จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 426
ได้ยินคำพูดของกัวจื่อจู๋ เย่เทียนค่อยๆหรี่ตาลง
ขณะที่เย่เทียนกำลังรับสาย เขาใช้มืออีกข้างหนึ่ง รักษาโจวจิ้นยวนที่เต็มไปด้วยเลือด
จะพูดให้ถูกต้อง ก็คือด้วยวิธีผนึกจุดฝังเข็ม เพื่อที่จะห้ามเลือดโจวจิ้นยวน
ด้วยวิธีนี้ โจวจิ้นยวนก็จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา
หลังจากที่ได้ยินชื่อกัวเถาจือ
โจวจิ้นยวนถึงขั้นที่ว่าไม่สนใจความเจ็บปวดที่รุนแรงจากบาดแผลที่โดนกระบี่ทั่วร่างกาย สีหน้าเปลี่ยนไปมาก
ทันใดนั้น อารมณ์ก็ตึงเครียดถึงขีดสุด!
แม้ว่าโจวจิ้นยวนไม่รู้ กัวจื่อจู๋ได้รับบาดเจ็บจากเย่อู๋เทียนแล้ว
กลับไม่รู้เลย ว่ากัวจื่อจู๋ได้ยอมจำนนต่อเย่อู๋เทียนไปแล้ว!
ตอนนี้ได้ยินกัวจื่อจู๋บอกเย่อู๋เทียนว่า กัวเถาจือกำลังจะส่งกัวจื่อจู๋กลับไปที่วัดอี่เซียน
ความคิดแรกที่แวบเข้ามา...
ก็คือความหวาดผวา
หนึ่งประโยค
โจวจิ้นยวนรู้จักความแข็งแกร่งของกัวเถาจือเป็นอย่างดี
พูดได้เลยว่า...
อยู่ท่ามกลางหอหมากรุก เหวินจือฉวนที่เพิ่งจะถูกเย่อู๋เทียนกำจัดได้อย่างง่ายดาย เก่งใช้ได้เลยใช่ไหมล่ะ?
แต่ว่า...
ถ้าหากกัวเถาจือลงมือจัดการเหวินจือฉวน ก็ได้อย่างง่ายดายเช่นกัน
และก็พูดได้ว่า
สำหรับโจวจิ้นยวนแล้ว
ถึงแม้ว่าเย่อู๋เทียนจะเก่งกว่านี้อีก ก็แค่เท่ากับกัวเถาจือเท่านั้นเอง!
และในเมื่อสองคนนั้นมีความแข็งแกร่งเท่ากัน ก็หมายความว่า ถ้าหากเย่อู๋เทียนกับกัวเถาจือเป็นศัตรูกัน...
ถ้างั้น ทั้งสองคนจะต้องเข้าสู่สถานการณ์ที่ต่างคนต่างฆ่ากันไม่ได้!
แต่ปัญหาคือ……
วัดอี่เซียนนอกจากกัวเถาจือแล้ว ยังมีคนชราอีกสองสามคนที่ไม่ได้จัดการกันง่ายๆ！
ถ้าพวกเขาร่วมมือกับกัวเถาจือเพื่อต่อกรกับเย่อู๋เทียน……
ถ้างั้น เย่อู๋เทียน……
เป็นไปได้มากว่าเขาจะตายที่ยอดเขาเอ๋อเหมย!
เมื่อคิดเช่นนี้ โจวจิ้นยวนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง จับชายแขนเสื้อของเย่อู๋เทียนไว้แน่น
เย่อู๋เทียนกลับคิดว่า โจวจิ้นยวนมีพฤติกรรมเช่นนี้เกิดขึ้นเพราะอาการบาดเจ็บของเขา ก็เลยไม่ได้สนใจ
กัวจือจู๋ที่อยู่ปลายสายไม่ได้ยินการตอบรับจากเย่อู๋เทียน เสียงของเขาก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น
“ชิงตี้! ฉันไม่ได้โกหก! กัวเถาจือ เพิ่งให้นกพิราบส่งจดหมายถึงฉัน ให้ฉันรีบกลับไปยังวัดอี่เซียน!”
เมื่อสักครู่สาเหตุที่เย่อู๋เทียนไม่ตอบกลับกัวจือจู๋ในทันที
เพราะไม่มีเหตุผลอื่น
เพียงแค่นาทีที่ได้ยินกัวจือจู๋พูดถึงกัวเถาจือ ในสมองของเย่อู๋เทียน ก็ปรากฏคำสองคำขึ้นมาในใจทันที
เส้นลมปราณมังกร!
ยกเว้นแต่เย่อู๋เทียนเองที่เข้าใจเส้นลมปราณมังกร
ตามที่เย่ฝูถูกล่าวก่อนหน้านี้
ในโลกนี้ มีเส้นลมปราณมังกร 99 เส้น บ่อน้ำเก่าในบ้านหลังเก่าที่ซอยหลัวฝู เป็นเพียงหนึ่งในนั้นเท่านั้นเอง!
แล้วหนึ่งในนั้น อยู่ที่ส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมย
ควบคุมโดยกัวเถาจือ!
และก็พูดได้ว่า……
ก่อนที่จะไม่ได้เจอกัวเถาจือ ตนมีเหตุผลที่จะสงสัยว่า ความแข็งแกร่งของกัวเถาจือ อาจจะมีมากกว่าตัวเอง!
คิดถึงจุดนี้ เย่อู๋เทียนจึงถามกัวจือจู๋ปลายสายไปประโยคหนึ่ง
“งั้นคุณคิดอย่างไร?”
กัวจือจู๋ตอบด้วยความตื่นเต้น
“ฉัน ฉันไม่ได้คิด ฉัน ตอนนี้ฉันเต็มใจอยู่ตี้ตู ฉันได้สาบานไว้แล้ว ว่าชีวิตนี้ จะยอมเป็นมือเป็นเท้าให้ท่าน เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ท่านมีต่อฉัน!”
เย่อู๋เทียนพูดออกมาประโยคหนึ่งด้วยสีหน้าปกติ
“พูดอะไรที่มีประโยชน์หน่อย”
กัวจือจู๋สงบลงเล็กน้อย แต่เสียงยังคงสั่นอยู่เล็กน้อย
“ฉันพูดกับกัวเถาจือแบบนี้ ฉันบอกว่า ไม่ว่าท่าน หรือแม่ของท่าน ต่างก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของฉันแล้ว อีกอย่าง การตายของหลี่หานหู ฉันก็ไม่ได้บอกกัวเถาจือ ฉันแค่บอกเธอว่า แผ่นหินสมบัติที่เธอต้องการยังไม่มีเบาะแสอะไร ฉันยังต้องไปหาที่ตีนเขาอีกสองสามวัน ถึงจะกลับไปได้!”
เย่อู๋เทียนถาม
“กัวเถาจือมีปฏิกิริยาอะไรอีกล่ะ?”
“อ๋อ เขาถูกฉันหักแขนหักขาไปแล้ว!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ กัวจื่อจู๋ที่ปลายสาย ราวกับโดนฟ้าผ่า!
เย่อู๋เทียนไม่พูดอะไรอีก และวางสายโทรศัพท์ทันที และขณะที่เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับกัวจื่อจู๋ อาการบาดเจ็บของโจวจิ้นยวน ก็ได้รับการรักษาจากเขาพอประมาณแล้ว
โจวจิ้นยวนเห็นเย่อู๋เทียนวางสายโทรศัพท์ ก็พูดทันทีว่า
“อย่าไปส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมย! ห้ามไปส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมยเด็ดขาด!”
เย่อู๋เทียนถามกลับ
“ทำไม?”
โจวจิ้นยวนพูดอย่างหวาดกลัว
“ที่จริงแล้ว กัวเถาจือไม่ได้น่ากลัว อย่างน้อย เธอฆ่าคุณไม่ได้ แต่กองกำลังวิทยายุทธเหล่านั้นที่เป็นพันธมิตรกับวัดอี่เซียน โดยเฉพาะสำนักเจินอู่ กองกำลังวิทยายุทธเหล่านั้นแห่งหมู่เกาะหนานโป๋ พวกเขาแต่ละคน ล้วนแล้วไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป!”
เย่อู๋เทียนยิ้ม
“งั้นยิ่งต้องไปเปิดหูเปิดตาแล้วสิ”
พูดถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียนจงใจเปลี่ยนเรื่อง ถามโจวจิ้นยวน
“ใช่แล้ว ก่อนที่ฉันจะจากอาศรมหวินซี ผู้อาวุโสยู่ฉานออกมาพบคุณแล้ว แล้วเธอล่ะ? คงจะไม่…ถูกเหวินจือฉวนฆ่าหรอกนะ”
โจวจิ้นยวนฝืนยิ้ม
“ฉันรู้ว่าเธอมาหาฉันแล้ว เธอ……เพื่อความปลอดภัยของเธอ เธอถูกฉันน็อกไปแล้ว”
เย่อู๋เทียนอึ้งไปเลย จากนั้นก็ยิ้ม
“คุณนี่ ค่อนข้างสุภาพบุรุษเลยนะ!”
โจวจิ้นยวนยังคงจับชายแขนเสื้อเย่อู๋เทียนไว้แน่น ส่ายหน้า
“พวกเราสุภาพบุรุษหรือไม่มันไม่สำคัญ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ คุณห้ามไปส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมยในช่วงเวลาที่สำคัญในการรับศิษย์ของวัดอี่เซียนเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นคุณจะเสียใจภายหลัง!”
เย่อู๋เทียนทำเสียงเหอะ ทันใดนั้นก็ถามว่า
“จริงสิ หวงฝู่ซิงถูของสำนักเจินอู่ คุณรู้จักไหม? วัดอี่เซียนเปิดรับลูกศิษย์ เขาน่าจะอยู่ที่นั่นนะ!”
โจวจิ้นยวนตกตะลึง
ตอบสนองทันที ในสมองปรากฎชายชราที่มีความปราดเปรื่องคนหนึ่ง
นั่นคือเซียนเฒ่าตัวจริง!
เย่อู๋เทียนก็พูดอีกประโยคหนึ่ง
“ดูเหมือนว่า คุณไม่รู้จักหวงฝู่ซิงถูคนนี้ ตอนที่ฉันไปต่อสู้ที่ต่างแดน คลุกคลีกับเขาอยู่ช่วงหนึ่ง ตาแก่นั่น เดิมทีคิดจะรับฉันไปเป็นศิษย์ ฉันไม่ได้ให้คำตอบ จากนั้น เขาก็กระทำตรงกันข้าม ไหว้ฉันเป็นอาจารย์!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...