จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 416

เย่ฝูถูสีหน้าตกใจ

“แก……แกรู้ที่มาของสายเลือดของฉันตั้งนานแล้ว？”

เย่อู๋เทียนมองดูศีรษะล้านของเย่ฝูถูแวบหนึ่ง พูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างนิ่งๆ

“ทุกคนเท่าเทียมกัน！”

เย่ฝูถูตกตะลึงก่อน หลังจากนั้นดีใจอย่างมากทันที

“ไอ้เด็กบ้าอย่างแก กลับว่ามาสั่งสอนคนแก่อย่างฉันแล้ว！แต่ว่า สั่งสอนได้ถูก！สั่งสอนได้ดี！ผู้คนเท่าเทียมกัน！ฉันจะสึกเดี๋ยวนี้！สึกวันนี้เลย！”

เย่อู๋เทียนยิ้มแล้ว

“คุณออกบวชของคุณไปเถอะ”

เย่ฝูถูถอดจีวรออก โยนทิ้งลงพื้นเลย

“ตอนนั้นถ้าหากไม่ทำเพื่อพวกแกสองแม่ลูก ฉันจะออกบวชอะไรกันล่ะ！”

เวลานี้ สองพ่อลูก เดินมาถึงชั้นห้างสรรพสินค้าของตึกนี้แล้ว

พฤติกรรมของเย่ฝูถูในเวลานี้ นำมาซึ่งสายตาที่อยากรู้ไม่น้อย

เย่อู๋เทียนพูดอย่างนิ่งๆ

“ต่อไปอย่าพูดว่าคุณเป็นพ่อของฉันอย่างง่ายๆ ฉัน ทนขายหน้าคนอื่นไม่ได้！ ”

เย่ฝูถูตบศีรษะล้าน กลับว่าไม่โกรธเคืองเลย

“ลูกชายโตแล้วก็ไม่เชื่อฟังคำพูดของพ่อเหมือนตอนเด็กๆ！ด้วยท่าทางเช่นนี้ของลูกชายฉัน！วันนี้ คุกเข่าให้ภรรยา ก็ไม่ได้เป็นอันตรายใดๆ！อีกอย่าง ลูกชายของฉันเป็นเช่นนี้ ศัตรูตัวฉกาจที่หลบซ่อนตัวในโลกจะยังไง？ไม่กลัวแล้ว！”

เย่อู๋เทียนไม่พูด

แต่ในเวลานี้ เย่ฝูถูถามเย่อู๋เทียนประโยคหนึ่ง

“ลูกชาย ในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้มีขายผมปลอมไหม？ไปพบแม่ของแกแบบหัวล้านเช่นนี้ฉันกลัวว่าเธอจะตีฉัน！”

เย่อู๋เทียนไม่ได้สนใจเย่ฝูถูอีก

อีกทางฝั่งหนึ่ง

ซอยหลัวฝู ในบ้านเก่า

หานจื่อเซียนและพวก ยังคงสงสัย ในการหายตัวไปอย่างกะทันหันของเย่อู๋เทียนเมื่อสักครู่นี้

ส่วนเหวินไท่จี๋ที่ถูกลายผลการฝึกตนแล้ว

อย่างกับหมาแก่ที่เสื่อมโทรม

นั่งเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น ไม่พูดไม่จา

ในเวลานี้ เฉิงโม่หนงรู้แล้ว ชายชราที่หน้าซีเผือดตรงหน้าผู้นี้ ก็คือพ่อแท้ๆของเธอ

ทันใดนั้น ความรู้สึกก็เปลี่ยนเป็นซับซ้อนถึงขีดสุด

เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งอย่างกับคนบ้า

“แต่ แกต่างกัน แกเป็นคนโปรดของพ่อ！ถ้าวันนี้ แกขอร้องเย่อู๋เทียน ฟื้นคืนทักษะนี้ให้พ่อ！พ่อทำให้แกหลุดพ้นจากปุถุชนธรรมดามนุษย์ได้ สิ่งที่เห็นสิ่งที่ได้ยินทั้งหมด เหนือจินตนาการ！”

เฉิงโม่หนงถูกเหวินไท่จี๋ที่อย่างกับคนบ้า ทำให้ตกใจจนถอยหลังลงไปอย่างต่อเนื่อง

แต่ ในเวลานี้

ชายวัยกลางคนหัวล้าน กับเย่อู๋เทียน เดินทอดน่องมาจากนอกประตูใหญ่ของบ้านเก่า

ชายวัยกลางคนหัวล้านเห็นเหวินไท่จี๋พัวพันกับเฉิงโม่หนง พูดออกมาประโยคหนึ่งแล้ว

“ขืนเตะต้องลูกสะใภ้คนรองของฉันแม้แต่ปลายนิ้ว จะกรีดเลือดหัวของแกซะ！”

เมื่อพูดคำนี้ออกไป

ทุกคนในบ้านเก่า ต่างก็มองไปที่ประตูใหญ่ทั้งหมด

โดยเฉพาะหานจื่อเซียน ขณะที่เห็นชายวัยกลางคนหัวล้าน

น้ำตาไหลราวกับฝนตก！

ในขณะเดียวกัน โพล่งพูดออกมา

“เย่ฝูถู！แกมันสารเลว！”