จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 243
หันมาดูหลิงซื่อคุนในขณะนี้
ในที่สุดก็ทนดูต่อไปไม่ได้ ยื่นมือสกัดหลิงฟ่าง ที่กำลังตามตบตีหลิงเยี่ยน！
ใช้ฝ่ามือฟันสับลงไป หลิงฟ่าง ก็สลบไปในทันที！
ทั้งบริเวณ.........
เงียบเป็นตายไปทั่ว
มีแต่เสียงครวญครางเจ็บปวดของหลิงเยี่ยน
นอกจากเย่อู๋เทียนกับหลิงซื่อคุน นอกนั้นทุกคนที่อยู่ต่างตกตะลึงงงเซ่อ
หลิงซื่อคุนมองหน้าเย่อู๋เทียนอย่างหนาวเยือก มองขึ้นลงทั้งตัวไปตลบหนึ่ง หยีตาพูดว่า “แก เป็นใครกัน？”
หาคิดได้ไม่ว่า เย่อู๋เทียนไม่ได้มองหลิงซื่อคุนอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย มองผ่าน ๆ ไปที่จ้าวลี่หน้า ถามว่า “สบายใจขึ้นมามั้ย？”
จ้าวลี่หน้ายังหน้าเซ่ออยู่
เย่อู่เทียนยักไหล่ พูดว่า “ไปเถอะ”
พูดพลาง เย่อู๋เทียนก้าวเดินไปทางประตูใหญ่ทางเข้าสวนนิทรรศการ
หลิงซื่อคุนเห็นเย่อู๋เทียนโอหังถึงขนาดนี้ แววตาหนาวเยือก แต่เพิ่งกำลังจะขยับตัว เตรียมเข้าไปหาเรื่องเย่อู๋เทียน
เย่อู๋เทียนหันกลับมาในฉับพลันนั้น มองจ้องไปที่หลิงซื่อคุน
เพียงแค่แววตานี้ หลิงซื่อคุนถึงกับไม่กล้าชยับ ทั้งตัวยืนทื่ออยู่กับที่
เย่อู๋เทียนพูดเสียงชืด ๆ ว่า “เรื่องของข้ากับคนบ้านตระกูลหลิง พรุ่งนี้ในงานงานโอสถและการฝังเข็ม ค่อยไปว่ากัน！”
หลิงซื่อคุนสีหน้าเปลี่ยนไปวูบ พูดอย่างไม่อยากเชื่อ “แกเป็นใครกันแน่？”
เย่อู๋เทียนแค่นหัวเราะหุ หุ
ไม่มีคำตอบ
เดินต่อเข้าไปในสวนนิทรรศการ
หลิงซื่อคุน ทำหน้าไม่ถูก
แต่มาถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ได้มีข้อสงสัยเลย ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้านี้ ก็คือเย่อู๋เทียน！
เพราะตามที่เขาคิด พรุ่งนี้งานโอสถและการฝังเข็มก็จะทำพิธีเปิดเป็นทางการแล้ว！
ดังที่ได้กล่าวไว้ข้างต้น ในเมืองเจียงหนานนี้ กลุ่มยอดคนรวมตัว เป็นเรื่องปกติอย่างที่สุด
เพื่องานงานโอสถและการฝังเข็มในวันพรุ่งนี้......
ตัวเอง ก็ต้องรักษาพละกำลังไว้จึจะเป็นการดี
เพราะในวันพรุ่งนี้นอกจากจะต้องรวมอยู่กับคนบ้านตระกูลหลิงในการถล่มฆ่าย่อู๋เทียนแล้ว ยังมีเป้าหมายสำคัญมากอีกเรื่องหนึ่ง！
ก็คือการที่จะก่อการในงานโอสถและการฝังเข็ม ต่อสู้กับกลุ่มยอดคน เพื่อช่วงชิงเอาของวิเศษชิ้นนั้นของตระกูลเย่มาให้ได้！
ถึงเวลานั้น คงหลีกเลี่ยงไม่ได้กับการนองเลือดเป็นแน่！
เพราะฉะนั้นในก่อนหน้านั้น......
อย่าต้องไปประมือสู้กับใคร ให้ดีที่สุดคืออย่าไปมีเรื่องกันกับใคร！
คิดมาถึงเรื่องนี้ หลิงซื่อคุนปรายตามองหลิงฟ่างที่นอนสลบอยู่ สายตาส่อแววชิงชัง
หากไม่ใช่ว่าผู้นำตระกูลมีกำชับไว้ การมาเจียงหนานในครั้งนี้ จะต้องคอยช่วยดูแลลูกหลานตระกูลหลิงในเจียงหนานด้วย ตัวเขาเองคงไม่มาปรากฏตัวอยู่เคียงข้างเจ้าเศษขยะหลิงฟ่างคนนี้หรอก！
และก็ในขณะนั้นเอง หลิงเยี่ยนในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงวิ่งเข้ามาในทันใดนั้นคุกเข่าลงข้างหน้าหลิงซื่อคุน ร้องไห้อย่างฟูมฟายพูดว่า “คุณหลิง ท่านจะต้องเป็นคนช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ด้วยนะ พวกเราคนตระกูลหลิงในเจียงหนาน ทำไมต้องมาถูกเหยียบย่ำขนาดนี้？อีกทั้งน้องชายข้าหลิงฟ่าง....เขาทำไมจู่ ๆ เกิดบ้าคลั่งขึ้นมา？”
แน่นอน หลิงเยี่ยนก็รู้จักหลิงซื่อคุน
แต่ก็คิดไม่ตก.....
หลิงซื่อคุนก็มาจากเผ่าพันธุ์ตระกูลหลิง ทั้งยังเป็นยอดฝีมือระดับยอดฝีมือ ทำไมเขาถึงได้ปล่อยให้คนนอกตระกูล อยู่ต่อหน้าสาธารณชน ทำการข่มเหงรังแกคนบ้านตระกูลหลิงแห่งเจียงหนานแบบนี้？
ต้องรู้สิว่า คนบ้านตระกูลหลิงแห่งเจียงหนานนี้เป็นสายสาแหรกของตระกูลหลิงพันธมิตรมังกรนะ！
หลิงซื่อคุนมองหลิงเยี่ยนอย่างชิงชัง แค่นเสียงหัวเราะหุ ๆ
“ช่วยจัดการให้แก？แกนี่ นับเป็นตัวอะไร？เป็นเพียงเพราะว่า แกเป็นคนในตระกูลหลิงแห่งเจียงหนานนี่นะ？”
หลิงเยี่ยนเหมือนถูกฟ้าผ่า
หลิงซื่อคุนยืนเอามือไพล่หลัง เอ่ยปากพูดอีก
“ความแค้นของคนในตระกูลหลิงแห่งเจียงหนาน พวกเราคนตระกูลหลิงพันธมิตรมังกร จะแก้แค้นให้ แต่ไม่ใช่วันนี้ คนที่รังแกเจ้าเมื่อก่อนหน้านี้ ข้ายังไม่รู้ที่มาที่ไปของมัน ฉะนั้น ถ้าข้าบุ่มบ่ามลงมือไป เกิดถูกเขาฆ่าตายแล้วจะทำยังไง？”
พูดมาถึงตอนนี้ หลิงซื่อคุนก็พูดเสริมเข้ามาอีกประโยค
“พวกเราคนตระกูลหลิงพันธมิตรมังกรทำการอะไรก็แล้วแต่ แต่ไหนแต่ไรมาวางไว้ที่ความหนักแน่น เรื่องที่ไม่มั่นใจ พวกเราแต่ไหนแต่ไรมาจะไม่ทำ มิฉะนั้นแล้ว ก็เห็นมีตัวอย่างที่เห็นอยู่ อย่างตระกูลหลิงแห่งเจียงหนานของพวกแก！”
สีหน้าหลิงเยี่ยนดูงุนงง
“ตระกูลหลิงแห่งเจียงหนานของพวกเราเป็นไงหรือ？”
หลิงซื่อคุนยิ้มหนาวเยือก
“เป็นไง ไม่ยอมรับหรือ？”
ชุยโจวมู่อึ้งเงียบไปครู่ใหญ่ จู่ ๆ ก็ถาม
“หลิงซื่อเห้า ตายไปแล้วจริงหรือ？”
หลิงซื่อคุนผงกหัว
“ตายแล้ว ถูกเย่อู่เทียนฟันหัวขาด！”
ชุยโจวมู่ตกใจหน้าเสีย！
หลิงซื่อคุนหันกลับมองไปทางที่เย่อู๋เทียนเดินออกไป ยิ้มแล้วพูด
“ไอ้หมอนั่น มีที่มายังไง？เป็นแค่พ่อของ......ฉีซือซือ เพื่อนนักเรียนลูกชายของแกงั้นหรือ？”
ชุยโจวมู่ส่ายหน้า
“ไม่แน่ใจ”
หลิงซื่อคุนยักไหล่ ออกคำสั่งไป
“ฆ่ามันซะ！หลังจากนั้น ข้าจะเป็นเจ้านายแกเอง！”
ชุยโจวมู่ได้ยินดังนั้น พิจารณามองหลิงซื่อคุนไปรอบหนึ่ง จึงได้ยืนขึ้นตอบกลับอย่างนอบน้อม
“ครับผม！”
หลิงซื่อคุนแหงนหน้าหัวเราะอย่างพอใจ
“คุณควรจะพูดว่า ไฮ！”
สีหน้าของชุยโจวมู่แดงขึ้นมาในทันที
ในขณะเดียวกันนั้น ภายในสวนนิทรรศการ จู่ ๆ เย่อู๋เทียนก็หยุดลงในทันใด หันหน้ากลับมองไปด้านที่ชุยโจวมู่อยู่
จ้าวลี่หน้าที่เดินตามเข้ามาถึงก็ให้รู้สึกสงสัย
“เป็นอะไรหรือ？”
เย่อู๋เทียนหยีตาหรี่ลง
“ไม่มีอะไร ก็แค่เกิดความรู้สึกขึ้นมาทันทีว่า ประเทศเทียนจ้าว ควรจะต้องจ่ายค่าชดใช้ได้แล้ว！”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...