จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 157

ในแวดวงพวกลูกเศรษฐีทั้งในและต่างประเทศ หลี่จิงหงนั้นมีชื่อเสียงที่โด่งดังอย่างมาก

ไม่เพียงแต่เพราะเธอเป็นลูกสาวของตระกูลหลี่แห่งเมืองหนานกั่ง เธอยังจะมีสมญานามว่าราชินีแห่งไนต์คลับด้วย

โดยมีเทคนิคการผสมเหล้า ที่ถือได้ว่าล้ำเสิศยิ่งนัก

นอกจากนี้แล้ว เธอยังเป็นเคยเป็นดีเจ และเคยร้องเพลงออกอัลบั้มด้วย

ภายใต้ออร่าเหล่านี้ ช่างทำให้พวกลูกเศรษฐีอย่างเกาเยว่หมิ่นหลงใหลกันจนโงหัวไม่ขึ้น

พูดได้ว่า ต่อให้ไม่มีวงศ์ตระกูลชั้นสูงอย่างตระกูลหลี่แห่งเมืองหนานกั่งเป็นเบื้องหลัง ลำพังแค่อิทธิพลความสามารถของหลี่จิงหงอย่างเดียว ก็เพียงพอที่จะให้เธอทะนงตนได้แล้ว

เพราะว่าหลี่จิงหงมีแฟรนไชส์ผับบาร์ของตนเอง อีกทั้งยังเปิดกิจการไปทั่วโลก ลำพังแค่รายได้จากผับบาร์ในทุกวัน ก็ถือเป็นตัวเลขที่น่าทึ่งแล้ว!

ตอนนี้ บุคคลที่ยอดเยี่ยมทั้งเป็นที่รักใคร่ของทุกคนและร่ำรวยเงินทองอย่างหลี่จิงหง คิดไม่ถึงว่าจะเรียกผิงเสี่ยวหลิงว่าอาจารย์ ต่อหน้าพวกผู้มีอิทธิพลและนักธุรกิจเหล่านี้!

นั่นแสดงว่าสถานะของชายวัยกลางคนในชุดราชวงศ์ถังที่ชื่อว่าผิงเสี่ยวหลิงนี้ มันช่างน่าตื่นตกใจยิ่งนัก!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ขึ้น เกาเยว่หมิ่นก็ถึงกับหวาดผวาอย่างที่สุด

เพราะว่าผู้ชายที่อยู่ด้านข้างเสิ่นรั่วชิงนั้น รู้จักกับอาจารย์ของหลี่จิงหงด้วย......

นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้เกาเยว่หมิ่นหวาดกลัวอย่างมากแล้ว

เวลานี้ หลี่จิงหงได้เดินมาถึงเบื้องหน้าของผิงเสี่ยวหลิง และเรียกอย่างเคารพอีกครั้งว่า: “อาจารย์”

ผิงเสี่ยวหลิงพยักหน้าเล็กน้อยให้กับหลี่จิงหง ถือว่าเป็นการตอบรับที่เธอเรียกว่าอาจารย์ จากนั้นก็หันมองไปที่ฉาวซิง และกล่าวทักทาย: “เถ้าแก่ฉาว เป็นอย่างไรบ้าง? ”

ฉาวซิงหัวเราะฮ่าฮ่าและพูดว่า: “ถึงแม้ว่าจะป่วย แต่วันนี้เห็นว่าพี่ผิงมาด้วยตนเอง ฉันฉาวซิงก็ดีใจและปลื้มใจเป็นยิ่งนัก”

ผิงเสี่ยวหลิงยิ้มอย่างลึกลับ และพูดขึ้นว่า: “วันนี้ ท่านมีโชคแล้ว”

ฉาวซิงสีหน้าท่าทางงุนงง

ผิงเสี่ยวหลิงมองไปที่เย่อู๋เทียน ยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ท่านเจ้าหอของเรามาอวยพรวันเกิดให้กับท่านด้วยตนเองเลย ไม่ใช่โชคดีของท่านหรอกเหรอ? ”

ใบหน้าของฉาวซิงยิ่งจะสับสนงุนงงหนักขึ้นไปอีก

ท่านเจ้าหอ?

ลูกศิษย์ของหมอเทวดาผิงปู๋จิ้วคนนี้ ทำไมถึงได้เรียกเย่อู๋เทียนว่าท่านเจ้าหอล่ะ?

แต่ก็ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรมาก ฉาวซิงก็เดินเข้ามายังด้านหน้าของเย่อู๋เทียน ยกมือแสดงความเคารพ และพูดอย่างเคารพว่า: “ฉาวซิง คารวะชิงตี้! ”

เมื่อพูดคำนี้ออกไป นอกจากเสิ่นรั่วชิงที่อยู่ด้านข้างเย่อู๋เทียน และเฉิงโม่หนงที่ทราบถึงสถานะของเขาแล้ว คนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงกันไปทั้งหมด

ชิงตี้?

พวกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ ต่างก็เป็นผู้มีอิทธิพลชั้นสูงในวงการธุรกิจแห่งประเทศหลง เมื่อได้ยินฉาวซิงเรียกขานเย่อู๋เทียน ก็พลันนึกขึ้นได้ถึงสมญานามชื่อหนึ่ง!

เจ้ายมบาลชิงตี้!

ที่จริงแล้ว ชายหนุ่มที่เผยว่านหลี่และคนอื่น ๆ เรียกกันว่าคุณเย่นั้น ก็คือเจ้ายมบาลชิงตี้ที่ข้าศึกศัตรูต่างชาติต่างพากันหวาดกลัว!

ขณะนี้ สถานที่แห่งนี้เงียบกริบกันไปทั้งหมด!

ต่อให้เป็นหลี่จิงหงเอง ก็อดที่จะแสดงสีหน้าท่าทางที่ตะลึงงันไม่ได้

วันนี้ ผู้ชายที่ลูกสาวของฉาวซิง หยางเฟยเอ๋อร์ จะจัดการให้อยู่หมัดนั้น ก็คือเจ้ายมบาลชิงตี้แห่งประเทศหลง?

โอ้วพระเจ้า!

ตกลงว่ามันคือสถานการณ์อะไรกันแน่?

หากรู้ว่าผู้ชายคนนี้ก็คือเจ้ายมบาลชิงตี้ ต่อให้ตัวเองมีความกล้าหาญมากแค่ไหน......

ก็คงไม่กล้าที่จะนำเหล้าผสม “เซียนหลับใหล” ให้เขาดื่มแน่นอน!

นี่มันไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วหรือ รนหาที่ตายแล้วใช่ไหม?

มาดูที่ทางเกาเยว่หมิ่นในตอนนี้บ้าง ถึงกับมีความคิดที่จะร้องไห้จนตายลงไปเลย ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างของเสิ่นรั่วชิงนี้ ก็คือเจ้ายมบาลชิงตี้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังแห่งกรมทหารอย่างนั้นเหรอ?

ฉาวซิงสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเย่อู๋เทียนไม่ค่อยดีนัก จึงรู้สึกได้ว่า ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว และหันมองไปยังเกาเยว่หมิ่นที่น้ำตาบนใบหน้ายังไม่แห้ง พร้อมกับสอบถามขึ้นว่า: “ชิงตี้ นี่มัน......”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างเฉยชาว่า: “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

เกาเยว่หลูหยิกไปที่เนื้อตรงเอวของเกาเยว่หมิ่นอีกครั้ง และพูดสั่งสอนด้วยสีหน้าที่โมโหว่า: “ยังไม่รีบกล่าวขอโทษพี่เขยอีก? ”

เกาเยว่หมิ่นหัวสมองโล่งไปหมด

ผ่านไปสักพัก เกาเย่วหมิ่นจึงก้มหัวลงและพูดกับเย่อู๋เทียนด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า: “ขอโทษ พี่เขย ฉันไม่รู้ว่าคุณคือ......”

ยังไม่ทันรอให้เกาเยว่หมิ่นพูดจบ เสิ่นรั่วชิงที่ไม่พูดไม่จาอะไรมาตลอดก็พลันมองไปที่เกาเยว่หลู และพูดว่า: “นำตัวหล่อนออกไป เกียรติของตระกูลเกา ถูกพวกเธอทำลายลงจนไม่เหลือแล้ว! ”

เกาเยว่หลูได้ยินคำพูดนี้ ราวกับว่าถูกลดโทษลง

แต่เกาเยว่หมิ่นกลับเกิดความโกรธแค้น

หล่อนเสิ่นรั่วชิงก็เป็นแค่ไอ้เด็กเถื่อน ที่พบกับความโชคดีเอาอย่างมาก ถึงได้สานสัมพันธ์กับผู้ชายอย่างเจ้ายมบาลชิงตี้ ไม่อย่างนั้นใครจะไปรู้จักเสิ่นรั่วชิงคนนี้ล่ะ?

คางคกขึ้นวอ!

ในขณะที่เกาเยว่หมิ่นกำลังคิดแบบนี้อยู่นั้น โล่เชียนฟานก็พลันเดินออกมาจากกลุ่มคน และพูดกับเสิ่นรั่วชิงอย่างประจบว่า: “คุณอา ท่านอย่าได้โมโหไปเลย หญิงสาวตระกูลเกาคนนี้ฉันรู้จัก ก็แค่ไอ้คนโง่เท่านั้น! ท่านอย่าไปสนใจเลย! ”

เกาเยว่หมิ่นราวกับว่าถูกฟ้าผ่าลงมาใส่ทันที!

โล่เชียนฟานจากตระกูลโล่แห่งตี้ตู เรียกเสิ่นรั่วชิงว่าคุณอา?

เมื่อเป็นอย่างนั้น หุ้นส่วนสามสิบสองเปอร์เซ็นต์ของฉาวซื่อ กรุ๊ป ก็จะต้องตกมาเป็นของตัวเองอย่างแน่นอนแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว หลี่จิงหงที่รักในการเดิมพัน ก็ตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงสักครั้ง ตัดสินใจว่าจะกระทำตามแผนการเดิมทุกอย่าง แล้วก็นำเหล้าเซียนหลับใหลที่ผสมเสร็จแล้วนั้น เคลื่อนย้ายมายังด้านหน้าของฉาวซิง

หลี่จิงหงยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ลุงฉาว เหล้าแก้วนี้ คือเหล้าที่ท่านจะเชิญให้คุณเย่ดื่ม ไม่ทราบว่า......คุณเย่จะให้เกียรติกับท่านบ้างหรือไม่? ”

เมื่อพูดออกไป ฉาวซิงก็เกิดความประหม่าขึ้นในทันที

เรื่องที่จะต้องเผชิญหน้า ในที่สุดก็มาแล้ว

หลี่จิงหงคิดแผนแบบนี้ว่า มอมเหล้าคุณเย่ให้มึนเมาก่อน เมื่อถึงตอนนั้นหยางเฟยเอ๋อร์ก็จะได้ลงมือจัดการกับเย่อู๋เทียนให้อยู่หมัด จากนั้นเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะแก้ไขได้แล้ว หยางเฟยเอ๋อร์ก็จะต้องไปขอร้องให้เย่อู๋เทียน ช่วยรักษาโรคร้ายให้กับพ่อของหล่อน

ซึ่งคงไม่มีทางที่จะรักษาให้หายเป็นปกติได้อย่างแน่นอน

แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหลี่จิงหงแล้ว

หลี่จิงหงรู้แต่เพียงว่า หากดำเนินการตามแผนดังกล่าวแล้ว เรื่องราวทั้งหมดก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอสักเท่าไร

เหล้า คือสิ่งที่ฉาวซิงกับหยางเฟยเอ๋อร์ต้องการ

เธอก็แค่เป็นฝ่ายที่จัดการเหล้าให้ แม้ว่าระหว่างนี้จะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น เมื่อเรื่องจบเย่อู๋เทียนก็คงจะไม่โกรธแค้นเธอมากเท่าไร

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย!

หลังจากนั้น ในขณะที่หลี่จิงหงกำลังคิดวางแผนการของตัวเองยู่นั้น การกระทำอย่างหนึ่งของเย่อู๋เทียน กลับทำให้ทุกคนรอบข้าง พากันตื่นตะลึงไปทั้งหมด

เย่อู๋เทียนมองไปยังเหล้าแก้วนั้นที่หลี่จิงหงนำออกมาให้ฉาวซิง แล้วก็หันมองไปที่ฉาวซิง และพูดขึ้นว่า: “เหล้านี้ ท่านดื่มเถอะ”

ฉาวซิงราวกับถูกฟ้าผ่าลงมากลางครัน!

นี่มันใช่เหล้าที่ตนเองจะดื่มที่ไหนล่ะ?

นี่มันถึงขั้นเอาชีวิตของเขาเลยทีเดียวนะ!

ใครไม่รู้ล่ะว่า เหล้าแก้วนี้ มีชื่อว่าเซียนหลับใหล หากคนอย่างเขาที่เป็นมะเร็งตับดื่มเข้าไปแล้ว ก็คงจะตายลงเป็นแน่!

หยางเฟยเอ๋อร์เองก็อยู่ที่ตรงนี้ แต่เมื่อเห็นการกระทำของเย่อู๋เทียนแล้ว กลับไม่ได้ตื่นตะลึงสักเท่าไร เพราะหากพูดกันจากบางมุมมองแล้ว เธอเองยังจะเชื่อมั่นในตัวของเย่อู๋เทียนมากกว่าเสิ่นรั่วชิงอีก

เธอไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่า เย่อู๋เทียนจะให้พ่อของเธอดื่มเหล้าแก้วนี้ เพราะต้องการให้พ่อของเขาตายลง

ขณะที่เห็นสีหน้าท่าทางที่หม่นหมองของฉาวซิงแล้ว หยางเฟยเอ๋อร์ที่เป็นลูกสาวไม่เพียงแต่จะไม่มีความกังวลแล้ว ยังกลับพูดตอกย้ำอีกว่า: “พี่เทียนของฉันให้ท่านดื่ม ท่านก็ดื่มสิ หนามยอกเอาหยามบ่ง! ถึงอย่างไรท่านก็ใกล้จะตายอยู่แล้ว แค่เหล้าแก้วเดียวไม่เห็นจะเป็นไรเลย! ”

ฉาวซิงคู่ดวงตาเบิกโพลง โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้น

นี่เป็นคำพูดของลูกสาว ที่สมควรจะพูดกับพ่อของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?

อีกทั้งในขณะที่ฉาวซิงกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนั้น ด้านนอกห้องโถง ก็พลันมีเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น: “ลูกสาวของนายพูดได้ถูกต้อง ถึงอย่างไรนายก็จะต้องตายลงอยู่แล้ว แค่เหล้าแก้วเดียวไม่เห็นจะเป็นไรเลย! รีบดื่มเดี๋ยวนี้ หลังจากที่ดื่มแล้ว ฉันก็จะแทงนายให้ตาย ฉันรับรองกับนายว่า นายจะต้องตายลงอย่างสุขสบาย ไม่เจ็บปวดอะไรแม้แต่น้อย! ”