จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 993

“อ๊าก! ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย ท่านพ่อ ได้โปรดช่วยข้าด้วย!” เวินเหลียงหยาตะโกนเสียงดังขึ้นมา

เจ้าบ้านตระกูลเวินเห็นดาบฟันไปที่คอลูกชายตัวเอง สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา แต่เขาไม่สามารถทรยศบรรพจารย์ได้ จึงไม่ลังเลที่จะเปิดปากร้องขอชีวิต

“เวินหานเทียนท่านมันตาแก่เลอะเลือน เห็นลูกชายถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาก็ไม่ทำอะไร ท่านยังคู่ควรเป็นพ่อคนอีกหรือ!” น้ำเสียงที่โกรธแค้นเสียงหนึ่งดังลอยมา

นางเหอฮูหยินเจ้าบ้านตระกูลเวินบุกเข้ามาด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็สะบัดตบเจ้าบ้านตระกูลเวินไปฉาดหนึ่ง

เจ้าบ้านตระกูลเวินโกรธเคืองขึ้นมา สีหน้ามืดมนเป็นอย่างมาก “เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จะมาที่นี่ทำไมกัน?”

“ถ้าข้าไม่มา แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเพื่อตาแก่ที่ไม่ตายคนหนึ่ง เจ้าถึงกับไม่สนใจความเป็นความตายของลูกชาย! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนรับใช้ไปรายงานข้า ข้าก็คงต้องมาเก็บศพลูกชายซะแล้ว” นางเหอตะคอกออกมาไปอย่างโกรธจัด แล้วหันไปมองจวินหย่วนโยว

“บรรพจารย์ตระกูลเวินที่พวกท่านตามหาอยู่ในเรือนของเวินหานเทียนนั่นแหละ อยู่ในห้องทางซ้ายมือในเรือนของเขา เดินเข้าไปสามเมตร ตรงพื้นจะมีกระเบื้องสีดำอยู่แผ่นหนึ่ง ตรงนั้นเป็นทางเข้าห้องลับ!”

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เวินหานเทียนจะห้ามปรามก็ไม่ทันการซะแล้ว

จวินหย่วนโยวคนที่เป็นองครักษ์ปลอมตัวมาก้าวเท้าออกเดิน แล้วองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับคนอื่น ๆ ก็รีบติดตามไป พอเจ้าบ้านตระกูลเวินอยากจะตามไปด้วย ก็ถูกกระบี่ในมือหลงซานจ่อมาที่จมูกทันที

“ทางที่ดีเจ้าจงภาวนาขอให้ซื่อจื่อเฟยของเราอย่าเป็นอะไร ไม่งั้นตระกูลเวินทั้งตระกูลจะต้องถูกฝังไปด้วยแน่!” หลงซานตะคอกอย่างโกรธเคืองขึ้นมา

สีหน้าของเวินหานเทียนดูย่ำแย่มาก จ้องมองจวินหย่วนโยวเดินไปทางเรือนของตัวเอง แล้วดวงตาก็มืดมนลงไปอย่างลึกซึ้ง

“ท่านแม่ ในที่สุดท่านแม่ก็มา ข้านึกว่าตัวเองคงจะต้องตายซะแล้ว” เวินเหลียงหยาร้องไห้ตะโกนออกไป

“อย่ากลัวลูก แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าแน่นอน!” นางเหอพูดปลอบประโลมขึ้นมา

วินาทีต่อมา เวินหานเทียนก็ก้าวยาว ๆ เดินมา แล้วก็ตบหน้านางเหอต่อหน้าผู้คนไปทีหนึ่ง “นังฮูหยินโง่ กล้าทรยศท่านบรรพจารย์ได้ยังไง แล้วต่อไปข้าจะมีจุดยืนยังไงอยู่ในตระกูลเวิน!”

นางเหอถลึงตาใส่เขา “ท่านเป็นห่วงแต่จุดยืนของตัวท่านเอง แต่กลับไม่สนใจความเป็นความตายของเหลียงหยา ข้ายอมให้ท่านไม่ต้องเป็นประมุขของตระกูลนี้!”

เวินหานเทียนกลับยิ่งโกรธเกรี้ยวมากยิ่งขึ้น ง้างมือขึ้นมาแล้วก็สะบัดไปที่นางเหออีกครั้ง “นังผู้หญิงหน้าโง่ เจ้าเป็นคนทำลายข้าทั้งนั้น ทำลายตระกูลเวิน ทำลายท่านบรรพจารย์ ดูซิวันนี้ข้าจะตบเจ้าให้ตายไปเลยไหม”

“ดีนี่เจ้าเวินหานเทียน กล้าลงมือกับข้าเลยหรือ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีตระกูลเหอของข้าคอยช่วยเจ้าไว้ แล้วเจ้าจะได้มานั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเวินหรือ แต่วันนี้กลับกล้ามาตบตีข้า วันนี้ข้าจะต้องฆ่าเจ้าให้ตายแน่!” นางเหอเองก็โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ก็เลยต่อสู้กับเวินหานเทียนขึ้นมา

แต่นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเวินหานเทียนเลยสักนิด เวินหานเทียนรู้สึกไม่อยากจะทนมาตั้งนานแล้ว จึงผลักนางเหอไปด้วยความโกรธแค้นและรังเกียจทีหนึ่ง ร่างกายของนางเหอล้มลงไปกับพื้นทั้งตัว แล้วขาก็บังเอิญไปถูกดาบเล่มหนึ่งที่อยู่บนพื้นเข้าพอดี เลือดสด ๆ ไหลออกมาทันที

“โอ๊ย ขาของข้า เจ็บจังเลย ใครก็ได้รีบไปตามหมอมาเร็ว!” นางเหอร้องตะโกนขึ้นมา

“ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” เวินเหลียงหยารีบวิ่งเข้ามาตรวจดู และรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

พอเวินหวู่อวี่เห็นขาของมารดา สีหน้าก็เคร่งขรึมไปหลายเท่า “ท่านพ่อ เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือจัดการพวกจวินหย่วนโยว ถ้าพวกเขาช่วยซื่อจื่อเฟยออกมาได้จริง ๆ ผลที่ตามมาก็ไม่ต้องคิดเลย!”

เวินหานเทียนเองก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้ ถลึงตามองนางเหอทีหนึ่งอย่างโกรธเคือง แล้วทิ้งคำพูด“ก่อกรรมไว้ ก็รับกรรมเอง!”ประโยคหนึ่งไว้ แล้วก็หมุนตัวจากไปเลย

นางเหอเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว สีหน้าขาวซีด พอเห็นแผ่นหลังที่เย็นชาไร้เยื่อใยของเวินหานเทียนแล้ว มุมปากของนางเหอก็มีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏออกมาเสี้ยวหนึ่ง

ตอนนั้น เขายังสามารถไร้เยื่อใยต่อมารดาของเวินเฉียนจิ่วได้ขนาดนั้น แล้วตอนนี้ตัวเองจะมาคาดหวังอะไรจากเขา

วินาทีนี้ ใจของนางเหอรู้สึกเกลียดเวินหานเทียนแทบตายอยู่แล้ว นางจะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่

“อย่า อย่าทำลายทิ้ง ที่นี่เป็นเลือดเนื้อของข้าทั้งนั้น อย่าทำลายมันเด็ดขาด!”บรรพจารย์ตระกูลเวินรีบวิ่งไปที่ชั้นวางขวดยาพวกนั้น แต่เขายังไม่ทันจะเก็บขวดยาได้สักเท่าไหร่ ก็มีหินก้อนใหญ่ตกลงมาจากเหนือหัว แล้วมาตกใส่ขาของเขาพอดี

“อ๊าก ขาของข้า หยุนถิงรีบมาช่วยข้าเร็ว ขอแค่เจ้าช่วยข้า ข้าก็จะปล่อยเจ้าไปแน่นอน!”บรรพจารย์ตระกูลเวินตะโกนเสียงดังขึ้นมา

กลับปรากฏว่าได้เห็นหยุนถิงใช้เข็มเงินไขโซ่เหล็กออก แล้วร่างกายเป็นอิสระอีกครั้ง ก็ตกตะลึงขึ้นมาทันที “เป็นไปได้ยังไง โซ่เหล็กนั่นถูกทำขึ้นมาจากเหล็กดำพันปี เจ้าไขมันออกได้ยังไงกัน?”

หยุนถิงหลบก้อนหินที่ตกลงมาจากหัว แล้วเดินสองสามก้าวไปทางเขา “แค่โซ่เหล็กเท่านั้นจะไปทำอะไรข้าได้ ที่ข้าอยู่ที่นี่ไม่ยอมจากไป ก็แค่อยากจะเห็นไพ่ใบสุดท้ายของท่านเท่านั้น แต่ท่านมันก็แค่นั้น แค่เรื่องโหดเหี้ยมที่ท่านดูดเลือดคนพวกนี้จนแห้ง ท่านก็ไม่คู่ควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!”

“ข้าสามารถถ่ายทอดวิชาปรุงยาให้กับเจ้า สามารถบอกความลับของเผ่าเลือดให้กับเจ้า และยังสามารถช่วยตามหาลูกสาวคนโตของเผ่าเลือดให้เจ้าได้ ขอแค่เจ้าช่วยข้าหนีไปจากที่นี่เท่านั้น”บรรพจารย์ตระกูลเวินพูดขึ้นมาอย่างร้อนใจ

ตอนนี้ หยุนถิงเป็นโอกาสรอดทางเดียวของเขาแล้ว

หยุนถิงจ้องมองไปที่เขาอย่างเย็นชา แล้วก็ดึงปิ่นปักผมอันหนึ่งออกมา แล้วบาดข้อมือบรรพจารย์ตระกูลเวินเป็นแผลไปอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด “สิ่งที่ท่านทำกับคนชนเผ่ามารดาของข้า ตอนนี้ข้าจะคืนให้ท่าน ให้ท่านได้ลิ้มลองความเจ็บปวดที่ต้องเหมือนตายทั้งเป็นของการที่เลือดไหลออกจากตัวไปจนหมด!”

บรรพจารย์ตระกูลเวินร้อนรนขึ้นมาแล้วจริง ๆ ศาสตร์การปรุงยาและศาสตร์แห่งยาอายุวัฒนะที่เขาภูมิใจอย่างยิ่ง หยุนถิงกลับไม่ได้สนใจเลยสักนิด ต้องซึมซับความเจ็บปวดจากข้อมือ และจ้องมองเลือดสีแดงสด ๆ ไหลออกไปบรรพจารย์ตระกูลเวินก็ตะโกนขึ้นมา “อย่า อย่านะ……”

หยุนถิงไม่อยากจะพูดจาไร้สาระกับเขาอีก แล้วก็บาดข้อมืออีกข้างของเขาไปทันที เสร็จแล้วถึงเก็บปิ่นปักผมไป

“ทุกคนรีบมาทางนี้ มาคืนอยู่ด้วยกัน!” หยุนถิงตะโกนเสียงดังขึ้นมา

องครักษ์ลับและองครักษ์เงามังกรที่ติดตามจวินหย่วนโยวตัวปลอมเข้ามา รีบวิ่งมาทันที หยุนถิงจ้องมองห้องลับที่พังพินาศไปทีหนึ่ง แล้วก็ใช้จิตพาทุกคนเข้าไปในมิติเลย

พอบรรพจารย์ตระกูลเวินมองเห็นพวกหยุนถิงหายตัวไปกลางอากาศ ทั้งตัวก็นิ่งอึ้งไปเลย แล้วก็มีหินก้อนใหญ่ตกลงมาอีกก้อน มาตกใส่ขาอีกข้างของบรรพจารย์ตระกูลเวินพอดี ในห้องลับที่กว้างใหญ่หลงเหลือแต่เสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดของเขา และเสียงถล่มของห้องลับ ดังอยู่นานกว่าจะเงียบไป