จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 619

คนคนนั้นเดินเข้าใกล้เข้ามาหาซูชิงโยวเรื่อยๆ หยุดห่างจากนางประมาณสิบเมตร เอื้อมมือไปถอดโต้วลี่บนหัวออก

เมื่อเห็นใบหน้าของคนคนนั้นอย่างชัดเจน ซูชิงโยวก็ตกตะลึงยิ่งนัก"หลิ่วเฟย ที่แท้เป็นท่านนี่เอง"

"ใช่ ข้าเอง!" หลิ่วเฟยมองนางอย่างดูถูก ปราศจากความอ่อนโยน สง่างาม เพียบพร้อมด้วยศีลธรรมอันดีงามเหมือนปกติ หลิ่วเฟยในขณะนี้ดวงตาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและความโหดเหี้ยม

“ท่าน ท่านควรอยู่ที่คุกใต้ดินไม่ใช่หรือ?”

หลิ่วเฟยหัวเราะเย้ยหยัน"ข้าควรอยู่ในคุกจริง แต่ข้าได้เหลือกลอุบายไว้หนึ่ง ไทฮองก็คือไม้ตายสุดท้ายของข้า เจ้าถูกวางยาพิษแต่ไทเฮาไม่ได้ถูกวางยาพิษ นั่นเป็นเหตุผลที่ไทเฮาเมตตากรุณาให้กับข้า"

ตอนนั้นหลิ่วเฟยวางยาพิษให้ซูชิงโยว และได้มอบดอกไม้ถาดหนึ่งกับไทเฮาไปโดยเฉพาะ ดอกไม้ถาดนั้นใช้เพื่อถอนพิษ ดังนั้นไทเฮาจึงทนไม่ได้ที่จะเห็นหลิ่วเฟยตายอย่างอนาถในคุก และแอบสั่งให้คนไปเปลี่ยนตัวหลิ่วเฟยออกมาแล้วช่วยนางออกมา

"แล้วท่านพาข้ามาที่นี่ได้อย่างไร หรือว่าจวนตระกูลซูก็มีคนของท่าน？" ซูชิงโยวสับสน

“ในเมื่อเจ้าก็จะตายแล้ว เช่นนั้นข้าก็ให้เจ้าได้ตายอย่างเข้าใจ ถูกต้อง ข้าใช้เงินซื้อใจแม่ของซูซินโหรว และนี่ก็ต้องขอบคุณหยุนถิง

ซูซินโหรวปลุกปั่นข่าวลือเกี่ยวกับหยุนถิงและซวนอ๋อง แต่ถูกคนตัดลิ้นทิ้ง ทำให้เสียโฉม แถมยังถูกขายให้ไปเป็นเมียของคนฆ่าสัตว์ สุดท้ายก็หลบหนีกลับมาแต่ก็ถูกเอาไปใช้เป็นแรงงานในโรงเตาเผา------และบังเอิญได้พบกับนนางโจวพอดี

ขอถามหน่อยสิ แม่คนไหนที่เห็นลูกเป็นสภาพเช่นนี้แล้วจะไม่สะทกสะท้านบ้าง ดังนั้นข้าจึงซื้อใจนาง และเจ้ากับหยุนถิงก็ดีกันมากที่สุด ดังนั้นนางโจวถึงได้ใช้ประโยชน์ตอนเจ้าแต่งงาน และวางยาในเทียนแต่งงาน นำตัวเจ้าออกมาแล้วมอบให้ข้า" หลิ่วเฟยอธิบาย

ซูชิงโยวตกตะลึง ประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าซูซินโหรวที่หาไม่เจอสักทีนั้นกลับถูกซวนอ๋องทรมานจนเช่นนี้ จะว่าไปแล้วก็เป็นนางหาเรื่องใส่ตัวเอง

เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงว่า คนที่วางยาสลบตัวเองนนั้นจะเป็นนางโจว นางกลับร่วมมือกับหลิ่วเฟย

"ทำไม ข้าไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกับท่าน？" ซูชิงโยวถามประเด็นสำคัญ

“ทำไม ฮ่าฮ่า เจ้ายังมีหน้ามาถามข้าว่าทำไม เพราะว่าเจ้าไม่คู่ควรกับแม่ทัพหยุนเลย เขาเป็นมังกรหงส์ในฝูงชน เป็นวีรบุรุษที่รบในสนามรบ เป็นวีรบุรุษที่มีชื่อเสียงไปทั่วสี่แคว้น และเป็นเทพสงครามในใจของประชาชนแคว้นต้าเยียน

ส่วนเจ้าก็เป็นเพียงหญิงธรรมดา ที่มีหน้าตาอัปลักษณ์ เป็นเรื่องตลกของเมืองหลวงแห่งแคว้นต้าเยียน เจ้าไม่คู่ควรกับเขา ดังนั้นข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้แต่งงานกับแม่ทัพหยุนอย่างแน่นอน! "เสียงที่แหลมของหลิ่วเฟย พูดจาเจ็บแสบและโหดร้าย

สีหน้าของซูชิงโยวซีดเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล่าวหานางแบบหน้าต่อหน้า นางรู้สึกด้อยกว่าคนอื่น และเสียงใจเล็กน้อย

“นางมิได้ไม่คู่ควรกับข้า ขอแค่ข้าชอบนาง ก็เพียงพอแล้ว!” เสียงที่เย็นชาและโกรธดังมาจากด้านหลัง

หลิ่วเฟยตัวแข็งทื่อ และดึงดาบสั้นในแขนเสื้อออกมาโดยสัญชาตญาณ และจี้คอซูชิงโยว มองดูหยุนไห่เทียนที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรอยู่ข้างหลัง ขณะนี้เขากำลังจ้องมองตัวเองด้วยสีหน้าที่เย็นชาและโกรธเคือง

“อย่าเข้ามา หากเจ้าเข้ามาข้าจะส่งนางไปหายมบาลเดี๋ยวนี้เลย!”

หัวใจของหยุนไห่เทียนบีบแน่น และหยุดนิ่งในทันที"หลิ่วเฟยท่านอย่าหุนหันพลันแล่น ข้าไม่ไปก็ได้ มีอะไรเจ้าก็มาใส่กับข้า อย่าทำร้ายชิงโยว นางไม่ได้ผิดอะไรเลย!"

"ไม่ได้ผิดอะไร ตั้งแต่ที่นางชอบเจ้า และจะแต่งงานกับเจ้า เจ้าก็สมควรตายแล้ว ทำไม ข้าเทียบกับนางไม่ได้ตรงไหน ทำไมตอนนั้นเจ้าถึงได้ปฏิเสธข้า และตอนนี้กลับเลือกซูชิงโยว？"

เรื่องนี้ เป็นหนามในใจของหลิ่วเฟย

หยุนไห่เทียนกลัวว่าจะทำให้หลิ่วเฟยขุ่นเคือง และทำร้ายโดนชิงโยว"หลิ่วเฟยท่านใจเย็นๆก่อน ไม่ใช่ท่านเทียบกับชิงโยวไม่ได้ แต่เป็นเพราะตอนนั้นแคว้นต้าเยียนกำลังเผชิญกับสงคราม ตอนนั้นข้าต้องออกไปรบบ่อบ ดังนั้นจึงไม่มีจิตใจที่จะไปคิดเรื่องอื่น

ดังนั้นเจ้าสมควรตาย แต่จวินซื่อจื่อเฝ้าปกป้องเจ้าไว้ดีเกินไป ดังนั้นข้าถึงได้ร่วมมือกับเฟิ่งจาวหยี หลอกใช้เรื่องที่นางเกิดเรื่องแล้วล่อเจ้าออกมา ออใช่แล้ว ยาพิษของหยุนเฉิงเซี่ยงก็เป็นข้าสั่งให้นางจ้าววางเอง เช่นนี้ถึงจะดึงดูดความสนใจของเจ้าและจวินหย่วนโยวได้" หลิ่วเฟยตอบ

ตาแสนสวยของหยุนถิงเคร่งขรึม"เจ้าเป็นคนวางยาพิษให้พ่อข้าเอง พิษอะไร?"

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ต้องถามนางจ้าวแล้ว ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร” หลิ่วเฟยกล่าวอย่างเหยียดหยาม

หยุนไห่เทียนที่อยู่ข้างๆ ก็กำหมัดแน่นเช่นกัน หลิ่วเฟยนั่นเองที่วางยาพิษให้พ่อ วินาทีนี้หยุนไห่เทียนอยากหั่นหลิ่วเฟยให้เป็นชิ้นๆยิ่งนัก แต่ชิงโยวอยู่ในมือนาง หยุนไห่เทียนทำได้เพียงทนเอาไว้

"ต่อให้ไม่มีชิงโยว ท่านกับพี่ใหญ่ของข้าก็เป็นไปไม่ได้ ท่านเป็นนางสนมของฝ่าบาทแล้ว!" หยุนถิงกล่าวอย่างเฉยเมย

“ถึงจะอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้วจะทำไม พอแค่ยามที่ข้าอยากพบแม่ทัพหยุน สามารถพบเขาทุกเมื่อก็เพียงพอแล้ว นั่นก็เพียงพอแล้ว ผู้ชายหล่อเหลาสง่างามเช่นเขาไม่ว่าจะเป็นหญิงคนไหนก็ไม่คู่ควรกับนาง ข้ายอมให้เขาอยู่อย่างโดดเดี่ยว เดียวดายไปจนแก่ ก็ยังดีกว่าให้เขาแต่งงานกับหญิงอื่น!" หลิ่วเฟยกล่าวอย่างโกรธเคือง

ในขณะนี้หยุนถิงรู้สึกว่าหลิ่วเฟยบ้าไปแล้วจริงๆ ตัวเองไม่ได้ก็ยอมทนดูพี่ใหญ่โดดเดี่ยว เดียวดายไปจนแก่ ก็ไม่ยอมให้เขาแต่งงานกับหญิงอื่น ใจของนางวิปริตมากเพียงใด

หยุนถิงหันมองไปที่หยุนไห่เทียนทันที ใช้สายตาสื่อสารให้เขาช่วยคน

“พวกเจ้าคนหนึ่งเป็นภรรยาที่ยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านของหยุนไห่เทียน ส่วนอีกคนก็เป็นน้องสาวที่สนิทที่สุดของเขา แถมตอนนี้ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ หยุนถิงเจ้าปิดบังได้ดีมาก แม้แต่พระราชวังยังไม่รู้ข่าวนี้ด้วยซ้ำ ข้าอยากจะดูว่า เขาจะเลือกใครกันแน่!” หลิ่วเฟยเต็มไปด้วยการเสียดสี มือหนึ่งจับซูชิงโยวไว้อย่างแน่น ส่วนอีกมือหนึ่งก็บีบคอของหยุนถิงเอาไว้

"แม่ทัพหยุน ข้าเห็นแก่ที่เคยรู้จักกับเจ้ามาก่อน ให้โอกาสเจ้าครั้งหนึ่ง ระหว่างพวกนางสองคนเจ้าสามารถช่วยไปได้เพียงคนเดียว อีกคนข้าจะให้นางลงนรก เจ้าเลือกเถอะ!"

เสียงที่เย็นยะเยือก ผสมกับลมที่พัดแรง ทำให้คนรู้สึกเสียวซ่ายิ่งนัก