จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 771

เพราะในร่างกายจวินหย่วนโยวมีพิษร้ายแรง ร่างกายอ่อนแอมานานหลายปี ฉะนั้นจึงสัญจรทางน้ำน้อยมาก พอมานั่งเรือนานขนาดนี้อย่างกะทันหัน เขารับไม่ไหวอยู่บ้างจริงๆ

“ทนไม่ไหวอยู่บ้างเสียจริง แต่ว่าดีที่อีกไม่กี่วันก็จะถึงแล้ว” จวินหย่วนโยวไม่ได้ปิดบัง

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอวดดี จะต้องดูแลร่างกายให้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีทางรู้ความสามารถของคนในเขตทะเลนิรนามทางนั้นได้ จึงต้องรับมืออย่างระมัดระวัง

โชคดีที่ก่อนหน้านี้ส่งคนติดตามวี่อู๋เสียกับคนผู้นั้นไป และมีอินทรีทองนำทางอยู่กลางอากาศ มิฉะนั้นอาศัยเพียงล่องลอยอยู่กลางทะเลเป็นเวลานานปานนี้ ต้องหลงทางตั้งแต่แรกเป็นแน่

ทะเลผืนนี้ไกลสุดลูกหูลูกตา ถ้าเป็นคนธรรมดาต้องแยกแยะทิศทางออกยากมาก ถ้าเกิดหลงทางผนวกกับเสบียงไม่เพียงพอ จะต้องตายอยู่กลางทะเลแน่นอน

นี่ก็คือสาเหตุว่าทำไมหลายปีมานี้ ไม่เคยมีใครไปถึงเขตทะเลนิรนามได้โดยแท้จริง

“อืม ท่านรีบไปพักผ่อนเถิด เมื่อถึงทางนั้นแล้วเดาว่าคงจะเป็นสงครามดุเดือดฉากหนึ่ง!” หยุนถิงกล่าว

“ได้!”

ผ่านไปอีกครึ่งเดือน จวินหย่วนโยวและคนอื่นๆ จึงมาถึงที่เขตทะเลนิรนาม วินาทีนั้นที่เรือเทียบท่า ทุกคนล้วนวิ่งลงจากเรือมากันหมด

“ยังเป็นผืนดินที่ยืนแล้ววางใจกว่า!” หลงเอ้อนอนหมอบอยู่บนพื้นไปทั้งตัว

“ใช่ วันเวลาช่วงที่อยู่บนเรือแล้วส่ายไปมานี้มันแย่เสียจริง ตอนนี้มาเทียบท่า จะได้พักดีๆ แล้ว” หลิงเฟิงกล่าว

“ตอนนี้พวกเราไปดูเสียหน่อยว่าเขตทะเลนิรนามแห่งนี้มีอะไรแปลกประหลาดกันแน่!”

จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงเดินลงมาเช่นกัน ก่อนหน้าที่หยุนถิงจะลงจากเรือได้เปลี่ยนเป็นชุดผู้ชายแล้ว ทำแบบนี้เคลื่อนไหวขึ้นมายังสะดวกกว่า

ชายหาดแห่งนี้ใหญ่มาก บริเวณไม่ไกลนักยังมีชาวประมงกำลังจับปลาและตากแห้ง เดิมทีหลิงเฟิงอยากเข้าไปสอบถามเสียหน่อย ปรากฏว่าคนเหล่านั้นหลังจากเห็นพวกเขาต่างตกใจหวาดกลัว รีบหลบไปไกลๆ

“ซื่อจื่อขอรับ หรือว่าข้าน่ากลัวปานนั้นเชียว?” หลิงเฟิงไม่เข้าใจ

“บางทีคงเป็นเพราะก่อนหน้านี้ไม่มีคนเคยมาที่นี่กระมัง ฉะนั้นพวกเขาเจอคนแปลกหน้าถึงหวาดกลัวกัน?” หยุนถิงพูดพึมพำกับตนเอง

“น่าจะเป็นเช่นนี้” จวินหย่วนโยวพูดจาคล้อยตาม

คนกลุ่มนี้เดินไปในเมืองกันต่ออีก ด้านในมีผู้คนเพิ่มมากขึ้นแล้ว ชาวบ้านเดินขวักไขว่อยู่บนถนน สองข้างทางล้วนเป็นพ่อค้าหาบเร่ เพียงแค่ขายเปลือกหอย ปลาดาว และของจากทะเลอะไรพวกนั้นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่เป็นเมืองชายฝั่ง

และเมื่อจวินหย่วนโยวและคนอื่นปรากฏตัวขึ้น จึงดึงดูดการมุงดูของชาวบ้านรอบด้านในทันที

ทุกคนมองเห็นว่ามีคนนอกกลุ่มหนึ่งโผล่มากะทันหันอย่างนี้ หนำซ้ำแต่ละคนหน้าตาดูดีมากด้วย ไม่ใช่ว่าหลงใหลและอิจฉา แต่ว่าหวาดวิตก ล้วนหลบไปที่ไกลๆ

“ไม่ใช่กระมัง พวกเราน่าตกใจปานนั้นเชียว?” หลงซานหมดคำจะพูดแล้ว

หยุนถิงชายตามองทุกคนแวบหนึ่ง ก็รู้สึกแปลกใจ ทันใดนั้นพบว่าคนขายของสองข้างทาง หรือว่าคนที่เดินผ่านไปมาล้วนเป็นผู้หญิงทั้งสิ้น

“คุณชาย ท่านดูที่นี่ล้วนมีแต่ผู้หญิง ไม่มีผู้ชายสักคนเดียว หรือว่าพวกเรามาเยือนแคว้นสตรีแล้ว?” หยุนถิงพูดอย่างตกใจ

ต่อให้มีผู้ชายน้อย ก็คงไม่ถึงขั้นที่จะมองไม่เห็นผู้ชายสักคนหนึ่งบนถนนได้กระมัง

จวินหย่วนโยวหรี่ดวงตาดำขลับอันเย็นชาขึ้นเล็กน้อย และสังเกตเห็นความผิดปกติแล้วเหมือนกัน “อีกเดี๋ยวไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องอยู่ข้างกายข้าเอาไว้!”

“ขอรับ!” หยุนถิงตอบ แล้วรีบใช้ความเร็วอันว่องไวที่สุดสร้างชุดผู้หญิงที่คล้ายกับของชาวบ้านที่นี่ใส่กันออกมาสิบกว่าชุดจากในมิติ จากนั้นหยิบออกมาแบ่งให้ทุกคน

ถึงแม้สีหน้าเหล่าองครักษ์เงามังกรแต่ละคนดูไม่เข้าใจ แต่ยังรับเข้ามาแล้ว แต่ละคนหาสถานที่ไปเปลี่ยนชุดผู้หญิงแล้ว

หยุนถิงก็นำเข้ามายื่นให้จวินหย่วนโยวชุดหนึ่ง “ลำบากใจเสียหน่อยเถิด”

ท่าทางจวินหย่วนโยวไม่รู้ควรร้องไห้หรือหัวเราะดี ซื่อจื่อผู้ยิ่งใหญ่เยี่ยงเขาในชีวิตนี้ไม่เคยสวมชุดผู้หญิงมาก่อน แต่ว่ายังรับเข้ามาแล้ว

“ใจดีเกินเหตุแล้ว!” จวินหย่วนโยวพึมพำอย่างเย็นชา

ตั้งแต่พบหน้า เขาก็มองออกว่าหวงฉือคนนี้ไม่ธรรมดา เหตุผลที่อดกลั้นไว้ไม่ได้ลงมือ คืออยากดูเสียหน่อยว่าหวงฉือคนนี้มีแผนการร้ายอะไรกันแน่

“ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน ว่าตามเหตุผลแล้วเจ้าเมืองคนหนึ่งไม่จำเป็นต้องต้อนรับพวกเราด้วยตัวเอง ในเมื่อที่นี่ไม่มีคนนอกเข้ามาเนิ่นนาน เช่นนั้นเขารู้ได้อย่างไรว่าพวกเราจะปรากฏตัวขึ้น?” หยุนถิงพูดข้อสงสัยของตนเองออกมา

“เขาพาคนมาต้อนรับ เห็นได้ชัดว่ากลัวพวกเราหนีไป บางทีพูดได้ว่าเขารู้แต่แรกแล้วว่าพวกเราจะมากัน และรออยู่โดยเฉพาะ” จวินหย่วนโยวตอบกลับ

หลิงเฟิงที่อยู่ด้านข้างตกใจ “คนของพวกเราแอบติดตามวี่อู๋เสียและคนผู้นั้น อินทรีทองย่อมไม่ผิดพลาดแน่ขอรับ หรือว่าหลงทางอยู่กลางทะเลจริงแล้ว?”

“เขตทะเลกว้างใหญ่ปานนี้ คลาดกันแล้วย่อมเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรือก็ล่องมาหนึ่งเดือนแล้ว” หลงเอ้อกล่าวอย่างเห็นด้วย

จวินหย่วนโยวกลับส่ายหน้า “เหล่าองครักษ์เงามังกรที่รับหน้าที่สะกดรอยตามล้วนเป็นคนที่ผ่านการฝึกฝนมาโดยเฉพาะ ต่อให้พวกเขาพลาดแล้ว อินทรีทองที่บินวนอยู่กลางอากาศ เมื่อเทียบกับสายตาของคนแล้วยังกว้างไกลมากกว่าย่อมไม่อาจผิดพลาดได้ อธิบายได้เพียงอย่างเดียว ก็คือวี่อู๋เสียพวกเขาสองคนนั้นพบว่าคนของพวกเราสะกดรอยตาม จึงจงใจล่อพวกเรามาที่นี่!”

“ถ้าเป็นอย่างนี้ เช่นนั้นพวกเราติดกับดักของพวกเขาแล้ว” สีหน้าของหยุนถิงตึงเครียดทันที

“ไม่ต้องห่วง เมื่อฝ่ายตรงข้ามใช้วิธีอะไรมาเราก็ใช้วิธีนั้นรับมือ ข้าจะไม่ให้เจ้าเป็นอะไรเด็ดขาด!”

“อืม ข้าเชื่อความสามารถของท่านพี่”

ช่วงค่ำ จวนเจ้าเมืองคึกคักอย่างยิ่ง เจ้าเมืองจัดงานเลี้ยงต้อนรับจวินหย่วนโยวและคนอื่นๆ ที่สวน ยังจัดเตรียมนางระบำมาเต้นระบำด้วยแล้ว

“ทุกท่านเดินทางมาไกล เป็นเกียรติของข้า มา ดื่มให้กับโชคชะตาอันนี้กันสักแก้ว!” หวงฉือพูดอยู่ จึงยกเหล้าแก้วนั้นดื่มจนหมดแล้ว

จวินหย่วนโยวชายตามองแก้วเหล่านั้นแวบหนึ่ง ไม่ได้แตะต้อง

“เหตุใดคุณชายไม่ดื่มกันเล่า หรือว่าคุณชายกลัวข้าวางยาพิษในเหล้า?” หวงฉือเห็นจวินหย่วนโยวไม่ได้ยกแก้วเหล้า พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจอยู่บ้าง