จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1136

เจียงชื่อกลับไปที่ห้องทำงาน ทันทีที่เขาถอดเสื้อคลุมแล้ววางลง เหมียวถงเลขาคนใหม่ก็เดินเข้ามา

เธอวางกองกระดาษหนาๆ ไว้บนโต๊ะ

"ประธานเจียง นี่คือเอกสารที่คุณต้องจัดการ"

"ทิ้งไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันจะไปดู"

"ค่ะ" ขณะที่เหมียวถงกำลังจะเดินออกไป นางพูดอีกว่า " อีกเรื่องหนึ่ง เมื่อสักครู่ฉันเห็นโม่หยวนร้องไห้แล้วเดินออกจากบริษัทไป เหมือนว่าเจอเรื่องที่เสียใจอย่างมาก ประธานเจียง คุณเจอเขาแล้วหรือ?"

ร้องไห้?

เจียงชื่อยิ่งดูถูกเขามากขึ้น

เหมียวถงกล่าวต่อ "จะว่าไปเด็กนั้นก็น่าสงสารอย่างมาก พ่อเขาเป็นถึงเช่นนั้นแล้ว เขายังจะพยายามฟืนไปขอร้องให้คนช่วย เห้อ"

เอ่อ? ทำไมเหมือนเธอมีอะไรจะพูด

เจียงชื่อถามอย่างไม่ตั้งใจ " พ่อเขาเป็นอะไรไปหรือ?"

เหมียวถงเบิดตากว้าง " คุณไม่รู้หรือ?"

"ไม่รู้"

"โอ้ นี่เป็นเรื่องที่ดังมากในเมืองหลวง! ฉันได้ยินมาว่ามีหมอต่างชาติมาที่เมืองหลวงแล้วโอ้อวดวิชาของตน เขาหาหมอประลองไปทั่วเมือง หมอของเราต่างก็พ่ายแพ้อย่างน่าอับอาย พ่อของโม่หยวนถือเป็นหมอที่มีชื่อเสียงอย่างมาก จึงได้เป็นตัวแทนของหมอทั้งเมืองออกประลองฝีมือ และผลที่ได้คือเขาพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ"

เหมียวถงส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า " พอแพ้การแข่งขัน ก็ถูกหมอต่างชาตินั้นดูถูกต่อหน้าทุกคน ป้ายของร้านขายยาหงหุ้ยของพวกเขาถูกเอาออก! ไม่ได้มีแค่นั้น หมอคนอื่นๆไม่เพียงแต่ไม่ปลอบโยน แต่กลับซ้ำเติมเขา บอกว่าพ่อของโม่หยวนนั้นไม่ได้เรื่อง ไม่สามารถกอบกู้หน้าของหมอมาได้ เช่นนั้นก็ตายไปจะดีกว่า"

"และนิสัยของคุณท่านนี้ก็แย่จริง ไม่คาดคิดว่าเขาจะไปกระโดดลงแม่น้ำฆ่าตัวตาย ยังดีที่ช่วยเอาไว้ทัน แม้ว่าจะช่วยไว้ได้ แต่เสียสติไปแล้ว ตอนนี้ร่างกายก็มีปัญหาอย่างมาก ได้ข่าวว่าอาจจะกลายเป็นมนุษย์ผัก"

เจียงชื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดนี้

เหมียวถงกล่าวอีกว่า " ในขณะที่พ่อของเขายังคงมีสติอยู่ ความปรารถนาเดียวของโม่หยวนก็คือเอาป้ายของร้านยาตระกูลตัวเองกลับมาให้ได้ เพราะนั่นคือสิ่งที่ สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเขา หากว่าเอากลับมาไม่ได้ พ่อของเขาคงตายตาไม่หลับ"

"ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไปขอความช่วยเหลือทุกที่"

"ทั้งให้ของขวัญและพูดประจบ เขาหาไปทั่วและบีบบังคับให้ตนไปกล่าววาจาประจบเหล่านั้น เห้อ เมื่อเห็นเด็กคนนั้นทำเช่นนี้เพื่อพ่อและตระกูล จนต้องลำบากตนเอง ฉันสงสารเขาจริงๆ"

ในท้ายที่สุด เหมียวถงผายมือออก " แต่จนเมื่อตอนนี้ก็ยังไม่มีใครยอมช่วยเขา เหมือนว่าหมอต่างชาตินั้นจะเก่งอย่างมาก แม้แต่พ่อโม่หยวนเองก็แพ้ คนอื่นๆจึงไม่กล้าที่จะรับคำท้า"

"ตอนนี้วงการแพทย์ในปักกิ่งเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หมอต่างชาติกดขี่ข่มเหงเราอย่างแรง ช่างน่าโกรธเคืองเสียจริง"

ที่แท้แล้วนี่คือที่มาของทั้งเรื่องเองหรือ

เมื่อคิดถึงท่าทีของโม่หยวนในตอนนั้น ตอนแรกเขาดูเศร้าโศกอย่างมาก แต่หลังจากที่ได้เห็นเจียงชื่อ เขาก็ฝืนยิ้มออกมา และพยายามพูดกล่าวชื่นชมเจียงชื่อ จนกระทั่งเข้าหาเขาในฐานะลูกศิษย์

แต่ประจบไม่สำเร็จกลับทำเรื่องแย่ลงกว่าเดิม

ทันใดนั้น เมษเดินเข้ามาและพูดว่า " ผู้บัญชาการ จริงๆ แล้วฉันคิดว่าเด็กคนนั้นค่อยไร้เดียงสา เขาแอบเหมือนคุณเล็กน้อย ต่างก็ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อพ่อของตน หรือว่าเราช่วยเขาดีไหม?"

นี่ถือเป็นการช่วยให้เจียงชื่อยอมช่วยโดยไม่เสียหน้า

เมษเป็นคนฉลาดมากและเข้าใจจิตใจของผู้คนเป็นอย่างดี เขารู้ว่าตอนนี้เจียงชื่อจะต้องรู้สึกเสียใจอย่างแน่นอน จึงได้ช่วยเขา

เขาช่วยเจียงชื่อ และช่วงเด็กที่น่าสงสารคนนั้นด้วย

พ่อบ้านเซินเหิงกล่าวว่า " เป็นเช่นเดิม เป็นอัมพาตและสติไม่ดี คาดว่าอีกไม่กี่วันก็คงจะเสียสติอย่างเต็มตัวและกลายเป็นมนุษย์ผัก เห้อ คุณชาย เราคงไม่สามารถทำให้นายท่านได้เห็นวันที่ป้ายตระกูลโม่ถูกแย่งกลับมา ในขณะที่ท่านยังมีสติอยู่แล้วแหละ"

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พ่อของโม่หยวนอาจจะต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต

จนเมื่อเสียชีวิตก็ไม่สามารถแก้ไขได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โม่หยวนก็รู้สึกเศร้าและสิ้นหวังมากขึ้นไปอีก

สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ตระกูลโม่ของพวกเขาต่อสู้เพื่อวงการหมอของเรา ทั้งๆที่เป็นความหวังดี แต่ทำไมคนดีถึงไม่ได้ดี?

เขากำหมัดแน่นและพูดอย่างโกรธเคืองว่า "ไอ้พวกเวรนั่นล่ะ! ไม่กล้าสู้ก็ว่าไปอย่างมาก ไม่คิดว่าพวกเขาจะเยาะเย้ยพ่อของฉันตอนที่ท่านแพ้ และพูดจาทำร้ายจิตใจท่าน พวกเขาเป็นอะไรกัน น่าขยะแขยง เลว ไร้ยางอาย!"

เซินเหิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "สังคมนี้เป็นเช่นนี้ เมื่อคุณอยู่จุดสูงสุด ทุกคนจะยกย่องคุณ เคารพคุณ แต่เมื่อคุณแพ ก็จะถูกซ้ำเติม และมันจะไม่เปลี่ยนแปลงเพียงเพราะคุณทำความดี นายท่านเข้าสู้โดยแบกรับความหวังของทุกคนเอาไว้ เมื่อยิ่งคาดหวังมาก ก็จะยิ่งผิดหวังมาก และโกรธเคืองมาก นายท่านแพ้ ทำให้พวกเขารู้สึกเสียหน้า พวกเขาจึงด่าทออย่างแรง"

"แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยหรือว่าพ่อของฉันกำลังต่อสู้เพื่อพวกเขา"

"มันไม่สำคัญ" เซินเหิงกล่าว "มีเพียงสิ่งที่สำคัญหนึ่งสิ่งเท่านั้น นั่นก็คือนายท่านแพ้ แพ้คือสิ่งที่เป็นโทษ จึงต้องถูกพวกเขาด่าทอต่อว่า คุณชาย บนโลกนี้คนดีอาจไม่ได้ดีเสมอไป"

พ่อของโม่หยวนที่ไม่ควรรับโทษ แต่เขาสู้เพื่อเกียรติยศของหมอ แต่เมื่อแพ้ สิ่งที่รอเขาอยู่กลับเป็นคำด่าทอต่างๆ

เหตุผลเพียงเพราะพ่อของโม่หยวนไม่ได้ทำตามความคาดหวังของทุกคน และทำให้พวกเขาผิดหวัง ทำให้พวกเขาเสียหน้า แต่พวกเขาเองกลับไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าต่อสู้เอง แต่กลับมีหน้ามาด่าทอผู้กล้าที่พ่ายแพ้คนนี้

ช่างไร้ยางอายเสียนี่กระไร!

โม่หยวนเอนพิงเบาะหลัง สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างสิ้นหวัง "ฟ้าในเมืองหลวงมืดมนอย่างมาก"