จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 904

แน่นอนว่าหัวซินไม่กล้าพูดอะไร และวางชามน้ำแกงอีกชามลงด้วยความเคารพ "ซื่อจื่อเฟย องค์หญิงสี่ เช่นนั้นบ่าวไปยกน้ำน้ำแกงอีกชามมาจากหลังครัวเพคะ"

“อืม!” หยุนถิงพยักหน้า

หัวซินรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็ว แต่นางพึ่งเดินไปออกได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินด้านหลังมีส่งดังมา

“อ๊ากก!” สีหน้าของเป่ยจิงจิงซีดลงในทันใด ปวดท้องมาก จนนางร้องออกมา “ทำไมข้าถึงปวดขนาดนี้ อ๊าก ปวดมากเลย!”

หยุนถิงเห็นว่าสีหน้าของนางผิดปกติ และริมฝีปากบางของนางเป็นสีดำม่วง ก็รีบกดจุดที่ทำให้ขยับตัวไม่ได้ของนาง และเอายาถอนพิษเม็ดหนึ่งให้นางกิน จากนั้นก็จับชีพจรของนาง

จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆทำหน้าเคร่งขรึม และหันมองไปดูน้ำแกงนกพิราบที่เป่ยจิงจิงเพิ่งกินลงไปโดยสัญชาตญาณ "น้ำแกงมีพิษ!"

หัวซินซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรนั้นตกใจกลัวจนทรุดตัวลงกับพื้น "จวินซื่อจื่อโปรดไว้ชีวิตด้วย บ่าวไม่ได้วางยาพิษ น้ำแกงนี้บ่าวเป็นคนต้มเองด้วยมือเลยเพคะ ต้มไปสองชั่วยาม บ่าวไม่ได้วางยาพิษจริงๆเพคะ”

ดาบยาวในมือของหลิงเฟิงจี่คอหัวซิน "หุบปาก หากรบกวนโดนซื่อจื่อเฟยของข้า ต่อให้เจ้ามีหัวสิบหัวก็ไม่พอตัด"

หัวซินตกใจกลัวจนรีบเอามือปิดปาก และไม่กล้าพูดอะไรอีก ตัวสั่นอย่างแรง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าตกใจกลัวไม่น้อยเลยทีเดียว

“หยุนถิง ข้าจะตายแล้วใช่หรือไม่” เป่ยจิงจิงเจ็บจนหน้าซีด เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส อวัยวะภายในเหมือนถูกไฟเผา กระอักเลือดสีดำออกมา

สีหน้าของหยุนถิงเย็นชามาก "เจ้าไว้ใจ ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายแน่นอน" จากนั้นก็เอาเข็มเงินบนเส้นผมออกมาทันที และเจาะจุดฝังเข็มของเป่ยจิงจิง

จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆนั้นสีหน้าเย็นชายิ่งนัก และดวงตาที่ดำสนิทนั้นก็กำลังจ้องมองหัวซินด้วยความโกรธ "บอกทุกอย่างตั้งแต่ที่เจ้าเริ่มต้มน้ำแกงจนถึงตอนที่ยกมาออกมาอย่างละเอียดให้หมด ระหว่างนั้นเคยเจอกับคนอะไร หากเจ้ากลับพูดโกหก ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจที่มาในผืนแผ่นดินนี้!”

หัวซินตกใจกลัวมากจนรีบเล่าเรื่องที่นางต้มน้ำแกงนั้นออกมาให้หมดทันที พูดถึงสุดท้ายจู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่า "ก่อนน้ำแกงนี้ใกล้สุกแล้วนั้นชิงหนิงเป็นคนช่วยข้าดู นางเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกับข้า ก่อนหน้านี้ก็มักจะมาช่วยที่ห้องพระเครื่องต้นอยู่เสมอ มีความสัมพันธ์ดีกับข้า คงไม่ใช่นาง"

“หลิงเฟิง ไปจับคน!” จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะ

"ขอรับ!" หลิงเฟิงไปทำทันที และบังเอิญเจอกับเป่ยหมิงฉี่ที่กำลังมาในนอกลานพอดี เป่ยหมิงฉี่เห็นท่าทางที่รีบร้อนของเขา ก็รีบถามว่า "เกิดอะไรขึ้น？"

"มีคนวางยาพิษให้กับจวิ้นจู่น้อยกับซื่อจื่อน้อย!" หลิงเฟิงอธิบายสั้น ๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น

เป่ยหมิงฉี่ก็โกรธมากในทันที หากลูกของจวินหย่วนโยวเกิดเรื่องอะไรขึ้นในพระราชวังของตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงพระราชวังเลย เกรงว่าทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่ก็คงต้องถูกเอาไปฝังด้วย

เป่ยหมิงฉี่สั่งให้คนจับชิงหนิงทันที ตัวเองกลับเข้าไปในลานโดยตรง กำลังอยากถามจวินเสี่ยวเหยียนกับจวินเสี่ยวเทียนว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ก็เห็นเป่ยจิงจิงที่มีสีหน้าท่าทางที่เจ็บปวด

“จิงจิงเป็นอะไรไป？”

"นางดื่มชามน้ำแกงที่มีพิษนั้น!" หยุนถิงตอบ และเข็มเงินในมือก็ร่วงลงอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่มืดครึ้มในทันที "หยุนถิง เจ้าต้องช่วยจิงจิงนะ"

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะทุ่มเทสุดกำลังเลย”

"แล้วจวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนเป็นอะไรหรือเปล่า？" เป่ยหมิงฉี่ถามโดยไม่รู้ตัว

"พวกเขาไม่เป็นไร กำลังเล่นอยู่ทางนู้น ยังไม่ทันได้ดื่ม" จวินหย่วนโยวตอบ

เป่ยหมิงฉี่แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก สองท่านนี้ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว หันมองเป่ยจิงจิงที่เจ็บปวด เป่ยหมิงฉี่ก็ยิ่งกังวลมากขึ้น รีบเรียกหมอหลวงเข้ามา โดยคิดว่าคงจะสามารถเป็นผู้ช่วยหยุนถิงได้หน่อยบ้าง

หลังจากนั้นไม่นาน องครักษ์ก็คุมตัวชิงหนิงเข้ามา "ฝ่าบาท คนนำมาแล้ว"

ในตอนที่ชิงหนิงถูกจับ ก็รู้ว่าเรื่องนี้ถูกเปิดโปงแล้ว แต่นางไม่เห็นจวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียน แต่กลับเห็นท่าทีที่เจ็บปวดขององค์หญิงสี่ คนทั้งคนก็ตกตะลึงยิ่งนัก

ออร่าแห่งความอาฆาตรอบกายของจวินหย่วนโยวขยายกว้าง สาวรับใช้นี้ไม่รู้เหตุผล แต่เขากลับรู้ ในฐานะผู้ชาย จวินหย่วนโยวรู้สึกถึงความไม่ยอมตายใจที่หลีอ๋องมีต่อหยุนถิงมานานแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าจะทำให้เป่ยตันเสวี่ยอิจฉามากขนาดนี้

วันนี้หากไม่ใช่เป่ยจิงจิงดื่มน้ำแกงนั้นไปอย่างสะเพร่า จวินหย่วนโยวจินตนาการถึงผลที่ตามมานั้นไม่ออก

เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนเป็นลูกของเขา และเขาก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพวกเขา

“เรื่องนี้ข้าผิดต่อพวกเจ้าเอง ข้าจะออกคำสั่งปลดตำแหน่งองค์หญิงของเป่ยตันเสวี่ยเดี๋ยวนี้ ลบนางออกจากลำดับศักดิ์ของวงศ์ตระกูล และตัดขัดความสัมพันธ์กับนาง ความเป็นความตายของนางไม่เกี่ยวข้องกับข้า หวังว่าพวกเจ้าอย่าได้เอาความโกรธมาพาลใส่ราษฎรของแคว้นเป่ยลี่เลย! " น้ำเสียงของเป่ยหมิงฉี่มีความร้องขอเล็กน้อย

แม้ว่าเป่ยตันเสวี่ยจะเป็นเสด็จน้องของตัวเอง เป่ยหมิงฉี่ก็ทำไม่ลง แต่เขารู้ถึงความรักที่จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงมีต่อลูกทั้งสอง ตั้งแต่ที่นางทำการตัดสินใจนี้ก็ควรรู้ถึงผลที่ตามมาแล้ว

น้องรองที่งี่เง่านี้ จะทำให้ทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่เดือดร้อนไปด้วยหรือไง ราษฎรทั่วทั้งแคว้นเทียบกับเสด็จน้องคนหนึ่งนั้น สิ่งใดสำคัญกว่านั้นเป่ยหมิงฉี่ก็รู้ดีอยู่แล้ว

สีหน้าของหยุนถิงก็ไม่ค่อยดีนัก "ในเมื่อท่านพูดเช่นนี้แล้ว งั้นข้ากับซื่อจื่อก็ไม่มีวันทำร้ายผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง"

"ขอบคุณ!" เป่ยหมิงฉี่กลับไปที่ห้องโถงใหญ่ทันที และร่างพระราชกฤษฎีกาประกาศให้ทั่วทั้งสี่แคว้นโดยตรง

“ใครก็ตามที่กล้าวางแผนคิดร้ายลูกของข้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยมันไป หลิงเฟิงพานางไปยังสถานที่ที่ครึกครื้นที่สุดในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่ ห้าม้าแยกศพ เก็บหัวไว้แล้วส่งไปให้เป่ยตันเสวี่ย บัญชีนี้ข้าจะคิดกับนางอย่างแน่นอน!" จวินหย่วนโยวตะคอกด้วยความโกรธ

"ขอรับ!" หลิงเฟิงให้คนนำตัวชิงหนิงไปทันที

"ไม่ อย่าห้าม้าแยกศพเลย ขอพวกท่านอย่าได้ทรมานข้า ฆ่าข้าทิ้งโดยตรงเลย ขอพวกท่าน-------" ชิงหนิงร้องอย่างน่าเวทนาและถูกพาตัวไป

หัวซินบนพื้นตกใจกลัวจนพูดอะไรไม่ออก ตัวสั่นไปทั้งตัว "ขอ ขอซื่อจื่อเฟยกับจวินซื่อจื่อไว้ชีวิตด้วย!"

"แม้ว่าเจ้าจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่น้ำแกงพิษนี้เจ้าเป็นคนยกมาเอง อีกชามนั้นเจ้ากินเอง หรือจะให้ข้าป้อนให้เจ้า!" จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างไร้ความปรานี