จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 722

วี่อู๋เสียคิดไม่ถึง เจว๋กู่ที่รังเกียจเขามาตั้งแต่เด็ก กลับมาช่วยเขา

เจว๋กู่มองดูเขาอย่างรังเกียจแวบหนึ่ง คว้าดึงตัวเขา ให้วี่อู๋เสียยืนตัวตรง

“อ้าก เจ็บ เจว๋กู่รีบพาข้ากลับไป”

“ปัญญาอ่อน แค่คนธรรมดาคนหนึ่งก็สู้ไม่ไหว เจ้ายังมีหน้ากลับไป?” เจว๋กู่พูดขึ้นมาอย่างรังเกียจ

“คนธรรมดา พี่ใหญ่ สมองของเจ้าโดนลาเตะมาหรือ ถึงได้พูดว่าจวินหย่วนโยวเป็นคนธรรมดา ในสี่แคว้น ข้ายังไม่เคยเห็นใครแข็งแกร่งไปกว่าเขา” วี่อู๋เสียรีบพูดเถียง

สายตาเจว๋กู่เฉียบคมชั่วร้าย เหลือบมองดูจวินหย่วนโยวที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าเยือกเย็นราวกับคมมีด ตาคิ้วปราดเปรียว พลังรอบกายแข็งแกร่ง ตอนนี้กำลังถลึงตามองดูเขากับวี่อู๋เสียอย่างเกลียดชัง

“เจ้าคือจวินหย่วนโยว เจ้าเป็นคนฆ่าผิงหนานอ๋อง” เจว๋กู่พูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชา ราวกับงูพิษที่ออกมาจากในนรก ฟังดูแล้วทำให้รู้สึกไม่สบาย

“ไม่ผิด ข้าเอง” จวินหย่วนโยวยอมรับต่อหน้าทุกคน พร้อมเลิกคิ้วหันไปมองเจว๋กู่

รูปร่างสูงขายาว ผ้าสีดำคลุมหน้าไว้ มองไม่เห็นรูปลักษณ์ แต่ดูจากภายนอกแล้วเหมือนคนชุดดำที่ช่วยผิงหนานอ๋องไปคนนั้นมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังพูดถึงผิงหนานอ๋อง จวินหย่วนโยวจึงยิ่งมั่นใจในจุดนี้

“รนหาที่ตาย” เจว๋กู่ส่งเสียงเมินพร้อมพูดขึ้นมา รูปพระจันทร์เสี้ยวในมือพุ่งแทงไปหาจวินหย่วนโยว

“ซื่อจื่อ รับดาบ” หลงยีตะโกนขึ้นมา พร้อมรีบเอาดาบในมือโยนไปให้

จวินหย่วนโยวยื่นมือรับไว้ ก็ต่อสู้กับเจว๋กู่ขึ้นมาทันที

แต่ละกระบวนท่านั้นรุนแรงถึงชีวิต โหดเหี้ยมอย่างที่สุด

วี่อู๋เสียล้มกองลงบนพื้น เจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย กลับดูอยู่อย่างตื่นเต้น เขาสู้เจว๋กู่ไม่ได้มาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เห็นเขาต่อสู้อยู่กับจวินหย่วนโยว ทำให้รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากจริงๆ

“เจว๋กู่สู้ๆ จะต้องเอาชนะเขาให้ได้”

องครักษ์เงามังกรคนอื่นๆ ฆ่าคนของสำนักสิ้นรักไปพอสมควรแล้ว หลงยีมองเห็นวี่อู๋เสียนั่งดูอยู่อย่างสนุก ก็โกรธโมโหอย่างมาก

“หลงซานหลงซื่อ พวกเจ้าสองคนพาเขากลับไป เอาไปให้ซื่อจื่อเฟยจัดการ” หลงยีพูดสั่ง

“ขอรับ” หลงซานกับหลงซื่อรีบวิ่งไปหา

วี่อู๋เสียยังไม่ทันได้ร้องขอความช่วยเหลือ ก็ถูกหลงซานสะกดจุด แล้วเขากับหลงซื่อก็ช่วยกันหิ้วขึ้นมา แล้วยกจากไป

เจว๋กู่กับจวินหย่วนโยว ต่อสู้กันอยู่อย่างดุเดือด ไม่มีเวลาสนใจวี่อู๋เสีย

เจว๋กู่ถูกฝึกฝนอย่างสาหัสทรมานที่สุดมาตั้งแต่เด็ก ยังมีอาจารย์มากมาย ถึงแม้แม่จะไม่ชอบเขา แต่ก็ลงทุนอย่างมากกับการฝึกฝนเขา

ตอนนี้ เขาเป็นยอดฝีมืออันดับต้นของอาณาเขตนั้น กลับคิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยว ที่เป็นเพียงคนธรรมดาของแคว้นต้าเยียน จะมีฝีมือขนาดนี้ พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหลายสิบกระบวนท่า ซึ่งต่างก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน

คราวนี้ เจว๋กู่ไม่กล้าประมาทอีก แต่เขาไม่เห็นจวินหย่วนโยวอยู่ในสายตาเลย ก็แค่คนแคว้นต้าเยียน หนึ่งในสี่แคว้นคนหนึ่งเท่านั้นเอง ยังไงเขาก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา

จวินหย่วนโยวก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีฝีมือขนาดนี้ รับมือได้อย่างค่อนข้างยาก จวินหย่วนโยวลงมือโจมตีพร้อมกันด้วยมือทั้งสองข้าง

“อ้าก” ทั้งสองคนต่างก็ถูกกระแทกด้วยฝ่ามือของอีกฝ่าย

ฝ่ามือนี้ ทำให้เจว๋กู่รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก ราวกับกระดูกแตกหักไปแล้วทั้งหมด เขาเห็นจวินหย่วนโยวเพียงก้าวถอยหลังไปสิบกว่าก้าว สีหน้าเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เจว๋กู่รีบปล่อยอาวุธลับออกไปอย่างมากมาย ช่วยโอกาสตอนที่จวินหย่วนโยวกำลังหลบเลี่ยงอย่างสุดชีวิต แล้วก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

“รีบตามไป” หลงยีนำพาองครักษ์เงามังกร กำลังจะไล่ตามไป

“ไม่ต้องตามแล้ว” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาด้วยเสียงเยือกเย็น กระอักออกมาเป็นเลือด แล้วก็ล้มหมดสติไป

“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อ” หลงยีรีบไปประคองเขาไว้

องครักษ์เงามังกรคนอื่น ต่างก็เป็นกังวลอย่างมาก รีบวิ่งมาหาทันที

“เร็ว พาซื่อจื่อกลับจวน” หลงยีแบกตัวจวินหย่วนโยวขึ้นมาแล้วรีบจากไป คนอื่นรีบตามคุ้มกัน

จวนซื่อจื่อ

ภายในห้อง หยุนถิงอุ้มลูกชายไปนั่งบนเตียง แล้วก็ไม่อยากที่จะวางเขาลง

มองดูเสื้อผ้าบนตัวเขายังเป็นชุดที่ใส่เมื่อสามวันก่อน เปื้อนไปด้วยฝุ่นกับเศษหญ้า ยังเปื้อนไปด้วยโคลน จนตอนนี้โคลนดินแห้งไปแล้ว

ใบหน้าจวินเสี่ยวเทียนผอมไปมาก ขอบตาก็ดำคล้ำ เห็นได้ชัดว่าหลายวันนี้ต้องทุกข์ทรมานไม่น้อย

หยุนถิงสงสารจับใจ ล้วนเป็นเพราะนางที่เป็นแม่ชะล่าใจเกินไป ทำให้ลูกชายเกือบเป็นอะไรไป

ตอนนี้มองดูจวินเสี่ยวเทียนที่กำลังหลับอยู่ หยุนถิงทั้งโทษตัวเองทั้งรู้สึกผิด

เยว่เอ๋อร์รีบตักน้ำร้อนมา เอาผ้าชุบน้ำเปียกยื่นมาให้ พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหนู เช็ดหน้าให้ซื่อจื่อน้อยก่อน ไปวันมานี้เขาลำบากมากแล้ว”

“ดี” หยุนถิงรีบรับมา

นางเช็ดฝุ่นดินบนใบหน้าให้กับจวินเสี่ยวเทียนด้วยตนเอง จากนั้นก็ช่วยเขาถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนแล้วอย่างระมัดระวัง ค่อยวางลูกชายลง ห่มผ้าให้เขา แล้วเดินออกมา

นอกประตู โม่เหลิ่งเหยียนยืนหลังตรง รออยู่ตรงนั้นตลอด

หยุนถิงหันไปมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ใครเป็นคนลักพาตัวลูกชายของข้าไป?”

“สำนักสิ้นรัก วี่อู๋เสีย” โม่เหลิ่งเหยียนพูดตอบ

“ซูหลิน.....” หยุนถิงยังพูดไม่เสร็จ โม่เหลิ่งเหยียนก็พูดแทรกนางขึ้นมาว่า “เจ้าไม่ต้องลงมือ จวินหย่วนโยว พาคนทำลายล้างทั่วทั้งสำนักสิ้นรักแล้ว เจ้าดูแลลูกให้ดีก็พอ”

“ฆ่าพวกเขาเสียแบบนี้ เป็นการง่ายเกินไปสำหรับพวกเขา” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างเกลียดชัง

กล้าแตะต้องลูกชายของนาง นางไม่มีทางปล่อยไปแน่

จากนั้นหลงซานกับหลงซื่อก็กลับมา ยังนำตัววี่อู๋เสียที่หมดสติกลับมาด้วย