จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 819

ทุกคนตามหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวลงไปทันที หยุนถิงอธิบายวิธีการดำเนินการให้พวกเขาฟังอย่างละเอียด รวมถึงวิธีการเปิดเครื่อง โม่เหลิ่งเหยียนและคนอื่นๆ ก็เรียนรู้เป็นอย่างรวดเร็ว ?

หมิงจิ่วซางตื่นเต้นมากจนมือลื่นไปกดปุ่มระเบิดนั้น

“ปัง!” เสียงที่อึกทึกดังมา และเปลวไฟที่ลุกโชนก็บินระเบิดไปในที่ระยะไกล

โม่เหลิ่งเหยียนรู้สึกได้อย่างชัดเลยว่าเรือกำลังสั่น สีหน้าเย็นชาทันที "ทำเป็นเล่นไปได้ เจ้าทำเช่นนี้คือการแหวกหญ้าให้งูตื่นชัดๆ!"

หมิงจิ่วซางก็รู้ตัวดีว่ามือพิเรนทร์ และรู้สึกโทษตัวเองยิ่งนัก "ข้าขอโทษ ข้าตื่นเต้นเกินไป จึงได้มืดพลาดไปกดโดน ระเบิดใหญ่ในเมื่อครู่นี้คงไม่โจมตีไปใส่เมืองเทียนหลงสินะ"

หยุนถิงส่ายหัว "จากตรงนี้ถึงเมืองเทียนหลงห่างออกไปหลายพันไมล์ อันนี้ยังไม่ทรงพลังขนาดนั้น สอง สามร้อยไมล์ไม่ใช่ปัญหา ไม่น่าจะไปถึง"

“เช่นนั้นก็ดี ต่อไปข้าจะไม่อวดดีอีกแล้ว หยุนถิงเจ้าดียิ่งนัก หากเรือหลายสิบลำรวมกัน คงระเบิดเมืองเทียนหลงให้กลายเป็นเถ้าเลยสินะ” หมิงจิ่วซางนับถือยิ่งนัก

"แน่นอนอยู่แล้ว แต่สิ่งนี้ห้ามให้คนอื่นมาเห็นเข้าเด็ดขาด!" หยุนถิงกำชับ

“เจ้าไว้ใจ คนพวกนี้เป็นเพื่อนที่ร่วมตายร่วมเป็นกับข้ามาโดยตลอด พวกเขาไม่มีวันทรยศแน่นอน!” โม่เหลิ่งเหยียนรับประกัน

หากมีเรือรบใต้น้ำที่ทรงพลังนี้มาสู้รบ หากใช้ในเรื่องการทหารคงต้องสังหารอีกสามแคว้นได้ในชั่วพริบตาอย่างแน่นอน นับว่าโชคดีที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวไม่มีความทะเยอทะยานที่จะครอบครองใต้หล้านี้ให้เป็นหนึ่งเดียว มิฉะนั้นทั่วทั้งสี่แคว้นหรือแม้กระทั่งเขตทะเลนิรนามก็จะกลายเป็นเถ้าในชั่วพริบตาอย่างแน่นอนเลย

"มีซวนอ๋องอยู่ ข้าไว้ใจ" หยุนถิงกล่าว

หลิงเฟิงกับหลงยีปรากฏตัวในขณะที่กำลังเล่นเรือ ด้านหลังพวกเขาตามด้วยเรือรบ นั่นเป็นเรือที่หยุนถิงได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าในรอบๆทะเลทรายของเมืองฉือ

เพราะเรือรบใต้ทะเลที่เยอะขนาดนี้หากจู่ๆ หากนำออกมาต่อหน้าทุกคน หยุนถิงกลัวว่าพวกเขาจะตกใจกลัว

"หยุนถิง จวินหย่วนโยวพวกเจ้าไว้ใจ ขอแค่พวกเจ้าออกคำสั่ง ข้าจะพาคนไประเบิดเมืองเทียนหลงทิ้งทันที!" หมิงจิ่วซางรีบวิ่งไปอย่างตื่นเต้น และรีบเลือกไปลำหนึ่ง

“พวกเจ้าไปเถิด ฝึกตามที่หยุนถิงสอน!” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าว

"ขอรับ!" ทุกคนขึ้นเรือทันที และเรือลำเดิมก็อยู่เป็นแถวๆนั้นก็จมหายไปในพื้นทะเลอย่างรวดเร็ว

"ตอนนี้มีเส้นทางในเมืองฉือได้สร้างเสร็จแล้ว และได้นำเสบียงและกำลังคนเข้ามาหลายกลุ่มแล้ว เสวี่ยเชียนโฉวกับหยุนหลีข้าส่งให้พวกเขาไปที่เมืองหวง และข้าวางแผนที่จะจัดวางกำลังป้องกันที่นั่น อ๋องเก้ากับชางหยุนสี่ก็มาช่วย ชางหลันเย่ส่งคนเกรียงไกรมา!” โม่เหลิ่งเหยียนอธิบายสั้น ๆ

"ได้ ทุกอย่างท่านทำตามสถานการณ์เอง ตอนนี้ต้องการอะไรที่สุด？" หยุนถิงถาม

“อาวุธ อาหาร!” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

หยุนถิงไปที่ดันเจี้ยนโดยตรง หยิบอุปกรณ์ อาวุธ อาหาร เสื้อผ้า และชุดเกราะจำนวนมากออกมาจากมิติ และเติมเต็มดันเจี้ยนเดิมที่ที่เกือบจะว่างเปล่าแล้วนั้น

จวินหย่วนโยวนำแผนที่ของเมืองเทียนหลงที่วาดไว้ให้โม่เหลิ่งเหยียน และบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการจัดแผนและเตรียมการป้องกันของเมืองเทียนหลง

เนื่องจากหยุนถิงใช้ความคิดมากเกินไป และถูกจวินหย่วนโยวทรมานนานไปหน่อย จึงนอนพักผ่อนลงข้างๆ

เมื่อจวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนพูดคุยเสร็จ ก็เกือบจะรุ่งสางแล้ว จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงจากไป

เมื่อเห็นเรือของพวกเขาจมลงไปในน้ำ โม่เหลิ่งเหยียนก็สั่งการทันที ให้หมิงจิ่วซางพากำลังส่วนหนึ่งของหอดวงจันทร์ไปแอบซุ่มโจมตีที่รอบๆเมืองเทียนหลง หากหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมีอันตราย ก็ไปสนับสนุนทันที

ส่งคนอีกส่วนหนึ่งส่งไปยังเมืองฉือ นำเกาะสองเกาะเชื่อมกัน เพื่อขยายแนวรบ หากมีอันตรายก็จะมีทางถอย

ส่วนโอจื่อโฝวกับจิ่วฟ่างที่อยู่ในเมืองฉือ ทั้งสองถูกเสียงระเบิดดังปลุกให้ตื่นขึ้นในกลางดึก ห้องที่พวกเขาอาศัยอยู่ถูกระเบิดพังทลายลงโดยตรง และน้ำขนาดใหญ่ก็สาดใส่พวกเขา

โอจื่อโฝวตื่นขึ้นอย่างกะทันหัน และตรงไปที่ลานข้างๆ "จิ่วฟ่าง มีคนแอบโจมตี?"

ลานข้างๆ จิ่วฟ่างกำลังอุ้มจิ่นฉิงออกมา และทั้งคู่ก็ตัวเปียกหมดเหมือนกัน ตัวเต็มไปด้วยฝุ่น ตกอยู่ในสภาพคับขันลำบาก

“รีบพักผ่อน พรุ่งนี้เช้ามีเรื่องให้เจ้าต้องทำอีกเยอะเลย” หลังจากจิ่วฟ่างพูดจบ ก็ไม่สนเขาอีก

"ก็ทำได้เพียงเท่านี้แหละ"

เมื่อหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวขึ้นฝั่ง ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว เดิมทีจวินหย่วนโยวจะกลับไป หยุนถิงอยากไปดูที่เมืองฉือก่อน

จากนั้นหยุนถิงก็เห็นโอจื่อโฝวขดตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เสื้อผ้าบนตัวเปื้อนโคลนจำนวนมาก ผมก็ยุ่งเหยิง คนทั้งคงตกอยู่ในสภาพที่คับขันลำบาก

ส่วนจิ่วฟ่างที่อยู่ข้างๆก็กอดจิ่นฉิงไว้แน่นๆ สีหน้าแดงมาก ขมวดคิ้ว ท่าทางดูเจ็บปวดมาก "ทำไมสองคนนี้ถึงได้ตกอยู่ในสภาพที่คับขันลำบากเช่นนี้？" หยุนถิงสับสน

จวินหย่วนโยวมองไปรอบๆ "บางที การทิ้งระเบิดที่หมิงจิ่วซางยิงมานั้นอาจมาระเบิดใส่ที่นี่ก็ได้!"

หยุนถิงเข้าใจในทันที นางรีบวิ่งไปตรวจให้จิ่วฟ่างกับโอจื่อโฝว และพบว่าทั้งคู่มีไข้สูง จึงรีบหยิบยาลดไข้ออกมาจากมิติและให้พวกเขาทานลงไป

โอจื่อโฝวลืมตาขึ้น เห็นเพียงคนที่แต่งตัวเหมือนผู้หญิง กำลังจะพูดอะไรก็ถูกหยุนถิงใช้มือตีท้ายทอยสลมไปทันที

"เกาะนี้ถูกเผาเป็นเถ้าถ่านหมดแล้ว จำเป็นต้องสร้างใหม่หน่อย ท่านพี่ท่านช่วยข้าดูพวกเขาไว้!" หยุนถิงกล่าว

"ได้!"

หยุนถิงใช้มิติสร้างทุกสิ่งที่นางนึกออกออกมาด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด เช่น บ้าน อุปกรณ์ สินค้า อาหาร ฯลฯ -----

เห็นว่าทั้งเกาะเต็มไปด้วยของแล้ว หยุนถิงจึงค่อยหยุดลง คืนนี้นางใช้ความคิดมากเกินไป และร่างกายของนางก็อ่อนล้ายิ่งนัก

คลื่นแห่งความวิงเวียนเกิดขึ้น หยุนถิงก็ไม่สามารถยืนมั่นคงได้อีกต่อไป ในขณะที่จะล้มลงกับพื้น จวินหย่วนโยวก็รีบวิ่งมาและอุ้มนางไว้

"ถิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นยังไงบ้าง？"