จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 165

ทันทีพี่พูดคำเหล่านี้ออกมา พื้นที่ที่นี่ก็เงียบกริบกันหมด

โดยเฉพาะถังเลี่ยน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ผู้อาวุโสที่เปล่งเสียงเมื่อครู่แต่ไม่ปรากฏตัว กลับไม่ใช่ผู้อาวุโสของเขาเออเหมยอย่างนั้นหรือ?

แต่ว่า......

ในโลกปัจจุบันนี้ นอกจากผู้อาวุโสหลังเขาเอ๋อเหมยแล้ว ยังมีใครที่มียาล้างไขกระดูกอีกเหรอ?

ใครกันที่สามารถใช้ยาล้างไขกระดูก ทุบแผ่นศิลาจารึกชุนชิลให้ดูเหมือนใยแมงมุมได้อย่างง่ายดาย

เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?

ในท่ามกลางความสงสัยของทุกคน เย่อู๋เทียนได้หันไปทางประตูใหญ่ในงานประมูลชินชิลเรียบร้อยแล้ว

คนที่ปรากฏตัวอยู่หน้าประตูใหญ่นั้น เป็นผู้เฒ่าผมเทาที่มีความสูงเกือบสองเมตร โดยทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความดื่มด่ำของพลังที่ไม่ธรรมดา!

และด้วยการปรากฏตัวของผู้เฒ่าผู้นี้ ห้องโถงรับแขกขนาดใหญ่ ก็ส่งเสียงเอิกเกริกขึ้นอีกครั้ง

"ชายชราลึกลับผู้ใช้ยาล้างไขกระดูกยิงบนศิลาจารึกจนแตกผู้นั้น เป็นเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์จากที่ใดกันแน่?"

"นี่คือเขากำลังยั่วยุเขาเอ๋อเหมยอย่างโจ่งแจ้งโดยสิ้นเชิง!"

"เกรงว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้น แต่ทว่าหลังจากที่ผู้อาวุโสตัวจริงจากหลังเขาเอ๋อเหมยปรากฏตัว เหตุใดชายชราลึกลับผู้นั้นถึงไม่พูดอีก?"

"น่าจะเป็นเพราะกลัวแล้ว!"

แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์อย่างดุเดือดอยู่นั้น ผู้เฒ่าผมเทาที่ปรากฏตัวอยู่ที่ประตูใหญ่ในงานประมูลคนนั้น กำลังกวาดสายตามองที่คนที่อยู่ในที่นี้อย่างเย็นชา

แต่เมื่อกวาดสายตาไปจนทั่วแล้ว กลับไม่พบยอดฝีมือไร้เทียมทานอะไรนั่นอยู่ที่นี่เลย

ท้ายที่สุดผู้เฒ่าผมเทาก็หันความสนใจไปด้านนอกประตูห้องโถงรับแขกแห่งนี้ ซึ่งครวญครางอย่างหนัก และพูดขึ้นว่า:"คนต่ำต้อยก็คือคนต่ำต้อย เหตุใดถึงไม่พูดแล้วเล่ะ? ถ้ากล้าพอ ก็เปิดเผยตัวมาเจอกันสักตั้ง มาทำตัวลับๆ ล่อๆ แบบนี้ มันคืออะไร หา?"

ทันทีที่เสียงพูดจบลง......

เย่อู๋เทียนก็ได้เดินหันไปทางผู้เฒ่าผมเทา

สีหน้าของหยางเฟยเอ๋อร์ตื่นตระหนกขึ้นมาชั่วขณะ และเดินตามไปอย่างรวดเร็ว

ชายชราสังเกตเห็นหยางเฟยเอ๋อร์และเย่อู๋เทียน จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามขึ้นว่า:"พวกท่านเป็นใคร?"

เย่อู๋เทียนพูดอย่างเฉยเมย:"มาเก็บค่าเช่า และแวะมาซื้อของด้วย"

ผู้เฒ่าผมเทาขมวดคิ้วแน่น และพูดอย่างเบ็นชาว่า:"หรือว่าเป็นคนตระกูลเฉาที่เจียงหนาน?"

เย่อู๋เทียนมองหยางเฟยเอ๋อร์แวบหนึ่ง

หยางเฟยเอ๋อรวบรวมความกล้า แล้วพูดว่า:"ใช่แล้วค่ะ"

ผู้เฒ่าผมเทาพึมพำอย่างเย็นชา และไม่ได้สนใจเย่อู๋เทียนและหยางเฟยเอ๋อร์อีก ยิ่งไม่สนใจ"ชายชราลึกลับ"ที่เขาคิดว่าอยู่ข้างนอกแต่ไม่กล้าเข้ามาคนนั้นอีก

แต่กลับประกาศอย่างเป็นทางการกับตัวเองว่า......

การแข่งขันงานประมูลชุนชิลรอบแรกของปีนี้ ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ทันทีหลังจากนั้น ผู้เฒ่าผมเทาก็ประกาศกฎของการประมูลวันนี้อีกด้วย

สรุปง่ายๆ ด้วยสองประโยค

ประโยคที่หนึ่ง

ประสงค์ซื้อของในงานประมูลชุนชิลวันนี้ สกูลเงินซื้อขายที่ งานประมูลชุนชิลยอมรับมีเพียงชื่อ จิน ชิงและจื่อสี่สกูลเงินนี้เท่านั้น และผู้ที่เสนอราคาสูงก็จะได้รับไป

ประโยคที่สอง

ประสงค์เอาของในงานประมูลชุนชิลวันนี้ไป ก็ได้ ขอเพียงแค่สามารถเอาชนะผู้อาวุโสของเขาเอ๋อเหมยที่ประจำการอยู่ที่นี่ท่านไหนก็ได้ จากนั้นสามารถเอาสินค้าประมูลทั้งหมดในงานประมูลชุนชิลได้ตามต้องการ

เพียงสองประโยคง่ายๆ ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของหลังเขาเอ๋อเหมยนั้นทรงพลังเพียงใด

หลังจากที่ประกาศสิ่งเหล่านี้แล้ว ชายชราผมเทาก็ยังคงเพิกเฉยต่อเย่อู๋เทียนและหยางเฟยเอ๋อร์ จากนั้นเดินตรงไปยังศิลาชุนชิลอย่างเอ้อระเหย

โดยพึ่งสังเกตตอนนี้ว่า รอยแตกของศิลาจารึกเหมือนราวใยแมงมุมนั้นสาเหตุทั้งหมดเป็นเพียงเพราะยาล้างไขกระดูกเพียงเม็ดเดียว!

หลังจากที่มองเห็นอย่างชัดเจนแล้วผู้เฒ่าผมเทาอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าที่ประทับใจ

"ชายชราลึกลับ"เมื่อครู่อยู่ด้านนอกที่ได้ยินเพียงเสียงแต่ไม่เห็นตัวของเขานั้น มาจากมามราไหนกันแน่?

อาศัยเพียงแค่ยาลูกกลอนเม็ดเดียว ก็สามารถยิงศิลาจารึกชุนชิลจนแตกได้หรือ?

ต้องรู้ว่า......

ศิลาจารึกชุนชิลนี้ ถูกสร้างขึ้นจากหินบริสุทธิ์ที่แข็งแรงที่สุดในโลก!

แม้แต่ตัวเอง ก็ยังต้องใช้พลังทั้งหมดโจมตี ถึงจะสามารถทุบศิลาจารึกนี้แตกได้!

ตอนนี้ "ชายชราลึกลับ"คนนั้น กลับอาศัยยาลูกกลอนเม็ดเดียว ก็ทำให้เกิดพลังทำลายล้างแบบนี้แล้วหรือ?

ผู้เฒ่าผมเทาสูดลมหายใจเย็นเยือกเข้าไปลึกๆ และอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวขึ้นมาในใจ

โชคดีที่"ชายชราลึกลับ"คนนั้น ไม่ได้ปรากฏตัวมาเผชิญหน้ากับตนที่ฝีมือต่ำต้อย มิฉะนั้นตัวเองจะรอดกลับมาได้ยาก!

ในเวลานี้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้ล้อมรอบผู้เฒ่าผมเทาไว้แล้ว

ใบหน้าของทุกคนนั้น เต็มไปด้วยความสงสัย

"ชายชราลึกลับ"ที่ได้ยินแต่เสียงของเขาเมื่อครู่นั้น ตอนนี้ทำไมเงียบไปแล้วล่ะ?

หรือว่าจะกลัวท่านอาวุโสจากหลังเขาเอ๋อเหมยท่านนี้จริงอย่างนั้นหรือ?

แล้วก็......

ยาไขกระดูกที่ฝังอยู่บนศิลาจารึกชุนชิล สุดท้ายแล้วจะตกเป็นของตระกูลไหนหรือ?

เมื่อครู่ผู้เฒ่าผมเทาที่รับผิดชอบเปิดประกาศกฏท่านนี้ ได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว!

งานประมูลวันนี้ จะยอมรับแค่สกุลเงินชื่อ จิน ชิงและจื่อ สี่สกุลเท่านั้น!

ซึ่งตอนนี้ยาล้างไขกระดูกได้ปรากฏขึ้นแล้ว และเป็นไปได้สูงอาจจะได้มาโดยไม่ต้องเสียเงินสักบาท ใครจะอยากเข้าไปเสียเงินในสนามประมูลเล่า?

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ยอมขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ใบหน้าของผู้เฒ่าผมเทากระตุกขึ้น เหมือนกับเอาใบหน้าไปกวาดพื้น

และในเวลานี้เอง เย่อู๋เทียนได้ปรากฏตัวมาอยู่ต่อหน้าของผู้เฒ่าผมเทาอีกครั้ง โดยพูดเตือนขึ้นว่า:"ผมมาเก็บค่าเช่าครับ"

ซึ่งยิ่งเป็นการไม่ไว้หน้าผู้เฒ่าผมเทาเสียเลย

หลังเขาเอ๋อเหมย

ค่าเช่าแค่นี้คิดว่าจ่ายไม่ไหวเช่นนั้นหรือ?

ในขณะที่ผู้เฒ่าผมเทาจะพูดขึ้น และแล้วก็มีเสียงนายหญิงคนหนึ่งดังพรวดพราดมาจากฝูงชน

"เลี่ยนเอ๋อร์ ขึ้นไปช่วยผู้เฒ่าท่านนี้จัดการแมวกับสุนัขสองตัวของตระกูลเฉานั่นให้หน่อย ที่นี่คือที่ไหน พวกมันกล้าดียังไงมาโวกเวกโวยวายที่นี่!

คนที่พูดนี้ นอกจาอกหานเฟิงอี้แล้วจะเป็นใครไปได้?

ถังเลี่ยนขมวดคิ้วมองไปทางหานเฟิงอี้แวบหนึ่ง และผู้เฒ่าท่านนี้ก็ขมวดคิ้วมองมาทางถังเลี่ยนแวบหนึ่งเช่นกัน

คนอื่นๆ ก็ส่งสายตามองมายังใบหน้าของหานเฟิงอี้เช่นกัน

ผู้เฒ่าผมเทาตอกกลับหานเฟิงอี้อย่างไม่แยแส

"หลังเขาเอ๋อเหมย ไม่เคยใช้อำนาจรังแกผู้อื่น และตอนนี้พวกเราใช้ที่ของตระกูลเฉา ก็สมควรที่จะจ่ายค่าเช่า แต่ตอนนี้คุณมาพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? คุณคิดว่าหลังเขาเอ๋อเหมยของเราจ่ายค่าเช่าไม่ไหวอย่างนั้นหรือ?"

หานเฟิงอี้สตั้นไปทันที

คิดไม่ถึงว่าเธอ พูดออกหน้าแทนหลังเขาเอ๋อเหมย แต่ทำไมถึงถูกตำหนิได้เสียอย่างนั้น?

ชายชนาผมเทาพึมพำอย่าเย็นชา และมองไปยังเย่อู๋เทียนอีกครั้ง โดยหรี่ตาขึ้นและพูดว่า:"เด็กหนุ่ม ช่างกล้าหาญยิ่งนัก ไม่รู้วิทยายุทธ์ด้วยซ้ำ แต่กลับกล้ามาเก็บค่าเช่าที่นี่ น่านับถือ"

พูดพลางหยิบเหรียญชื่อจิงออกมาจากกระเป๋าออกมาอันหนึ่ง และพูดว่า:" นี่คือเงินค่าเช่าของเธอ ต่อไปอย่ามาแบบไม่เกรงกลัวความตายแบบนี้อีกนะ!"

เย่อู๋เทียนของเหรียญชื่อจิงในมือของผู้เฒ่าผมเทาอย่างเฉยชาแวบหนึ่ง และกล่าวว่า:"ของสิ่งนี้ เอาไปซื้อน้ำจากร้านค้าข้างนอกเขายังไม่รับเลย ผมต้องการเงิน"

ผู้เฒ่าผมเทาอึ้งไปอย่างจัง

และตอนนี้ทุกคนก็หัวเรากันอย่างสนุก

มีคนเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"เด็กกนุ่ม นายรู้ไหมว่าเหรียญชื่อจิงนี้หมายความว่าอย่างไร? หากนายต้องการเงิน ฉันเอาให้นายสิบล้านแล้วกัน เพื่อเซื้อเหรียญชื่อจิงเหรียญนี้ แต่ตอนนี้ นายรับเหรียญชื่อจิงนี้ แล้วไสหัวไปรอฉันข้างนอกก่อน หลังจากที่ร่วมงานประมูลวันนี้เสร็จแล้ว ตอนนี้ออกไปเราค่อยมาแลกเปลี่ยนกัน!"

เย่อู๋เทียนไม่แม้แต่จะสนใจคนที่พูดคนนั้นแม้แต่น้อย แต่กลับหยิบเหรียญหินสีม่วงขนาดเท่าฝานิ้วหัวแม่มือออกมาจากเอว และพูดกับผู้เฒ่าผมเทาว่า:"ถ้าจะให้ ก็ให้เหรียญแบบนี้มา ของที่อยู่ในมือของท่าน ไม่ควรค่าแก่การพูดถึงด้วยซ้ำ"

พอพูดจบลง......

พื้นที่ตรงนั้นกลับเงียบกริบราวกับป่าช้า

ผู้อาวุโสผมเทาเบิกตากว้างอย่างแรง และมองเหรียญหินสีม่วงในมือของเย่อู๋เทียนอย่างไม่กะพริบตา พูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยว่า:"เหรียญจื่อ......จื่อจิง?"