จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 13
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ประหลาดใจ
สายตาจับจ้องมองไปทางใบหน้าของเย่อู๋เทียนอย่างพร้อมเพรียงกัน
ชายวัยกลางคนที่ทำท่าทำทางเสแสร้ง ช่วยเสิ่นจูนอี๋ใส่ร้ายแม่ของเย่อู๋เทียนเมื่อกี้นี้ เป็นคนแรกที่พูดก่อน
สายตาดุร้าย เสียงดังมาก
“แกเป็นใคร? กล้าดียังไง ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพูดจาเลวทรามแบบนี้ออกมา!”
ชายวัยกลางคนชื่อว่าเย่จินหง สายเลือดโดยตรงตระกูลเย่ และเป็นลูกพี่ลูกน้องของเย่จินหลิง
ด้วยการสนับสนุนของตระกูลเสิ่น ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเย่จินหงเจริญรุ่งเรืองในเมืองเจียงไห่เช่นกัน
คนที่คบค้าสมาคมด้วย ล้วนเป็นเจ้าขุนมูลนาย
ในห้องโถงใหญ่ของปราสาทขนาดใหญ่ มีเพียงเขาคนเดียว ที่นั่งอยู่ข้างซ้ายมือของเสิ่นจูนอี๋
อยู่ในตระกูลเย่ สถานะอยู่ภายใต้เย่จินหลิงกับเสิ่นจูนอี๋เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อตระกูลเย่ไม่เจริญรุ่งเรืองในช่วงปีแรกๆ เขาเป็นเพียงพนักงานเร่ขาย ไม่ได้ไปมาหาสู่เย่จินหลิงมากนัก และไม่รู้จักเย่อู๋เทียนด้วย ประกอบกับว่า เย่อู๋เทียนกับเทียบกับเมื่อวานนี้ ได้เปลี่ยนเป็นคนละคน
ขนาดเสิ่นจูนอี๋ จ้องมองดีๆ เพิ่งจะนึกออก
ที่แท้ก็เป็นไอ้ระยำหมาที่ทำให้เธอต้องอับอายในโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้!
ใบหน้าของเสิ่นจูนอี๋เย็นชา น้ำเสียงเยือกเย็น
“เย่อู๋เทียน คิดไม่ถึงว่าแกแค่คนเดียว ก็กล้าบุกเข้ามาในปราสาทตระกูลเย่ของฉัน ช่างกล้าหาญจริงๆ!”
ได้ยินเย่อู๋เทียนสามคำนี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา
พวกเขาต่างก็รู้แล้ว
เมื่อวานนี้เย่อู๋เทียนเพิ่งจะกลับมา ก็ตบเสิ่นเฟยยู่ให้เข้าโรงพยาบาลด้วยฝ่ามือเดียว และฟันร่วงไปสิบกว่าซี
แม้ว่าไอ้ระยำหมาเย่อู๋เทียนไม่ได้มีอำนาจมากมายเหมือนเจ็ดปีก่อนอีกต่อไป
แต่วิทยายุทธของเขานั้น ดูถูกไม่ได้จริงๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเย่จินหง หลังจากที่รู้ว่านี่คือเย่อู๋เทียน ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวในทันที
นั่งพิงอยู่บนเก้าอี้ เพียงแค่กล้าที่จะกำวอลนัทเหวินวานในมือไว้แน่ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
เย่อู๋เทียนเหลือบมองเสิ่นจูนอี๋แวบหนึ่ง และพูดอย่างเฉยเมย: “ฉันจัดการเย่จินหงคนนี้ก่อน ค่อยคิดบัญชีกับเธอ”
เย่จินหงได้ยินคำพูดนี้ ก็วิตกกังวลอย่างสุดขีด
เสิ่นจูนอี๋ทำเสียงฟึดฟัด และสั่งการชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังอย่างเยือกเย็น
“ชิงเฟิง ไปสั่งสอนไอ้สารเลวที่รนหาที่ตายคนนี้ซะ ทางที่ดี ตบปากของเขาให้ฉีก แก้แค้นให้พี่ชายของฉัน!”
เมื่อชายหนุ่มได้ยินเช่นนี้ ก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทางเย็นชา
ความรู้สึกที่ให้กับคน เยือกเย็นเป็นอย่างมาก
เสิ่นชิงเฟิง ยอดฝีมือศิลปะการต่อสู้ที่เป็นที่รู้จักในเมืองเจียงไห่
เมื่อเห็นเสิ่นชิงเฟิงออกโรง เย่จินหงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ความแข็งแกร่งของเสิ่นชิงเฟิง
ประโยคนี้สามารถที่จะอธิบายได้
ต่อสู้เหมือนกับแขวนภาพ!(ต่อสู้เหมือนกับแขวนภาพเปรียบเทียบว่าตีคนจนกระเด็นลอยตัวออกไปชนกับกำแพงท่าทางจะคล้ายกับการแขวนภาพไว้บนกำแพง)
นี่คือระดับสูงสุดของพลังมืด!
ต่อยไปบนตัวของคนหมัดหนึ่ง ต่อยจนคนกระเด็นออกไป ติดอยู่บนกำแพงสองสามวินาที ถึงได้ตกจากกำแพง
เผด็จการเป็นอย่างมาก
หารู้ไม่ว่า ระดับแบบนี้ อยู่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน สู้มดก็ไม่ได้
ก่อนหน้านี้อยู่ลึกเข้าไปในเทือกเขาหิมาลัย เย่อู๋เทียนด้วยกำลังของตัวเอง ทำให้ภูเขาโดยรอบพังทลายลง
ความแข็งแกร่งแบบนี้ ใช้มาทำร้ายคนเหรอ?
เป็นปัญหาใหญ่จริงๆ เพราะว่าถ้าไม่ระวัง ก็จะทำร้ายคนจนแตกออกเป็นชิ้นๆ!
เสิ่นชิงเฟิงได้เดินหาเย่อู๋เทียน แต่เพิ่งเดินออกมาได้สามก้าว ก็หยุดฝีเท้าลง ราวกับสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
เสิ่นชิงเฟิงรู้สึกแค่ว่า เย่อู๋เทียน ดูถูกไม่ได้
เพียงแค่รัศมีที่แผ่ซ่านออกมาจากบนตัวของเขา ก็ทำให้คนคิดถึงสำนวนหนึ่ง
มีความสามารถสูงสามารถจัดการปัญหายากๆได้อย่างง่ายดาย!
เย่อู๋เทียนก้าวไปข้างหน้าแล้ว แต่กลับไม่มองเสิ่นชิงเฟิงด้วยซ้ำ ความอาฆาตแค้นน่าเกรงขาม และพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น
“เมื่อกี้นี้ แกเรียกใครว่านังผู้หญิงสารเลว?”
เย่จินหงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย โชคดีที่ว่า มีเสิ่นชิงเฟิงขวางอยู่ข้างหน้า ก็กลายเป็นกล้าหาญขึ้นมา
แสยะยิ้ม เพียงแค่ตอบกลับเย่อู๋เทียนสองคำ
“แม่แก!”
ทันทีที่คำพูดลดลง
ในห้องโถงใหญ่ มีเสียงหัวเราะมากมาย!
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
“จินหง สิ่งที่แกพูด ก็ยังมีความน่าสนใจขนาดนี้!”
แต่วินาทีต่อมา ทุกคนหัวเราะไม่ออกอีกต่อไป และเห็นว่าเย่อู๋เทียนกระทืบเท้าอยู่บนพื้น
ตูม!
พื้นแตกแยก!
ห้องโถงใหญ่ทั้งหมดของปราสาทโบราณ เหมือนกับแผ่นดินไหว
ทุกคนที่นั่งอยู่ในที่แห่งนี้ ทั้งหมดก็แตกเป็นเสี่ยงๆตามสถานการณ์!
คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ล้มลงกับพื้นทั้งหมด!
ทุกคนยังไม่ทันตั้งสติได้ เย่อู๋เทียนเพียงยกส้นเท้าขึ้น และเขย่าเบาๆ
เพล้ง!
เศษซากของพื้นพุ่งไปที่ใบหน้าของเย่จินหงอย่างรวดเร็ว!
“เย่อู๋เทียน! แกอย่าเข้ามานะ!”
“ฉัน ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้ว! ฉันไม่ควรด่าว่าแม่ของแก!”
“ขอโทษด้วย! ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
“ฉัน…….”
แต่ตบไปตบมา เสิ่นจูนอี๋กลับคิดได้อย่างกะทันหันว่า เธอเป็นลูกสาวของกั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน!
ไอ้ระยำหมาเย่อู๋เทียน แม้ว่าความแข็งแกร่งจะน่ากลัวแล้วจะทำอะไรได้?
แค่เป็นผู้มีพละกำลังคนหนึ่ง!
เขากล้าที่มีเรื่องกับเหวินเติงเจินจริงเหรอ?
แต่กลับไม่รู้ว่า แม้ว่าเหวินเติงเจินปรากฏตัวที่นี่ เจอกับเย่อู๋เทียน ก็ทำได้เพียงหลีกเลี่ยงความเฉียบขาด!
นอกจากนี้ เหวินเติงเจินได้ถือว่าเย่อู๋เทียนเป็นอาจารย์แล้ว!
เสิ่นจูนอี๋ได้ถอดตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลเหวินบนหน้าอกออกแล้ว ยกขึ้นสูงๆ น้ำเสียงตื่นตระหนก
“เย่อู๋เทียน ฉันเป็นลูกสาวบุญธรรมของเหวินเติงเจิน!”
“ถ้าวันนี้แกกล้าทำร้ายฉัน!”
“ก็เป็นศัตรูกับทั้งตระกูลเหวิน และเป็นศัตรูกับครึ่งหนึ่งของประเทศหลง!”
“แกต้องคิดให้ดี!”
ในดวงตาของเย่อู๋เทียนประกายสะท้อนด้วยการเยาะเย้ยเล็กน้อย
“เหวินเติงเจิน มาเมืองเจียงไห่วันนี้ ถึงเวลานั้นฉันจะถามดูว่า ตาของเขา บอดหรือเปล่า ถึงได้รับเธอเป็นลูกสาวบุญธรรม!”
เสิ่นจูนอี๋ก็ตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ไม่เคยสิ้นหวังแบบนี้มาก่อน และต้องการขอความช่วยเหลือ
แต่กลับพบว่า
ห้องโถงใหญ่ของปราสาทขนาดใหญ่ ผู้คนมากกว่าครึ่ง ซ่อนตัวทั้งหมด
แม้แต่สมาชิกหลักของตระกูลเสิ่น ก็ยอมถอยทัพ รีบร้อนเป็นอย่างมาก!
เสิ่นจูนอี๋หมดหนทางหนีไปได้ ก็นอนอยู่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน คุกเข่าขอความเมตตากับเย่อู๋เทียน
แต่ในขณะนั้น จู่ๆก็มีเสียงแหบแห้งดังมาจากชั้นสอง
“เทียนเอ๋อร์ พอได้แล้ว วันนี้ถือว่าเห็นแก่หน้าตาแก่อย่างฉัน ปล่อยไอ้พวกมีตาหามีแววไม่เหล่านี้ไปเถอะ!”
ทุกคนมองไปยังชั้นสอง นั่นเป็นชายชราผมขาว และสวมชุดคลุมสีขาว
เมื่อเห็นชายชราคนนี้ เสิ่นจูนอี๋ราวกับเห็นความหวังสุดท้าย
เย่อู๋เทียนเห็นลักษณะของชายชราคนนี้อย่างชัดเจน
ในใจก็ตกใจอย่างช่วยไม่ได้
คาดไม่ถึง…….
เขา ยังมีชีวิตอยู่!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...