จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1116

"เจียงชื่อไม่เป็นไรงั้นเหรอ?" เหมียวถงตื่นเต้นจนแทบจะลุกขึ้นยืนแล้ว

เธอจ้องมองไปที่ตำแหน่งบนเวทีอย่างไม่ละสายตา ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ก็ได้เห็นกับเงาร่างที่ห่างเหินไปนานแสนนานนั้น

เจียงชื่อ ใช่เจียงชื่อจริงด้วย

เขาไม่ได้ตายจริงๆ อีกอย่างไม่รู้ว่าทำไม ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับท่านประธานดีขึ้นแล้ว

ดูเหมือนว่า ยังไงก็เป็นพ่อลูกกัน

รู้ว่าเจียงชื่อไม่เป็นอะไร เหมียวถงไม่สามารถยับยั้งความสุขที่อยู่ในใจเธออีกต่อไปแล้ว เธอลุกขึ้นยืนทันที ปรบมืออย่างเสียงดัง และตะโกนอย่างเสียงดังว่า "เจียงชื่อ!!!"

บนเวที

เจียงชื่อเดินออกมาอย่างช้าๆ โบกมือให้กับพนักงานที่อยู่ใต้เวที โดยเฉพาะเหมียวถง เจียงชื่อมอบรอยยิ้มที่ลึกซึ้งให้กับเธอ

รอยยิ้มดังกล่าว ทำให้หัวใจของเหมียวถงนั้นได้รับความอบอุ่นมากขึ้น

เดินเข้าไปที่ไมโครโฟน เจียงชื่อก็มองหน้ากับพ่อ ยิ้มในเวลาเดียวกัน

จากนั้น เขาก็พูดกับทุกคนที่อยู่ใต้เวทีว่า "เพื่อนร่วมงานทั้งหลาย ผมรู้ว่าการตัดสินใจของท่านประธานในวันนี้มันกะทันหันไปหน่อย และก็รู้ด้วยว่าประสบการณ์ และความสามารถของผมยังขาดแคลนอยู่บ้าง การที่จะดำรงตำแหน่งท่านประธานนั้นอาจมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เพียบพร้อม

"แต่ทุกคนโปรดเชื่อมั่นในตัวผม ผมจะนำพาบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อไปให้ไกลกว่านี้ มั่นคงกว่านี้ ดีกว่านี้ อย่างสุดความสามารถแน่นอน!"

"เพื่อแสดงความจริงใจของผม ผมขอประกาศว่า พนักงานทั้งหมดของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อจะได้รับเงินเดือนเป็นสองเท่า"

เงิน เป็นสิ่งที่ดี

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงชื่อ ไอ้คนพวกที่เคยไม่พอใจ และแสดงความไม่ไว้วางใจต่อเจียงชื่อ กลับรู้สึกดีขึ้นมาเป็นเท่าตัวทันที!

เงินสองเท่าตัว! เยี่ยมเลย!

"ท่านประธานเจียงไชยโย!"

"พวกเราจะสร้างอนาคตที่รุ่งเรืองมากกว่านี้ ภายใต้การนำพาของท่านประธานเจียง"

"พวกเราสนับสนุนท่านประธานเจียง!"

มนุษย์คนเรา ส่วนใหญ่เห็นแก่ได้จริงๆ

ตราบใดที่มีข้อดีให้อย่างเพียงพอ ไม่ว่าความขัดแย้ง และความเกลียดชังอะไรก็ตามมันก็จะหายไปหมดทั้งนั้น

ในตอนแรกเจียงห้านเฟยยังคงกังวลว่าเจียงชื่อจะเอาคนพวกนี้ไม่อยู่ เพราะยังไงรากฐานของเจียงชื่อที่อยู่ในบริษัทนั้นมันตื้นเกินไป

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า เจียงชื่อขึ้นไปกล่าวสั้นๆ เพียงไม่กี่คำบนเวที ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ทำให้พนักงานทุกคนเชื่อฟังทั้งหมดแล้ว ชื่อเสียงก็เพิ่มมากขึ้น

การทำแบบนี้ มันช่างสุดยอดจริงๆ

ในตอนนี้ เจียงชื่อก็ได้กลายเป็นท่านประธานของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่ออย่างเป็นทางการ และก็ได้จัดให้มู่หยางอี เมษ กรกฏ อยู่ในสามตำแหน่งที่สำคัญที่สุดไปแล้ว

หัวใจสำคัญของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ ได้อยู่ในการควบคุมของเจียงชื่อย่างแน่นหนาแล้ว

ในตอนที่ทุกคนกำลังสนุกสนาน ทันใดนั้น มีคนทั้งแถวเดินเข้ามาจากประตู แต่ละคนใส่สูทรองเท้าหนัง มาแบบอลังการ

ท่านประธานคนใหม่ของพวกเขา กลับกลายเป็นสุนัขที่เลียแข้งเลียขาเช่นนี้ ไม่มีศักดิ์ศรีเลยแม้แต่น้อย

แต่จะพูดกลับมาแล้ว แต่เดิมบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อของพวกเขาก็ต้องพึ่งพาอาศัยความช่วยเหลือจากตระกูลถานถึงมีความเจริญในวันนี้ได้ ท่านประธานคนใหม่เข้าครองตำแหน่ง จะเอาใจตระกูลถานก่อน มันก็พอสมเหตุสมผลอยู่

ก็ไม่มีอะไรน่าพูดหรอก สังคมนี้มันก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

ตระกูลถานแข็งแกร่งขนาดนั้น ประจบสักหน่อยแล้วจะเป็นไรไป

ถานหย่งเซิ่งหรี่ตาลง รู้สึกตกใจอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่าเจียงชื่อจะเข้มแข็งได้ขนาดนี้ ผู้ชายที่แข็งกร้าว ก็จะทำเรื่องเลียแข้งเลียขาเช่นนี้อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายออกมาได้เหรอ

เรื่องมันเกิดขึ้นโดยผิดปกติจะต้องมีอะไรแน่นอน

ยิ่งเป็นเช่นนี้ ถานหย่งเซิ่งก็ยิ่งรู้สึกงุนงงและประหม่ายิ่งขึ้น สำหรับการประจบของเจียงชื่อนั้น เขามีเพียงแค่ความสงสัย ไม่มีความได้ใจเลยแม้แต่น้อย

ถานหย่งเซิ่งยิ้มและพูดว่า "ท่านประธานเจียงเกรงใจเกินไปแล้ว เดิมทีตระกูลถานของเราก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่ออยู่แล้ว เมื่อก่อนเป็นเช่นนั้น แน่นอนว่าต่อไปก็จะเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน โปรดท่านประธานเจียงวางใจได้เลย ผมขอรับประกันแทนตระกูลถานณ ที่นี้ว่า จะมอบความช่วยเหลือที่ดีให้กับบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อตลอดไป ทุกคนต่างช่วยๆ กันไป บรรลุเป้าหมายชนะทั้งสองฝ่าย!"

"ผู้นำถานกล่าวเช่นนี้ ผมรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่งจริงๆ"

"มันควรจะเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว"

เจียงชื่อและถานหย่งเซิ่งมองหน้ากัน จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเสียงดังพร้อมกัน

เกมนักล่ากับสุนัขจิ้งจอก

เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว