จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 959

“เจ้ากล้าโยนถั่วใส่ข้า!” สวิ๋นเหม่ยเหรินตะคอกอย่างเดือดดาล

“เจ้าทำเกินไปแล้วนะ นางเป็นสวิ๋นเหม่ยเหรินที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้ง เจ้ากล้าตบตีนางมิเท่ากับเป็นการท้าทายฝ่าบาทรึ!” หลิวกุ้ยเหรินยุแยงตะแคงรั่ว

“โยนทิ้งหมดแล้ว จะมาพล่ามให้มากความทำไม พวกเจ้าน่ะจะเข้ามาทีละคน หรือว่าเข้ามาพร้อมกัน!” วี่รั่วฉิงบอกอย่างไม่แยแส

ท่าทางจองหองไม่สนใจใครทำให้สวิ๋นเหม่ยเหรินระเบิดทันที พุ่งเข้าหาวี่รั่วฉิงอย่างบ้าคลั่ง

“อีสตรีน่าตายนัก ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ส่วนหลิวกุ้ยเหรินกลับลอบโจมตีด้านหลัง อยากจะสั่งสอนวี่รั่วฉิงให้สาสม

ลูกไม้แค่นี้ก็กล้ามาเหิมเกริมต่อหน้านาง วี่รั่วฉิงพลันหลบไปด้านข้าง สองมือลงมือพร้อมกัน จี้จุดสวิ๋นเหม่ยเหรินและหลิวกุ้ยเหรินพร้อมกัน

สวิ๋นเหม่ยเหรินที่กำลังเดือดดาลอยู่พลันหัวเราะเสียงดัง ส่วนหลิวกุ้ยเหรินก็ร้องไห้ไม่หยุด ทั้งสองคนหัวเราะร้องไห้ประสานกันอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำเสียงนั้นฟังเสียดแก้วหูนัก

สวิ๋นเหม่ยเหรินแค้นวี่รั่วฉิงยิ่งนัก โจมตีวี่รั่วฉิงอีกครั้ง แต่กลับโดนวี่รั่วฉิงเตะกระเด็นไปนอกประตู

พอหลิวกุ้ยเหรินเห็นดังนั้นก็ตกใจไม่กล้าลอบกัดอีก หนีออกไปอุตลุด

ในห้องพลันเงียบลง วี่รั่วฉิงปรบมือ “ฝีมือแค่นี้กล้ามาอวดดีต่อหน้าข้า มาครั้งหนึ่งข้าก็จะอัดไปครั้งหนึ่ง เสียดายถั่วถาดนี้จริงๆ!”

อูมามาออกมาจากด้านใน เมื่อครู่นางอกสั่นขวัญหายจริงๆ ไม่คิดว่าแม่นางอวี้ผู้นี้จะเก่งกล้าดุร้ายเพียงนี้

“แม่นาง ถึงท่านจะสะใจแล้ว แต่พวกนางต้องไปฟ้องฝ่าบาทแน่” อูมามาเป็นห่วง

“ฟ้องก็ฟ้องสิ ข้าไม่กลัวชางหลันเย่หรอก อย่างมากข้าก็ไป” วี่รั่วฉิงบอกอย่างท่าทางไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

อูมามาส่ายหัวหน่ายใจ แม่นางคนนี้นิสัยไม่เลว เพียงแต่ดุไปหน่อยเท่านั้น

ส่วนสวิ๋นเหม่ยเหรินที่โดนซัดกระเด็นออกไปรีบไปฟ้องฮ่องเต้ชางหลันเย่ทันที เพียงแต่ชางหลันเย่กำลังคุยงานราชการกับเหล่าขุนนางอยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงหัวเราะเสียงดังเข้ามา สีหน้าเริ่มไม่พอใจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ฝ่าบาท สวิ๋นเหม่ยเหรินพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ไม่รู้ทำไมนางถึงหัวเราะไม่หยุด?” เจว๋เฟิงรีบรายงานทันที

ยังไม่รอให้ชางหลันเย่ถามอะไรอีก ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ลอยมา เจว๋เฟิงรีบบอก “ฝ่าบาท หลิวกุ้ยเหรินพ่ะย่ะค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น?” ชางหลันเย่ถามหน้าตึง

“ทูลฝ่าบาท สวิ๋นเหม่ยเหรินและหลิวกุ้ยเหรินอยากสั่งสอนแม่นางวี่ สุดท้ายกลับโดนแม่นางวี่สั่งสอนกลับ” องครักษ์ลับรีบพูดเรื่องเมื่อครู่ออกมาทันที

สีหน้าชางหลันเย่ดำทะมึนทันที “หาเรื่องหึงหวงตบตีสมควรโดนสั่งสอน ให้พวกนางสองคนไสหัวกลับเรือนตนเองไปสำนึกผิดหนึ่งเดือน ไม่มีคำสั่งข้าห้ามออกมาเด็ดขาด!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

พอสวิ๋นเหม่ยเหรินได้ยินคำสั่งฝ่าบาทก็โกรธจนสลบไป หลิวกุ้ยเหรินเองก็โกรธนัก แต่จนปัญญา ได้แต่กลับไปสำนึกผิดอย่างจำใจ

ชางหลันเย่ไม่คิดเลยว่าฝีมือการต่อสู้ของวี่รั่วฉิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้ สวิ๋นเหม่ยเหรินและหลิวกุ้ยเหรินเลื่องชื่อในวังหลังว่าเย่อหยิ่งจองหองนัก กลับมาสิ้นฤทธิ์ต่อหน้าวี่รั่วฉิง น่าสนใจนัก

เรื่องสวิ๋นเหม่ยเหรินและหลิวกุ้ยเหรินโดนสั่งสอนแพร่กระจายไปทั่ววังหลังทันที เหล่าสนมนางในตกตะลึงกันยิ่งนัก

ใครต่างก็ไม่คิดว่า สตรีที่ฝ่าบาททรงพากลับมานั้นจะเก่งกาจปานนี้ ประเด็นสำคัญที่สุดคือฝ่าบาทสั่งกักบริเวณสวิ๋นเหม่ยเหรินและหลิวกุ้ยเหริน คราวนี้เหล่าสนมต่างพากันเข้าใจทันทีว่า ห้ามไปหาเรื่องสตรีผู้มาใหม่ผู้นี้เด็ดขาด

จากนั้นก็มีสนมเริ่มมอบของขวัญ เพชรนิลจินดา ผ้าไหมผ้าแพร รวมถึงให้เครื่องประทินโฉม ขนมและอาหารเลิศรสให้กับวี่รั่วฉิง ----

วี่รั่วฉิงไม่รับไว้เลย นางให้อูมามาเอาไปทิ้งให้หมด

“แม่นาง ทิ้งหมดเลยไม่ดีกระมัง?” อูมามาถามอย่างกังวล

“ถ้าเกิดพวกเขาวางยาพิษในอาหารหรือของใช้เล่า ข้ามิต้องมากังวลแล้วกังวลอีกรึ!” วี่รั่วฉิงตอบ

สามวันต่อมา ทุกวันวี่รั่วฉิงจะไปต่อสู้ประมือกับหลินหลานเทียน ไปๆมาๆทั้งสองคนก็กลายเป็นสหายที่สนิทสนมคุยกันได้ทุกเรื่อง

ชางหลันเย่ได้ยินผลลัพธ์นี้ ก็พอใจมาก “เช่นนี้ ต่อไปวี่รั่วฉิงอยู่ในวังหลังคงไม่เบื่อแล้วล่ะ”

......................................

แคว้นต้าเยียน

พริบตาเดียวก็มาถึงวันเกิดของจวินหย่วนโยว เพราะเมื่อก่อนจวินหย่วนโยวไม่เคยฉลองวันเกิดเลย ดังนั้นเลยไม่ได้บอกใคร

ยิ่งไปกว่านั้นเทียบกับพวกที่มามอบของขวัญ จวินหย่วนโยวชอบอยู่กับหยุนถิงเท่านั้น

แต่เช้า หยุนถิงก็พาจวินหย่วนโยวและลูกทั้งสองไปนอกชานเมืองฝั่งตะวันออก จวินหย่วนโยวเห็นพื้นที่โล่งแต่ไกล และมีคนสิบกว่าคนยืนรออยู่ที่นั่น แถมยังมีของทรงกลมใหญ่มากแขวนอยู่กลางอากาศ ดูแปลกตานัก

“ถิงเอ๋อร์ หรือว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่เจ้าให้ข้า?” จวินหย่วนโยวถาม

“ท่านแม่ นั่นคืออะไรรึ?” จวินเสี่ยวเทียนถามอย่างสงสัย

จวินเสี่ยวเหยียนเองก็ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนเช่นกัน รีบวิ่งเท้าเหยาะๆเข้าไปดูทันที

“สิ่งนี้เรียกว่า บอลลูน สามารถเหาะบนฟ้าได้ วันนี้แม่จะพาพวกเจ้าไปดูท้องฟ้าของแคว้นต้าเยียน ฉลองวันเกิดที่ไม่เหมือนเดิมให้พ่อเจ้า” หยุนถิงตอบ

“ซื่อจื่อเฟย ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว” หลงเอ้อร์เข้ามาบอก

“ได้” หยุนถิงจูงมือจวินเสี่ยวเทียนและจวินเสี่ยวเหยียนเดินเข้าไป

ทั้งหมดขึ้นไปบนบอลลูน จากนั้นหยุนถิงดึงเชือกลง ลูกบอลลูนค่อยๆลอยขึ้น “ท่านพี่ ท่านอยากให้สี่คนพ่อแม่ลูกเราอยู่กันตามลำพังมิใช่รึ คราวนี้พวกเราเหาะขึ้นฟ้า ไม่มีใครมารบกวนพวกเราอีกแน่”

นี่เป็นครั้งแรกที่จวินหย่วนโยวเห็นของสิ่งนี้ พอเห็นตนเองยิ่งเหาะสูงขึ้นเรื่อยๆ และเห็นทิวทัศน์พื้นด้านล่างทั้งหมด เขารู้สึกสบายและตื่นเต้นยิ่งนัก พลางยื่นมือไปดึงหยุนถิงเข้าอ้อมกอด “ถิงเอ๋อร์เข้าใจข้าที่สุดจริงๆด้วย”