จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 70

"เอะอะโวยวายอะไร เพียงแค่ยุงกัดเท่านั้น ท่านกรีดร้องเกินจริงเช่นนี้ ซื่อจื่อจะคิดว่าข้าทำอะไรเจ้า" หยุนถิงเบ้ปาก

"ยัยเด็กบ้า ตอนที่เจ้าจะลงมือทำไมถึงไม่บอกห่อน?" ท่านลั่วโอดครวญ

"ข้าเรียกว่าลงมือทีเผลอ หากบอกท่านไป ท่านจะไม่กลัวหรอกหรือ"

"กลัว ใครกลัว ข้ารักษาคนมามากมายขนาดนั้น-----" ท่านลั่วกำลังคุยโม้อยู่ ก็เห็นหยุนถิงนำของมากมายจากที่ไหนไม่รู้มาวางบนโต๊ะ ซึ่งทั้งหมดนี้เขาไม่เคยเห็นมัน

"สิ่งเหล่านี้คืออะไร?"

"เป็นเครื่องมือที่จะผ่าตัดให้ท่าน เพื่อเอาลูกธนูออกให้ท่าน และไม่ว่าจะเห็นอะไรก็อย่าได้พูดออกไป หากไม่ใช่ว่าตะขอสองชั้นนี้ยากลำบากเกินไป ต้องติดตามปฏิกิริยาตอบสนองของท่านทุกเวลา ข้าก็จะแทงเข็มเพียงเข็มเดียวให้ท่านสลบไปเลย" หยุนถิงทำเสียงไม่พอใจ

ท่านลั่วสนใจที่จะโต้เถียงกับนางเสียที่ไหน เขาเป็นคนบ้าเรื่องการแพทย์ ฉะนั้นดวงตาทั้งสองข้างของท่านลั่วจึงพิจารณาอยู่กับสิ่งของเหล่านั้น นั่นคือสิ่งที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ส่วนหยุนถิงพูดอะไรนั้น เขาไม่ได้ฟังเสียด้วยซ้ำ

หยุนถิงหาชั้นวางของ มาแขวนนำเกลือ จากนั้นให้น้ำเกลือต้านการอักเสบและบรรเทาความเจ็บปวดแก่ท่านลั่ว

ทันทีที่เข็มแทงเข้าไปในเส้นเลือด ก็มีอาการเจ็บแปลบๆ แต่ก็หายไปในพริบตา

เมื่อเห็นหยดของเหลวไหลเข้าสู่เส้นเลือดของตนเอง ท่านลั่วก็ตกตะลึง : "ยัยเด็กอัปลักษณ์ นี่มันคืออะไร?"

"เพื่อต้านการอักเสบและบรรเทาความเจ็บปวดให้ท่าน มือของท่านต้องวางอยู่อย่างนี้ อย่าขยับเคลื่อนไหวเด็ดขาด และห้ามยกขึ้นด้วย มิฉะนั้นเลือดจะไหลย้อนกลับ" หยุนถิงอธิบาย

ครั้งนี้ท่านลั่วไม่สงสัยและตะโกนโวยวายเหมือนครั้งก่อน เขามองสิ่งของบนมืออย่างเงียบๆ รู้สึกได้ถึงของเหลวเย็นที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของตนเอง รู้สึกแปลกใหม่อย่างมาก

หยุนถิงยื่นมือออกไปหยิกไหล่ของเขาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าท่านลั่วไม่มีการตอบสนองใดๆ เพียงแค่จ้องมองอุปกรณ์ทางการแพทย์เหล่านั้น นางก็รู้เลยว่ายาชาได้ผลแล้ว

อันดับแรกนางเอาผ้าพันแผลจุ่มเบตาดีนเพื่อช่วยทำความสะอาดบาดแผลให้แก่เขา เช็ดให้แห้ง และยังฆ่าเชื้อแหนบและมีดอีกครั้ง จากนั้นก็นำมีดไปตัดเนื้อส่วนที่เปื่อยเหล่านั้นออก หนีบตะขอคู่ที่อยู่บนไหล่ และมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงมันออกมาอย่างรวดเร็ว

การกระทำดูชำนาญ เฉียบขาดและประณีต เสร็จสิ้นในคราวเดียว ไม่นานลูกธนูถูกดึงออกมาเสียแล้ว

เสียงดัง"แกร๊ก!" ลูกธนูถูกโยนไปบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ

ท่านลั่วจึงได้สติกลับมา มองไปที่ไหล่ทางด้านนั้นอย่างตกตะลึง : "ยัยเด็กอัปลักษณ์ เจ้าดึงมันออกมาแล้วหรือ?"

"ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ?" หยุนถิงเอ่ยถาม รีบช่วยจัดการบาดแผล ฆ่าเชื้อ ใส่ยา พันแผลให้

ในชั่วขณะท่านลั่วก็รู้สึกคาดไม่ถึง : "นี่มันเร็วเกินไปหรือเปล่า แม้แต่ข้าหากจะดึงลูกธนูออก ก็จะต้องใช้เวลานาน ไม่ใช่สิ ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ไหล่เลยล่ะ?"

"ข้าใช้ยาชากับท่าน เป็นยาชาเฉพาะที่ ฉะนั้นท่านจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ไหล่ แต่ร่างกายส่วนอื่นยังสามารถขยับเคลื่อนไหวได้ ถ้าหากว่าเป็นยาชาทั่วร่างกาย แม้กระทั่งพูดท่านก็ไม่สามารถพูดได้ ลูกธนูนี้เป็นการบาดเจ็บเล็กน้อย ใช้ยาชาเฉพาะที่ก็เพียงพอแล้ว" หยุนถิงอธิบาย

"ยาชาเฉพาะที่?" ท่านลั่วตกใจจนพูดไม่ออก

เดิมทีเขามองว่าหยุนถิงยังเด็กเกินไป อีกทั้งยังอัปลักษณ์เช่นนี้ คิดว่านางแค่มีพรสวรรค์เท่านั้น คาดไม่ถึงว่าจะมีทักษะทางการแพทย์ขนาดนี้ และยังรู้จักการวางยาชาด้วย

เมื่อเห็นกล่องที่แปลกประหลาดกล่องนั้น ด้านบนยังมีตัวอักษรด้วย อีกทั้งตัวอักษรเหล่านั้นเขาก็ไม่รู้จัก ท่านลั่วก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ : "สิ่งนี้มีประโยชน์อะไร?"

"เป็นยาลดการอักเสบ กินยานี้แล้วบาดแผลจะหายเร็วขึ้น"

"ยัยหนู ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้ เมื่อครู่นี้ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่สุภาพไม่ใช่หรือ?" ท่านลั่วเอ่ยถามความสงสัยในใจ

"ไม่ใช่แค่ไม่สุภาพเท่านั้น แต่หยาบคายอย่างมาก แน่นอนว่าข้าไม่ให้ยาลดการอักเสบแก่ท่านก็ได้ เช่นนั้นบาดแผลของท่านจะหายช้าลง แต่จะไม่ตาย เพียงแต่ว่าข้าไม่ใช่คนใจคอคับแคบเช่นนั้นหรอก

เนื่องจากท่านเป็นคนที่ซื่อจื่อปฏิบัติอย่างมีมารยาท หลายปีมานี้ก็ช่วยบำรุงร่างกายของซื่อจื่อมาตลอด ตอนนี้ซื่อจื่อเป็นพระสวามีของข้า เขาฝากฝังให้ข้าช่วยท่าน แน่นอนว่าข้าจะพยายามอย่างเต็มที่

อีกอย่างหนึ่ง หากข้าคิดจะจัดการท่าน มันก็มีวิธีอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดแผนร้ายเช่นนี้หรอก ท่านควรจะขอบคุณซื่อจื่อนะ หากไม่ใช่เขาวันนี้ข้าจะไม่ช่วยท่านอย่างแน่นอน" หยุนถิงตอบกลับ

"ไอ๋หยายัยเด็กอัปลักษณ์ เจ้าว่าอะไรนะ คาดไม่ถึงว่าจะต้องการจัดการข้า เจ้าเอาความกล้ามาจากไหนกัน?" สีหน้าของท่านลั่วเคร่งขรึมลง ถลึงตาใส่อย่างเกรี้ยวโกรธ

"แน่นอนว่าต้องอาศัยความสามารถที่แท้จริงของข้า ตาแก่ท่านพักผ่อนให้หายดีแล้วค่อยว่ากัน อย่าพูดว่าตอนนี้ท่านบาดเจ็บเลย ถึงแม้ว่าจะสบายดีท่านก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า ฉะนั้นรอให้บาดแผลของท่านหายดีแล้วค่อยมาคิดบัญชีกับข้าก็แล้วกัน" หยุนถิงพูดไปพลาง จัดเก็บสิ่งของเหล่านั้นไปด้วย

ท่านลั่วโกรธจนแทบจะเป็นลม หน้าอกแปรปรวนอย่างรุนแรง ถ้าไม่ใช่ว่าร่างกายครึ่งซีกถูกยาชาจนขยับไม่ได้ล่ะก็ คงจะตบยัยเด็กคนนี้จนตายไปแล้วอย่างแน่นอน

เห็นนางเก็บของเหล่านั้นหมดแล้ว จึงร้อนรนใจทันที : "ยัยเด็กอัปลักษณ์ สิ่งของมากมายเช่นนั้นเจ้าจะไปวางไว้ไหน มันไม่สะดวกที่จะนำไปด้วยนะ มิฉะนั้นก็วางไว้ที่ห้องของข้านี่แหละ ห้องนี้นอกจากข้าแล้วก็ไม่มีใครมาอีก เจ้าวางใจได้"

"ก็เพราะว่ามีท่านอยู่น่ะสิ ข้าจึงไม่ไว้วางใจ" หยุนถิงไม่มองท่านลั่ว และเก็บของไปอย่างรวดเร็ว