เจียงชื่อรออยู่ในรถเป็นเวลา 20 นาที จากนั้นโม่หยวนและคนอื่นๆจึงเดินออกไปพร้อมกับแผ่นป้ายขนาดใหญ่
"ท่านอาจารย์ ขอโทษที่ให้รอนาน" โม่หยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
วัยรุ่นแรงเยอะแข็งแรง เจอโม่หยวนจัดการ ทั้งชีวิตนี้โซกราติสอย่างหวังที่จะเข้าเมืองหลวงอีกต่อไปเลย
"ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ขอบคุณครับอาจารย์!"
เฟอร์รารี่สีแดงเข้มวิ่งไปบนถนน ดูพลิ้วไหวเหมือนดั่งจิตใจของโม่หยวนในตอนนี้
พ่อหายป่วยแล้ว ป้ายชื่อของตระกูลก็เอากลับมาได้แล้ว ชื่อเสียงของวงการแพทย์ก็เอากลับมาได้แล้วเช่นกัน และเขาได้สัมผัสกับดินแดนสวรรค์และนรกในหนึ่งวัน
เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว โม่หยวนยังคงเจ็บปวดอยู่ สองชั่วโมงต่อมาเขาอยากจะใส่ปีกให้ตัวเองแล้วบินขึ้นฟ้า!
และทั้งหมดนี้เจียงชื่อเป็นคนนำมาให้เขา
ณ สำนักหมอเหวินซิง
โซกราติสถูกทุบตีจนหน้าบวมตาเขียว พูดจาไม่รู้ความแล้ว
หลังจากที่ผู้ก่อปัญหาทั้งหมดถอยกลับไปแล้ว ประตูบนชั้นสามก็เปิดออกอย่างช้าๆ และเงาร่างที่สวยงามก็เดินออกมา นั่นคือลอร่า
สีหน้าของเธอมืดมน
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอเห็นทุกอย่าง
เดิมเธอคิดว่าในที่สุดก็ได้โอกาสเล่นงานเจียงชื่อแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าโซกราติสที่ไร้ประโยชน์นี้จะทำทุกอย่างพัง
"คุณลอร่าคุณลอร่า!" โซกราติสคลานไปทางลอร่าด้วยใบหน้าบวมและร้องไห้ "คุณลอร่า ฉันถูกกระทืบ เจ็บมาก"
ลอร่าโกรธมากจนไม่อยากมองเขา
โซกราติสกล่าวต่อ " ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย คุณลอร่า คุณช่วยโทรหาหมอให้หน่อยได้ไหม? อีกอย่าง แม้ว่าฉันจะไม่ได้จัดการเจียงชื่อ แต่ฉันก็ทำงานหนักให้คุณ คุณยอมเดทกับฉันได้ไหม? คุณลอร่า ฉันจริงใจกับคุณมาก ฉันรักคุณมาก ได้โปรดไปเดทกับฉันเถอะ"
ลอร่าหน้าบึ้งตึงอย่างมาก
ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วรึเปล่า
"เจ็บ เจ็บ ปล่อย!"
ลอร่าเตือนครั้งสุดท้าย "ให้เวลาคุณครึ่งวัน ถ้าคุณยังคงอยู่ในเมืองหลวงหลังจากผ่านไป 12 ชั่วโมง ฉันจะใช้เอาหัวของนายมาทำเป็นส้วม!"
พูดจบเธอก็จากไปทันที
โซกราติสอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
จนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อลอร่า แต่ในท้ายที่สุดกลับแลกมาด้วยชื่อเสียงที่เสื่อมเสีย และทั้งชีวิตนี้ห้ามเข้ามาที่เมืองหลวง
น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาทันที เขาร้องไห้เหมือนเด็ก
หลังจากที่ลอร่าออกจากสำนักหมอเหวินซิง ไป เธอขับรถตรงกลับไปที่บริษัทเทคโนโลยีฉงเหมิน จากนั้นขังตัวเองเอาไว้ที่ห้องทำงานและดื่มเหล้าอยู่คนเดียว
หลังจากแผนล้มเหลวไปหลายครั้ง หรือว่าไม่มีวิธีไหนที่สามารถจัดการเจียงชื่อได้จริง?
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งรำคาญ ยิ่งดื่ม ยิ่งดื่ม ยิ่งโมโห
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...