จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 385
ไม่อย่างนั้น
ตระกูลหานเผ่าโบราณ ทำไมถึงได้กลายเป็นสภาพอย่างนี้?
แต่ว่าความจริงได้พิสูจน์แล้ว
ทุกอย่างนี้…….
อยู่ใกล้แค่ตา ไม่ใช่กำลังฝันร้าย!
เย่อู๋เทียนไม่ได้ฆ่าหานจื่อฉี ทิ้งในทันที
คนคนหนึ่งที่จะถลอกหนังตัวเองออกให้เหลือแต่กระดูก และกลั่นเป็นยาอายุวัฒนะ
ตาย…….
ก็สบายเกินไปสำหรับเขาแล้ว
ตามด้วยดวงตาทั้งสองข้างของหานจื่อฉี บอดเนื่องจากเส้นโลหิตฝอยแตก
ตามด้วยสมองของหานจื่อฉี เหมือนกับเลือดออกในสมอง ทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์
เย่อู๋เทียนถึงได้ปล่อยคอของเขา
ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนไม่ได้มองหานจื่อฉี อีกเลย แล้วสายตาก็จับจ้องมองไปบนตัวของเหล่าจู่อีกสามคนของตระกูลหานเผ่าโบราณ
พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเรียบเฉย
“พวกแกมีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ น่าจะได้ยินสำนวน ที่เรียกว่า หายนะที่รุนแรงที่สุด!”
“แม้ว่าคนทั่วไปจะคุ้นเคยกับสำนวนนี้ แต่คนที่ได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าหายนะที่รุนแรงที่สุดจริงๆ……..”
“น่าจะไม่เยอะนะ?”
“พวกแกสงสัยมากใช่มั้ยว่าทำไมศิลปะการต่อสู้ของฉันถึงสูงขนาดนี้?”
“น่าเสียดายมาก ฉันมา ไม่ใช่เพื่ออธิบายพวกนี้ แต่เป็นเพราะเรื่องหนึ่ง”
“ก่อนหน้านี้หานจื่อฉี และหานจื่อคุนไปบ้านของฉัน ฉันไม่อยู่ ต่อจากนั้น…….”
“พวกเขาก็โยนน้องสาวของฉัน ลงไปในบ่อน้ำ น้องสาวของฉันก็ทนทุกข์ทรมานอย่างมากในบ่อน้ำมืดนั้น!”
“แต่ดูเหมือนในสายตาของพวกเขา นี่เหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!”
“ถึงขนาด เมื่อกี้นี้พวกแกก็กำลังคุยกันเรื่องหนึ่ง น่าจะเอาร่างกายของฉัน มากลั่นเป็นยายังไง!”
“ฉันเคยทำอะไรให้พวกแกไม่พอใจงั้นเหรอ?”
“ก็ไม่น่ามีนะ?”
“แต่ทำไมต้องทำอย่างนี้กับฉันด้วย?”
“ก็เพราะว่า พวกแกก็เป็นศิลปะการต่อสู้เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคน ยังมีพลังโจมตีที่รุนแรงมากเหรอ?”
คำพูดเหล่านี้ ออกจากในปากของเย่อู๋เทียน
น้ำเสียงเรียบเฉยมาก
การพูดก็ยังค่อนข้างช้า
แต่ว่าทุกถ้อยคำ ได้ยินในหูของเหล่าจู่ทั้งสามคนนี้ของตระกูลหานเผ่าโบราณ
แต่เหมือนสายลมหนาวจากนรก พัดผ่านหัวใจ
ยิ่งไปกว่านั้นในสายลมหนาวนั้น ยังมีมีดหนาทึบ อีกมากมายหลายเล่ม ครั้งแล้วครั้งเล่า ฟาดฟันผ่านหัวใจของเหล่าจู่ทั้งสามคนนี้อย่างช้าๆไม่เร่งรีบ!
ก็เหมือนกับว่า ก่อนหน้าที่จะตาย จดจำรูปร่างของเย่อู๋เทียน อยู่ในหัวสมอง
ชาติหน้า อย่าได้พบเจอกับคนคนนี้อีก
เขาเป็นปีศาจ!
สำหรับคนที่เหลือในห้องโถงโอ่อ่า
นอกจากกัวโพ่จวินที่ยังคงนั่งอย่างมั่นคงในที่นั่งด้านบน
สมาชิกที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งหมดของตระกูลหานเผ่าโบราณ ก็วิ่งออกจากห้องโถงโอ่อ่าด้วยความตื่นตระหนกทั้งหมด!
ประโยคเดียว
พวกเขาอยากมีชีวิตอยู่
ไม่อยากถูกยมบาลอย่างเย่อู๋เทียน ลากตัวไป!
เย่อู๋เทียนมองดูหานวี่เซียวอย่างเรียบเฉย และพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ปรึกษาอะไรกับแกหน่อย ทำลายคนเหล่านั้นของตระกูลหานเผ่าโบราณที่หนีไป แบบนี้ ฉันกลับสามารถที่จะไว้ชีวิตของแกได้ ปล่อยให้แก กลายเป็นคนไร้ค่า แต่ไม่ใช่ ตาย!”
หลังจากคำพูดเหล่านี้จบลง หานวี่เซียวไม่ได้หยุดนิ่ง และออกจากห้องโถงโอ่อ่าอย่างรวดเร็ว
และเขาเพิ่งจะออกไป กัวโพ่จวินซึ่งนั่งอยู่ในโถงโอ่อ่า ในที่สุดก็ออกจากที่นั่งสักที และค่อยๆลุกขึ้นมา
พูดกับเย่อู๋เทียนด้วยรอยยิ้ม
ถามไถ่ประโยคหนึ่ง
“แก แดนไหน? แดนหกชั้นยอดเหรอ? หรือว่า แดนเจ็ด?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...