขาก็ไม่สามารถเทียบได้แล้ว ตอนนี้มีหยุนเฉิงเซี่ยงมาอีกคน มองดูสินสอดทองหมั้นของคนอื่นวางเอาไว้เต็มลาน แต่เขามีเพียงหกลังเท่านั้น ดูยากจนข้นแค้นสุดๆ

นาทีนี้ อู๋ซงถูกตบหน้าอย่างแรง ไหนเลยจะมีหน้าอยู่ต่อไปอีก ไม่มีเวลาสนใจจะกล่าวลาซูชิงโยว เดินออกไปข้างนอกจากด้วยความตื่นตระหนก

หยุนไห่เทียนบังเอิญเห็นเข้าพอดี เกี่ยวริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย“คุณชายอู๋ ท่านลืมนำสินสอดทองหมั้นของตัวเองกลับไป!”

อู๋ซงเสียหลัก คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น บังเอิญล้มหัวคะมำพอดี ทำให้คนที่ยกสินสอดทองหมั้นของตระกูลหยุนทั้งหมดในลานหัวเราะกันอย่างดังลั่น

สีหน้าของอู๋ซงไม่น่าดูมากยิ่งขึ้น เสียงหัวเราะนั่นช่างถากถางและแสบแก้วหูเช่นนี้ อู๋ซงรีบร้อนลุกขึ้นมาจากพื้นและจากไปทันที ไม่มีเวลาสนใจสินสอดทองหมั้นพวกนั้นด้วยซ้ำ

“เด็กๆ ช่วยส่งสินสอดทองหมั้นของคุณชายอู๋กลับไปให้เขา!” พ่อบ้านของจวนตระกูลหยุนเอ่ยปาก

“ขอรับ!” บ่าวรับใช้ชายสิบกว่าคนยกสินสอดทองหมั้นนั่นขึ้นมาก็จากไป

กล้ามาแย่งเมียกับคุณชายใหญ่ของพวกเขา สมควรถูกข่มเหง ก็ไม่ดูเลยว่าตัวเองมีสภาพแบบไหน

“ชิงโยวเจ้าต้องการจะตกแต่งในเรือน ในลานอย่างไร หรือว่าเจ้าชอบดอกไม้ใบหญ้าอะไร ข้าจะให้คนจัดเอาไว้ล่วงหน้า?” หยุนไห่เทียนถาม

พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างยังอดที่จะยกนิ้วโป้งให้กับคุณชายใหญ่ของตัวเองไม่ได้ นายท่านยังบอกว่าคุณชายใหญ่เป็นคนหัวรั้น นี่มันเปิดกว้างแค่ไหน

ซูชิงโยวยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น พวกเขายังไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการ ก็พูดคุยกันเรื่องแต่งงานแล้ว ตอนนี้หารือเรื่องเรือนหอแล้ว ความเร็วนี้ช่างรวดเร็วจริงๆ

“เจ้าอย่าคิดมาก ข้าก็แค่อยากถามความคิดเห็นของเจ้าเท่านั้น”

หยุนถิงเดินเข้าไปก็เห็นผู้หญิงอายุมากคนหนึ่ง กำลังชี้ไปที่หญิงสาวที่แต่งชุดชาวนาและด่าอย่างสาดเสียเทเสีย

“ตัวซวย ไก่ที่ไม่ออกไข่ ทำไมลูกชายข้าถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงที่โชคร้ายอย่างเจ้าได้ ตระกูลอู๋ข้าช่างโชคร้ายจริงๆ วันนี้เจ้ารีบคารวะหน้าผากแตะพื้น อธิษฐานขอให้พระโพธิสัตว์คุ้มครองเจ้าให้ตั้งครรภ์เดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะให้ลูกชายข้าหย่าร้างกับเจ้า!”

ผู้ชายที่อ้วนเหมือนหมูที่อยู่ด้านข้าง หน้าตาอัปลักษณ์ ทันทีที่อ้าปากฟันดำทั้งปากนั่นน่าสะอิดสะเอียนสุดขีด เวลานี้เขากำลังมองไปทางผู้หญิงที่กำลังคุกเข่าคารวะหน้าผากแตะพื้นด้วยความรังเกียจ“แม่ข้าพูดถูกแล้ว ยังไม่ตั้งครรภ์อีกจะหย่าขาดกับเจ้าซะ!”

ผู้หญิงที่อยู่บนพื้นรูปร่างผอมแห้ง ผิวเหลือง เบ้าตาลึก บนแก้มยังมีรอยมือบวมแดงที่ชัดเจนรอยหนึ่ง แค่มองก็รู้แล้วว่าถูกคนทุบตี

นางในเวลานี้ตัวสั่นงันงก เกรงกลัวอย่างยิ่ง เดินก้าวหนึ่งคารวะหน้าผากแตะพื้นหนึ่งครั้ง ตรงหัวเข่ามีรอยเลือดซึมออกมา นางเจ็บจนสีหน้าซีดขาว ใบหน้าทั้งใบบิดเบี้ยวไปหมด

แต่สามีกับแม่สามีของนางไม่เพียงไม่รู้สึกเอ็นดูสงสารและปลอบโยน ตรงกันข้ามกลับตำหนิและด่าทอ ราวกับนางเป็นนักโทษ

ผู้คนที่ล้อมรอบอยู่ด้านข้างซุบซิบนินทาพวกเขา แม่สามีใจร้ายกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ดุด่ารุนแรงมากยิ่งขึ้น

บางทีอาจเพราะรู้สึกไม่สาแก่ใจ แม่สามีใจร้ายเดินไปทางต้นหลิวด้านข้าง หักกิ่งไม้มาท่อนหนึ่งก็ตีไปบนร่างกายของหญิงสาวโดยตรง นางเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา แต่กลับไม่กล้าตอบโต้

ลูกชายหมูอ้วนที่อยู่ด้านข้างถึงกับปรบมือกล่าวว่าดี หยุนถิงเห็นแล้วรู้สึกเดือดพล่านเป็นไฟทันที

“หยุดนะ!”

คำพูดที่เย็นยะเยือกคำหนึ่ง ทำให้แม่สามีใจร้ายตกตะลึง นางหันหน้าไปเห็นว่าเป็นหญิงสาวที่แต่งกายหรูหรา ใบหน้าเต็มไปด้วยริษยาและเคียดแค้น

“ข้าสั่งสอนลูกสะใภ้ของตัวเอง เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย!”

เมื่อผู้ชายหมูอ้วนที่อยู่ด้านข้างเห็นหยุนถิง ก็มองตาค้างในทันที สาวงามที่งามราวกับเทพธิดาบนสวรรค์เช่นนี้งดงามกว่าหญิงแก่หน้าเหลืองของเขามากนัก คนหนึ่งอยู่บนสวรรค์ คนหนึ่งอยู่ในนรกชัดๆ

“คนสวย หน้าตาเจ้างดงามจริงๆ อยากกลับบ้านไปกับข้าไหม!” ผู้ชายหมูอ้วนกำลังจะยื่นมือเข้ามา