จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 808

“ขอรับ!” ยามรักษาการณ์ที่อยู่หน้าประตูรีบไปตรวจสอบทันที

ไม่นานนักยามรักษาการณ์ก็วิ่งกลับไปทันที “ฮูหยินแย่แล้ว แย่แล้ว!”

“ตื่นตระหนกตกใจเช่นนี้ถือเป็นอะไรกัน พูดมาให้ชัดเจน!”เซียวหรูซื่อกล่าวอย่างเย็นชา

“เรียนฮูหยิน มันคือห้องลับ บ้านเรือนทางด้านห้องลับกลายเป็นซากปรักหักพังหมดแล้ว!” ยามรักษาการณ์รายงานทันที

ทันทีที่คำพูดออกมา สีหน้าของเซียวหรูซื่อซีดขาวในชั่วพริบตา ไม่น่าดูสุดขีด คิ้วขมวดกันเป็นก้อน “เป็นไปได้อย่างไร ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?”

เซียวหรูซื่อวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว คนอื่นๆก็ล้วนตกใจแทบแย่ ติดตามไปทันที

ทันทีที่นางจากไป วี่หนานเสวียนก็แอบเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ

ด้านบนเตียง เจว๋กู่หมดสติอยู่ สีหน้าซีดขาวสุดขีด ลมหายใจของคนทั้งคนอ่อนแรง แสดงให้เห็นว่าบาดเจ็บสาหัสมาก

“เจว๋กู่ เจว๋กู่?” วี่หนานเสวียนเรียกอย่างหยั่งเชิง

เจว๋กู่ที่อยู่บนเตียงไม่มีปฏิกิริยาเลยแม้แต่น้อย ราวกับไม่ได้ยิน

วี่หนานเสวียนรู้สึกวางใจในทันที นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของเตียงอย่างอวดดี “คิดไม่ถึงใช่ไหม ว่าเจ้าจะมีวันนี้ ก่อนหน้านี้ตอนที่เจ้าสั่งสอนข้าโอหังมากไม่ใช่หรือ ตอนนี้นอนอยู่ที่นี่ราวกับหมูตาย ช่างหาได้ยากจริงๆ”

ขณะที่พูด เขาก็ยื่นมือไปเปิดเสื้อผ้าตรงหน้าอกของเจว๋กู่ เผยผิวสีแทนของเขาออกมา

จากนั้นวี่หนานเสวียนก็หยิบกล่องผ้าอันนั้นออกมา เปิดกล่องออก เห็นหนอนที่อยู่ข้างในกำลังเลื้อยขยุกขยิก เขาวางกล่องใบนั้นบนหน้าอกของเจว๋กู่โดยตรง

“ไอ้สารเลว นี่ก็คือจุดจบของการล่วงเกินข้า อย่านึกว่าเจ้าอยู่ตรงหน้าของท่านแม่ทั้งวัน นางก็จะสนใจเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะทำอย่างไร ก็เป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งของท่านแม่เท่านั้น ทั้งชาติก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้!” วี่หนานเสวียนกล่าวด้วยความโกรธ ถึงได้เปิดกล่องผ้าใบนั้นออก

หนอนได้มุดเข้าไปในร่างกายของเจว๋กู่แล้ว เหลือไว้เพียงจุดแดงเล็กๆบนหน้าอกเท่านั้น มุมปากของวี่หนานเสวียนยกเป็นมุมโค้งเล็กน้อย หันหลังก็เดินออกไป

ทางด้านนี้ เมื่อเซียวหรูซื่อเห็นลานทั้งแถวของห้องลับกลายเป็นซากปรักหักพัง ก็โกรธจนทั่วทั้งร่างกายสั่นเทาไปหมด

สีหน้าของนางดำมืดไปหมด มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดเอาไว้แน่น กระดูกส่งเสียงดังกรอบแกรบ ลมหายใจรอบตัวเย็นยะเยือกเฉียบขาด

“ไอ้สารเลวคนไหนเป็นคนทำกันแน่ มันเป็นใคร ใครเป็นคนทำกันแน่?”เซียวหรูซื่อกล่าวด้วยความโกรธแค้น

นี่คือสิ่งที่นางสั่งสมมานานหลายปี โดยเฉพาะหนอนกู่ที่อยู่ข้างในเหล่านั้น โดยเฉพาะหนอนกู่ผีเสื้อโลหิต นั่นเป็นสิ่งที่สร้างออกมาจากมนุษย์เป็นๆสี่คน ในที่สุดก็สำเร็จ แถมยังมียาโอสถ ยาพิษ------

หนอนกู่ที่นางรวบรวมมาหลายปีขนาดนี้จู่ๆก็ถูกทำลายไปจนหมด จะให้นางยอมรับได้อย่างไร

ไอ้คนที่ใช้ดาบพันเล่มฟันก็ไม่หายแค้นคนไหนกันแน่ ถึงกับกล้าลงมือกับห้องลับของตัวเอง

จู่ๆเซียวหรูซื่อที่ระเบิดอารมณ์ก็นึกถึงผู้อาวุโสอวี๋และลูกศิษย์ของผู้อาวุโสอวี๋คนนั้น หรือว่าจะเป็นลูกศิษย์คนนั้น?

ลูกศิษย์บริเวณโดยรอบที่เร่งมาถึงรีบคำนับเซียวหรูซื่อทันที มองเห็นภาพฉากนี้ก็ล้วนตกตะลึงไปเช่นกัน

ในเวลาปกติห้องลับแห่งนี้ มีเพียงฮูหยินเจ้าทะเลคนเดียวเท่านั้นที่เข้าออก ไม่อนุญาตให้คนอื่นๆเข้าไปเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ถูกทำลายไปจนหมด ฮูหยินไม่มีทางยอมปล่อยไปง่ายๆอย่างแน่นอน!

“เด็กๆ รีบไปสืบดูว่ายังมีผู้รอดชีวิตหรือไม่?” เสียงที่เย็นยะเยือกแฝงไปด้วยความโกรธล้นฟ้าของเซียวหรูซื่อดังมา

“ขอรับ!” บรรดาบ่าวรับใช้ที่ตามมารีบไปขุดซากปรักหักพังพวกนั้นทันที ค้นหาอยู่นาน ยามรักษาการณ์และองครักษ์ลับที่อยู่ในลานล้วนเสียชีวิตไปหมดแล้ว ไม่มีผู้รอดชีวิตเลยแม้แต่คนเดียว

เซียวหรูซื่อมองไปทางซากศพที่นอนอยู่บนพื้นอย่างโกรธแค้น โกรธจนร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว โกรธจนหมดสติไปโดยตรง

วี่รั่วยีที่เร่งเดินทางมา ถามด้วยความเป็นห่วง “ท่านแม่ข้าเป็นอะไรไป?”

“เรียนคุณหนูใหญ่ ฮูหยินนางน่าจะโกรธจนหมดสติ!” บ่าวรับใช้ที่ติดตามอยู่ข้างกายตอบทันที

วี่รั่วยีรีบกดจุดใต้จมูกของเซียวหรูซื่อเอาไว้ แล้วก็ฝังเข็มให้นางหนึ่งเข็มเซียวหรูซื่อถึงได้ตื่นขึ้นมา

“ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ไม่สบายตรงไหน?” วี่รั่วยีถามด้วยความเป็นห่วง

“ขอรับ!”

หยุนถิงหลบเลี่ยงการลาดตระเวนเหล่านั้นด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด เดินกลับไปทางห้องลับอีกครั้ง ต้องการดูสถานที่ที่จวินหย่วนโยวมีแนวโน้มจะไปมากที่สุด

แต่แล้วระหว่างทาง ก็พบกับวี่หนานเสวียนอีกครั้ง

หยุนถิงรู้สึกโชคร้ายสุดขีดทันที หันหลังก็จะเดินจากไป แต่แล้วกลับถูกวี่หนานเสวียนเรียกตัวเอาไว้

“คนนั้นน่ะมานี่หน่อย!” วี่หนานเสวียนกล่าวอย่างอวดดี

หยุนถิงหันหลังกลับไปโดยไม่หันกลับมามองเลย ก้าวเท้าเดินจากไปอย่างเร็ว เวลานี้นางไม่มีเวลามาสนใจวี่หนานเสวียน

เวลาปกติบรรดาสาวใช้ล้วนจะวิ่งเข้าหาวี่หนานเสวียนกันทั้งนั้น แต่แล้ววันนี้สาวใช้คนนี้ถึงกับไม่สนใจตัวเอง หันหลังก็จากไป นี่ทำให้วี่หนานเสวียนโกรธจนระเบิดอารมณ์ออกมา

“หยุดนะ ข้ากำลังเรียกเจ้าอยู่ เจ้ากล้าเดินอีกหนึ่งก้าว ข้าจะให้คนตีขาเจ้าให้หัก!” วี่หนานเสวียนคำรามด้วยความโกรธ ก้าวเท้าเดินเข้ามา

หยุนถิงไม่มีทางเลือก ได้แต่หยุดฝีเท้าลง “คำนับคุณชายน้อย!”

“เจ้าสาวใช้ตัวดี เมื่อครู่นี้ข้าเรียกเจ้า ทำไมต้องหนีด้วย?” วี่หนานเสวียนขวางตรงหน้านาง

เขามองพิจารณานังหนูน้อยคนนั้นครู่หนึ่ง หน้าตาสะอาดสะอ้าน รูปลักษณ์ธรรมดาทั่วไป มองไปออกว่ามีความพิเศษอะไร

“เรียนคุณชายน้อย บ่าวรีบกลับไปดูแลคุณชายเจว๋กู่ ดังนั้นเมื่อครู่จึงไม่ได้ยิน” หยุนถิงได้แต่แสร้งหาข้ออ้างอย่างต่ำต้อย

“ไม่ได้ยิน ข้าแหกปากดังขนาดนั้นเจ้าบอกว่าไม่ได้ยิน เป็นใบ้หรือ ข้าว่าหูของเจ้าก็ไม่ต้องเก็บเอาไว้แล้ว!” ขณะที่พูด วี่หนานเสวียนก็ยื่นมือเข้ามาดึงหูของหยุนถิงโดยตรง

หยุนถิงเจ็บจนขมวดคิ้ว ยื่นมือไปคว้าข้อมือของวี่หนานเสวียนโดยสัญชาตญาณ และออกแรงอย่างสุดกำลัง

“โอ้ย เจ็บจังเลย นังเด็กบ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะฆ่าล้างตระกูลเจ้า!” วี่หนานเสวียนคำรามด้วยความหงุดหงิดโมโห