จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 320
ในเวลานี้เอง
ด้านหลังของจางจิงหลวน มีเสียงเย้ยหยันของเย่อู๋เทียนลอดมา
“มีแค่เนี้ยเหรอ？”
เมื่อสิ้นเสียง เย่อู๋เทียนก็ยื่นมือมาจับมือข้างที่จางจิงหลวนถือดาบยาวสีทองเอาไว้
ไม่เห็นว่าใช้พลังเท่าไร ก็สามารถแย่งดาบ
ในมือเธอมาได้
จางจิงหลวนที่ไร้ซึ่งดาบ พึ่งรู้สึกตัว ที่แท้เย่อู๋เทียน ก็ตามอยู่ด้านหลังของเธอ！
เธอจึงรีบหันหลังกลับ
ก็เห็นเย่อู๋เทียนหยิบดาบของเธอขึ้นมา แล้วหัวเราะ
รอยยิ้มนั้นในสายตาของจางจิงหลวน
มันน่าขนลุกขนพอง
จากนั้น เย่อู๋เทียนก็ไม่ล้อเล่นกับจางจิงหลวนอีก เขายกดาบขึ้น แล้ววางลงที่ลำคอของเธอ
เยอู๋เทียนถอนหายใจ ด้วยสีหน้าผิดหวัง
“ตอนนั้นคิดว่า คุณคือเพื่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะเป็นศัตรู เป็นศัตรูก็ช่างเถอะ คุณทำให้ผมรู้สึกเซอร์ไพรส์นะ ไม่สิ ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว ไล่ตามพลังครึ่งเดียวก็ผมไม่ทันด้วยซ้ำ！”
“เอาคุณไว้ จะมีประโยชน์อะไร？”
พูดจบ เย่อู๋เทียนก็สะบัดดาบยาวในมือ
คมดาบ ปานไปที่คอของจางจิงหลวน
เลือด ค่อยๆไหลออกจากลำคอของเธอ
นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอรู้สึกกลัวความตาย หัวใจของจางจิงหลวน เต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่ง
แต่ที่น่าตลกก็คือ……
จนถึงตอนนี้ จางจิงหลวนยังคงไม่รู้ถึงพลังที่แท้จริงของเย่อู๋เทียน！
เมื่อก่อน คนที่อยากทดลองพลังที่แท้จริงของเธอ ต้องตายอยู่ใต้ดาบของเธอทุกคน โดยไม่มีข้อยกเว้น！
ตอนนี้ เธออยากทดลองพลังที่แท้จริงของเย่อู๋เทียน แต่มันกลับ……
เธอกลับต้องตายอยู่ใต้ดาบของเย่อู๋เทียน！
เกิดความรู้สึกขับข้องใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เกิดขึ้นอย่างธรรมชาติ！
วินาทีนี้ จางจิงหลวนรู้สึกได้ว่า คมดาบ ได้สัมผัสกับหลอดเลือดแดงใหญ่ที่คอของเธอแล้ว
เย่อู๋เทียนแค่ต้องลงมือเบาๆ
เลือดของเธอกระเซ็นไปทั่วพื้นที่！
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น จางจิงหลวนก็ไม่ได้ร้องขอความเมตตา กลับมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอแทน
มุมปากค่อยๆขยับ พูดขึ้นมาว่า
“สามารถตายอยู่ใต้ดาบของนายได้ ถือว่าเป็นเกียรติของฉัน！”
เย่อู๋เทียนยิ้ม
“ผมอยากฟัง เรื่องเกี่ยวกับตระกูลเย่เผ่าโบราณ”
จางจิงหลวนยังคงยิ้มอยู่
“ไม่อาจบอกเล่าได้！”
เย่อู๋เทียนกล่าว
“งั้นผมก็จะไปล้างโคตรตระกูลจางเผ่าโบราณ ทั้งหมด！”
จางจิงหลวนจึงกล่าวว่า
“ตามใจ”
เย่อู๋เทียนพยักหน้า จู่ๆก็ใช้ดาบในมือ ชี้ไปที่หว่างคิ้วของจางจิงหลวน
แล้วเอ่ยปากว่า
“ความจริงแล้ว ผมน่าจะกระชากกระดูกหน้าผากออก แล้วค่อยฝังเข็มที่เล็กเท่าเส้นผม ทำให้คุณรู้สึกตายทั้งเป็น！”
“สำหรับหลอดเลือดแดงของคุณ แม้ว่ามันจะแตก แต่ภายในสามชั่วโมง คุณก็สามารถใช้วิธีในเต้าจ้างแบบตายแล้วค่อยฟื้นเพื่อทำให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง！”
“หนึ่งร้อยปีมั้ง ฉันเชื่อว่า ฉันสามารถทำได้ ให้คุณอยู่ได้หนึ่งร้อยปี แต่ไม่ตาย！”
“เพราะผมมีฉายาว่า”
“พญายมชิงตี้！”
“พญายม อยู่ข้างหน้า ชิงตี้ อยู่ข้างหลัง ！”
“พญายม ให้คุณตายเวลาสามยาม ทำอย่างไร ถึงจะมีชีวิตอยู่ถึงห้ายาม？”
“หรือบางทีผมอาจจะไม่ได้ให้ผู้คนได้เห็นโฉมหน้าของยมบาล จนทำให้ผู้คนลืมไปว่าผมก็เป็นยมบาลเหมือนกัน！”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเย่อู๋เทียนเรียบเฉย
ราวกับกำลังอธิบายเล่าเรื่องเรื่องหนึ่ง
แต่เมื่อจางจิงหลวนได้ยินดังนั้น มันเหมือนกับว่า พญายมบาลแห่งวังพญายมราช กำลังกระซิบอยู่ข้างๆหูของเธอ
ตอนนี้เวลานี้
การป้องกันด้านจิตใจของจางจิงหลวน ได้พังทลายจนสิ้น
ในสมอง
มีแค่ความคิดเดียว
อ้อนวอนขอความเมตตา！
จางจิงหลวนคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง
แต่ท่าคุกเข่า ยิ่งเหมือนกับตกใจกลัวจนตัวอ่อนปวกเปียก
เธอยกมือขึ้นจับชายกางเกงของเย่อู๋เทียน ตกใจจนน้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตา
“ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉะ……ฉันจะพูดทั้งหมดเลย ฉันไม่น่าวางแผนล้างโคตรตระกูลเย่ของพวกนายเมื่อสามสิบปีก่อนเลย ยิ่งไม่ควรบังคับทิศทางชีวิตของคนของนาย หลังจากที่นายเกิด！”
“แต่ฉันสาบาน ถึงฉันจะล้างโคตรตระกูลเย่ของพวกนายไป แต่แม่ของนาย ฉันไม่ได้ทำร้านเธอแม้แต่นิดเดียว ตอนนั้นฉันแค่แนะนะผู้นำพันธมิตรมังกร ให้ขับไล่เธอออกไป ฉันไม่ได้ฆ่าเธอจริงๆนะ！”
“รวมถึงนายด้วย ฉันไม่เคยคิดจะฆ่านายด้วยซ้ำ ฉันแค่ทำเพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเองเท่านั้น อยากหลอกใช้นาย เพราะพรสวรรค์ด้านการต่อสู้ของนายมันช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน ฉันจะทำร้ายนายได้อย่างไร？”
“อีกทั้ง อีกทั้งนายเป็นจักรพรรดิแห่งพันธมิตรมังกรของเราที่หมอดูดวงกำหนด ถึงฉันจะทำร้ายคนอื่น แต่ฉันก็ไม่มีวันทำร้ายนาย！”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...