จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 950

หยุนถิงตกใจนัก “เขาทำให้เจ้าไม่พอใจรึ?”

โม่หลานเดินเข้ามาอย่างโกรธจัด “โม่ฉือชิงเจ้าคนสารเลวนั่น กล้าไปหาสตรีลับหลังข้า แบบนี้มันหยามกันชัดๆ!”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน เจ้านั่นน่ะจริงใจรักมั่นต่อเจ้า เข้าใจผิดกันหรือเปล่า?” หยุนถิงไม่อยากจะเชื่อเลย

“พอแต่งงานไปแล้ว คนก็มักจะเปลี่ยน โดยเฉพาะตอนนี้ข้าท้องโตอยู่ พวกเรามิได้มีสัมพันธ์กันมาหลายเดือนแล้ว เขาต้องทนไม่ไหวเลยไปหาคนอื่นแน่ ข้าเห็นเองกับตาเลยนะ หรือว่าเจ้าไม่เชื่อข้า?” โม่หลานคร่ำครวญอย่างน้อยใจ

“เจ้าอย่าตื่นเต้นไป แบบนี้จะไม่ดีต่อเด็ก ข้าจะให้คนไปสืบให้ละเอียด” หยุนถิงกำลังจะเรียกรั่วจิ่งเข้ามา ก็เห็นโม่ฉือชิงพุ่งเข้ามา

“โม่หลาน ทำไมเจ้าวิ่งเร็วอย่างนี้ ข้าเหนื่อยมากเลย เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ!” โม่ฉือชิงวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยอ่อน พลางหอบหายใจคำโต

“เข้าใจผิดบ้านเจ้าสิ นางนอนอยู่บนเตียงเจ้านะ เจ้ากลับบอกข้าว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นรึ!” โม่หลานย้อนถามกลับอย่างเดือดดาล

“ใจเย็นๆก่อน ฟังเฉินอ๋องเล่าที่มาของเรื่องโดยละเอียดเสียก่อน!” หยุนถิงปลอบ

“หากเจ้าพูดไม่ละเอียด ดาบใหญ่สองเมตรของข้ารอเจ้าอยู่นะ!” โม่หลานตะคอกดัง

“หยุนถิง เจ้าตัดสินใจให้ข้านะ ไม่ได้เป็นอย่างที่นางพูดเลย ระยะนี้ข้ากำลังตรวจบัญชี รายรับในปีนี้เยอะนัก เพื่อเป็นรางวัลให้ทุกคน ข้าเลยตั้งใจจะจัดงานเลี้ยงที่หอชุนเฟิง ตอบแทนทุกคนสักหน่อย

ข้าเองก็ดีใจนัก เลยดื่มมากไปหน่อย แต่ข้าไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น พอตื่นเช้ามาวันนี้ก็พบว่าหงหลวนมานอนบนเตียงข้าแล้ว

ก่อนหน้านี้นางเป็นดาวเด่นของหอชุนเฟิง เป็นผู้ช่วยมือดีของข้ามาตลอด ข้าสาบานว่าไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นกับนางเลย ข้าไม่มีทางทำเรื่องผิดต่อโม่หลานเด็ดขาด

โม่หลาน เจ้าต้องเชื่อข้านะ ความรักที่ข้ามีต่อเจ้าน่ะฟ้าดินเป็นพยานได้ สตรีอื่นไม่มีค่าในสายตาข้าเลย ข้าต้องโดนเล่นงานแน่” เฉินอ๋องเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

โม่หลานยังอยากจะพูดอะไร ก็โดนหยุนถิงถลึงตาปราม “หลงเอ้อร์ เจ้าไปนำสตรีนางนั้นมา”

“ขอรับ!” หลงเอ้อร์รีบไปจัดการทันที

เยว่เอ๋อร์ยกขนมเข้ามา หยุนถิงหยิบชิ้นหนึ่งยื่นให้โม่หลาน “เพราะคนอื่นแล้วทำให้ตนเองโกรธ ทำร้ายลูกนะ ไม่คุ้มหรือเปล่า”

โม่หลานถลึงตาใส่เขาอย่างหนัก “ทางที่ดีเจ้าภาวนาให้ตนเองพูดความจริงนะ ไม่อย่างนั้นข้าไม่มีวันอภัยให้เจ้าแน่!” พูดเสร็จ ก็หยิบขนมชิ้นนั้นกัดเข้าปาก

“เจ้ากินช้าๆหน่อย เดี๋ยวติดคอ ดื่มน้ำเสียหน่อย” โม่ฉือชิงเทน้ำวางไว้หน้าโม่หลานอย่างรู้งาน

โม่หลานทำสีหน้ารังเกียจ ยกกาน้ำขึ้นดื่มเลย

หยุนถิงหันมองโม่ฉือชิงที่ทำหน้าน้อยใจ “เฉินอ๋อง เจ้าไปรอด้านนั้นเถอะ ก่อนที่เรื่องจะเปิดเผยอย่างชัดเจน โม่หลานไม่อยากเห็นหน้าเจ้าแน่ หากนางโกรธมากๆจะไม่ดีต่อเด็กนะ”

โม่ฉือชิงสีหน้าน้อยใจ “หยุนถิง เจ้าก็ไม่เชื่อข้ารึ?”

“ข้าเชื่อไม่มีประโยชน์นี่ ต้องให้โม่หลานเชื่อเจ้าถึงจะได้” หยุนถิงถอนหายใจออกมา

“ก็จริง” โม่ฉือชิวงได้แต่เดินไปยืนรออยู่ข้างๆ

โม่หลานกินขนมไปหมดหนึ่งชิ้น หลงเอ้อร์ก็พาสตรีนางนั้นมาพอดี

หยุนถิงเหล่มองสตรีนางนั้น ใบหน้างดงามเย้ายวน คิ้วตางดงามเชิญชวน ดวงตางดงามกระจ่าง เรือนร่างอรชร สมกับที่เคยเป็นดาวเด่นจริงๆ สวยงามมากจริงๆ

พอหงหลวนเห็นหยุนถิงกับโม่หลาน ก็คารวะอย่างนอบน้อมทันที “คารวะซื่อจื่อเฟย เฉินหวางเฟย!”

“คนอย่างข้าไม่มีวันยอมรับเรื่องนี้ได้ และยิ่งไม่มีวันยอมให้ผู้ชายของข้ามีเมียน้อย ไม่ว่าเจ้าจะมีเป้าหมายอะไร กล้ามานอนกับผู้ชายของข้าก็ไปตายซะเถอะ!” โม่หลานยกกระบี่จะฟันคอ

“เฉินหวางเฟยไม่กลัวผู้คนหาว่าท่านเป็นหญิงขี้หึงรึ ต่อให้ท่านไม่สนใจชื่อเสียงตนเอง จะไม่สนใจชื่อเสียงเฉินอ๋องด้วยรึ?” หงหลวนย้อนถาม

“ก็แค่โสเภณีผู้หนึ่ง คู่ควรพูดเรื่องชื่อเสียงกับข้ารึ โชคไม่ดีเลยนะที่คนอย่างข้าน่ะไม่สนใจจริงๆ ต่อให้วันนี้ข้าจับเจ้าห้าม้าแยกร่าง คนนอกก็ไม่มีวันรู้!” โม่หลานแค่นเสียงเย็น

หงหลวนทำใจดีสู้เสือ “คนทั่วทั้งหอชุนเฟิงและเมืองหลวงต่างรู้ดีว่าข้ามาจวนซื่อจื่อ หากข้าไม่รอดออกไป พวกเขาต้องรู้ว่าเฉินหวางเฟยฆ่าคนเป็นผักปลาแน่”

“งั้นวันนี้ข้าจะฆ่าให้เจ้าดูสักครั้ง!” โม่หลานหมดความอดทนนานแล้ว ฟันกระบี่ลงไป

“อ๊า!” ได้ยินเพียงหงหลวนร้องเสียงหลง นางรู้สึกเจ็บแสบที่แก้ม จากนั้นก็มีของเหลวไหลลงมา พอยกมือขึ้นลูบดูก็พบว่าเป็นเลือด นางตกใจร้องหวีดร้องทันที

“หน้า หน้าของข้า ข้าไม่อยากเสียโฉม หน้าของข้า เฉินหวางเฟยไว้ชีวิตด้วย ข้าผิดไปแล้ว เฉินอ๋องช่วยข้าด้วยเถอะ ขอร้องท่านช่วยข้าด้วย!” หงหลวนร้องเสียงดังอย่างเสียขวัญ ไม่มีความมั่นใจอย่างเมื่อครู่เหลืออยู่อีกเลย

สำหรับสตรีแล้ว ใบหน้าสำคัญกว่าชีวิตเสียอีก

“โม่หลาน เหล่าทหารที่ชายแดนของเจ้าน่ะ วันๆต้องปกป้องคุ้มครองแคว้นเหน็ดเหนื่อยนัก สู้ส่งนางไปค่ายทหารชายแดนเถิด จะได้เป็นรางวัลให้เหล่าทหารด้วย” หยุนถิงที่เงียบมาตลอดเสนอขึ้น

หญิงเสแสร้งคนนี้มีฝีมือพอตัว ดังนั้นหยุนถิงถึงแกล้งพูดอย่างนี้ออกไป

“ข้อเสนอนี้ไม่เลวเลย ในเมื่อเป็นดาวเด่น ต้องรับใช้คนได้ดีแน่ ข้าจะให้คนส่งนางไปทันที!” โม่หลานเห็นด้วย

พอหงหลวนได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนสลบไปเลย