จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 250

ใครจะคิดถึงไปได้ คนที่มีความเป็นสุภาพบุรุษเป็นที่สุดอย่างชุยโจวมู่ กลับเป็นคนที่ถูกส่งมาเป็นไส้ศึกในประเทศหลงจากประเทศเทียนจ้าว？

แล้วมีใครจะคิดไปถึงได้อีกว่า เหตุการณ์โดนยาพิษในโรงเรียนโรงเรียนประถมทิงเฉา เป็นปฏิบัติการของชุยโจวมู่？

แล้วมีใครจะคิดไปถึงได้อีกว่า ชุยหย่งซินที่เป็นถึงรองนายกสมาคมลายมือภาพเขียนแห่งเจียงหนาน ก็เหมือนชุยโจวมู่ เป็นไส้ศึกอีกคน？

แต่เพราะว่า คำพูดนี้ออกจากปากของเย่อู๋เทียน

ไม่มีใครสงสัย！

เพราะเขาคือเย่อู๋เทียน！

เจ้ายมบาลชิงตี้แห่งประเทศหลง เทพอารักษ์แห่งประเทศหลง เย่อู๋เทียน！

ช่วงเวลานั้นเอง ทุกคนทั้งบริเวณ ต่างก็ตกตะลึง

ต่างงงกันตาค้างมองไปที่เย่อู๋เทียน

โดยเฉพาะเหลียนซินหรู

ถึงยังไงก็คิดไม่ถึง ฉีเซิงหยางคนที่เห็นอยู่ข้างหน้านี้ กลับเป็นเย่อู๋เทียน！

แต่ไม่นานนัก เหลียนซินหรูก็ดึงสติกลับมาได้ ผู้ชายข้างหน้านี้ ก็คือเย่อู๋เทียน！

เย่อู๋เทียนยิ้มน้อย ๆ มองไปที่บรรดาผู้ปกครองที่อยู่ในบริเวณ

“เป็นยังไงครับ พวกคุณไม่อยากร่วมมือกับผม เคียงบ่าเคียงไหล่กันสู้ศึกหรือ？”

เพียงคำพูดเดียว

บรรดาผู้ปกครองที่อยู่ในบริเวณ ต่างรู้สึกเลือดพล่าน

เลือดสู้เดือดพล่าน！

ได้ร่วมเข้าฉากละครกับเจ้ายมบาลชิงตี้แห่งประเทศหลง เล่นงานไส้ศึกจากประเทศเทียนจ้าว！

เป็นเกียรติภูมิสูงส่งล้นฟ้า！

เหลียนซินหรูแสดงเจตจำนงทันทีเป็นคนแรก

“เบื้องหน้าการปกป้องประเทศ ไม่มีเรื่องเล็ก！”

“ข้าขอร่วมด้วย！”

ยิ้มบนใบหน้าของเย่อู๋เทียนเข้มข้นขึ้น

“ขอบคุณคุณครูเหลียน”

เหลียนซินหรูโกรธงอน

“ทำไมคุณไม่บอกตั้งแต่ต้นว่าคุณคือเย่อู๋เทียน！ระหว่างทางที่มาเจียงหนาน คุณยังกล้าโทรศัพท์มาบอกฉันว่า คุณไม่มาแล้ว！ตอนนี้ดีแล้วสิ พอคุณได้มา เลยได้เกิดเรื่องกันใหญ่เลย！”

เย่อู๋เทียนยิ้ม ๆ

“ไม่รู้จะทำไงได้ ตอนนี้ชื่อเสียงดังเกินไป ถึงเวลาต้องทำตัวให้สมถะ ลดตัวอยู่อย่างโลว์โปรไฟล์หน่อย”

เหลียนซินหรูงอนใส่

“นี่นะที่เรียกว่าสมถะ？”

เย่อู๋เทียนไม่พูดอะไร

เหลียนซินหรูชี้หน้าเย่อู๋เทียน พูดเสียงเคืองแกมขู่

“ให้เสร็จเรื่องก่อนค่อยหาคุณคิดบัญชี！”

บรรดาผู้ปกครองส่วนมาก ต่างก็ไม่รู้ว่าเย่อู๋เทียนเคยเป็นเพื่อนนักเรียนกับเหลียนซินหรูมาก่อน

ตอนนี้เห็นเหลียนซินหรูแสดงท่าทางแบบนี้กับเย่อู๋เทียน

ต่างก็รู้สึกเครียดกัน！

เย่อู๋เทียนตบมือสองสามที สุดท้ายพูดกับทุกคนว่า

“เอาละ ต่อไปนี้ พวกเราผ่อนคลายกันหน่อยนะ คิดว่าทุกอย่างที่ผ่านไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยเฉพาะต่อหน้าชุยโจวมู่ เขาคงยังเป็นเถ้าแก่ใหญ่ เขา ยังเป็นสุภาพบุรุษ！”

ฝูงคนอยากร้องไห้อย่างไม่ต้องมีน้ำตา

ในสภาพตอนนี้ จะให้ทุกคนทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจะได้ยังไง？

เย่อู๋เทียนมองฉู่เหวินเต้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สั่งไปว่า

“ไปจัดการศพชุยหย่งซินให้สักหน่อย”

ที่สำคัญที่สุดคือ เขาเป็นไส้ศึกจากประเทศเทียนจ้างที่แฝงซ่อนตัวอยู่ในเขตแดนประเทศหลง

ด้วยประเด็นสาเหตุเบื้องต้น ผู้ปกครองที่นั่งอยู่ในรถคันเดียวกันกับชุยโจวมู่ ย่อมปิดบังไม่อยู่ในความรู้สึกแค้นที่มีอยู่ในใจต่อชุยโจวมู่！

ขณะนี้ เย่อู๋เทียนก็ได้นั่งอยู่ข้าง ๆ ชุยโจวมู่

ชุยโจวมู่ก็มีความรู้สึกอยู่ บรรยากาศในรถดูเหมือนไม่สู้ดีเลย

ส่วนที่จะว่าไม่ดีตรงไหน........

ชุยโจวมู่ก็มีที่มีอย่างพูดไม่ออก

ที่นั่งของเหลียนซินหรู อยู่ที่นั่งข้างหน้าของชุยโจวมู่ที่หนึ่ง

ชุยโจวมู่นั่งเงียบอยู่พักหนึ่ง จู่ ๆ ก็ถามเหลียนซินหรูขึ้นมาว่า “คุณครูใหญ่ครับ ทำไมผมยังไม่เห็นท่านชุยเลย เมื่อตะกี้ยังอยู่เลย ทำไมตอนนี้ไม่เห็นแล้วหละ？”

เหลียนซินหรูตั้งสติมั่น ตอบไปอย่างกำกวมขอไปทีว่า “เห็นว่ามีงานด่วน ออกไปก่อนแล้ว”

ชุยโจวมู่ข้องใจอยู่บนใบหน้า

เหลียนซินหรูจึงได้พูดต่อไปว่า “ได้ข่าวว่าฉู่เหวินเต้าจะมางานเข้าค่ายฤดูร้อนครั้งนี้ ท่านชุย คงจะไปรับฉู่เหวินเต้ามัง”

ชุยโจวมู่สะดุดใจขึ้นมา พูดเสียงหัวเราะว่า “คุณฉู่ เป็นอาจารย์ของท่านชุย ท่านชุย......เป็นลุงใหญ่ของผม ท่านรู้ใช่มั้ย？ลุงใหญ่ของผมมักจะพูดกับผมเสมอว่า ท่านนับถือคุณฉู่มากเลย！”

เหลียนซินหรูพูดว่า “วัฒนธรรมประเทศหลง ลึกล้ำกว้างไพศาล คุณฉู่เหวินเต้าเป็นผู้รอบรู้มาก การที่ท่านชุยนับถือท่าน ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”

ชุยโจวมู่หัวเราะ ไม่คุยในสาระเรื่องนี้มาก ล้วงเอาแว่นว่ายน้ำออกมาในทันทีนั้น ยื่นส่งให้เย่อู๋เทียนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างดูจริงใจมากว่า “คุณฉีครับ นี่เป็นแว่นว่ายน้ำที่ผมสั่งเพื่อนที่เมืองนอกซื้อให้ ท่านลองใส่ดู？ใส่แว่นว่ายน้ำอันนี้ ต่อให้ลงไปว่ายในบึงน้ำไหลธรรมชาติ ก็ยังจะมองวิวใต้บึงอย่างงามสวยใสแจ๋ว！”

เย่อู๋เทียนรับมา ทั้งยังเปิดกล่องต่อหน้าชุยโจวมู่ แล้วก็หยิบออกมาทดลองใส่

“ไม่เลวเลย”

เย่อู๋เทียนแค่นหัวเราะออกมานิด

ชุยโจวมู่เห็นแล้ว ยิ้มบนใบหน้าก็ดูเข้มข้นขึ้น

แต่ในขณะเดียวกันนั้น เย่อู๋เทียนก็ถามกลับไปว่า “คุณเอาแว่นของคุณให้ผม แล้วคุณใช้อะไรหละ？”

ชุยโจวมู่ก็ได้หยิบออกมาอีกอันหนึ่ง พูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “ผมยังมีอีกอันหนึ่ง”

เย่อู๋เทียนถอดแว่นที่ลองใส่เมื่อสักครู่นั้นออกมา มองแว่นอีกอันในมือของชุยโจวมู่ ถามว่า “ผมขอดูแว่นของคุณหน่อยได้ไหม？ทำด้วยวัสดุอะไรนั่น？”