จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 308
เย่ฉิงชางในตอนนี้ ออร่าหายเรียบ กลายเป็นคนธรรมดาที่ไม่เป็นวรยุทธ์คนหนึ่งเท่านั้น！
ส่วนอิ่นโม่โฉว...
ออร่าสะพัดไปทั่วร่าง!
เห็นได้ชัดว่า เธอได้ยึดเอาพลังยุทธ์ของเย่ฉิงชางมาเป็นของตัวเองหมดแล้ว!
แต่ในตอนนี้เอง
เย่อู๋เทียนที่อยู่บนเวทีเอ่ยปากอีกครั้ง
“โม่โฉว เอาพลังยุทธ์คืนเย่ฉิงชาง ต่อไปอย่าใช้วิชาจิตมังกรเหลืองอีก พลังยุทธ์นี้ไม่เหมาะกับเธอ พลังยุทธ์ทั้งร่างของเย่ฉิงชางคู่ควรแค่หลอมเส้นชีพจรของเธอ ถ้าจะเก็บไว้ ไม่ค่อยมีความหมายเท่าไหร่”
บรึ้ม!
พอคำพูดนี้ออกมา โกลาหลไปตามๆกัน！
เมื่อกี้พึ่งยึดพลังยุทธ์ของเย่ฉิงชางมาเป็นของตัวเอง ตอนนี้ให้คืนกลับไป?
นี่ก็เหมือนกับว่า
อิ่นโม่โฉวได้รับทรัพย์สมบัติมหาศาลภายใต้การชี้แนะของเย่อู๋เทียน จากนั้นเย่อู๋เทียนก็บอกอีกว่า ทรัพย์สมบัติมหาศาลนี่มีความหมายไม่มาก!
และปัญหาอยู่ที่ พออิ่นโม่โฉวฟังคำสั่งของเย่อู๋เทียนแล้ว ก็ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
เธอคืนพลังยุทธ์กลับให้เย่ฉิงชางไปอีก
แค่ชั่วพริบตาเดียว เย่ฉิงชางก็ฟื้นฟูท่าทางแข็งกล้าเมื่อครู่กลับมาอีกครั้ง!
แต่เย่ฉิงชางในตอนนี้ไม่มีความน่ากลัวอะไรสำหรับอิ่นโม่โฉวแล้ว!
ทำร้ายไม่มาก แต่เหยียดหยามหนักมาก!
เย่ฉิงชางไม่คิดเลยว่า
เย่อู๋เทียนไม่แยแสพลังยุทธ์ของตนเลย
พออิ่นโม่โฉวปล่อยข้อมือเย่ฉิงชาง เย่ฉิงชางยืนบื้ออยู่กับที่งงเป็นไก่ตาแตกไปเลย
เขามองเย่อู๋เทียนที่อยู่บนเวทีห่างไกลออกไป
ประหนึ่งมองดูเทพเซียน!
แต่พอหันไปดูจูเก่อเจินที่ก่อนหน้านี้พยายามหลบหนีจากบนเวที
ตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้จากไป
เขายืนหลบหลังเย่ฉิงชาง และไม่กล้าขยับเขยื้อนแล้ว
เขารู้ดีว่า
ถ้าตนคิดจะไปจากที่นี่อย่างดื้อรั้น จุดจบมีแค่อย่างเดียว
ตาย!
บางทีอาจจะไม่ได้ตายภายใต้คมดาบของอิ่นโม่โฉว แต่ต้องตายภายใต้เท้าของเย่อู๋เทียนแน่
พอคิดถึงจุดนี้ จูเก่อเจินพลันคุกเข่าลงพื้นทันที
ตอนนี้คุกเข่าให้ใครมันไม่สำคัญแล้ว
ที่สำคัญคือ
เขาในตอนนี้ไม่กล้ายืนอยู่แล้ว
พอหันมองเย่ฉิงชาง เขาได้สติกลับมา และมองเย่อู๋เทียนอย่างตกตะลึง ส่ายหัวรัวๆว่า
“ไม่! เป็นไปไม่ได้! แกรู้วิธีฝึกวิชาจิตมังกรเหลืองได้ยังไง!”
เย่อู๋เทียนที่อยู่บนเวที ขยับปลายเท้าเล็กน้อย
กระโดดลงมา
จุดที่ลงมายืนคือข้างกายอิ่นโม่โฉว
เย่อู๋เทียนมองเย่ฉิงชางพลางว่า
“คุกเข่าลง”
เย่ฉิงชางไม่ได้คุกเข่า
เย่อู๋เทียนพลันคว้าดาบจากมืออิ่นโม่โฉววางพาดที่คอเย่ฉิงชางเร็วปานสายฟ้าแลบ
“ฆ่าแก ง่ายเหมือนฆ่าไก่!”
เย่ฉิงชางคุกเข่าลงทันที
เย่อู๋เทียนเก็บดาบไป แสยะยิ้ม
“แกคุกเข่าลงครั้งนี้ ยิ่งทำให้ผมดูถูกมากขึ้นไปอีก เป็นตายยังมองไม่ทะลุ มีหน้ามาโอหังว่าไร้คู่ต่อสู้ในแผ่นดิน!”
พอคำพูดนี้ออกมา ใบหน้าเย่ฉิงชางแสบร้อนขึ้นมาทันที
เหมือนโดนคนตบหน้าฉาดใหญ่
อัปยศถึงขีดสุด!
จากนั้นเย่อู๋เทียนไม่แม้แต่จะเหลือบแลเย่ฉิงชางอีก เขาหมุนตัวมองอิ่นโม่โฉว และยื่นมือไปกดไหล่เธอ
“ไว้ชีวิตด้วย!ไว้ชีวิตด้วยเถอะ!”
“เป้าหมายของพวกเราไม่ใช่เธอ แต่...คือคือคือ....”
ระหว่างพูด จูเก่อเจินหันมองเย่อู๋เทียน
แต่กลับไม่กล้าเอ่ยชื่อเย่อู๋เทียนออกมา
อิ่นโม่โฉวขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เธอปราดร่างมายืนหน้าจูเก่อเจิน
ดาบพาดผ่าน
สองขาของจูเก่อเจินพลันเลือดสาด!
ลงอีกดาบ
สองมือขาดสะบั้นเลือดสาด!
“อ๊า!”
พริบตาเดียว ในที่จัดงานที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวนของจูเก่อเจิน
คนพวกนั้นจากส่วนหลังภูเขาเสวี๋ยนอู๋ มองดูสภาพของจูเก่อเจินในตอนนี้ แล้วต่างพากันเงียบกริบ!
สิ้นหวังถึงขีดสุด!
แต่ในตอนนี้เอง ด้านหลังเวที กำแพงที่โดนเย่อู๋เทียนตวัดฟันเละในดาบเดียวนั้นพลันแตกร้าวออก
ครืน!
ครืน!
ครืน!
ด้านหลังกำแพงมีหินก้อนมหึมาอยู่
ตอนนี้มันค่อยๆขยับไปเปิดทางช้าๆ
แค่ชั่วพริบตาเดียว ด้านหลังเวทีปรากฏทางเดินหินสายหนึ่งขึ้นมา
พอเพ่งมองไป กลับเห็นคนสองคนดันก้อนหินมหึมาออกง่ายดาย!
และการปรากฏตัวของทางเดินหินระหว่างหินมหึมาสองก้อนนั้น
ในนั้นผู้ชายแปดคนที่รูปร่างราวเทพเซียนกำลังยกเกี๊ยวที่ทำจากหินทองคำหลังหนึ่งเดินออกมาข้างนอก
รอบๆเกี๊ยวนั่นยังรายล้อมไปด้วยชายหญิงชุดดำมากมาย
ท่าทางนั้นราวกับจักรพรรดิเสด็จ!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...