จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 841

เมื่อหยุนถิงเห็นว่าเจว๋กู่เดาตัวตนของตัวเองออก ก็ไม่ปกปิดต่อไปอีก ไม่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนเมื่อครู่นี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่แยแส

“เกาะเทียนหลงแห่งนี้ก็ไม่ได้มีแค่คนโง่เท่านั้น นึกไม่ถึงว่ายังมีคนเดาตัวตนของข้าออก เจ้ามีฉลาดมากกว่าคนพวกนั้น

เซียวหรูซื่ออยู่ในมือข้าจริงๆ แต่ว่าข้าจะไม่มอบนางให้เจ้าหรอก เพราะนางคือศัตรูของข้า ข้าจะทำให้นางตายทั้งเป็น!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

สีหน้าของเจว๋กู่โหดเหี้ยมขึ้นในชั่วพริบตา “เจ้าทำอะไรกับฮูหยินกันแน่?”

“ย่อมทำให้นางตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ตอนนั้นนางทำสิ่งที่โหดเหี้ยมกับแม่ข้ามากมายขนาดนั้น ข้าเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุด เวลาผ่านไปหลายปีก็ต้องตอบแทนกลับไปเป็นทวีคูณอย่างแน่นอน!” หยุนถิงตอบอย่างดูหมิ่น

“เจ้ารนหาที่ตาย!” เจว๋กู่กล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทันใดนั้นก็ชักกระบี่แทงไปทางหยุนถิง

หยุนถิงมองดูเขาอย่างเย็นชา ไม่ขยับเขยื้อน ยิ่งไม่ได้ตอบโต้ เพียงแค่มองไปทางเขาราวกับกำลังมองดูซากศพ

เจว๋กู่ยังไม่ทันได้แตะต้องหยุนถิง ลมฝ่ามือที่รุนแรงก็ฟันมาทางเขา เจว๋กู่ยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมาด้วยซ้ำ คนทั้งคนก็ลอยกระเด็นออกไปสิบกว่าเมตร ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

เจว๋กู่รู้สึกเพียงอวัยวะภายในแตกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดที่ทะลวงใจจู่โจมมา ทำให้สีหน้าของเขาซีดขาวจนไร้สีเลือดในชั่วพริบตา

จวินหย่วนโยวปรากฏตัวขึ้นทันที ขวางอยู่ตรงหน้าของหยุนถิง ฝ่ามือเมื่อครู่เขาเป็นคนลงมือเอง

“กล้าทำร้ายซื่อจื่อเฟยของข้า รนหาที่ตาย!” จวินหย่วนโยวมองไปทางเขาจากที่สูง ใบหน้าเต็มไปด้วยการดูหมิ่น

คนทั้งคนของเจว๋กู่เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เขาอดทนต่อความเจ็บปวดต้องการจะยืนขึ้นมา แต่ว่ายังไม่ทันที่เขาจะยืนได้มั่นคงก็ล้มลงไปอย่างแรงอีกครั้ง

แต่เขาไม่ยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย พยายามต่อไปในที่สุดครั้งนี้ก็ยืนขึ้นมาได้ คนทั้งคนโงนเงนจะล้มมิลมแหล่ แต่กลับพยายามทำให้ตัวเองยืนมั่นคง

“ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ ก็จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายฮูหยินเด็ดขาด!” เจว๋กู่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

หยุนถิงมองไปทางเขาอย่างเย็นชา “เซียวหรูซื่อทอดทิ้งเจ้าตั้งแต่เด็ก ไม่ได้ปฏิบัติต่อเจ้าในฐานะมนุษย์ซ่อนเจ้าเอาไว้ในความมืดมิด ทำให้เจ้าไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ตลอดชีวิต

ในฐานะที่เป็นลูกเหมือนกัน วี่รั่วยีพวกเขาสามคนกลับเป็นคุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง คุณชายน้อยแห่งเกาะเทียนหลง ถูกคนเขตทะเลไร้ขอบเคารพนับถือ ประจบประแจง หรือแม้กระทั่งยกย่องสรรเสริญ

และเจ้าได้แค่อยู่ในความมืดมิด ราวกับหนูในท่อระบายน้ำใต้ดิน เป็นความอัปยศและมลทินทั้งชีวิตของเซียวหรูซื่อ ถูกนางทอดทิ้งและดูถูกเหยียดหยาม

ตอนนี้เจ้าไม่มีแม้แต่ความสามารถในการปกป้องตัวเอง คิดไม่ถึงว่ายังคิดจะช่วยเซียวหรูซื่ออีก สาเหตุที่ร่างกายของเจ้าอ่อนแอขนาดนี้ ก็เป็นเพราะว่าวี่หนานเสวียนวางยาพิษเจ้า

เขาเกลียดการดำรงอยู่ของเจ้ามากที่สุด เพราะเจ้าเป็นลูกนอกสมรสของผิงหนานอ๋องกับเซียวหรูซื่อ ทำให้สถานะฮูหยินเจ้าทะเลของเซียวหรูซื่อมัวหมอง ดังนั้นถึงต้องกำจัดเจ้าให้สิ้นซาก และพิษนั่นเซียวหรูซื่อก็เป็นคนให้เขา

น้องชายต่างบิดา ต้องการฆ่าฟันเจ้า พี่สาวต่างบิดา รังเกียจและชิงชังเจ้ามาตั้งแต่เด็ก ดูถูกเหยียดหยามเจ้า เจว๋กู่เจ้ามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกันแน่?”

ทุกคำทุกประโยค ราวกับมีดแหลมคมแทงเข้าไปในหัวใจของเจว๋กู่อย่างแรง

หยุนถิงจงใจกล่าวเช่นนี้ ความจริงยาพิษนั่นนางเป็นคนให้วี่หนานเสวียน มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้เจว๋กู่พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

นี่คือความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของเขา คือความเจ็บปวดที่สุดในใจของเขา

เป็นเพราะสมัยนั้นเจ้าทะเลกับกู้เยว่หลัวรักใคร่ชอบพอกัน ปฏิบัติต่อเซียวหรูซื่ออย่างไม่แยแส นี่ทำให้เซียวหรูซื่อเจ็บปวดอย่างยิ่ง และออกจากเขตทะเลไร้ขอบไป

เซียวหรูซื่อไปที่แคว้นเทียนจิ่ว นางที่ตอนนั้นอารมณ์โศกเศร้าและโกรธแค้น ดื่มสุราคลายทุกข์ บังเอิญพบกับผิงหนานอ๋องในวัยเยาว์ที่ร้านสุราพอดี

ผิงหนานอ๋องในเวลานั้น จำเริญใจเสมือนกำลังแล่นอยู่กลางสายลมโชยอ่อนๆ อ่อนโยนเอาใจใส่ ยิ่งรู้สึกตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกพบ ทั้งสองคนอารมณ์เปล่าเปลี่ยวจึงอยู่ด้วยกัน

ต่อมาเซียวหรูซื่อก็ตั้งครรภ์ เดิมทีนางต้องการจะทำแท้ง แต่เกลียดชังความไม่แยแสและไร้ปรานีของเจ้าทะเลมากกว่า ดังนั้นนางจึงแอบให้กำเนิดเด็กคนนี้อย่างเงียบๆ และเด็กคนนี้ก็คือตัวเอง

หลังจากนั้นเซียวหรูซื่อวางกับดักเจ้าทะเลกับกู้เยว่หลัว วางยาพิษพวกเขาตามลำดับ วางแผนทำร้าย ต่อมาได้แต่งงานกับเจ้าทะเลสมความปรารถนา

นางให้กำเนิดลูกกับเจ้าทะเลสามคน ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาก็คือคุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง และคุณชายน้อยแห่งเกาะเทียนหลง แต่เขากลับได้แต่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ ถูกพวกเขาเหยียดหยาม ทำให้อับอาย และดูถูก

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเพิ่งจะขึ้นฝั่ง ก็เห็นเรือสิบกว่าลำจอดเทียบอยู่ที่ชายฝั่ง

หยุนถิงสงสัย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

ลูกศิษย์คนหนึ่งตอบ “เรียนซื่อจื่อเฟย ฮวาเชียนจั่นมาที่นี่ เขาบอกว่ามีความร่วมมือกับซื่อจื่อเฟย ตอนนี้กำลังคุยกับซวนอ๋องอยู่”

“ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง!” หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวรีบเดินเข้าเมืองทันที

ฮวาเชียนจั่นและคนอื่นๆกำลังขนของ และโม่เหลิ่งเหยียนก็มองดูอยู่ด้านข้าง ทั้งสองคนพูดคุยกันเป็นระยะๆ ก็ดูกลมกลืนกันอยู่

เห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเดินมา โม่เหลิ่งเหยียนหันหลังเดินเข้ามา ฮวาเชียนจั่นกลับวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“หยุนถิง พวกเราเจอกันอีกแล้ว ข้าคิดถึงเจ้ามากจริงๆ” ขณะที่พูด ฮวาเชียนจั่นก็ยื่นมือจะไปกอดหยุนถิง

แต่กลับถูกฝ่ามือของจวินหย่วนโยวฟันมา “ไสหัวไป อย่ามาแตะต้องซื่อจื่อเฟยของข้า!”

ฮวาเชียนจั่นหลบออกไปทันที สีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าก็แค่ตื่นเต้นเกินไปเท่านั้น เจ้าถึงกับต้องใจแคบขนาดนี้เลยหรือ พูดขึ้นมาแล้วข้ายังเป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของหยุนถิง ตามลำดับอาวุโสแล้วเจ้าก็ต้องเรียกข้าว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องเหมือนกัน!”

“เจ้าเอาหน้ามาจากไหน ไม่อยากมีลิ้นแล้วใช่ไหม นับญาติไปเรื่อย?” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างเย็นชา จ้องมองมาด้วยความโกรธ

“คำพูดนี้ข้าไม่ได้พูดไปเรื่อย นางคือลูกสาวของเจ้าทะเล และข้าคือหลานชายของเจ้าทะเล แล้วข้าก็โตกว่าหยุนถิง ตามลำดับอาวุโสเรียกพี่ชายลูกพี่ลูกน้องไม่ใช่เรื่องเกินไป!” ฮวาเชียนจั่นอธิบาย

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ลูกศิษย์คนอื่นๆที่อยู่รอบๆต่างก็พากันตกตะลึง มองไปทางหยุนถิงด้วยความตกใจ

อย่างไรเสียสถานะของหยุนถิง ก็มีเพียงพวกเขาไม่กี่คนที่มีความสัมพันธ์อันดีเท่านั้นที่รู้ บรรดาลูกศิษย์ไม่รู้เลย เวลานี้จู่ๆก็ได้ยินว่าเจ้าทะเลมีลูกสาวเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน ทุกคนย่อมต้องรู้สึกประหลาดใจเป็นธรรมดา

“เขาไม่คู่ควรเป็นพ่อข้า และเจ้าก็ไม่ใช่พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของข้าเหมือนหัน หากเจ้าบิดเบือนความสัมพันธ์ไปเรื่อยอีก ความร่วมมือสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้!” น้ำเสียงของหยุนถิงเย็นยะเยือก ไม่อนุญาตให้มีข้อกังขา