จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 983

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวและคนอื่นๆแต่งกายในชุดดำ อาศัยความมืดกำบังตัว ปีนข้ามกำแพงเข้าไปในตระกูลเวิน

“ทุกคนแยกย้ายกับไปทำหน้าที่” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างเย็นชา

“ขอรับ!” องครักษ์เงามังกรกับหลิงเฟิงและคนอื่นๆแยกย้ายกันไปทันที

ในขณะที่จวินหย่วนโยวติดตามหยุนถิง ทั้งสองคนหลบเลี่ยงการลาดตระเวน ตรงไปที่ลานหลังโดยตรง

“ท่านพี่ ก่อนหน้านี้ข้าแอบทำอะไรบางอย่างบนตัวของเวินเหลียงหยา เขาแค่ต้องดมกลิ่นไปหาก็พอ” หยุนถิงกล่าว

“ดีมาก” จวินหย่วนโยวกล่าวชม

หยุนถิงพาจวินหย่วนโยวเดินเข้าไปข้างในทันที มองเห็นบ่าวรับใช้ชายเดินผ่าน ทั้งสองคนมองสบตากันครู่หนึ่ง เข้าใจกันและกันทันที ตีสลบไปคนละหนึ่งคน จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของบ่าวรับใช้ชายออกแล้วเปลี่ยนมัน

เดิมทีจวินหย่วนโยวยังรักสะอาด ไม่อยากจะใส่มัน แต่เพื่อให้ความร่วมมือกับถิงเอ๋อร์ สุดท้ายเขาก็ใส่มัน

ด้วยประการฉะนี้ ทั้งสองคนก็เดินไปทางลานหลังอย่างวางมาดเต๊ะท่า เช่นนี้คนที่ลาดตระเวนอยู่เห็นพวกเขาก็จะไม่ขัดขวาง

หยุนถิงดมกลิ่นก็หาลานของเวินเหลียงหยาเจอได้อย่างง่ายดายมาก เห็นแสงไฟในห้องสว่างไสวจากที่ไกลๆ ยังมีกลิ่นของอาหารอีกด้วย

ด้านในเรือน

เวินเหลียงหยากินอาหารบนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อย “ทำข้าหิวแทบตาย อาหารและเครื่องดื่มระหว่างทางมานี้อนาถเกินไปแล้ว โชคดีที่เจอคนพวกนั้นเข้า มิเช่นนั้นข้าไม่สามารถเอาชีวิตรอดกลับมาด้วยซ้ำ

ข้าบอกกับท่านพ่อว่าจะมอบม้าให้พวกเขาหนึ่งหมื่นตัว เจ้าไปดูสิว่าท่านพ่อให้คนส่งไปหรือยัง ข้าจะผิดคำพูดกับคนอื่นไม่ได้ มิเช่นนั้นข้าไม่มีหน้าไปพบกับผู้มีพระคุณ!”

“ขอรับ!” บ่าวรับใช้ชายรีบไปตรวจสอบทันที

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวที่อยู่ในที่ลับในลานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านพี่ หรือว่าเวินเหลียงหยาไม่ได้เป็นคนส่งมือสังหารพวกนั้นไป?”

คิ้วอันหล่อเหล่าของจวินหย่วนโยวขมวดขึ้นมาเล็กน้อย “ที่นี่คือถิ่นของตระกูลเวิน ตั้งแต่ที่เราเข้ามาที่นี่ ตระกูลเวินต้องรู้ทุกอย่างแน่นอน รวมไปถึงตัวตนของเราด้วย ถึงแม้ไม่ใช่เขาก็เป็นคนตระกูลเวินอยู่แล้ว”

“ที่พูดมาก็ถูก” หยุนถิงเห็นด้วย

หลังจากที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวสำรวจลานทั้งหมดของตระกูลเวินอย่างชัดเจนแล้ว กำลังจะจากไป ก็เห็นตรงมุมหนึ่งมีชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบเศษวิ่งไปทางลานหลังด้วยสีหน้าท่าทางตื่นตระหนก

จวินหย่วนโยวชำเลืองมองครู่หนึ่ง นึกถึงภาพเหมือนที่องครักษ์เงามังกรตรวจสอบเจอ “เขาน่าจะเป็นเวินหานเทียนเจ้าบ้านของตระกูลเวิน!”

“ท่านพี่ รีบตามไปเร็ว” หยุนถิงกล่าวด้วยเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น

ทั้งสองคนรีบตามไปทันที เห็นเวินหานเทียนมุ่งหน้าไปที่ลานหลัง ผ่านภูเขาเทียมลูกหนึ่งกลับหายตัวไป หยุนถิงขมวดคิ้วขึ้นมา

“ระวังตัวด้วย” ขณะที่พูด จวินหย่วนโยวก็เดินนำหน้า ยื่นมือมาจับมือของหยุนถิงเอาไว้

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในภูเขาเทียม ด้านในถึงกับเป็นเส้นทางลับเส้นหนึ่ง บนกำแพงมีคบเพลิงอยู่ คดเคี้ยวเข้าไปข้างในตลอดทาง

“ตามอยู่ด้านหลังข้า!” มือของจวินหย่วนโยวที่จับมือของหยุนถิงกระชับแน่นมากยิ่งขึ้น

“ตกลง!”

ทั้งสองคนเดินไปนานมาก ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมา

“ตอนนี้คนของข้าได้เข้าไปในพระราชวังต้าเยียนแล้ว ขอเพียงสามารถควบคุมฮ่องเต้ต้าเยียนได้ ทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนยังจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของข้าหรอกหรือ ถึงเวลานั้นตระกูลเวินข้าจะต้องสามารถลบล้างความอัปยศได้อย่างแน่นอน การเก็บซ่อนความแข็งแกร่งในหลายสิบปีที่ผ่านนี้ ก็เพื่อการในครั้งนี้!” เสียงที่ดังและทรงพลังดังมา

“เจ้าบ้านกล่าวถูกแล้ว คนของเรามาส่งข่าว ฮองเฮา-------”

จู่ๆเสียงด้านในก็เบาลงกะทันหัน หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวได้ยินถึงแค่ฮองเฮา ต่อจากนั้นกลับไม่ได้ยินแล้ว

หยุนถิงเห็นหน้าไม้พันจักรกลที่พวกเขาถืออยู่ สีหน้าไม่น่าดูเล็กน้อยทันที นางจำมันได้ในแว๊บแรกที่เห็น นั่นเป็นหน้าไม้พันจักรกลที่นางออกแบบ ทำไมถึงอยู่ในมือของคนตระกูลเวินได้?

“เจ้าบ้านเวินนึกว่าทำเช่นนี้ก็สามารถทำร้ายข้ากับซื่อจื่อเฟยได้แล้วหรือ?” จวินหย่วนโยวถามอย่างเย็นชาด้วยท่าทีสงบนิ่งเหมือนปกติ

เวินหานเทียนมองดูสองคนที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าสงบนิ่งราบเรียบ ไม่มีความตื่นตระหนกและหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าตรงหน้าพวกเขาไม่ใช่องครักษ์ลับ แต่เป็นพวกแมลงและหนูเท่านั้น

ความกล้าเช่นนี้ กลับทำให้เวินหานเทียนชื่นชม

“จวินซื่อจื่ออย่าเข้าใจผิดไป ข้าย่อมไม่อยากเป็นศัตรูกับจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยอยู่แล้ว ในเมื่อทั้งสองท่านมาที่ตระกูลเวินแล้ว ข้าต้องการจะทำข้อตกลงกับทั้งสองท่านเป็นเช่นไร?” เวินหานเทียนกล่าวจุดประสงค์ของตัวเองออกมา

“เจ้าต้องการให้ข้าทรยศฮ่องเต้ต้าเยียน!” จวินหย่วนโยวถามกลับ

ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการยืนยัน จากสัญญาณต่างๆของตระกูลเวินแสดงให้เห็นว่า สิ่งที่ตระกูลเวินต้องการก็คือบีบบังคับให้สละบัลลังก์ลอบปลงพระชนฮ่องเต้

“ฮ่าๆ สมกับที่เป็นจวินซื่อจื่อ มีสติปัญญาจริงๆ ข้าต้องการร่วมมือกับจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟย ร่วมกันโค่นล้มฮ่องเต้ต้าเยียน ไม่ทราบว่าทั้งสองท่านคิดเห็นอย่างไร?” นัยน์ตาที่ลึกล้ำของเวินหานเทียนมีความโหดเหี้ยมแว๊บผ่านไป มองทางจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงอย่างเย็นชา

คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ หากไม่สามารถเก็บไว้ใช้งานเองได้ ย่อมไม่สามารถเก็บปัญหาเอาไว้ในอนาคตได้

“หากเราร่วมมือกับเจ้า จะมีผลประโยชน์อะไร?” จู่ๆหยุนถิงก็เอ่ยปากถามขึ้นมา

เวินหานเทียนขมวดคิ้ว ฝ่าบาทปฏิบัติต่อตระกูลหยุนอย่างดี ยิ่งแต่งตั้งหยุนถิงเป็นองค์หญิงด้วยพระองค์เอง ซื่อจื่อเฟยแปรพักตร์รวดเร็วขนาดนี้ ทำให้เขาตกตะลึงเล็กน้อย

“ฝ่าบาทปฏิบัติต่อซื่อจื่อเฟยอย่างดี ซื่อจื่อเฟยจะร่วมมือกับข้าจริงหรือ?”

“ฝ่าบาทปฏิบัติต่อข้าดีจริงๆ แต่ว่านั่นเป็นเพราะข้าช่วยแก้ปัญหายากๆให้ฝ่าบาท ใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกันเท่านั้น ตอนนี้ข้ากับท่านพี่ตกอยู่ในอันตราย ต่อหน้าความเป็นความตายเราย่อมต้องเลือกรักษาชีวิตเป็นธรรมดา รีบพูดผลประโยชน์ออกมา” หยุนถิงเร่งเร้า

“สมกับที่เป็นซื่อจื่อเฟย ตรงไปตรงมาดี ข้าสามารถสัญญาว่าขอเพียงสังหารฮ่องเต้ชั่วได้ ยินดีช่วยให้จวินซื่อจื่อขึ้นเป็นฮ่องเต้ และตระกูลเวินข้าขอแค่กลายเป็นผู้นำแปดตระกูลหลัก ตระกูลอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียน ลบล้างความอัปยศ!” เวินหานเทียนกล่าวเงื่อนไขออกมา