จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 846

“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยในที่สุดพวกท่านก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ในที่สุดบ่าวก็ไม่ต้องเป็นกังวลอีก” พ่อบ้านร่ำไห้ด้วยความยินดี

จวินหย่วนโยวมองไปทางทุกคน “ทำให้ทุกคนเป็นห่วงแล้ว พวกเรากลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว”

“ช่วงที่ผ่านมานี้ลำบากทุกคนแล้ว คืนนี้จวนซื่อจื่อจัดงานเลี้ยง ทุกคนมาด้วยกันเถอะ!” หยุนถิงเสนอ

“บ่าวจะให้คนไปเตรียมพร้อมเดี๋ยวนี้” พ่อบ้านเอ่ยปากด้วยความดีใจ ขณะที่เช็ดน้ำตา ก็รีบจากไปทันที

ในที่สุดซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยก็กลับมาแล้ว เขาไม่ต้องเป็นห่วงว่าในอนาคตเมื่อไปยังยมโลกจะไม่มีคำอธิบายให้กับท่านอ๋องเฒ่าแล้ว

“ท่านพ่อ ข้าคิดถึงท่านจังเลย” หยุนหลีเร่งเข้ามาจากด้านนอก ตรงไปยังหยุนเฉิงเซี่ยง และกอดเขาเอาไว้

หยุนเฉิงเซี่ยงตะลึงงันไปครู่หนึ่ง รู้สึกปลื้มใจอย่างยิ่ง เมื่อครู่ยังทอดถอนใจว่าเสี่ยวเหยียนกอดจวินหย่วนโยวอยู่เลย ตัวเองมีลูกสาวตั้งหลายคน แต่กลับไม่มีใครสนิทกับตนเองเลยสักคน แต่แล้วก็ถูกเจ้าสี่กอดเอาไว้เต็มรัก

ในใจของหยุนเฉิงเซี่ยงทอดถอนใจอย่างมีความสุข ใครไม่มีลูกสาวกันล่ะ แต่บนใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นไม่พอใจ

“นังเด็กบ้าคนนี้นี่ออกไปนานขนาดนี้ก็ไม่รู้จักกลับมา จากไปนานหลายเดือนก็ไม่รู้จักเขียนจดหมายกลับมา ช่างไร้มโนธรรมจริงๆ”

“ท่านพ่อก็ข้ายุ่งมากไม่ใช่หรือ ท้องทะเลอันกว้างใหญ่เขียนจดหมายแล้วก็ไม่มีวิธีส่งกลับมาเช่นกัน ก่อนหน้านี้ซวนอ๋องเขียนจดหมายกลับมา ข้าก็ฝากให้เขาบอกท่านแล้วนะ” หยุนหลีอธิบาย

หยุนเฉิงเซี่ยงถึงนึกขึ้นมาได้ ทุกเดือนฮ่องเต้ก็จะส่งคนมา แจ้งว่าทางด้านซวนอ๋องทุกอย่างเรียบร้อยดี นั่นก็เรียกว่าจดหมายถึงบ้านหรือ?

“หยุนเฉิงเซี่ยงวางใจ ข้าคอยปกป้องหยุนหลีตลอด ไม่ให้นางเป็นอันตราย นี่ก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนี่ไง” เสวี่ยเชียนโฉวกล่าวด้วยความเคารพนบนอบ

หยุนเฉิงเซี่ยงมองดูเขาครู่หนึ่ง “ค่อยยังชั่วหน่อย”

“ฝ่าบาทเสด็จแล้ว!” เสียงแหบแห้งของซูกงกงดังมา

ฮ่องเต้สวมชุดมังกรสีเหลืองสว่าง สุขุมน่าเกรงขาม ความตื่นเต้นบนใบหน้าเห็นได้อย่างชัดเจน วิ่งเข้ามาด้วยความยินดี

“หยุนถิง จวินหย่วนโยว ซวนอ๋อง ข้าได้ยินว่าพวกเจ้ากลับมาแล้ว จึงรีบมาโดยเฉพาะ!” เสียงของฮ่องเต้แฝงไปด้วยความสั่นเทาเล็กน้อย

ถึงแม้จะรู้ถึงความสามารถของพวกเขา แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขตทะเลไร้ขอบเลย หลายเดือนมานี้สามารถพูดได้ว่าฮ่องเต้กินไม่ได้นอนไม่หลับ และเป็นห่วงอย่างมาก

อย่างไรเสีย คนพวกนี้ก็ล้วนเป็นเสาหลักของแคว้นต้าเยียน ฮ่องเต้ย่อมไม่หวังให้เกิดเรื่องขึ้นกับพวกเขา นี่อย่างไง ทันทีที่ได้ยินว่าพวกเขากลับมา ฮ่องเต้ก็รีบมาโดยตรงโดยไม่เข้าประชุมเช้าเลยด้วยซ้ำ

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงและคนอื่นรีบคำนับทันที “คำนับฝ่าบาท!”

“ไม่ต้องมากพิธี หยุนถิงเหตุผลที่เจ้าไปเขตทะเลไร้ขอบโดยทิ้งลูกสองคนเอาไว้ ตอนนี้บอกข้าได้แล้วใช่ไหม?” ฮ่องเต้ตรัสด้วยความเป็นห่วง

“หยุนถิงเจ้ากลับมาแล้ว ช่างดีจริงๆ ทันทีที่คนหน้าประตูเมืองรายงานข้า ข้าก็รีบมาทันที” โม่หลานวิ่งเข้ามาด้วยความเร่งรีบ

“หยุนถิง ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” โม่ฉือชิงกำลังจะยื่นมือไปกอดหยุนถิงด้วยความตื่นเต้น

แต่กลับถูกจวินหย่วนโยวผลักออกไป “ไสหัวไปให้พ้น!”

“จวินหย่วนโยวเจ้าต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ ข้าก็แค่ดีใจที่เห็นพวกเจ้ากลับมา” โม่ฉือชิงบ่น

“เอาเถอะ เจ้าก็ไม่ใช่ไม่รู้เสียหน่อยว่าจวินหย่วนโยวใจแคบ ขอเพียงพวกเขากลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว” โม่หลานพูดเองเออเองขึ้นมา ไม่ได้สังเกตสีหน้าที่ไม่พอใจของจวินหย่วนโยวเลยแม้แต่น้อย

“พอได้แล้วท่านพี่ คนกันเองทั้งนั้น ความจริงครั้งนี้ข้าไปเขตทะเลไร้ขอบ สืบได้ว่าคนที่ฆ่าท่านแม่ข้าในสมัยนั้นคือฮูหยินเจ้าทะเลของเขตทะเลไร้ขอบ” หยุนถิงถึงได้เล่าความเป็นมาของเหตุการณ์ออกมา

หลายเดือนมานี้มีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน ฮูหยินเฒ่าฟู่ให้คนไปยกเก้าอี้มาทันที แล้วก็ให้พ่อบ้านไปเตรียมอาหาร ดังนั้นหยุนถิงเล่าตั้งแต่เช้าจรดเย็น อาหารกลางวันก็กินกันที่จวนตระกูลฟู่ จนกระทั่งฟ้ามืดถึงเล่าจบ

จวนซื่อจื่อ

หลังจากที่หยุนถิงและคนอื่นๆกลับไปแล้ว หยุนไห่เทียนกับซูชิงโยวพาลูกๆมาด้วย ซูชิงโยวกับซูนฟั่งก็มาด้วยเช่นกัน จ้าวเคอกับฉินจิ้งอี๋ แล้วก็ฟู่อี้เฉินและคนอื่นๆล้วนรีบมากันหมด

ได้ยินว่าพวกเขากลับมา สามารถกล่าวได้ว่าทุกคนที่มีสัมพันธ์ที่ดีล้วนรีบมากันหมด หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวหายตัวไปหลายเดือน ทำให้พวกเขาเป็นห่วงจริงๆ

บนโต๊ะอาหาร หยุนถิงยกถ้วยสุราขึ้นมาดื่มกับทุกคน เดิมทีเป็นเพราะมีฮ่องเต้ทุกคนยังระมัดระวังตัวเล็กน้อย แต่ดื่มไปดื่มมาทุกคนก็ผ่อนคลายลง

“ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ฝ่าบาท หลีอ๋องมา!” บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งพาโม่ฉือหานเดินเข้ามาจากด้านนอกลาน

ทุกคนตกตะลึง โม่หลานลุกขึ้นมาทันที มองมาด้วยความเป็นศัตรู “โม่ฉือหานเจ้ามาทำอะไร?”

หลีอ๋องไม่ลงรอยกับจวินหย่วนโยวและหยุนถิงที่สุด สี่แคว้นต่างรู้กันดี ไม่ใช่ว่ารู้ว่าสองสามีภรรยาคู่นี้กลับมาก็เลยจงใจมาหาเรื่องหรอกนะ

“ข้าก็แค่มาแสดงความยินดีเท่านั้น ทำไม สุราถ้วยเดียวก็ไม่ต้อนรับข้าหรือ?” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเย็นชา สายตากวาดมองผ่านทุกคน แต่กลับหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหยุนถิง

เวลาผ่านไปหลายเดือนได้พบกันอีกครั้ง หยุนถิงก็ยังคงงดงามไม่มีใครเทียบเทียม งามล่มชาติล่มเมือง สวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนทั้งชุด เสริมกับบุคลิกท่าทางของนางยิ่งดูเย็นชา โอหังและถือดีมากขึ้น

เพียงแต่ว่าระหว่างคิ้วและตาของนางมีความเหนื่อยล้าเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย เบ้าตาก็ดูคล้ำเล็กน้อย แค่มองก็รู้แล้วว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ คิดว่าที่เขตทะเลไร้ขอบคงจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่กระมัง

เวลานี้ได้เห็นหยุนถิงอีก ในที่สุดหัวใจที่เย็นยะเยือกในอกของโม่ฉือหานดวงนั้นก็เต้นขึ้นมา

สามารถมองดูนางเช่นนี้ ช่างดีจริงๆ

“หลีอ๋องหากจ้องมองซื่อจื่อเฟยของข้าอีก ข้าไม่รังเกียจที่จะควักลูกตาทั้งคู่ของเจ้าออกมา!” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างแสดงอำนาจ