จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 117

หานจิ่วฉองเป็นลุงของเย่อู๋เทียนจริงๆ

แต่ว่า กลับเป็นลุง(ลูกชายของพี่ชายของปู่ของแม่)

ยิ่งไปกว่านั้น เย่อู๋เทียนกับเขาเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว

ได้เจอกันตอนเด็กที่ตามแม่หานหว่านเอ๋อร์ไปเยี่ยมญาติที่ตี้ตู

ตอนนั้น หานหว่านเอ๋อร์พาเย่อู๋เทียนมาถึงทางเข้าประตูของตระกูลหานแห่งตี้ตู แต่ไม่เปิดประตูให้ด้วยซ้ำ ก็ถูกหานจิ่วฉองปฏิเสธอยู่นอกประตู

เพียงเพราะว่า หานหว่านเอ๋อร์อยู่ในตระกูลหานแห่งตี้ตู ไม่ใช่สายตรงด้วยซ้ำ เป็นเพียงญาติห่างๆ

ครั้งนี้ หานจิ่วฉองมาที่เมืองเจียงไห่ ประเด็นสำคัญเพื่อช่วยระบายความแค้นให้กับถังเจิ้งเฟิงพี่ชายบุญธรรม และสั่งสอนเย่อู๋เทียน!

แน่นอนว่า ยังมีเป้าหมายอื่นด้วย

หานจิ่วฉองจะเอาวัตถุดิบยาบางอย่างของหอร้อยยาแห่งเมืองเจียงไห่

ไม่เคยคิดมาก่อนว่า เมื่อกี้นี้ผิงปู๋จิ้วไม่เพียงแต่ไม่ออกมา ยังให้พนักงานขายยาบอกเขาว่า วัตถุดิบยาของหอร้อยยาไม่ขายยาให้คนนอก!

หานจิ่วฉองโกรธเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่ฆ่าพนักงานขายคนนั้นตายในทันที ยังลากตัวของผิงปู๋จิ้วออกมาทุบตีด้วย!

ตอนนี้ เจียงฉางเซิงที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูให้กับเย่อู๋เทียนเห็นหานจิ่วฉองลมปราณแข็งแกร่งมาก

อีกฝ่ายยังเป็นลุงของเย่อู๋เทียนด้วย

ไปรายงานในทันที

ในเวลาเดียวกันรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก คาดไม่ถึงว่า ผิงปู๋จิ้วผู้แข็งแกร่งที่สามารถต่อสู้กับเขาได้ ถูกทำร้ายกลายเป็นสภาพนี้

เฉียนเป่ยเฉินซึ่งกำลังชกมวยฝึกวิทยายุทธ์อยู่ไม่ไกล ก็สังเกตเห็นฉากที่ทางเข้าประตูอยู่แล้ว

เห็นผิงปู๋จิ้วล้มลงอยู่บนพื้น ไม่รู้เป็นหรือตาย เฉียนเป่ยเฉินดูวิตกกังวล และรีบเกาไปข้างหน้าเพื่อประคองผิงปู๋จิ้วขึ้นมา

เฉียนเป่ยเฉินถามอย่างวิตกกังวลว่า: “ท่านผิง ท่านเป็นยังไงบ้าง?”

เลือดยังคงไหลออกจากปากของผิงปู๋จิ้ว และไม่มีแรงแม้แต่จะพูด

คนทั้งคน ร่างกายแย่มาก

หานจิ่วฉองเหลือบมองเฉียนเป่ยเฉินอย่างเฉยเมย และพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “แกก็คือเฉียนเป่ยเฉินคนที่เอาชนะหลินกู่ฉานได้ด้วยสองหมัดเหรอ?”

เฉียนเป่ยเฉินจ้องมองไปที่หานจิ่วฉองด้วยความโกรธ และถามว่า: “แกเป็นใคร?”

หานจิ่วฉองแสยะยิ้ม: “แกไม่คู่ควรที่จะรู้ แต่ว่า ในเมื่อแกเป็นลูกศิษย์ของไอ้เด็กเวรเย่อู๋เทียน สามารถตายอยู่ในมือของฉันได้!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานจิ่วฉองก็พูดเสริมอีกประโยคหนึ่งว่า: “มาเถอะ ให้ฉันดูหน่อยว่า แกมีตรงไหนที่แตกต่างกันแน่”

เฉียนเป่ยเฉินลุกขึ้นมาในทันที โจมตีไปทางหานจิ่วฉอง ในเวลาเดียวกัน ก็ดึงกระบี่มังกรเขียวออกมาจากเอว

“ดูหมิ่นอาจารย์ผู้มีพระคุณของฉัน! ตายซะ!”

โดยไม่คาดคิดว่า ขณะที่เฉียนเป่ยเฉินฟันกระบี่ลงไป

หานจิ่วฉองแค่ยกมือขึ้นเบาๆ ก็จับกระบี่มังกรเขียวไว้ได้ ด้วยสองนิ้ว

ไม่เห็นว่าใช้เรี่ยวแรงยังไง ราวกับเพียงแค่ขยับเบาๆ กระบี่อันดับหนึ่งของโลก‘กระบี่มังกรเขียว’ ก็ได้รับความเสียหายทันที!

เพล้ง!

หลังจากที่หานจิ่วฉองหักกระบี่มังกรเขียว แล้วก็แทงตรงไปที่หน้าอกของเฉียนเป่ยเฉินในทันที

เฉียนเป่ยเฉินกลัวจนหน้าถอดสี หลบออกไปด้วยการตอบสนองอย่างมีเงื่อนไข ถึงได้หลบเลี่ยงการโจมตีร้ายแรงได้ ก่อให้กระบี่หักพุ่งเข้าที่กระดูกไหปลาร้าของเขา

หูเสี่ยวเอ๋อซึ่งอยู่ที่นั่นเห็นฉากนี้

อุทาน!

ตกใจกลัวจนสมองว่างเปล่า

หานจิ่วฉองเตะไปทางท้องของเฉียนเป่ยเฉินแล้ว และพูดเย้ยหยันว่า: “เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แค่นั้นเอง! กระบี่มังกรเขียว……ใช่มั้ย? หึ หรือว่าเย่อู๋เทียนไม่ได้บอกแกเหรอ ต่อหน้าพลังเด็ดขาด อาวุธเย็นใด ก็ราวกับอาวุธไร้ประโยชน์?”

ตูม!

เฉียนเป่ยเฉินเพิ่งจะตกลงบนพื้น

แต่กลับเป็นสามสิบเมตร ถูกเตะจนปากมีเลือดออก ลำไส้ในท้อง ราวกับถูกเตะออกเป็นชิ้นๆ

โชคดีที่ร่างกายของเฉียนเป่ยเฉินไม่ธรรมดา แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่กลับยังสามารถลุกขึ้นได้อย่างยากเย็น

ในเวลานี้นี่เอง เย่อู๋เทียนบินมา

เห็นเฉียนเป่ยเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส ผิงปู๋จิ้วก็ล้มลงอยู่ที่หน้าประตูไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย หน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ

หานจิ่วฉองมองไปทางเย่อู๋เทียนอย่างเยือกเย็น และค่อยๆพูดขึ้นมา

“เย่อู๋เทียน แกรู้หรือมั้ย ถังเจิ้งเฟิง เป็นพี่ชายบุญธรรมของฉัน?”

เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอะไร ประคองเฉียนเป่ยเฉินขึ้นมา ตรวจดู โชคดีไม่เป็นอะไร เพียงแค่ภายในได้รับบาดเจ็บเท่านั้นเอง

เย่อู๋เทียนก็เดินไปทางผิงปู๋จิ้ว หลังจากที่ตรวจดู…….

เส้นเมอริเดียนถูกตัด ถ้าหากช้าไปอีกสิบนาที เกรงว่าจะช่วยชีวิตไว้ไม่ได้

ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนก็กดจุดสำคัญของผิงปู๋จิ้วหลายครั้ง ใบหน้าของผิงปู๋จิ้วถึงได้มีสีเลือดเล็กน้อย เอ่ยปากเตือนด้วยลมหายใจแขม่วๆ: “ท่านเจ้าหอ ผู้ชายอย่างหานจิ่วฉอง ท่านต้องระวัง ผมไม่เคยเห็นนักรบที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน!”

เย่อู๋เทียนยังไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นมา และสายตาจับจ้องมองไปทางบนตัวของหานจิ่วฉอง

ลมปราณของอีกฝ่าย เปรียบเสมือนภูเขาเหล็ก เมื่อพิจารณาจากท่ายืน น่าจะเป็นยอดฝีมือที่ฝึกวิชา“โลหะ”ท่านหนึ่ง

มีเสียงคล้ายประทัดระเบิดกลางอากาศ

วินาทีต่อมา กำปั้นของเย่อู๋เทียนก็กลับมาเป็นปกติ แต่พื้นผิวหลังมือ ก็เหมือนกับล้างด้วยน้ำ

ส่วนหานจิ่วฉอง

ถูกกระแทกออกไปสิบเมตรแล้ว แขนขวาอ่อนนุ่มราวกับบะหมี่

จากข้อไหล่นั้น คลาดเคลื่อนในทันที!

ยิ่งไปกว่านั้น เผยกระดูกออกมาให้เห็น!

แต่ไม่รอให้หานจิ่วฉองได้ตกใจ เย่อู๋เทียนก็เข้ามาใกล้อีกครั้ง และชกเข้าที่หัวเขา

พลังมหาศาลเป็นอย่างมาก!

หานจิ่วฉองยกแขนอีกข้างสกัดกั้นด้วยความตื่นตระหนก

แกร๊ก!

กำปั้นของเย่อู๋เทียน กระแทกตรงไปที่ข้อศอกของหานจิ่วฉอง!

แตกหัก!

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ตกใจกลัวจนพูดไม่ออกทั้งหมด

โดยเฉพาะผิงปู๋จิ้วที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส กำหน้าอกไว้และมองไปยังที่เกิดเหตุตรงหน้าด้วยความตกใจ

สมองว่างเปล่า

นี่…….

ความแข็งแกร่งของท่านเจ้าหอ ก็แข็งแกร่งเกินไปแล้วนะ!

เมื่อกี้นี้ผิงปู๋จิ้วคิดว่า ต่อให้เย่อู๋เทียนลงมือ ก็ทำได้แค่ฝืนเอาชนะหานจิ่วฉองได้ โดยไม่คาดคิดว่า ต่อหน้าของเย่อู๋เทียน ไม่นึกเลยว่าหานจิ่วฉองจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้เลยสักนิด!

หมัดที่หานจิ่วฉองเพิ่งปะทะกับเย่อู๋เทียนนั้น ได้เสียรูปอย่างร้ายแรงแล้ว และแขนอีกข้างที่ข้อศอกถูกกระแทกจนแตก ดูเหมือนจะใช้การไม่ได้แล้ว

ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนก็เตะเข้าที่ท้องของหานจิ่วฉอง

ผลัวะ!

หานจิ่วฉองราวกับว่าวที่เชือกขาด ก็ตกลงบนพื้นห่างออกไปสามสิบเมตรในทันที

เย่อู๋เทียนพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาประโยคหนึ่ง ก็คือประโยคที่หานจิ่วฉองพูดกับเขาและแม่หานหว่านเอ๋อร์ ตอนที่เขายังเด็ก

“ไสหัวออกไปซะ!”