จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 11

บทที่ 11 เหล้าคนรัก

“นายบอกว่า สำนักงานการประปาเหมือนกันงั้นเหรอ ทำไมถึงได้แตกต่างกันมากขนาดนี้?”

“ตามที่ฉันคิดนะ นี่เป็นการแสดงเรื่องน่าขันของสำนักงานการประปา โดยจงใจใช้ของที่เป็นขยะสุด ๆ มาทำเป็นฟูก เพื่อขับ ‘ความยิ่งใหญ่’ ของจ้าวถงให้เด่นขึ้นไปอีก”

“มีเหตุผล คราวนี้สำนักงานการประปาได้หน้าได้ตาสุด ๆ ไปเลย”

ใบหน้าจ้าวถงเต็มไปด้วยความชื่นมื่น ใส่กุญแจลงในกล่อง และส่งมอบให้เจ้าภาพ

เจ้าภาพวางกล่องไว้ตรงกลางอย่างระมัดระวัง แม้ว่าของขวัญของจ้าวถงจะ “เล็ก” ที่สุด แต่ตำแหน่งของมันกลับโดดเด่นที่สุด

จ้าวถงกลับไปที่นั่ง และยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง

“เหล่าติง ของขวัญชิ้นนี้ของฉันเป็นยังไงบ้าง?”

ใบหน้าของติงฉี่ซานเขียวคล้ำ ก้มหน้าไม่พูดไม่จา

“ฮ่าๆ ๆ ๆ เป็นอะไรไป ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมานายชอบแข่งกับฉันมาตลอดหรอกเหรอ?”

“ดูสิว่าคราวนี้นายจะสู้กับฉันยังไง”

“ติงฉี่ซาน ฉันบอกนายชัด ๆ เลยว่า กลับไปคราวนี้ฉันต้องได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้อำนวยการอย่างแน่นอน และนายก็ใกล้จะต้องไสหัวออกไปแล้ว”

“นาย กับลูกเขยขยะนั่นเอาจริงๆแล้วก็เป็นคนประเภทเดียวกันนั่นแหละ มีประโยคที่พูดกันว่ายังไงนะ? ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน ก็อยู่ร่วมกันไม่ได้ ฮ่าๆ ๆ ๆ”

เมื่อเผชิญหน้ากับการถากถางอย่างรุนแรงของจ้าวถง ติงฉี่ซานก็โต้กลับไปได้เลยสักคำ

เขา แพ้โดยสิ้นเชิงเกินไป

ท่ามกลางฝูงชน

ติงเมิ่งเหยนตัวสั่นด้วยความโกรธ เมื่อเห็นพ่อของเธอถูกรังแกเช่นนี้แต่กลับทำอะไรไม่ถูก เธออยากจะขึ้นไปตบจ้าวถงสักฉาด

ในเวลานี้ เจียงชื่อจับมือของเธอเอาไว้อย่างเงียบ ๆ

“อย่าโกรธเลย”

“ยังไม่ให้โกรธอีกเหรอ?” ติงเมิ่งเหยนขมวดคิ้วแน่น “คุณดูสิว่าไอ้เลวนั่นรังแกพ่อของฉันยังไงบ้าง?”

เจียงชื่อพูดเรียบ ๆ ว่า “ยังจำที่ผมเคยบอกว่าชอบดูตัวตลกแสดงละครมากที่สุดได้ไหม?”

“คุณหมายความว่าไง?”

“ง่ายมาก จ้าวถงกระโดดโลดเต้นไปมาได้ไม่นานหรอก”

ติงเมิ่งเหยนงงงวยมาก “เขาให้คฤหาสน์สิบล้าน ส่วนพ่อของฉันให้เหล้าสามหยวนหกเหมา ไม่ว่าจะมองยังไง จ้าวถงก็ล้วนทำให้ผู้บริหารพอใจได้ อนาคตคงตำแหน่งขึ้นพรวดพราดกว่านี้ ส่วนพ่อของฉัน อาจถูกไล่ออกเพราะเหตุนั้น ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเอาตัวรอดไปวัน ๆ ได้ยังไง คุณยังจะบอกว่าจ้าวถงกระโดดโลดเต้นไปมาได้ไม่นานอีกเหรอ คิดอะไรอยู่กันแน่? ”

เจียงชื่อยิ้มพร้อมกล่าวว่า “เป็นเพราะจ้าวถงให้คฤหาสน์ไป ถึงได้ทำให้เขาสร้างปัญหาให้กับตัวเอง เขา โง่เกินไปแล้วจริง ๆ”

“ยังไง?”

“รอดูเถอะ การแสดงดี ๆ กำลังจะเริ่มขึ้น การแสดงของตัวตลกจบลงแล้ว”

ไม่นาน ของขวัญของทุกคนก็ถูกส่งมอบจนเสร็จ

ของขวัญของคนส่วนใหญ่มีราคาแพงมาก แสนกว่า หลายแสนมีอยู่เต็มไปหมด แต่ของขวัญเหล่านี้เมื่ออยู่ต่อหน้าคฤหาสน์หลักสิบล้านของจ้าวถง ล้วนดูหม่นหมองไร้รัศมี

เกือบทุกคนต่างเชื่อว่า ผู้ชนะในครั้งนี้ต้องเป็นจ้าวถงอย่างแน่นอน

เจ้าภาพงานกล่าวว่า “เพื่อเลี้ยงรับผู้บริหารคนสำคัญ ครั้งนี้ทำให้ทุกท่านสิ้นเปลืองแล้วจริง ๆ น้ำใจของทุกท่านผมจะต้องนำไปถึงอย่างแน่นอน โปรดวางใจ”

ทันทีที่สิ้นเสียง ท่ามกลางฝูงชน โทรศัพท์มือถือของเจียงชื่อสั่นขึ้นมา

เขาวางสายทื่อ ๆ จากนั้นแก้ไขข้อความsmsส่งไป แล้วนั่งดูต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ๆ

ไม่กี่นาทีต่อมา มู่หยางอีถึงได้เดินออกมาอีกครั้ง

เจ้าภาพตะลึงไปชั่วขณะ “ท่านผบ.มู่หยางอี ท่านมีอะไรจะสั่งอีกหรือครับ?”

มู่หยางอีหัวเราะเบา ๆ “ฉันได้ยินจากด้านหลังว่าทุกคนส่ง ‘น้ำใจ’ มามากมาย เพื่อเลี้ยงรับผู้บริหารระดับสูง เพราะงั้นเลยมาดูหน่อย”

เจ้าภาพยิ้ม “น้ำใจของทุกคนล้วนอยู่ที่นี่ เชิญท่านรับชมครับ”

ภายใต้สายตาของทุกคน มู่หยางอีเดินไปยังบริเวณของขวัญ

"เราดื่มเหล้านี้ เพื่อปลอบประโลมจิตใจ เราดื่มเหล้านี้ เพื่อต่อสู้สังหารศัตรู เราดื่มเหล้านี้ เพื่อปกป้องประเทศชาติบ้านเมืองของเรา!"

“นี่ไม่ใช่แค่เหล้า แต่ยังเป็นพี่น้อง และคนรักของเราด้วย!”

คำพูดแต่ละคำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความฮึกเหิม ทำให้ผู้คนรู้สึกซาบซึ้ง

หลังจากความตกตะลึงไปชั่วครู่ ผู้คนทั้งงานก็ส่งเสียงปรบมือเสียงดังออกมา เพื่อแสดงความเคารพอย่างจริงใจที่สุดต่อทหารเหล่านี้ที่ยอมเสียสละชีวิตเพื่อชาติได้โดยไม่ลังเล

มู่หยางอีชูเหล้าหยางจวิ้นขึ้นอีกครั้ง "ดังนั้น คนที่เลือกเหล้าหยางจวิ้นย่อมเป็นผู้ชนะ แน่นอน!"

สีหน้าของเจ้าภาพดูไม่ค่อยน่ามองนัก เขาเพิ่งจะเย้ยหยันติงฉี่ซานอย่างจริงจังไป และยังเอาของขวัญของคนอื่นทิ้งไว้บนพื้นอีก

ในเวลานี้ เขาพูดด้วยความอายว่า “ใช่แล้ว เหล้าล้ำค่าเช่นนี้ เป็นของขวัญที่ดีที่สุดจริง ๆ สหายติงฉี่ซานแนวคิดโดดเด่นไม่เหมือนใคร เข้าอกเข้าใจผู้อื่น มีความเข้าใจจิตใจของทหารในแดนตะวันตก เขาเป็นสหายและคู่หูที่ดีของเราอย่างแท้จริง ขอเสียงปรบมือดัง ๆ ให้กับสหายติงฉี่ซานด้วยครับ! "

ทุกคนพากันปรบมือเกรียวกราว โดยเฉพาะพวกคนที่เพิ่งจะเย้ยหยันติงฉี่ซานไป พวกเขาทุกต่างปรบมืออย่างแรง เพราะกลัวว่าติงฉี่ซานจะเก็บไปแค้น

“ฉันดูออกแต่แรกแล้วว่า คนคนนี้ต้องไม่ใช่พวกปลาซิวปลาสร้อยแน่”

"สามารถแสดงความเข้าใจและเห็นใจทหาร ไม่นำสิ่งของทั่ว ๆ ไปอย่างเงินมาเป็นของขวัญ ช่างเป็นสิ่งที่ชายชาตรีทำจริงๆ"

"ติงฉี่ซาน เป็นสหายจากสำนักงานการประปาที่ดีจริง ๆ”

ผู้คนก็เป็นเช่นนี้ เมื่อคุณล้มลง ทุกคนจะเหยียบคุณ แต่เมื่อคุณลุกขึ้น ทุกคนก็จะเชิดชูคุณ

ในเวลาสั้น ๆ เพียงสิบกว่านาที ติงฉี่ซานประสบกับความเศร้าและความสุขทั้งสองอย่างในคราวเดียวกัน

เขายืนขึ้นโค้งให้กับทุกคน ปากของเขาไม่สามารถหุบยิ้มได้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยชื่นมื่น ค่อนข้างภาคภูมิใจ หมอกควันก่อนหน้านี้ถูกพัดหายไปหมด

ท่ามกลางฝูงชน

เจียงชื่อเหลือบมองไปที่ติงเมิ่งเหยนที่ยังคงตกตะลึง ยิ้มและพูดว่า "เป็นไง คำแนะนำของผมได้ผลใช่ไหมล่ะ?"

ติงเมิ่งเหยนส่งเสียงฮึดฮัด “ แมวตาบอดเจอหนูตายน่ะสิ”

"ฮ่าฮ่า" เจียงชื่อส่ายหัวเบา ๆ และกล่าวว่า "จากนั้นผมแมวตาบอดก็จะเจอหนูที่ตายแล้วอีกครั้งให้คุณดูเอง รออีกสักครู่เดี๋ยว ‘ไอ้เวร’ จ้าวถงนั่นจะต้องหนาว"