จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1090

"พ่อบังเอิญโชคดี ใช้เงินตั้งสามร้อยล้านซื้อมา"

"ชื่อเอ๋อ พ่อมอบให้แก!"

ทุกคนมองมายังกล่องผ้าสีแดง แต่ละคนมีแววตาละโมบ ของล้ำค่าแบบนี้ ใครไม่อยากได้บ้างล่ะ

เจียงชื่อมองกล่องผ้า ไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่แสยะยิ้มในใจ

ถ้ามีของล้ำค่าแบบนี้จริง อีกฝ่ายจะยอมเอามาให้คนอื่นเหรอ

ในนี้ต้องมีกลอุบายแน่นอน

เจียงชื่อประสานมือคำนับ แล้วพูดว่า "ถ้าให้เทียบกับผม พ่อต่างหาก ที่ต้องการยานี้มากกว่าผม ผมยังหนุ่มและแข็งแรง จะกินไม่กิน ก็ไม่ต่างกันเท่าไร แต่พ่อมีโรคเรื้อรังกวนใจมานาน ถ้ากินยานี้จะสามารถหลุดพ้นจากความทรมาน เหมือนได้เกิดใหม่ไม่ใช่เหรอครับ"

เมื่อเจียงห้านเฟยได้ยิน ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี

เหมือนจะเป็นอย่างนี้จริงๆ

เขาโดนโรคร้ายกวนใจมานานหลายปี ถ้ามียาดีขนาดนี้ ทำไมถึงไม่กินเองล่ะ นี่เห็นพิรุธได้อย่างชัดเจน!

เจียงห้านเฟยอึ้งไป ตอบไม่ถูก

หลิวจิ่งหมิงที่อยู่ข้างๆ พูดแทรกขึ้นมาว่า "รองประธานเจียง คุณไม่รู้ซะแล้ว ถึงยาหลิงจูมีประสิทธิภาพแข็งแกร่ง แต่มีเงื่อนไขการใช้กำหนดเอาไว้"

"หืม เงื่อนไขอะไร"

"มีสองเงื่อนไข หนึ่งคือต้องเป็นผู้ชาย สองคือต้องอายุไม่ถึง 30 ปีบริบูรณ์"

เจียงห้านเฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบพูดว่า "ตอนฉันได้ยาหลิงจูมา ก็อายุ 40 กว่าปีแล้ว ไม่สามารถใช้ได้ น่าเสียดายจริงๆ"

เหอะๆ แค่ฟังก็รู้แล้วว่าไร้สาระ

เจียงชื่อเรียนแพทย์มานานขนาดนี้ ไม่เคยได้ยินว่ายาชนิดใด มีเพียงคนอายุ 30 ลงไป ถึงจะใช้ได้

เหตุผลของอีกฝ่ายดูเส็งเคร็งเกินไปแล้ว

ยิ่งเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งดูออกว่ามีอะไรผิดปกติ

"อืม รสชาติไม่เลว" เจียงชื่อพูดอย่างมีความสุข

ดวงตาเจียงห้านเฟยฉายแววดีใจอย่างบ้าคลั่ง แค่กินยานี้ ก็เท่ากับโดนควบคุมแล้ว ถึงเจียงชื่อจะฉลาดแค่ไหน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจียงห้านเฟยแล้ว

บอกได้เลยว่าเจียงชื่อจบเกมแล้ว!!!

เจียงห้านเฟยกวักมือ "จิ่งหมิง พาชื่อเอ๋อไปห้องทำงานใหม่ ต่อไปชื่อเอ๋อไม่ต้องทำงานเบียดเสียดกับทุกคนแล้ว มีห้องทำงานส่วนตัว"

ลูกไม้นี้ฉลาดสุดยอด

มองภายนอก ให้เจียงชื่อทำงานแบบมีความเป็นส่วนตัว ดีกับเจียงชื่อ

ในความเป็นจริง การที่เจียงห้านเฟยทำแบบนี้ เท่ากับเป็นการกักบริเวณเจียงชื่อเอาไว้ สะดวกต่อการควบคุมพฤติกรรมเขายิ่งขึ้น

ห้องทำงานนั้น จะกลายเป็น 'ห้องใต้ดิน' อีกห้องหนึ่ง

เจียงชื่อจะกลายเป็นหมากที่โดนควบคุม โดนใช้งานอีกตัวหนึ่ง เจียงห้านเฟยดีใจอยู่ในใจ ยังไงขิงแก่ยอมเผ็ด!