จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 464
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!
คิดยังไงก็คิดไม่ถึง...
โจวซี กลับมาจริง ๆ!
นี่มัน……
เกิดอะไรขึ้น?
หรือว่าเมื่อสักครู่เย่อู๋เทียนไม่ได้ไปไกล?
เขาได้ยินคำพูดที่ตนเองหลอกโจวซีที่สมองคิดแต่เรื่องความรัก?
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีเกือบจะร้องไห้ออกมา
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโอ้อวดสติปัญญาของตนเอง!
ความตั้งใจเดิมคือช่วยแบ่งเบาความกังวลของชิงตี้!
ให้โจวซีที่สมองคิดแต่เรื่องความรักของวัดอี่เซียน ไปเป็นทัพหน้าก่อน ให้เธอไปป่วนที่เขาเอ๋อเหมยก่อน....
แต่นึกไม่ถึงว่าเรื่องยังไม่ทันเริ่มต้น ก็จบลงแล้ว?
ตอนนี้ดูเหมือนว่า……
เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะตนเองอวดฉลาด?
และขณะนี้เอง เย่ฝูถูที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้หลังคาในลานบ้าน ลุกขึ้นทันทีแล้วเดินเข้ามา
เขายิ้มและพยักหน้าให้โจวซีก่อน จากนั้นหันไปมองหวงฝู่เจิ้งฉี
“ผมบอกแล้ว แต่คุณไม่เชื่อคำพูดของผม แล้วตอนนี้เป็นยังไงล่ะ อับอายขายหน้าไหม?”
สีหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีเต็มไปด้วยความอึดอัด
เย่ฝูถูพูดอีกครั้ง
“ถึงลูกชายผมจะมีข้อบกพร่องในการตัดสินคน แต่นั่นมันเป็นตอนที่เขาอายุน้อย และเขาได้รับบทเรียนมาแล้ว แต่ในแง่ของการใช้คน ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถเทียบเขาได้ มิเช่นนั้น เขาจะได้รับฉายาเทพสงครามแห่งกรมทหารของประเทศหลงได้อย่างไร?”
“สมองเป็นสิ่งที่ดี ลูกชายของผมมี แต่คุณหวงฝู่เจิ้งฉีไม่มี!”
ใบหน้าของหวงฝู่เจิ้งฉีแดงก่ำ
เย่ฝูถูกล่าวต่อ
“ไปเถอะ ไปเฝ้าประตูเถอะ คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องในห้องครัวแล้ว”
หวงฝู่เจิ้งฉีถือมีดทำครัวไว้ในมือแน่น
“กลับไปที่สำนักเจินอู่ แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ของสำนักเจินอู่ไปที่เขาเอ๋อเหมย เมื่อถึงเวลานั้น ถ้าลูกชายของผมไปที่เขาเอ๋อเหมย ต้องการใช้คน มันก็จะสะดวกหน่อย”
“นอกจากนี้ ผมจะมอบลูกประคำเส้นนี้ให้คุณด้วย คุณไปที่วัดพระแก้วมรกตแทนผม บอกลูกศิษย์ทั้งหมดของวัดพระแก้วมรกต ให้พวกเขาเดินทางไปที่เขาเอ๋อเหมย หลังจากลูกชายของผมไปถึงเขาเอ๋อเหมยแล้ว พวกเขาจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของลูกชายผมเพียงคนเดียว!”
หวงฝู่เจิ้งฉีรู้สึกสงสัย
“ทำไมคุณไม่ไปวัดพระแก้วมรกตด้วยตนเองล่ะ? อีกอย่าง แค่อาศัยลูกประคำเพียงเส้นเดียว สามารถสั่งลูกศิษย์ทั้งหมดของวัดพระแก้วมรกตได้เหรอ?”
เย่ฝูถูยิ้มเล็กน้อย
“ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้ได้อย่างไร?”
หวงฝู่เจิ้งฉีโต้แย้งด้วยสีหน้าแย่
“คุณไปวัดพระแก้วมรกตเองเถอะ ผมไม่ไปหรอก ผมกับวัดพระแก้วมรกตไม่ถูกกัน! ผมกลัวว่าจะถูกพวกเฒ่าหัวโล้นในวัดพระแก้วมรกตทำร้ายจนตาย!”
เย่ฝูถูยังคงยิ้ม
“ผมมีธุระต้องทำ ลูกชายของผมบอกว่าเขาต้องการให้ผมช่วยหยางทุนหู่ต่อสู้กับประเทศเทียนอิง และผมในฐานะพ่อ ผมต้องเชื่อฟังลูกชาย มิเช่นนั้น จะเป็นการเนรคุณใช่ไหม?”
“……”
หวงฝู่เจิ้งฉีพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...