จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 18

เหวินเติงเจินรับรู้ถึงสายตาของเย่อู๋เทียน

มีความละอายใจบ้างเล็กน้อย

แต่ว่า เกี่ยวกับเรื่องใหญ่และสำคัญ

เหวินเติงเจินต้องปฏิบัติต่ออย่างเอาจริงเอาจัง

ยังไงซะตามข้อมูลที่เขารับรู้ เมื่อเจ็ดปีก่อน เย่อู๋เทียนถูกสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารจอมเทพจับตัวไป

วิหารจอมเทพ!

นั่นเป็นองค์กรที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก!

ตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง มีความสัมพันธ์ที่เป็นศัตรูกับประเทศหลง

ความโหดร้ายในนั้น แค่คิดก็รู้แล้ว

เกิดเย่อู๋เทียนยอมจำนนต่อวิหารจอมเทพจริงๆ!

แม้ว่าเขาจะเป็น“เจ้ายมบาลชิงตี้”แห่งประเทศหลง มีหน้าที่ปกป้องประเทศ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็ต้องกำราบมัน!

เพราะว่าต่อหน้าผลประโยชน์ประเทศ ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลจะยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ยังเป็นเรื่องเล็กน้อย!

แต่ เย่อู๋เทียนราวกับมองความคิดที่แท้จริงของเหวินเติงเจินออก และพูดขึ้นมาเบาๆว่า: “กั๋วเหล่า คุณไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ?”

เหวินเติงเจินสูดหายใจเข้าลึกๆ เปลี่ยนท่าทางคนแก่รักสนุกเมื่อกี้นี้ กลายเป็นดูเคร่งขรึม

“ถ้าหากเย่จินหลิงถูกคุณฆ่าจริงๆ คุณ ต้องตาย!”

“ถ้าเย่จินหลิงไม่ได้ถูกคุณฆ่า ข้า ยอมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองทำผิดไป!”

“แต่ตอนนี้ คุณต้องไปกับหลิวหลินเฟย!”

“ถ้าหากขัดขืน ข้าเสี่ยงชีวิต ก็ต้องเรียกรวมตัวกรมทหารเจียงไห่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ต้องกำราบคุณ!”

ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ได้ยินคำพูดนี้ ก็เงียบกริบกันทั้งหมด

เรียกรวมตัวของกรมทหารเจียงไห่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็ต้องกำราบเย่อู๋เทียน?

คำพูดนี้ออกจากปากคนอื่น ก็แล้วไป แต่คนที่พูดคำนี้ออกมา คือกั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน ก็ไม่มีใครสงสัย

ในเวลานี้ ทุกคนในที่นี้ต่างก็คาดเดาถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเย่อู๋เทียนกันขึ้นมา

หมอนี่ สามารถที่จะขับเคลื่อนกรมทหารของเมืองเจียงไห่ได้อย่างแท้จริงเหรอ?

เย่อู๋เทียนมองไปทางเหวินเติงเจินอย่างเยือกเย็น ไม่ได้พูดอะไร

เพียงแค่โบกมือให้กับเฉาจ้านหยางและเผยจื่อตง บ่งบอกให้พวกเขามุ่งหน้าไปที่ปราสาทตระกูลเย่ ตรวจสอบหาความจริง!

เฉาจ้านหยางและเผยจื่อตงทั้งสองคน อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

แต่กลับไม่กล้าขัดคำสั่งของเย่อู๋เทียน

ดังนั้น สองคนออกไป

เมื่อเห็นฉากนี้ เหวินเติงเจินก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกจริงๆ

เพราะว่าในใจของเหวินเติงเจิน

ไม่มีเฉาจ้านหยางและเผยจื่อตงทั้งสองคนอยู่ที่นี่ แม้ว่าเย่อู๋เทียนจะกำลังเหนือคนทั่วไป ก็เหมือนกับเสือที่ไม่มีกรงเล็บ

มีหลิวหลินเฟยอยู่ ยังมีพวกเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับติดอาวุธที่หลิวหลินเฟยพามาด้วย

เย่อู๋เทียน ถึงติดปีกก็บินหนีไปไม่รอด!

ต่อจากนั้น เหวินเติงเจินก็สั่งการกับหลิวหลินเฟยอีก

“หลินเฟย นอกเหนือจากการตรวจสอบหาสาเหตุที่แท้จริงการตายของเย่จินหลิงแล้ว ฉันยังต้องการสอบสวนการเคลื่อนไหวเจ็ดปีที่ผ่านของเย่อู๋เทียนด้วยตัวเอง!”

“ถ้าหากเขายอมจำนนต่อองค์กรนั้นจริงๆ…….”

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็ต้องถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ถ้าเย่อู๋เทียนขัดขืน นายฆ่าก่อนแล้วค่อยดำเนินคดี!”

หลิวหลินเฟยได้ยินคำพูดนี้ สายตาที่มองไปทางเย่อู๋เทียน กลับกลายเป็นเหมือนศัตรูที่ยิ่งใหญ่

เพราะว่าองค์กรที่เหวินเติงเจินกล่าวถึงนั้น คนอื่นไม่รู้จัก แต่หลิวหลินเฟยกลับรู้ดีมากๆ

เจ็ดปีก่อน เย่อู๋เทียนต่อสู้กับสิบสองผู้พิทักษ์วิหารจอมเทพในเขตชานเมืองเมืองเจียงไห่ ซึ่งได้ฟื้นฟูความรู้ทั้งหมดของหลิวหลินเฟยเกี่ยวกับด้านศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง!

สิบสองผู้พิทักษ์วิหารจอมเทพ แต่ละคนลมปราณมหาศาล แค่ออกมาคนหนึ่ง ก็ไร้เทียมทาน

ยิ่งไปกว่านั้น ปีนั้นเป็นสิบสองผู้พิทักษ์ที่ต่อสู้กับเย่อู๋เทียน!

หลังจากที่ต่อสู้กันในปีนั้น หลิวหลินเฟยไปที่เกิดเหตุด้วยตนเอง และฉากที่เห็นในขณะนั้น เหตุการณ์ในอดีตยังคงเด่นชัดในความทรงจำ

สี่คำสามารถอธิบายได้ ฉากวันสิ้นโลก!

ภูเขาแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองของเมืองเจียงไห่ ทำลายวัตถุทั้งหมดเหนือพื้นดิน การเคลื่อนไหวนั้น เหมือนแผ่นดินไหวขนาดแปดแมกนิจูด!

แม้ว่าจะยังไม่มีคำอธิบายอย่างเป็นทางการจากประเทศหลงในปีนั้น ทุกคนก็คิดว่า นั่นเป็นเพียงแผ่นดินไหว!

หารู้ไม่ว่า นั่นเป็นฉากที่มนุษย์สร้างขึ้น

ตอนนี้ กั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน ให้หลิวหลินเฟยสอบสวนเย่อู๋เทียนด้วยตัวเอง

หลิวหลินเฟย ไม่มีความกล้าหาญนั้น

เพราะการกักขังเย่อู๋เทียน ไม่ได้เป็นเพียงศัตรูของเย่อู๋เทียน ยังมีความเป็นไปได้มากๆ ว่าจะเป็นศัตรูของวิหารจอมเทพทั้งหมดด้วย!

หลิวหลินเฟยแน่ใจแล้ว เย่อู๋เทียนต้องยอมจำนนต่อวิหารจอมเทพอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้น เย่อู๋เทียนจะหนีพ้นจากการลงโทษของวิหารจอมเทพได้อย่างไร?

ตามด้วยการจากไปของเฉาจ้านหยางกับเผยจื่อตง เจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับติดอาวุธทั้งหมดที่อยู่นอกตระกูลเสิ่น ได้รายล้อมขึ้นมาทั้งหมด และเล็งปืนไปที่เย่อู๋เทียนทั้งหมด

เสิ่นจูนอี๋มองเห็นสถานการณ์นี้ แม้ว่าจะกลัวจนสีหน้าซีดเซียว แต่ก็เยาะเย้ยในใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ไอ้ระยำหมาเย่อู๋เทียน สุดท้ายก็หนีไม่พ้นกฎหมายอยู่ดี!

เย่อู๋เทียนกลับไม่ได้ให้ความสำคัญกับเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับติดอาวุธเลยสักนิด ก็ยังคงมองดูเหวินเติงเจินอย่างไม่กะพริบตา

“กั๋วเหล่า ปีนั้นคิดว่า ฉันกับแกเป็นเพื่อนต่างวัยกัน ตอนนี้ดูเหมือนว่า แกไม่คู่ควร!”

ทางเข้าและทางออกทั้งหมดของเมืองเจียงไห่ ถูกปิดกั้นทั้งหมด!

หลิวหลินเฟยเป็นคนนำหน้า ออกคำสั่ง ให้เจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับทั้งหมดในเมือง ค้นหาที่อยู่ของเย่อู๋เทียน!

จนถึงบ่ายโมง เย่อู๋เทียนได้รับโทรศัพท์จากเฉาจ้านหยาง

“ชิงตี้ ทีมข่าวกรอกของกรมทหารเจียงไห่สืบหาได้แล้วว่า ฆาตกรที่ฆ่าเย่จินหลิง ตามหาพบแล้ว”

เย่อู๋เทียนถามอย่างเรียบๆ

“ใครเป็นคนทำ?”

เฉาจ้านหยางรายงาน

“ฆาตกรแท้จริงที่อยู่เบื้องหลัง เย่จินหงกับเสิ่นเฟยยู่ คนที่เป็นลงมือแท้จริง หมอที่ปราสาทตระกูลเย่ หานเต๋อหรง!”

เย่อู๋เทียนถามอีกครั้ง

“แรงจูงใจคืออะไร?”

เฉาจ้านหยางพูดเพียงสี่คำเท่านั้น

“ทรัพย์สินตระกูลเย่!”

เย่อู๋เทียนหลับตาทั้งสองลง และเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมา

“นำตัวของพวกเขามาที่หน่วยสืบราชการลับเมืองเจียงไห่”

“ครับ ชิงตี้!”

วางสาย เย่อู๋เทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็โทรศัพท์ให้กับฉีหยูนเซินอีก

“อาจารย์ ภาพวาดโบราณที่หายไปในปราสาทตระกูลเย่ก่อนหน้านี้ หาเจอหรือยัง?”

เสียงของฉีหยูนเซินก็ดังขึ้นมาจากปลายสาย

“หาเจอแล้ว ของอยู่ในร้านขายโบราณวัตถุภายใต้ชื่อของเสิ่นเฟยยู่!”

“ข้าไม่มีทางมองผิดหรอก นั่นเป็นสมบัติล้ำค่า ภาพท่านเก่อย้ายบ้าน!”

“ภาพวาดนี้อิงตามแก่นเรื่องมาจากภูมิทัศน์ ลอกเลียนแบบยากมากที่สุด ก็เป็นเพราะเช่นนี้ เสิ่นเฟยยู่ไม่สามารถที่จะเอาของปลอมมาสับเปลี่ยนได้ ดังนั้นถึงได้ขโมยของซ่อนเอาไว้ด้วยตัวเอง!”

หลังจากที่เย่อู๋เทียนได้ยินคำพูดนี้ ผ่านไปนาน ถึงได้พูดเบาๆ

“อาจารย์ ยังต้องรบกวนท่านไปอีกครั้ง นำภาพวาดนั้น มาที่หน่วยสืบราชการลับเมืองเจียงไห่”

ฉีหยูนเซินไม่ได้พูดอะไรอีก

เย่อู๋เทียนวางสายอีกครั้ง และถึงได้เดินลงไปที่อาคารหน่วยสืบราชการลับ

แต่ในขณะนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากรับสาย กลับก็เป็นสายจากผู้ใต้บังคับบัญชาที่เย่อู๋เทียนส่งไปเพื่อปกป้องสุสานของแม่ก่อนหน้านี้โทรมา

“ชิงตี้ เสิ่นจูนอี๋ พาคนมาที่สุสานตระกูลเย่ด้วยตัวเอง ตั้งใจจะขุดหลุมฝังศพและย้ายหลุมฝังศพ เพื่อจะรบกวนวิญญาณแม่ของท่านในสวรรค์!”