จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 577

“ซื่อจื่อเฟยมีเรื่องลำบากอะไรรึ?” องค์หญิงซินฉิงถามอย่างไม่เข้าใจ

“นางดีเลิศเกินไป ก็ปวดหัวนะ!” รั่วจิ่งถอนหายใจยาว

ซินฉิงหัวเราะออกมา “คนที่เลิศล้ำเช่นซื่อจื่อเฟยนั้นมีไม่มากจริงๆ

“ประเด็นคือซื่อจื่อเฟยของเรายังจิตใจดีมีเมตตา ความรู้ความสามารถมากล้น จริงใจต่อผู้คน ซื่อจื่อได้สมบัติล้ำค่ามาจริงๆ ดูท่าต่อไปจวนซื่อจื่อคงต้องเป็นโสดกันหมดแล้ว” รั่วจิ่งเบ้ปาก

“เพราะเหตุใดเล่า?”

“เพราะซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยหวานใส่กันยิ่งนัก ทำเอาพวกเราต้องทนความหวานไปตามๆกัน ถึงแบบนี้จะดูน่าอิจฉา แต่ต่อไปพวกเราต้องออกไปปฏิบัติหน้าที่ครั้งหนึ่งก็สิบวันครึ่งเดือน บางทีก็ครึ่งปี ไม่มีทางได้อยู่ด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว พอนานวันเข้าก็จะทะเลาะโกรธกัน ดังนั้นอยู่คนเดียวดีกว่า” รั่วจิ่งบอกพลางถอนหายใจ

“บางทีนางอาจจะเข้าใจได้นะ”

“หวังว่านะ จริงสิ สิ่งนี้ให้เจ้า” รั่วจิ่งพูดพลางยื่นยาทามือให้

องค์หญิงซินฉิงแปลกใจ “สิ่งนี้คือ?”

“สองวันก่อนข้าช่วยงานเฉินอ๋องเล็กน้อย เขาเลยมอบให้ข้าน่ะ ข้าเป็นผู้ชายไม่ได้ใช้อะไร สิ่งนี้มีราคาอยู่ ข้าเลยเอามา เจ้าชอบเรื่องตัวยามิใช่รึ ได้ใช้ประโยชน์ด้วย ให้เจ้าแล้วกัน” รั่วจิ่งอธิบาย

“เช่นนั้น ขอบใจนะ!”

“ไม่ต้องเกรงใจดอก ข้าไปก่อนนะ” รั่วจิ่งวิ่งออกไปทันที

“องค์หญิง รั่วจิ่งผู้นี้คงมิใช่ชอบพอท่านกระมัง?” สาวใช้ข้างๆ ถามอย่างสงสัย

“อย่าพูดเหลวไหล เขาเพียงแค่ใจดีเท่านั้นเอง หรืออาจจะรู้สึกว่าข้าน่าสงสาร!” องค์หญิงซินฉิงบอกพลางถอนหายใจ

“เหตุใดท่านถึงน่าสงสารเล่า?”

“ข้ามิอาจจัดการเรื่องการแต่งงานของตนเองได้ ได้แต่แสร้งทำอัปลักษณ์เพื่อทำลายชื่อเสียงตนเอง ในสายตาคนอื่น ข้าเป็นองค์หญิงที่ใบหน้าอัปลักษณ์ชื่อเสียงไม่ดี ก็มีแค่ฐานะองค์หญิงเท่านั้นเอง!”

สาวใช้คิดตามก็จริง “พูดเช่นนี้ รั่วจิ่งนี่ไม่เลวเลย อย่างน้อยเขาเป็นห่วงองค์หญิง และมอบของให้”

“เอาล่ะ พวกเรากลับไปกันเถอะ” องค์หญิงซินฉิงหมุนตัวจากไป มือที่ถือกล่องนั้นกลับออกแรงเล็กน้อย

มีเพียงรั่วจิ่งเท่านั้นที่ไม่รังเกียจตน และยังมอบของให้ตน ในใจองค์หญิงซินฉิงมีความอบอุ่นวาบผ่าน

พอเพลงหนึ่งจบ จวินหย่วนโยวก็หยุดลง “ถิงเอ๋อร์ เจ้าพักผ่อนประเดี๋ยวเถอะ อย่าเหนื่อยเลย”

“ได้” หยุนถิงลุกขึ้นยืน

ตอนนี้ท้องเธอโตแล้ว จะนั่งนานไม่ได้ เลยต้องลุกขึ้นมาเคลื่อนไหวบ้าง

จวินหย่วนโยวรีบเข้ามาพยุงแขนหยุนถิงทันที “ข้าเดินเป็นเพื่อนเจ้านะ!”

โม่เหลิ่งเหยียนก็เก็บใบไม้ในมือเช่นกัน “นี่ก็ดึกมาแล้ว ข้าควรกลับแล้ว!”

“ไม่ส่งแล้วกัน!” จวินหย่วนโยวบอกเสียงเรียบ

หยุนถิงเหล่มองเขา ส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ “ก็ได้!”

โม่เหลิ่งเหยียนกลับไปแล้ว ในสวนเหลือเพียงหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว ทั้งสองคนมิได้พูดอะไรอีก เดินเล่นอย่างสงบ

แสงจันทร์ใสกระจ่างสาดส่องลงมาที่ตัวพวกเขา สะท้อนเงาทั้งสองทอดยาวนัก

................

เซียวเอ๋อร์เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนาง นางรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับตนเองว่า ต้องการกองทัพห้าหมื่นนายบอกจะเอาไปช่วยเซียวเอ๋อร์ สุดท้ายกลับทอดทิ้งลูกไม่ไยดี ทำเอาเขาโดนคนตัดแขนตัดขา ตอนนี้ผิงหนานอ๋องเดือดดาลยิ่งนัก เคียดแค้นองค์หญิงใหญ่ยิ่งนัก

องค์หญิงใหญ่เป็นคนเย่อหยิ่งจองหองมาแต่ไหนแต่ไร ชื่นชอบอำนาจ ทำได้ทุกอย่างไม่เลือกวิธีการเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย การที่นางแต่งงานกับผิงหนานอ๋อง ก็เพื่ออำนาจทหารในมือผิงหนานอ๋องเท่านั้น นับตั้งแต่แต่งงานกันมา อำนาจทหารในมือผิงหนานอ๋องก็โดนองค์หญิงใหญ๋ควบคุมไว้หมดแล้ว

เดิมผิงหนานอ๋องไม่สนใจ หลายปีมานี้เขาสงบจิตสงบใจ ไม่ถือสาอะไร ขอเพียงในใจองค์หญิงใหญ่มีตนและดีกับลูกชายก็พอแล้ว

แต่บัดนี้ พอเห็นลูกชายเพียงคนเดียวของตนในสภาพอเนจอนาถเยี่ยงนี้ ผิงหนานอ๋องเดือดจัด และยังเป็นเดือดดาลทะลุฟ้าด้วย

เขาไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น เว้นแต่ลูกชายโทนคนนี้คนเดียว

“ทหาร ไปบอกกองทัพผิงหนานทั้งหมด นับจากวันนี้ไปข้าจะควบคุมกองทัพทหารใหม่อีกครั้ง!” ผิงหนานอ๋องตะคอกดังอย่างเดือดดาล น้ำเสียงเย็นเยียบจนทำคนฟังขนหัวลุก

“ขอรับ!” องครักษ์ยินดียิ่งนัก ในที่สุดท่านอ๋องจะกลับมาควบคุมอำนาจอีกครั้ง ดียิ่งนัก พวกเขารอวันนี้มาหลายปีนักแล้ว

“แต่ท่านอ๋อง หลายปีมานี้องค์หญิงใหญ่แอบยัดคนของตนเข้าไปในกองทัพไม่น้อย แถมทั่วทั้งเมืองหลวงยังเต็มไปด้วยหูตาของนาง จะทำเช่นไรดี?” องครักษ์ถาม

“หลายปีมานี้ข้ายอมให้นางมาตลอด ขนาดอำนาจกองทัพยังมอบให้นาง แต่นางกลับทำจนลูกชายคนเดียวของข้ากลายเป็นเช่นนี้ ครั้งนี้ข้าจะไม่ละเว้นโดยเด็ดขาด

จัดการฆ่าคนที่องค์หญิงใหญ่สอดแทรกเข้าไปในกองทัพให้หมด อย่าให้เหลือ หูตาในเมืองหลวงก็ถอนรากถอนโคนให้หมด แม้แต่อำนาจนางในราชสำนักก็จัดการให้สิ้น

นางไม่สนใจความเป็นความตายของลูกชายข้า เช่นนั้นข้าจะไม่สนใจความเป็นความตายของนางด้วย!” ผิงหนานอ๋องพูดอย่างเคียดแค้น

“ขอรับ!” องครักษ์รีบไปจัดการทันที

เซียจิ่วเซียวร้องไห้อย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณท่านพ่อนัก ขอบคุณ---“ พูดจบก็สลบไป

“เซียวเอ๋อร์ เซียวเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? ทหาร ไปเชิญท่านหมอมาเร็ว ไปเชิญหมอหลวงในวังมา!” ผิงหนานอ๋องสั่งการอย่างร้อนใจ