จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 875

“ไม่ พี่ใหญ่ท่านจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ ขอโทษด้วย ข้าเข้าใจท่านผิดไป หนานเสวียนไม่อยู่แล้ว หากท่านจากไปอีกคน ข้าคนเดียวยังจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร พี่ใหญ่------” วี่รั่วชิงร้องไห้ตะโกนออกมา

วี่รั่วยีเกี่ยวมุมปากขึ้นมา “มีชีวิตอยู่ต่อไป พี่ใหญ่เหนื่อยแล้ว” กล่าวจบ ก็สิ้นลมทันที

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!” วี่รั่วชิงร้องไห้น้ำตาไหลพรากไม่หยุด เสียงสะอื้นจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

นางร้องไห้คร่ำครวญด้วยความโศกเศร้า คนทั้งคนร้องไห้สะอื้นด้วยความเศร้าโศก คนที่ใกล้ชิดที่สุดมาจากนางไปเช่นนี้ วี่รั่วชิงโศกเศร้าเสียใจอย่างมาก

“ร้องไห้โหยหวนทำไมกัน อุดปากของนางเอาไว้ โยนไปที่ถ้ำงูหลังเขาให้งูกิน! ถลกหนังศพของวี่รั่วยี นำซากกระดูกของศพไปตากแดดบนกำแพงของเกาะเทียนหลง!” เซียวหลันกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“เซียวหลันเจ้าจะทำเช่นนี้กับพี่ใหญ่ไม่ได้ นางตายไปแล้วเจ้ายังไม่ปล่อยนางไปอีกหรือ?” วี่รั่วชิงกล่าวห้าม

“นางแสร้งทำเป็นยอมจำนนทำลายใบหน้าของข้า ตายก็ไม่ควรค่าให้เสียดาย!”

“ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!” วี่รั่วชิงไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ผลักองครักษ์กล้าตายที่อยู่ด้านข้าง จู่โจมไปทางเซียวหลัน

“เจ้าเป็นคนรนหาที่ตายเองนะ!” สายตาของเซียวหลันเคร่งขรึม หนอนกู่ที่อยู่ในแขนเสื้อสะบัดออกมาทันที

วี่รั่วชิงยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็รู้สึกเพียงเจ็บที่คอ จู่ๆร่างกายก็ชาทั้งตัวคนทั้งคนล้มลงไปบนพื้น

องครักษ์กล้าตายสองนายเข้ามา หิ้วตัวนางขึ้นมาอย่างหยาบคายก็จะกำลังไปหลังเขา

“หยุดนะ ฮูหยินท่านทำกับคุณหนูรองเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่ เจ้าไม่ใช่ฮูหยิน เจ้าคือเซียวหลัน เมื่อครู่เจ้ายอมรับด้วยตัวเองแล้ว!” ผู้อาวุโสสองคำรามด้วยความโกรธ เดินออกมาจากความมืดที่อยู่ไม่ไกลออกไป

และด้านหลังของเขา มีผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสห้า ผู้อาวุโสหก และบรรดาลูกศิษย์ตามมาด้วย

เมื่อครู่มีคนไปแจ้งต่อพวกเขาบอกว่าเซียวหลันปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเล จะฆ่าสามพี่น้องคุณหนูใหญ่ ผู้อาวุโสสองรีบพากำลังคนมาทันที แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพฉากนี้

สีหน้าของเซียวหลันตกตะลึงและไม่น่าดู ทำไมคนพวกนี้ถึงอยู่ที่นี่ได้ เมื่อครู่นี้พวกเขาได้ยินสิ่งที่ตัวเองพูดหมดแล้ว ล้วนเห็นแล้วว่าตัวเองฆ่าวี่หนานเสวียนและวี่รั่วยี เมื่อเป็นเช่นนี้ จะเก็บคนพวกนี้เอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด

“เซียวหลันเจ้าใจดำอำมหิตเช่นนี้ โหดเหี้ยมอย่างยิ่ง ปลอมตัวเป็นฮูหยินเจ้าทะเล แถมยังทำร้ายลูกๆทั้งสามของฮูหยินอีก สับเจ้าเป็นพันเป็นหมื่นชิ้นก็ไม่ใช่เรื่องเกินไป” ผู้อาวุโสสี่เอ่ยปาก

“คุณชายน้อย คุณหนูใหญ่ ขอโทษด้วย เป็นเพราะข้ามาช้าไปเอง ไม่ได้ปกป้องพวกท่านเอาไว้ให้ดี!” ผู้อาวุโสห้ารีบวิ่งเข้าไปทันที ร้องไห้อย่างขมขื่น

“นังผู้หญิงใจดำอำมหิต เจ้าถึงกับฆ่าคุณชายน้อย เขาเป็นถึงทายาทเพียงหนึ่งเดียวของเกาะเทียนหลง!” ผู้อาวุโสหกยิ่งโกรธจนตัวสั่นสะท้าน

“ฮึ ข้าฆ่าเขาแล้วอย่างไร? พวกเจ้ามันก็น่าชิงชังเหมือนกับเซียวหรูซื่อนั่นแหละ หากไม่ใช่เพราะเซียวหรูซื่อ ข้าจะถูกอูเหอทรมานและข่มเหงได้อย่างไร ทุกสิ่งทุกอย่างนี้พวกเขาติดค้างข้าทั้งนั้น

หลายปีนี้ข้าฉวยโอกาสตอนที่พวกเจ้าไม่ระวังวางหนอนกู่ให้พวกเจ้าทุกคนแล้ว หากใครไม่ยอมรับหรือทรยศข้า เช่นนั้นก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น!” เซียวหลันกล่าวเหยียดหยามอย่างเย็นชา

“น่าชิงชังนัก ถึงแม้จะตายข้าก็จะไม่มีทางก้มหัวให้นังแพศยาอย่างเจ้าหรอก!” ผู้อาวุโสสองคำรามด้วยความโกรธ โจมตีไปทางเซียวหลัน

เซียวหลันไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ “ตาแก่หนังเหนียวคนนี้ เจ้าเป็นรนหาที่ตายเอง ก็อย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน!” ขณะที่พูด ปากก็พำพึมอะไรบางอย่าง

ผู้อาวุโสสองที่เดิมทีกำลังโจมตีเข้ามา จู่ๆร่างกายก็แข็งทื่อ คนทั้งคนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด สีหน้าซีดขาว

เมื่อคนอื่นๆเห็นเข้า ก็สะดุ้งตกใจกันหมด

“หากพวกเจ้าทำตามคำสั่งของข้าอย่างเชื่อฟัง ข้าก็จะให้ยาถอนพิษแก่พวกเจ้าทุกเดือน จะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอย่างแน่นอน แต่หากไม่เชื่อฟังเช่นนั้นก็มีแต่ตายทั้งเป็นเท่านั้น!” หว่างคิ้วและตาของเซียวหลันเผยความโหดเหี้ยมและเด็ดขาด

ผู้อาวุโสสองที่เดิมทีกำลังเจ็บปวดทรมาน จู่ๆก็อาศัยตอนที่เซียวหลันได้ใจสุดขีด หนึ่งฝ่ามือฟันทางเซียวหลัน

“อ๊าก!” เซียวหลันกรีดร้องขึ้นมา คนทั้งคนถูกตบจนกระเด็นออกไป และนางก็ปล่อยมือที่ปกป้องใบหน้าออกไป

ว่านซินเห็นภาพฉากนี้เข้าพอดี นางสามารถส่งเสียงเตือนหรือไม่ก็ให้ความช่วยเหลือนแท้ๆ แต่ว่านซินกลับไม่ได้ทำ

เมื่อเห็นว่ากระบี่ของวี่รั่วชิงกำลังจะแทงไปทางเซียวหลัน ราวกับรู้สึกถึงอันตรายที่อยู่เบื้องหลังเซียวหลันหันกลับมาทันที ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์หลบออกไปด้านข้าง แต่แขนก็ยังถูกบาดจนเป็นแผล ขณะเดียวกันก็ใช้ฝ่ามือตบวี่รั่วชิงจนถอยออกไปหลายเมตร

“วี่รั่วชิงเจ้าถึงกับกล้าลอบโจมตีข้า ตายเสียเถอะ!” เซียวหลันสะบัดอาวุธลับที่อยู่ในแขนเสื้อออกไปโดยตรง

วี่รั่วชิงกระอักเลือดออกมา นางอยากจะหลบอาวุธลับนั่น แต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่ง ชาจนไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย เมื่อครู่นางเดินเข้ามาก็ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีจนหมดแล้ว

เวลานี้มองเห็นอาวุธลับนั่นแทงเข้ามา วี่รั่วชิงต้องการจะหลบแต่กลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ได้แต่หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

เสียงครางเบาๆดังมา ไม่มีความเจ็บปวดอย่างที่คาดเดาเอาไว้ ตรงกันข้ามกลับมีคนคนหนึ่งกอดวี่รั่วชิงเอาไว้อย่างแรง

วี่รั่วชิงลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่านซินกระโจนมาอยู่ตรงหน้าของตัวเอง คนทั้งคนก็ตะลึงงันไป “ว่านซินกูกู ทำไมถึงเป็นท่านได้ ท่านทำไมถึง?”

“คุณหนูรอง บ่าวเฝ้ามองดูท่านเติบโต ท่านดีต่อบ่าว บ่าวจำได้ดี รีบไปจากที่นี่ซะ อันตราย” ว่านซินกล่าวอย่างอ่อนแรง

“ว่านซินเจ้าตัวดี ถึงกับกล้าทรยศข้า เพื่อช่วยวี่รั่วชิงเจ้าถึงกับเสียสละชีวิตของตัวเอง ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ” เซียวหลันโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“หากฮูหยินดีต่อว่านซิน แล้วจะวางหนอนกู่ให้ว่านซินได้อย่างไร! คุณหนูรองท่านรีบหนีไป เร็วเข้า!” ว่านซินกล่าวจบ ก็หมดลมหายใจ

“ว่านซินกูกู ว่านซินกูกู!” วี่รั่วชิงตะโกนเสียงดัง น้ำตาไหลอาบหน้า

ถึงแม้ว่านซินกูกูจะเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่อยู่ข้างกายท่านแม่ แต่วี่รั่วชิงไม่เคยเห็นนางเป็นคนรับใช้มาก่อน แต่เห็นนางเป็นท่านอา เป็นเหมือนญาติสนิท

“ไม่ประมาณกำลังตนเอง วันนี้ข้าจะฝังพวกเจ้าทุกคนเอาไว้ที่นี่!” เซียวหลันคำรามอย่างบ้าคลั่ง เป่าขลุ่ยต่อไป