จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 457

เจ้าสำนักไท่ซ่าง?

ของสำนักเจินอู่......

คราวนี้ โจวซีรู้สึกว่าเย่อู๋เทียนล้อเล่น

และมันเป็นการล้อเล่นที่จริงจัง!

โจวซีคิดว่า

เหตุผลที่เย่อู๋เทียนพูดเช่นนั้น เพราะต้องการไปเก็บหญ้าเทียนหลัวที่เขาเอ๋อเหมยให้เร็วที่สุดเท่านั้น!

เหตุผลที่โจวซีคิดเช่นนั้น

ไม่มีเหตุผลอื่นใด

ไม่เพียงแค่โจวซีเท่านั้น ที่รู้ว่าตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่ว่างมาเกือบสามร้อยปีแล้ว

ตอนนี้ลูกศิษย์หญิงดั้งเดิมของวัดอี่เซียนที่อยู่ที่นี่ ทุกคนรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี!

เมื่อเป็นเช่นนั้น......

แล้วเย่อู๋เทียนจะเป็นเจ้าสำนักไท่ซ่างของสำนักเจินอู่ได้อย่างไร?

เขาหยอกล้อสาวสวยอย่างพวกเราใช่ไหม!

เพียงแต่ โจวซีไม่ได้เปิดโปงเย่อู๋เทียน

เพราะอย่างไรเสีย เมื่อสักครู่เย่อู๋เทียนได้ถ่ายทอดวิชาให้ตนเอง ถ้าตนเองทำให้เย่อู่เทียนตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่คนควรทำ

เมื่อคิดเช่นนั้น โจวซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เปลี่ยนหัวข้อเรื่อง และกล่าวว่า

“ในเมื่อท่านยืนยันที่จะไปเขาเอ๋อเหมย ถ้าเช่นนั้น....บ่าวจะเสี่ยงชีวิตติดตามท่านไปด้วย เริ่มเถอะ เริ่มรักษาต่อเถอะ ถ้าวิทยายุทธของบ่าวฟื้นฟูแล้ว ค่อยกลับไปที่เขาเอ๋อเหมย จะมีคุณสมบัติที่จะแบ่งปันความกังวลของชิงตี้ได้บ้าง”

แค่มองแวบเดียว เย่อู๋เทียนก็สามารถมองทะลุความคิดของโจวซีแล้ว

แต่เขาไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

หยุดชั่วคราว

ถามประโยคหนึ่ง

“คุณพักแค่สักครู่เอง คุณเตรียมตัวพร้อมแล้วจริง ๆ เหรอ?”

โจวซีถอดเสื้อผ้าของตนเอง

เธอหลับตาราวกับกำลังจะไปที่ลานประหาร ยืดอกตรงและตอบว่า

“ลงมือเถอะ!”

“……”

เย่อู๋เทียนพูดไม่ออกชั่วขณะ

เพียงแต่ เขาก็ไม่เสียเวลาแต่อย่างไร

หลังจากสั่งให้โจวซีจัดท่าทางที่ถูกต้องแล้ว เขาหยิบเข็มออกมา และปักตรงจุดถานจงของเธอ...

คราวนี้

โจวซีไม่ได้ตะโกนออกมา

เพียงแต่

ทุกคนต่างจดจำไว้!

ขณะนี้ โจวซีรู้สึกเพียงแค่ว่าร่างกายของตนเองเต็มไปด้วยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด!

สง่าราศีเพิ่มขึ้นไม่รู้มากมายแค่ไหน

ทุกอิริยาบถ ราวกับนางฟ้าที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์!

อยู่ต่อหน้าลูกศิษย์ดั้งเดิมของวัดอี่เซียนแล้ว เธอเป็นเหมือนจักรพรรดินี!

แต่อยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียนแล้ว เหมือนนางฟ้าที่อยู่เคียงข้างราชาสวรรค์ ถ้าเย่อู๋เทียนยืนอยู่ เธอไม่กล้านั่ง ถ้าเย่อู๋เทียนนั่งอยู่ เธอทำได้เพียงแค่ยืนเท่านั้น.....

คนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินกลับไปที่อาศรมหวินซี เย่อู๋เทียนเดินอยู่ข้างหน้า เขาหันกลับไปมองโจวซีที่เดินตามอยู่ข้างหลัง

“ไม่รู้ว่าถ้ากัวเถาจือเห็นคุณแล้ว เธอจะรู้สึกอย่างไร?!”

มีความโกรธอยู่ในดวงตาของโจวซี แต่มันหายไปในเวลาเพียงแค่พริบตา แล้วดวงตาก็เป็นประกาย

“เธอจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน!”

เย่อู๋เทียนยิ้มและกล่าวเบา ๆ

“ถึงแม้ว่าระหว่างเธอกับคุณ จะมีความแค้นเรื่องแย่งชิงตำแหน่ง แต่ผมขอแนะนำว่าอย่าให้เป็นเพราะเธอ แล้วปลุกมารร้ายที่อยู่ในใจคุณ เพราะระหว่างแดนเก้ากับแดนสิบ เป็นช่วงที่สำคัญ ถ้าหากมีมารอยู่ในใจ เกรงว่าจะก้าวหน้ายาก!”

โจวซีประสานมือทั้งสองข้างเป็นการคำนับ

“บ่าวจะจดคำชี้แนะของชิงตี้ไว้!”

เย่อู๋เทียนยิ้มด้วยความขมขื่น

“อย่าใช้สรรพนามตนเองว่าบ่าว..บ่าว ผมไม่ชิน”