จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 739

ประโยคเดียว ทำเอาทั่วทั้งร้านเนื้อย่างตกตะลึงกันหมด โดยเฉพาะคนที่รับประทานอาหารอยู่ที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง ต่างก็ตกใจกลัวจนถอยออกไปอย่างไกลเลย

แต่พวกเขาก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นทุกคนจึงไม่ได้จากไป เพียงแค่มุงดูอยู่ในไม่ใกล้ไม่ไกล

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือว่าจะตายเพราะกินเนื้อย่างจริง？” หนึ่งในผู้มุงดูคนหนึ่งพูด

“เป็นไปไม่ได้ ร้านเนื้อย่างของคุณหนูสามเปิดมานานขนาดนี้แล้ว ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย ต้องเป็นเพราะคนคนนี้มีปัญหาอย่างแน่นอน”

“เขากินเนื้อย่างไปถึงได้เป็นแบบนี้ หากเจ้าจะบอกว่าเนื้อย่างนี้ไม่มีปัญหา ข้าไม่เชื่อ”

“งั้นเจ้าก็กินเหมือนกันนี่นา ทำไมไม่เห็นเจ้าเป็นไร？”

ฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ที่ดุเดือดของผู้คน ผู้จัดการร้านก็ตั้งสติได้ในทันที "เด็กๆ ไปเชิญหมอมา แจ้งให้คุณหนูสาม คนอื่นๆห้ามเข้าใกล้"

บ่าวรับใช้ชายสองสามคนรีบมาในทันที กั้นอยู่ตรงหน้าของผู้มุงดูเหล่านั้น เว้นที่ว่างหนึ่งออกมา

หยุนซูที่อยู่ในหลังลานได้ยินเช่นนี้ ก็รีบมาทันที เมื่อเห็นคนที่นอนน้ำลายฟูมปากอยู่บนพื้น หยุนซูเองก็ตกตะลึงยิ่งนัก

“เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร ไปหาพี่ใหญ่ข้าเร็ว” หยุนซูพูด

“ขอรับ!” บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งรีบไปทันที

คนที่ล้มลงกับพื้นชักไปทั้งตัว พูดไม่ออก และน้ำลายฟูมปาก ทำเอาคนดูตกใจกลัวกันหมด

หยุนซูไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ ก็ไม่กล้าไปขยับเขาไปมั่ว กลัวตัวเองจะยิ่งช่วยยิ่งยุ่ง บรรยากาศในร้านเนื้อย่างตึงเครียดยิ่งนัก คนอื่นๆจะไปมีอารมณ์กินเนื้อย่างได้อย่างไร ต่างก็มุงมาดูกันหมด

ท่ามกลางฝูงชนนอกร้าน สาวใช้ขององค์หญิงห้าเห็นฉากนี้ มุมปากมีความได้ใจ คราวนี้คุณหนูซูตายแน่เลย

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ คนเยอะจัง เกิดเรื่องอะไรขึ้น？” เสียงหนึ่งที่สงสัยดังขึ้น

ทุกคนต่างก็หลีกทางให้ และหยุนซูที่กำลังรีบร้อนก็เห็นชายในชุดคลุมสีฟ้า หน้าตาหล่อเหลา สง่างามกำลังเดินเข้าไปอย่างอยากรู้อยากเห็น

ข้างหลังเขา ตามด้วยหมอหลวงคนหนึ่ง

“เสียนอ๋อง?” หยุนซูขมวดคิ้ว

เขามาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร

“เสด็จแม่ของข้าป่วยหนัก ข้าได้เชิญหมอหลวงไปรักษาให้เสด็จแม่ บังเอิญผ่านมาที่นี่จึงมาดูหน่อย มีอะไรต้องการให้ข้าช่วยบอกมาได้เลย!” เสียนอ๋องพูดอย่างถ่อมตนและมีมารยาท

“โปรดท่านอ๋องให้หมอหลวงท่านนี้ช่วยรักษาด้วย คนคนนี้กินของที่ร้านข้า จู่ๆก็เกิดเรื่องขึ้น ข้าได้ให้คนไปเชิญพี่ใหญ่ของข้าแล้ว แต่ก่อนนางจะมาถึงก็ยังต้องใช้เวลาหน่อย หมอหลวงโปรดช่วยด้วย!” หยุนซูคำนับทันที

"คุณหนูซูเกรงใจเกินไปแล้ว หมอหลวงหวัง เจ้าไปดูหน่อย!" เสียนอ๋องกล่าว

"พ่ะย่ะค่ะ!" หมอหลวงหวังรีบวิ่งไปทันที และทำการตรวจดูให้คนคนนั้น

เมื่อทุกคนเห็นเสียนอ๋องกับหมอหลวงหวังอยู่ ก็รู้สึกโล่งใจในทันที ต่างก็มุงเข้ามาดู

“คุณหนูสามไม่ต้องเป็นห่วง ทักษะทางการแพทย์ของหมอหลวงหวังนั้นยอดเยี่ยม ต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน” เสียนอ๋องพูดปลอบโยน

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” หยุนซูกังวลยิ่งนัก อยู่ดีๆทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้

หมอหลวงหวังทำการตรรจและรักษาให้คนคนนั้น หลังจากตรวจเสร็จแล้วก็จับชีพจร จากนั้นจึงค่อยพูดว่า "คนคนนี้อาหารเป็นพิษ บวกกับตัวเขาเองก็เป็นโรคลมบ้าหมูอยู่แล้ว ถึงได้ชักแบบนี้ ข้าจะทำการฝังเข็มให้เขา หากช้ากว่านี้เกรงว่าอาจเสียชีวิตได้"

ทุกคนตกตะลึง "อาหารเป็นพิษ นั่นก็เป็นเพราะกินเนื้อย่างนะสิ?" คนหนึ่งพูด

หมอหลวงหวังก็บอกแล้ว ทีนี้ทุกคนต่างก็หันไปมองเนื้อย่างบนโต๊ะด้วยความสงสัย

สีหน้าของหยุนซูแย่มาก นางก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ทีนี้อธิบายไม่ชัดเจนแล้ว

"ลำบากหมอหลวงหวังแล้ว" หยุนถิงตรวจดูคนคนนั้นอย่างละเอียด จับชีพจร ดูตาของเขา และตรวจดูฟองขาวที่เขาพ่นออกมา

“พี่ใหญ่ เขาเป็นอย่างไรบ้าง？” หยุนซูถาม

"ไม่ต้องสืบแล้ว คนคนนี้กินหญ้าหลันซิงเข้าไป แม้ว่าสมุนไพรนี้จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่เมื่อเจออาหารร้อนก็จะทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตในระยะสั้น ทำให้คนอาเจียนและเป็นลม

คนผู้นี้กินหญ้าหลันซิงก่อน จากนั้นก็กินเนื้อย่างที่ร้อนมากๆ ถึงได้น้ำลายฟูมปาก ทำให้ทุกคนคิดว่าเขาถูกวางยาพิษ" หยุนถิงอธิบาย หยิบเข็มเงินบนแขนของคนคนนั้น และแทงเข้าจุดฝังเข็มหลายจุดบนตัวเขา

ในชั่วพริบตา คนที่หมดสติและชักอย่างเจ็บปวดนั้น ก็มีการตอบสนองและลืมตาขึ้นในทันที

"ที่แท้อย่างงี้นี่เอง ทักษะทางการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยยอดเยี่ยมเหนือผู้อื่นยิ่งนัก กระหม่อมนับถือ!" หมอหลวงหวังนับถือยิ่งนัก

"หมอหลวงหวังชมเกินไปแล้ว" หยุนถิงตอบ

คนคนนั้นตื่นขึ้นมาและมองดูรอบๆ เมื่อเห็นหยุนถิง ก็ตกใจกลัวจนหน้าซีด "ซื่อ ซื่อจื่อเฟย"

"บอกมา ใครสั่งให้เจ้ากินหญ้าหลันซิงล่วงหน้า จากนั้นก็แสร้งทำเป็นถูกวางยาพิษแล้วใส่ร้ายหยุนซู？" เสียงของหยุนถิงเย็นชา ทำเอาคนฟังรู้สึกตกใจกลัวยิ่งนัก

"ไม่มีใคร ข้ากินเนื้อย่างนี้ถึงเกิดเรื่องซื่อจื่อเฟยต่อให้ท่านจะมีอำนาจมากเพียงใด ก็ไม่ควรละเลยให้คุณหนูซูฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา!" คนคนนั้นถึงจะตายก็ไม่ยอมรับ

“เจ้าพูดเพ้อเจ้อ พี่ใหญ่ของข้ามิใช่คนเช่นนั้น” หยุนซูโต้กลับ

“ซูเอ๋อร์ ไม่จำเป็นต้องพูดสิ่งเหล่านี้กับเขา ในเมื่อคนบางคนหาเรื่องใส่ตัวเอง งั้นข้าก็จะทำให้เขาได้สมความปรารถนา เจ้ารอดูละครก็ได้แล้ว” หยุนถิงทำเสียงเชอะอย่างเย็นชา

"ซื่อจื่อเฟย คนเอามาแล้วขอรับ!" นอกฝูงชน ซูนฟั่งจับคนสองสามคนมา?

เมื่อหยุนซูเห็นคนในนอกฝูงชน ตัวแข็งทื่อ "เจ้ามาได้อย่างไร？"

“รู้ว่าเจ้าถูกคนใส่ร้ายรังแก ข้าก็ย่อมต้องขอคืนความยุติธรรมให้กับเจ้า มีข้าอยู่จะไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรไปแน่นอน ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องล้วนถูกข้าจับมาหมดแล้ว ซื่อจื่อเฟยท่านมาจัดการสถานการณ์ทั้งมวล!” ซูนฟั่งพูดและให้ผู้ใต้บังคับบัญชานำคนเหล่านั้นมา ในนั้นก็มีสาวรับใช้ข้างกายขององค์หญิงห้า