จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 869

"คนโง่เขลาเยี่ยงเจ้าจะดูออกได้อย่างไร รีบพาข้าไปพบพี่ใหญ่ ข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าเอง" วี่รั่วฉิงรีบพูด

แม้ว่าวี่หนานเสวียนจะสับสน แต่เขาเชื่อใจพี่รองคนนี้มาเสมอ

“พี่ใหญ่ถูกคุมขังในหลังเขาไม่ใช่หรือ?” วี่หนานเสวียนถาม

สาวรับใช้คนหนึ่งเดินผ่านพอดี และทำความเคารพอย่างเคารพทันที "คำนับคุณชายน้อย คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนก็ถูกจั๋วยีพากลับมาในลานของตัวเองแล้ว ว่ากันว่าป่วยหนัก ฮูหยินให้หมอรักษาให้นายอยู่เจ้าค่ะ”

“พี่ใหญ่ข้าป่วยนั้นหรือ เกิดอะไรขึ้น ทำไมข้าถึงไม่รู้？” วี่หนานเสวียนขมวดคิ้ว

ช่วงนี้เขายุ่งไปขุดวัตถุดิบที่หลังเขาอยู่ ก่อนหน้านี้ได้ยินหยุนเอ๋อร์บอกว่าอาหารอร่อยๆที่นางทำนั้นล้วนเป็นวัตถุดิบที่หามาจากหลังเขา ดังนั้นช่วงนี้วี่หนานเสวียนจึงอยู่แต่ในหลังเขา

เพียงแต่ว่าเขาหาทั่วทั้งหลังเขาจนหมดแล้ว ก็ไม่พบวัตถุดิบใดๆเลย

วี่หนานเสวียนถึงกับสงสัยเลยว่าหยุนเอ๋อร์โกหกเขา แต่น่าเสียดายที่เขาหาหยุนเอ๋อร์ไม่เจอ ช่วงนี้อีนังหนูนี้หายตัวไป ทำให้วี่หนานเสวียนรู้สึกคับข้องใจและโกรธยิ่งนัก เจ็บใจชะมัดเลย

แต่เขาไม่รู้เลยว่า หยุนเอ๋อร์ที่ว่านั้นก็คือหยุนถิงปลอมตัวเอง และยิ่งไม่รู้เรื่องที่วี่รั่วยีถูกทำร้ายที่หลังเขา

“คุณชายน้อยพวกข้ารีบไปดูคุณหนูใหญ่เถอะเจ้าค่ะ” ”วี่รั่วฉิงแสร้งทำเป็นน้ำเสียงของสาวรับใช้ เตือนเขา

"อืม!" วี่หนานเสวียนเดินตรงไปที่ลานของวี่รั่วยี วี่รั่วฉิงก็เดินตามไป

เพียงแต่ว่าเมื่อพวกเขาเห็นวี่รั่วยี ต่างก็ตกตะลึงกันหมด

วี่รั่วยีบนเตียงนั้นบนหน้าบนกายล้วนถูกพันด้วยผ้าพันแผลที่หนา ผ้าพันแผลสีแดงเปื้อนไปด้วยเลือด แดงจนรู้สึกสยดสยองสยองขวัญ คนทั้งคนนอนอยู่เช่นนั้น ไร้ชีวิตชีวา ไร้ความปรารถนาที่อยากมีชีวิตอยู่

“พี่ใหญ่ ทำไมหน้าของเจ้า ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นสภาพเช่นนี้？” วี่หนานเสวียนตกตะลึง

วี่รั่วฉิงก็ตกตะลึงเช่นกัน "พี่ใหญ่ ใครทำเจ้า？"

วี่รั่วยีที่นอนอยู่บนเตียงนั้น เมื่อได้ยินเสียงสองเสียงที่คุ้นเคยนี้ ก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย และมองดูคนตรงหน้า ขอบตาแดงในทันที

"รั่วฉิง หนานเสวียน พวกเจ้ามาได้อย่างไร？" เสียงของวี่รั่วยีแหบแห้งและอ่อนแอ

"พี่ใหญ่เจ้าบอกข้ามาเร็ว ใครทำให้เจ้ากลายเป็นเช่นนี้ ต่อให้ตายข้าก็จะช่วยเจ้าล้างแค้นให้ได้!" วี่หนานเสวียนพูดด้วยความเคืองแค้น

วินาทีนี้ เขาเกลียดตัวเองยิ่งนัก ไม่มีเรื่องที่ทำอะไรที่หลังเขา พี่ใหญ่ถูกทำร้ายจนกลายเป็นสภาพเช่นนี้ เขากลับไม่รู้ด้วยซ้ำ

"หยุนถิง หยุนถิงเป็นคนทำลายเส้นเอ็นของข้า และทำให้ข้าเสียโฉม นางเป็นคนทำให้ข้าตายทั้งเป็น ต่อให้เป็นผีข้าก็จะไม่มีวันปล่อยนางไป!" วี่รั่วยีพูดอย่างโกรธเกรี้ยว เพราะโกรธมากเกินไป จึงส่งผลกระทบไปถึงบาดแผลบนใบหน้าของนาง ทำเอานางเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

วี่รั่วฉิงตกตะลึง "จะเป็นนางได้อย่างไร？"

"นางแสร้งปลอมตัวเป็นสาวรับใช้แล้วไปที่หลังเขา บอกว่าหนานเสวียนให้นางไปส่งขนม แต่กลับวางยาในขนม ทำให้ข้าบาดเจ็บถึงเช่นนี้" วี่รั่วยีกัดฟันด้วยความแค้น

"หยุนถิง สมควรตายยิ่งนัก กล้าใส่ร้ายข้า ข้าไม่เคยให้คนส่งของกินไปให้พี่ใหญ่เลย------" เมื่อพูดถึงตรงนี้ วี่หนานเสวียนก็ชะงักค้าง

เพราะจู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อไม่นานมานี้หยุนเอ๋อร์เสนอออกมาว่าจะไปส่งของกินให้พี่ใหญ่

นางหายตัวทุกครั้งก็หายไปหลายวันเลย แล้วทำของอร่อยๆกลับมา โดยบอกว่าเก็บมาจากหลังเขา แต่วี่หนานเสวียนไปหารอบๆหลังเขามาหลายวันก็ไม่พบอะไรเลย

หยุนเอ๋อร์ หยุนถิง

นึกกลัวในภายหลัง วี่หนานเสวียนตัวแข็งทื่อทันที หรือว่าหยุนเอ๋อร์เป็น------

วี่รั่วฉิงก็ตกตะลึงยิ่งนัก ทำไมหยุนถิงถึงทำร้ายพี่ใหญ่ เท่าที่นางรู้หยุนถิงไม่เคยทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ท่านแม่เป็นเพราะทำร้ายแม่และคนในตระกูลของหล่อน หรือว่าพี่ใหญ่ก็ทำเรื่องที่ผิดต่อหยุนถิงเช่นกัน?

“แล้วพวกข้าจะทำอย่างไร พวกข้าจะต้องมารอตายอยู่เช่นนี้จริงหรือ?” วี่หนานเสวียนตื่นตระหนก

ในฐานะลูกคนที่สาม ตั้งแต่เด็กก็มีพี่ใหญ่กับพี่รองคอยช่วยเหลือ จู่ๆก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขาไม่รู้จริงๆเลยว่าควรทำอย่างไรดี

"รั่วฉิงเจ้าหาวิธีพาหนานเสวียนจากไป สภาพนี้ของข้าไปก็ไปไม่ได้ ข้าจะเป็นภาระของพวกเจ้าสองคนไม่ได้" วี่รั่วยีกล่าว

“จะได้ได้อย่างไร เจ้าเป็นพี่ใหญ่ของพวกข้า จะไปก็ไปด้วยกัน จะอยู่ก็อยู่ด้วยกัน” วี่รั่วฉิงโต้กลับ

“ใช่พี่ใหญ่ จะตายก็ตายด้วยกัน” วี่หนานเสวียนคล้อยตาม

วี่รั่วฉิงยกมือขึ้นและตบเขา "หุบปากเสียๆนั้นของเจ้าซะ"

“ข้าผิดไปแล้ว ข้าสมควรตี ต่อไปข้าจะไม่พูดอีกแล้ว”

สามพี่น้องไม่มีทางเลือก ลานทั้งลานถูกผู้เฝ้าพิทักษ์ล้อมรอบเอาไว้อย่างเบียดเสียดเยียดยัด แม้แต่แมลงวันก็บินออกไปไม่ได้ แล้วจะไปนับประสาอะไรกับคนละ

สามวันต่อมา วี่รั่วฉิงและอีกสองคนทนไม่ได้อีกต่อไป ทุกวันจะมีคนนำอาหารมาส่ง แต่พวกเขาจะไปกล้ากินซะที่ไหนกันล่ะ เซียวหลันเก่งในด้านการใช้หนอนกู่ กลัวว่าในอาหารจะถูกใส่กู่ ดังนั้นทั้งสามจึงได้แต่อดเอาไว้

ผลไม้ ชาทั้งหมดในห้องของวี่รั่วยีล้วนถูกกินหมดแล้ว แต่ทั้งสามก็ยังคงหิวโหยยิ่งนัก ขณะนี้อ่อนแอมาก

“พี่ใหญ่ พี่รอง หากข้าหิวตาย ต่อไปทุกปีที่พวกเจ้ามาที่ป้ายสุสานของข้า เอาของกินมาให้ข้าด้วยละ” วี่หนานเสวียนพูดอย่างอ่อนแรง

"หุบปาก พวกข้าต้องหาวิธีออกไปได้อย่างแน่นอน" วี่รั่วฉิงโต้กลับ

“ทำยังไงก็ตาย พวกข้าบุกออกไปเลยดีกว่า!” วี่หนานเสวียนเสนอแนะ