จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 188

มองทางที่เย่อู๋เทียนเดินออกไป หยางเฟยเอ๋อร์ใบหน้าโศกเศร้า

ขณะนั้น จู่ๆ หลี่จิงหงมาอยู่ข้างหยางเฟยเอ๋อร์ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ไปกันเถอะ ฉันกับเธอลงไปเซ็นสัญญากันข้างล่าง สามธุรกิจระดับโลกเลยนะ สามธุรกิจเลย!”

“วันนี้ฉันจะสร้างประวัติศาสตร์ของโลกแล้วเหรอ สามธุรกิจระดับโลก คิดไม่ถึงว่าจะอยู่ในนามของเย่อู๋เทียนในเวลาเดียวกัน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เหมือนหลี่จิงหงนึกอะไรขึ้นได้ จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา แล้วถามออกมา

“หยางเฟยเอ๋อร์ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับเย่อู๋เทียนเป็นยังไงบ้าง เธอมีโอกาสเป็นอนุภรรยาเขาได้ไหม”

หยางเฟยเอ๋อร์อึ้งเล็กน้อย ขบริมฝีปากแล้วฝืนใจตอบ

“ฉันคิดว่า......ฉันมีโอกาส”

ในดวงตาของหลี่จิงหงเป็นประกายขึ้นมาทันที

“งั้นเธอพาฉันไปด้วยอีกคนสิ ฉันก็อยากเป็นผู้หญิงของเย่อู๋เทียนเหมือนกัน!”

จู่ๆ หยางเฟยเอ๋อร์สีหน้าไม่ดีขึ้นมาทันที

โล่หวางที่อยู่ข้างๆ มองหลี่จิงหงอย่างเย็นชา

“หลี่จิงหงใช่ไหม ถ้าเธอกล้าคิดโลภกับอาจารย์ฉัน ฉันจะทำให้เธอพิการเดี๋ยวนี้!”

ใบหน้าหลี่จิงหงเครียดขึ้นมาทันที มองโล่หวางตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความอึ้ง

“เธอรู้จักฉันเหรอ”

โล่หวางตอบกลับอย่างเย็นชา

“ไม่ใช่แค่รู้จักเธอ ฉันยังรู้จักพ่อแม่เธอด้วย!”

ใบหน้าหลี่จิงหงหวาดระแวง

“เธอรู้จักพ่อแม่ฉันได้ยังไง เรา......เคยเจอกันที่ไหนเหรอ ไม่สิ ทำไมจู่ๆ ฉันรู้สึกว่าเธอดูคุ้นตาจัง”

หยางเฟยเอ๋อร์เอ่ยแนะนำอย่างระมัดระวัง

“เธอเป็นลูกสาวของฝ่าบาทผู้สูงส่ง เธอชื่อ......โล่หวาง”

หลี่จิงหงอึ้งไปก่อน

หลังจากนั้น......

เหมือนโดนฟ้าผ่า!

อ้าปากค้าง อึ้งจนไม่กล้าพูดอะไรไร้สาระแม้แต่คำเดียว

คิดไม่ถึงเลย

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า คือลูกสาวของฝ่าบาทผู้สูงส่งแห่งประเทศหลง!

นั่นหมายความว่า......

เย่อู๋เทียนเป็นอาจารย์ขององค์หญิงคนแรกของประเทศหลงงั้นเหรอ

ภูมิหลังนี้ช่างสูงส่งเกินไปแล้ว!

โล่หวางมองหลี่จิงหงอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “หลีกไป!”

เห็นได้ชัดว่าโล่หวางจะออกจากตระกูลฉาวแล้ว

มีหรือที่หลี่จิงหงจะกล้าขวางทาง

รีบหลีกทางให้อย่างว่าง่ายทันที

อีกด้านหนึ่ง เย่อู๋เทียนขับรถออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลฉาวแล้ว

สถานที่เป้าหมายคือ ห้างสรรพสินค้าเมืองเจียงหนาน

เพราะเสิ่นรั่วชิงกับอ้ายเสี่ยวเตี๋ย กำลังเดินชอปปิงแถวห้างสรรพสินค้า

คนที่มาพร้อมกับเสิ่นรั่วชิงและอ้ายเสี่ยวเตี๋ย ยังมีมีผู้หญิงอีกหนึ่งคน ดูอายุประมาณ 30 ปี

สวมชุดชาแนลทั้งตัว รูปร่างสูงโปร่ง ถุงน่องบางสีเนื้อห่อหุ้มเรียวขายาวทั้งสองข้าง

ไม่รู้จริงๆ ว่าต่อไปผู้หญิงคนนี้จะอยู่ในมือผู้ชายคนไหน

ผู้ชายที่เดินผ่านมา เอาแต่มองเสิ่นรั่วชิง โดยไม่ได้สังเกตตรงล่างเท้า ไม่ทันระวังจนล้มหน้าคว่ำ

ถึงขนาดที่มีผู้ชายขับรถมาบนทางที่ให้คนเดิน

หยูฉิงเห็นภาพนี้ หัวเราะแล้วพูดหยอกเสิ่นรั่วชิง “เธอดูสิ แค่เธอนั่งอยู่ตรงนี้ ก็ทำให้ผู้ชายหลายคนหลงได้ ไม่รู้ว่าเย่อู๋เทียนที่เธอพูดถึง ทำบุญมากี่ชาติ ถึงได้ผู้หญิงอย่างเธอเป็นแฟน!”

เสิ่นรั่วชิงยิ้มงดงามแล้วพูดว่า “ฉันใกล้จะแต่งงานแล้ว”

หยูฉิงตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “อะไรนะ ไม่จริงใช่ไหม ทำไมเธอถึงแต่งงานได้ล่ะ”

เสิ่นรั่วชิงยิ้มอย่างเขินๆ “ช่วยไม่ได้ สามีฉันดีเลิศขนาดนั้น ฉันกลัวโดนคนอื่นแย่ง เลยต้องแต่งกับเขาก่อน”

หยูฉิงส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เธอนี่ก็ยังไม่เข้าใจผู้ชายนะ ผู้ชายคืออะไร ถ้าเธอให้เขาเอาเปรียบเธอเร็วเกินไป เขาจะไม่รู้จักทะนุถนอม เธอไม่เคยได้ยินประโยคนั้นเหรอ การแต่งงานคือจุดสิ้นสุดของความรัก ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วจะแก่ง่ายมาก”

เสิ่นรั่วชิงพูดว่า “ฉันเป็นแม่คนแล้ว ไม่กลัวแก่หรอก อีกทั้งยังมีผู้ชายคนหนึ่งแก่ไปพร้อมกับฉัน เป็นเรื่องที่มีความสุขมากเลยนะ”

หยูฉิงเบิกตาโตทั้งสองข้าง “จริงเหรอ เธอมีลูกแล้วเหรอ มีลูกก่อนแต่งงั้นเหรอ”

เสิ่นรั่วชิงขบริมฝีปาก พูดเบาๆ กับหยูฉิงว่า “เธอพูดแบบนี้ ฉันไม่มีความสุขเลย ฉันจนปัญญา สามีฉันหล่อเกินไป ฉัน......ตอนนั้นฉันเลยอดไม่ไหว!”

หยูฉิงตกใจจนสะดุ้งโหยง แล้วพูดว่า “เธอไม่รู้เลยเหรอว่าตัวเองสวยแค่ไหน ยัยผู้หญิงโง่! ทำไมเธอไม่เห็นค่าตัวเองแบบนี้”

เสิ่นรั่วชิงพูดว่า “เธอคงไม่รู้ว่าสามีฉันหล่อแค่ไหน”

จู่ๆ อ้ายเสี่ยวเตี๋ยที่อยู่ข้างๆ ตะโกนว่า “โอ๊ยๆๆๆๆ ฉันทนไม่ไหวแล้ว คนบ้าเห่อสามีเริ่มทำงานแล้ว ฉันจะตายแล้ว!”

หยูฉิงยิ่งอยากรู้เข้าไปอีก สามีของเสิ่นรั่วชิงรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงกันแน่

ทำไมถึงทำให้เสิ่นรั่วชิงหลงได้ขนาดนี้

ควรรู้ว่าแค่เสิ่นรั่วชิงเต็มใจ ถึงเป็นคุณชายหลิงฟ่างแห่งตระกูลหลิงของเมืองเจียงหนาน ก็ต้องยอมเชื่อฟังคล้อยตามเสิ่นรั่วชิงทุกอย่าง แล้วเย่อู๋เทียนที่เธอพูดถึง ยังดีเลิศกว่าคุณชายหลิงอีกเหรอ

ขณะนั้นมีเสียงดังของรถสปอร์ตดังมาจากไม่ไกล

เมื่อรถสปอร์ตคันนั้นหยุดลง คนที่ลงมาจากรถ ไม่ใช่เย่อู๋เทียนแล้วจะเป็นใครได้อีก