จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1164

ท้องฟ้ามืดครึ้ม และหลังจากนั้นไม่นานฝนก็เริ่มตกเบาบางลง

โม่หยวนรีบวิ่งเข้าไปในร้านกาแฟร้านหนึ่งแล้วหาที่นั่งในร้าน จากนั้นสั่งกาแฟหนึ่งถ้วยและของว่างสองสามจาน

"เฮ้อ ฝนคิดจะตกก็ตกเลยเหรอ?"

เขาตรวจสอบแฟ้มอย่างระมัดระวังและเห็นว่าไม่ได้โดนฝนจนเปียกเลย

"ตกใจหมด ถ้าเอกสารระดมทุนเปียก เราคงไม่รู้จะบอกกับอาจารย์ยังไงแล้ว"

โม่หยวนดื่มกาแฟไปด้วยแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง "แล้วฝนจะหยุดเมื่อไหร่กันแน่?"

ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ว่าจะตากฝนกลับที่บ้านเจียงชื่อไหม และทันใดนั้น หญิงสาวในชุดเดรสสั้นสายเดี่ยวก็วิ่งเข้ามาจากประตู เธอวางกระเป๋านักเรียนไว้บนหัวและเสื้อผ้าส่วนใหญ่บนตัวก็เปียกไปหมด

ดูจากลักษณะแล้วเธอน่าจะยังเป็นนักศึกษาอยู่

หญิงสาวกวาดมองไปรอบๆ ซึ่งที่นั่งส่วนใหญ่นั้นเต็มไปแล้ว เหลือเพียงที่นั่งตรงข้ามกับโม่หยวนที่ยังว่างอยู่ เธอจึงเดินตรงเข้าไป จากนั้นปัดผมแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่ทราบว่าโต๊ะนี้มีคนนั่งไหมคะ?"

เสียงของหญิงสาวนั้นคมชัดราวกับกระดิ่งสีเงิน ผมที่ปลิวไสวของเธอส่งกลิ่นหอมของสาวน้อยสดใสออกมา และด้วยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ มันทำให้หัวใจของโม่หยวนราวกับถูกแข่งแข็งในทันที

ต้องเข้าใจว่าโม่หยวนที่โตขนาดนี้ยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย เพราะโดยปกติแล้ว ในร้านยาจะไม่มีสาวน้อยนักศึกษาที่ดูสดใสขนาดนี้

ซึ่งก็หัวใจของเขาเต้นรัวขึ้นเรื่อยๆ

"ได้ ได้สิครับ" โม่หยวนถึงขั้นพูดจาตะกุกตะกัก ผู้ชายที่ใสซื่อบริสุทธิ์ก็คงเป็นผู้ชายอย่างเขาแน่นอน

จากนั้นหญิงสาวนั่งลงแล้วจัดเสื้อผ้าของเธอ

การเคลื่อนไหวนั้น กลิ่นหอมอันเย้ายวนนั้น ทำให้โม่หยวนกระสับกระส่ายจนทำตัวไม่ถูก แต่ในใจก็เหมือนมีมดที่นับไม่ถ้วนคลานอยู่ จึงทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้ามองเธอ

และบังเอิญมาก เพราะทั้งสองได้สบตาเข้าหากัน

โม่หยวนคิดในใจว่า ตายแน่ เขาต้องคิดว่าเราบ้ากามแน่ ทำไงดี?

แต่ใครจะไปรู้ หญิงสาวไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่กลับหัวเราะออกมา "คุณน่ารักดีนะ"

"อะไรที่เป็นของเราก็ต้องเป็นของเรา อะไรที่ไม่ใช่ของเราก็อย่าไปหวังเลย"

โม่หยวนปลอบใจตัวเอง จากนั้นหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเตรียมจะออกไปเช่นกัน แต่เมื่อก้มหน้าลงแล้วเขาก็เห็นใบนัดสอบที่ตกอยู่บนพื้น

เขาจึงเก็บมันขึ้นมา และพบว่าบนกระดาษใบนั้นมีหมายเลขรหัสและเลขที่สอบเป็นต้น นอกจากนี้ยังมีรูปถ่ายติดไว้ ซึ่งก็คือรูปของสาวสวยเมื่อครู่นี้เอง

และใต้รูปถ่ายนั้นมีชื่อเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า 'จงหว่านซวน'

เส้นแห่งโชคชะตาถูกวาดขึ้นอีกครั้ง!

โม่หยวนเป็นเหมือนเด็กที่เก็บของเล่นได้ รอยยิ้มอันไร้เดียงสาปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขาจึงวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อไล่ตามหญิงสาวที่สดใสคนนั้น

แต่ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป ผู้หญิงที่สวมหมวกแก๊ปคนหนึ่งก็เดินออกมาจากมุมห้อง ซึ่งเธอก็คือผู้จัดการทั่วไปของบริษัทเทคโนโลยีฉงเหมิน ลอร่า

มุมปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย "ปลาติดเหยื่อแล้ว คุณพ่อ คอยดูนะ หนูจะตกปลาตัวใหญ่ให้ดู!"