จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 362

หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมา ทุกคนรู้สึกตกตะลึง!

เห็นได้ชัดว่าทุกคนรู้จักไห่ฮุ่ยที่เย่อู๋เทียนเอ่ยถึง

เขาเป็นเจ้าอาวาสคนแรกของวัดไห่ฮุ่ยของตี้ตู และเป็นผู้ก่อตั้งวัดไห่ฮุ่ย

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขายังเป็นอาจารย์ผู้พระคุณของฮุ่ยกวงอีกด้วย

ตอนนั้น หลังจากฮุ่ยกวงกลับมาจากการเดินทางแล้ว เขาได้นำอัฐิของไห่ฮุ่ย สร้างเป็นรูปหล่อสีทองเท่าตัวจริง!

และตอนนี้ร่างของไห่ฮุ่ย ยังคงนั่งอยู่ในพระอุโบสถของวัดไห่ฮุ่ย

ฮุ่ยกวงจะนั่งสวดมนต์อยู่หน้าร่างสีทองของไห่ฮุ่ยทุกวัน

สิบปีราวกับวันเดียว!

ตอนนี้ มีคนมาพูดต่อหน้าพระมหาเถระฮุ่ยกวงว่า

ตอนนั้นการที่พระมหาเถระไห่ฮุ่ยมรณภาพ เป็นเพราะถูกคนฆ่า แล้วยังถูกคนกินอีกด้วย!

และปัญหาคือ

คนที่พูดแบบนี้ ทุกคำพูดเฉียดเฉียนเหมือนดาบ และพุ่งเป้าไปที่ฮุ่ยกวง!

กระทั่งทุกคำพูด ล้วนพูดให้ร้ายว่าฮุ่ยกวงเป็นเด็กชั่วร้ายของนิกายเทียนอิง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก!

ตอนนี้สายตาที่ฮุ่ยกวงมองเย่อู๋เทียนนั้น มีเจตนาฆ่าอย่างชัดเจน

เพียงแต่ เจตนาฆ่านี้ ปรากฏเพียงแค่แวบเดียว ก็มลายหายไปแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของฮุ่ยกวงยังคงไม่เปลี่ยน เขาถามเย่อู๋เทียนเบา ๆ

“เย่อู๋เทียน ตอนนั้น คุณเห็นด้วยตาตัวเองว่าพระมหาเถระไห่ฮุ่ยถูกคนกิน?”

เย่อู๋เทียนหรี่ตา และกล่าวด้วยความเย็นชา

“แม่ของผมเคยเห็นโครงกระดูกของไห่ฮุ่ย เมื่อพิจารณาจากเนื้อและเลือดที่เหลืออยู่บนพื้นผิวของโครงกระดูกแล้ว เขาถูกคนกินจริง ๆ แล้วรอยฟันก็ยังอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นผมอยู่ที่นั่นด้วย”

“ตอนนั้นผมรู้สึกสงสัยมาก ผมเลยถามแม่ว่าทำไมเธอถึงอยากเห็นร่างของไห่ฮุ่ยด้วยตาตนเอง เธอบอกว่าไห่ฮุ่ยรู้เบาะแสที่อยู่ของบุคคลหนึ่ง บุคคลนั้นแซ่เดียวกับผม เขาแซ่เย่ ชื่อเย่ฝูถู!”

“ดังนั้น แม่ของผมต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าไห่ฮุ่ยตายแล้วจริง ๆ!”

“ความจริงแล้ว ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจความเป็นความตายของไห่ฮุ่ย ผมแค่สงสัยว่าเย่ฝูถูคือใครเท่านั้น?”

“แต่แม่ของผมไม่ตอบ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้

เย่อู๋เทียนหยุดชั่วขณะ มองฮุ่ยกวงอีกครั้ง และถามประโยคหนึ่ง

“ตอนที่ไห่ฮุ่ยยังมีชีวิตอยู่ คุณเคยได้ยินเขาพูดถึงคนที่ชื่อเย่ฝูถูหรือไม่?”

ฮุ่ยกวงยิ้มและส่ายศีรษะ

“ไม่เคย”

เย่อู๋เทียนหัวเราะ

“ถ้าเช่นนั้นก็พักเรื่องนี้ไว้ก่อน! ผมขอถามคุณ คุณคือเจียเย่หลัวใช่ไหม?”

ฮุ่ยกวงส่ายศีรษะอีกครั้ง

“ไม่ใช่”

เย่อู๋เทียนถามอีกครั้ง

“แล้วคุณรู้ไหมว่า ทารกสี่สิบเก้าคนที่หายตัวไปจากโรงพยาบาลกลางตี้ตู ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?”

ฮุ่ยกวงยิ้ม

ถามว่า

“หานปู้กาง จุดประสงค์ที่คุณมาที่สมาคมเทียนอิง เพื่อใช้วิชาโลหิตทารกทะลวงพันธนาการในร่างกายของคุณใช่ไหม?”

หานปู้กางไม่ตอบ

อย่างไรก็ตาม มีความตื่นตระหนกอยู่ในดวงตาของเขา

เย่อู๋เทียนตะโกนทันที

“ใช่ไหม?”

เสียงเหมือนสายฟ้า ดังก้องอยู่ในหูของหานปู้กาง ทำให้หัวใจของหานปู้กางเต้นแรง

ถึงแม้ว่าหานปู้กางจะไม่ได้ตอบคำถามโดยตรง

แต่ท่าทางของเขา

มันเพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่างแล้ว

เย่อู๋เทียนมองฮุ่ยกวงอีกครั้ง และกล่าวเย้ยหยัน

“เมื่อสักครู่ผมถามคุณว่าเด็กสี่สิบเก้าคนอยู่ที่ไหน? แต่คุณกลับบอกว่าพวกเขาเป็นปีศาจกลับชาติมาเกิด ถ้าพวกเขาหายไป สำหรับสรรพสัตว์แล้ว ถือเป็นเรื่องดี?”

ฮุ่ยกวงยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

เย่อู๋เทียนกล่าวอีกครั้ง

“เมื่อสักครู่ผมถามคุณอีกครั้งว่าทารกสี่สิบเก้าคนอยู่ที่ไหน? แต่คุณบอกว่าไม่รู้ แล้วทำไมคุณถึงมั่นใจว่าพวกเขาเป็นปีศาจกลับชาติมาเกิด? งั้นผมขอถามคุณว่าอะไรคือปีศาจ”

ฮุ่ยกวงตอบกลับ

“ใครก็ตามที่ขัดขวางไม่ให้ผมนำพาสรรพสัตว์พ้นจากความทุกข์ ก็คือปีศาจ!”