จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 114

บทที่114 พวกคุณเป็นสัตว์ประหลาดหรือเปล่า

มองดูชายชราท่านหนึ่งค่อย ๆ เยื้องย่างอย่างหนักแน่นเดินขึ้นบนเวที

ทุกคนในงานต่างลุกขึ้นยืนปรบมือให้กับชายชราคนนี้

แม้แต่โป๋สิ้นหง เองก็ต้องยืนขึ้นมาเช่นกัน ลุกขึ้นมองหลัวเซิ่ง ในใจเขาทั้งตกใจและหวาดกลัว อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไปทำอะไรมากันแน่ แม้แต้หลัวเซิ่งก็ยังสามารถเชิญมาร่วมงานได้?

เพื่อเชิญให้หลัวเซิ่งเขียนเพลงให้สักเพลง โป๋สิ้นหงเสนอเงินไปมากมาย จะใช้เส้นสายอย่างไร แต่เขาไม่สนใจเขาแม้แต่นิดเดียว

บุคคลนี้เป็นชายชราที่ทะนงในศักดิ์ศรีของตนเอง แต่ไหนแต่ไรมาก็ทำเฉพาะเรื่องที่ตนเองชื่นชอบเท่านั้น ไม่เคยยอมที่จะก้มหัวให้กับอำนาจเงินของใครแต่อย่างใด

ชายชราหัวรั้นเช่นนี้ มาร่วมงานของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จริง ๆ

ครั้งแรกที่โป๋สิ้นหงรู้สึกถึงความหวาดกลัวและหวั่นเกรง

เขาเริ่มที่จะสัมผัสได้ถึงตนเองได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวเข้าแล้ว ในอนาคตต้องประสบกับการท้าทายที่ยากลำบาก

“อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ เฉิงดันถิง เจียงชื่อ”

“พวกคุณเป็นสัตว์ประหลาดหรือเปล่า?”

มองดูศิลปินมากมายยืนบนเวทีกันพร้อมหน้า อีกทั้งตรงกลางยังมีหลัวเซิ่ง เจ้าพ่อในวงการเพลง โป๋สิ้นหงได้สูญสิ้นท่าทีที่สงบนิ่งไปโดยสิ้นเชิง

เดิมทีเขาคิดว่าใช้วิธีการข่มขู่ดารานักแสดง เพื่อทำลายพิธีเปิดของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์

แต่ผลสุดท้าย?

อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไม่ได้ใส่ใจกับดารานักแสดงระดับเล็กที่ยังไม่มีชื่อเสียง ศิลปินที่เขาเชิญมาทุกคนล้วนเป็นซูเปอร์ สตาร์ ดาราศิลปินแถวหน้าของวงการทุกคน

การกระทำของโป๋สิ้นหง ดูไปแล้วเหมือนตัวตลก

บันเทิงอยู่คนเดียว

บนเวที

หลัวเซิ่งยืนอยู่ตรงกลาง ยืนด้านหน้าไมโครโฟน โค้งคำนับให้กับผู้ชมที่มาร่วมงาน

“เพื่อน ๆทุกท่าน สวัสดีตอนบ่ายครับ”

“ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานพิธีเปิดบริษัทครั้งนี้ ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์”

แต่ชายชราคนนี้ไม่สนใจ ไม่ฟังเลยสักนิด

เขาไม่สนใจเรื่องเงินทอง

คนที่ไม่สนใจชื่อเสียงเงินทองเช่นนี้ อยากให้เขาแต่งเพลงสักหนึ่งเพลง เป็นเรื่องที่ยากลำบากที่สุด อย่าพูดถึง 30เพลงเลย?

มองดูซูเปอร์สตาร์สิบกว่าคนที่ยืนอยู่บนเวที ทุกคนล้วนเป็นคนที่ หลัวเซิ่งสร้างขึ้นมากับมือ ทุกคนโด่งดังขึ้นจากเพลงที่หลัวเซิ่ง แต่งเองทุกคน

เพราะฉะนั้นทำให้รู้ได้ว่า เพลงที่หลัวเซิ่งแต่งนั้น ยอดเยี่ยมเพียงใด

สิ่งนี้เป็นแรงดึงดูดมหาศาล สำหรับศิลปินที่มีความสามารถแต่ไร้โชค อยู่ในวงการมานานแต่กลับไม่มีชื่อเสียง และเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากสำหรับศิลปินที่เพิ่งเข้าวงการ

เพียงเซ็นสัญญากับอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์เท่านั้น ถึงจะมีโอกาสได้ร้องเพลงที่หลัวเซิ่ง เป็นคนแต่ง

ทุกคนในงานต่างรู้ดี อีกไม่นาน อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ต้องมีคนแห่ไปสมัครกันมากมายเหมือนตลาดนัด ทุกวันคงต้องต้อนรับบุคลากรที่มีความสามารถมากมาย

ด้านล่างเวที ดวงตาทั้งสองของโป๋สิ้นหงเบิกโพลง นั่งตัวชาอยู่บนเก้าอี้เหมือนเป็นอัมพาต

ในใจนึกได้อยู่คำเดียวคือ จบเห่กัน