จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 424
ชายหัวโล้นวัยกลางคนคนนี้ หากไม่ใช่เย่ฝูถูแล้วจะเป็นใครได้อีก?
จากนั้นเย่ฝูถูเดินเล่นในลานบ้านอย่างเอ้อละเหย เดินเข้ามาจากประตูใหญ่ของหอหมากรุก
สายตาทุกคู่ จับจ้องมาที่เขา
ไม่มีใครคิดเลย……
เหตุการณ์ จะพบจุดเปลี่ยนเช่นนี้ขึ้น
เหวินจือฉวน……
คนที่น่าสะพรึงกลัว ที่แม้แต่หยางทุนหู่เขาก็ไม่สนใจเลย!
คนที่น่าสะพรึงกลัว ที่แม้แต่เครื่องบินรบนับพันลำในประเทศหลงก็ยังไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ!
ถูกชายหัวโล้นวัยกลางคนตรงหน้า……
ตอกไปที่กำแพงงั้นเหรอ?
น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
อีกอย่าง!
ชายหัวโล้นวัยกลางคนคนนี้ เมื่อกี้เรียกเย่อู๋เทียนว่าอะไรนะ?
ลูกชายเหรอ?
ไม่ว่าจะเป็นโล่ซวนหยวนที่คุ้นเคยกับพื้นเพครอบครัวของเย่อู๋เทียน หรือเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศหลงที่รู้เรื่องเย่อู๋เทียนมากมายเหล่านั้น!
ในเวลานี้ ต่างก็อึ้งกันไปทั้งหมด!
เกิดอะไรขึ้น?
จู่ ๆปรากฏชายหัวโล้นคนนี้ขึ้นมา ทำไมถึงกลายเป็นพ่อของเย่อู๋เทียนไปได้?
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ……
เย่อู๋เทียน ไม่ได้ตายจริงๆ!
อีกอย่างคำพูดเมื่อสักครู่ของเย่อู๋เทียน ดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงที่นี่นานแล้ว
สาเหตุที่ปรากฏตัวได้ทันเวลา เพียงเพราะ ต้องการใช้ประโยชน์จากเหวินจือฉวน เพื่อหยั่งเชิงเจ้าหน้าที่ระดับสูงในประเทศหลงงั้นเหรอ?
นี่มันเป็นการดำเนินการกันแบบไหน?
แต่ มีผู้คนมากมาย ได้สติขึ้นมา และเข้าใจเจตนาของเย่อู๋เทียนอย่างชัดเจน!
กับคำเหล่านี้!
ผู้เมตตาไม่มีอำนาจพอที่จะเป็นแม่ทัพได้!
โดยเฉพาะโล่ซวนหยวน
ในฐานะผู้นำสูงสุด นอกจากเข้าใจเจตนาเบื้องต้นของเย่อู๋เทียนแล้ว แถมยังพิจารณาถึงความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้นด้วย
งั้นก็……
เย่อู๋เทียน อยากจะเปิดสึกกับประเทศเทียนอิงแล้ว!
และก่อนที่จะส่งกองกำลังไปยังประเทศเทียนอิง เย่อู๋เทียน ก็ย่อมต้องใช้วิธีของตนเองตรวจสอบว่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนในประเทศหลง เป็นนกสองหัวหรือเปล่า!
แต่ว่า ตอนนี้ ความคิดนี้ ก็แวบเข้ามาในหัวของโล่ซวนหยวนแล้ว!
เพราะในเวลานี้ เย่ฝูถูได้เดินเข้ามา
โล่ซวนหยวนยังคงตั้งการ์ด และมองเย่ฝูถูตั้งแต่หัวจรดเท้า
แต่ขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
เย่อู๋เทียนกลับแย่งพูดกับเย่ฝูถูประโยคหนึ่งก่อน
“นี่คือพื้นที่ต้องห้ามของประเทศหลง คนที่ไม่เกี่ยวข้อง ห้ามเข้ามาดดยไม่ได้รับอนุญาต”
“……”
ใบหน้าของเย่ฝูถูกระตุก
คนอื่นๆก็ตกตะลึงเช่นกัน
อย่างที่รู้กัน……
เย่ฝูถูเพิ่งจะแก้ปัญหาใหญ่อย่างเหวินจือฉวนให้ประเทศหลง!
เย่อู๋เทียน……
ตอนนี้กลับให้เย่ฝูถูรออยู่ด้านนอกประตู?
นี่มัน……
มันไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ?
แต่มองเย่ฝูถูในเวลานี้ หลังจากที่ใบหน้ากระตุก จากนั้นก็ยิ้มเย้ยหยัน
ช่างต่ำต้อยเสียนี่กระไร
“ได้ งั้นแกไปทำธุระของแกก่อน ฉันแค่มาเรียกแกกลับบ้านมากินมื้อเช้า ถือโอกาสไปเยี่ยมสถานที่ทำงานของแกก่อนหน้านี้ด้วย”
สภาพของเย่ฝูถูในเวลานี้ ก็เหมือนกับพ่อมาเยี่ยมบริษัทของลูกชาย
และหลังจากที่เย่ฝูถูพูดประโยคนี้แล้ว ภายใต้สายตาที่จับจ้องของผู้คน ไม่คิดว่าเขาจะถอยหลังกลับไปนอกประตู
แล้วก็……
เดินถอยหลังไป
เดินถอยหลังไปพลาง ยิ้มและมองหน้าเย่อู๋เทียนไปพลาง
ยังไงซะตั้งแต่ที่เย่อู๋เทียนเกิดจนมาถึงตอนนี้ เขาไม่เคยได้มาเยี่ยมลูกชายคนโตของตนเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้ครอบครัวกลับมารวมตัวอีกครั้ง
ก็คิดเสมอว่า จะได้อยู่กับลูกชายได้นานขึ้นอีกหน่อย
เพื่อสานสัมพันธ์พ่อลูกให้ดีขึ้น!
เย่อู๋เทียนไม่ได้มองเย่ฝูถูอีก และหันไปมองเหวินจือฉวนที่ถูกตอกอยู่บนกำแพง
ภายใต้สายตาของผู้คน
เย่อู๋เทียน เดินไป
กลับเห็นเหวินจือฉวนในตอนนี้ ใบหน้ายังคงดูตื่นกลัว
คิดไม่ถึงเลย
ต่อหน้าเย่ฝูถู แม้แต่กระบี่ตนก็หลบไม่พ้น!
ยังโชคดี……
ที่กระบี่เล่มนี้ของเย่ฝูถู แค่ทำให้หัวใจของตนได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ได้แทงทะลุหัวใจ!
ดังนั้นพูดตามตรง ตนเองในตอนนี้ ยังคงมีพลังในการต่อสู้อยู่!
โดยเฉพาะหยางทุนหูที่ก่อนหน้านี้เสียแขนทั้งสองข้าง มองดูสายตาของเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยอาการช็อก!
ยากที่จะจินตนาการจริงๆ!
แม้แต่ตัวเองยังไม่สามารถทำร้ายเหวินจือฉวนได้แม้แต่เส้นผม!
ตอนนี้ เพียงแค่หมัดเดียวที่ต่อยเย่อู๋เทียน ทั้งแขน ก็กลายเป็นละอองเลือด!
นี่มัน……
เย่อู๋เทียน ทำไมถึงได้เก่งกาจเช่นนี้?
แต่เมื่อหยางทุนหู่คิดเช่นนี้ กลับเห็น เย่อู๋เทียน กำลังจะลงมืออีกครั้ง
เพียงแต่ว่า ครั้งนี้ ไม่ได้ปล่อยหมัดอีกครั้ง แต่ยื่นมือไปคว้าแขนซ้ายของเหวินจือฉวน
จากนั้น ไม่เห็นเย่อู๋เทียนจะใช้แรงเลย!
แขนข้างซ้ายของเหวินจือฉวนกลับถูกเย่อู๋เทียนดึงลงมาจากข้อไหล่
“โอ๊ย!”
“โอ๊ย!”
“โอ๊ย!”
เสียงกรีดร้องของเหวินจือฉวน น่าสังเวชขึ้นเรื่อยๆ!
ใบหน้าตื่นกลัวสุดขีด!
คิดไม่ถึงเลย ต่อหน้าเย่ฝูถูตัวเองไม่เพียงแต่ไม่มีแรงที่จะรับมือเลยแม้แต่น้อย !
อยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน ยังจะเหมือนมดตัวหนึ่ง
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?
แล้วก็!
เย่อู๋เทียน ถูกพ่อของตัวเองฆ่าเพื่อกลั่นยาแล้วไม่ใช่เหรอ?
ตอนนี้ทำไมถึงปรากฏตัวในท่วงท่าที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้?
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เย่อู๋เทียนมองไปที่เหวินจือฉวน และในที่สุดก็เอ่ยปากออกมา
“ทำให้แขนสหายร่วมรบของฉันบาดเจ็บ แขนทั้งสองข้างของแก ก็ถือเป็นคำขอโทษต่อสหายร่วมรบของฉันแล้วกัน!”
เมื่อพูดคำนี้ออกมา
หยางทุนหู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเย่อู๋เทียน ก็รู้สึกประทับใจ!
และน้ำตาไหลลงมาจากเบ้าตา โดยที่ไม่รู้ตัวเลย！
เหวินจือฉวนมองไปยังเย่อู๋เทียน และยังคงหวาดกลัวอยู่!
เลือด พรั่งพรูออกมาจากบาดแผลที่ไหล่ของเขาอย่างต่อเนื่อง ทำให้พื้นที่รอบๆขาทั้งสองข้างของเขา……
เต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน!
น่าเวทนาอย่างสุดขีด!
เย่อู๋เทียนมองเห็นก็เหมือนไม่เห็น และเอ่ยปากพูดอีกครั้ง
“แค่ถามคุณคำถามเดียว เจ้านิกายแห่งนิกายเทียนอิง อยู่ที่ไหน? หากตอบมาตามตรง จะให้คุณตายอย่างมีความสุขสักหน่อย ไม่เช่นนั้น จุดจบของแก จะเป็นร้อยเท่าของพ่อแกเหวินไท่จี๋!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...