จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1217

เจียงชื่อก้าวเท้าเข้าไป ในบ้านมีที่เผาธูปอันหนึ่ง ควันสีครามหมุนเป็นเกลียว ทำเอาคนที่ได้กลิ่นสบายใจ

เวินรั่วเหอกำลังชงชา

เขาพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น:"มาแล้วเหรอ?นั่งสิ"

เจียงชื่อนั่งลงบนเก้าอี้ไผ่อย่างไม่เกรงใจ พลางกวาดตามองรอบๆ

แม้เป็นงานเลี้ยงหงเหมิน แต่ไม่มีบรรยากาศที่น่าประหม่าเลย

ในห้องมีแค่พวกเขาไม่กี่คน ไม่มีคนนอกใดๆ ขนาดเหลยห้าววันนี้ก็ไม่เห็นมา รอบๆบ้านก็ไม่มีคนคอยดักซุ่ม

ถ้าเป็นอย่างที่เจียงชื่อคาดไว้ เวินรั่วเหอนั้นรักชื่อเสียงของตัวเองมาก ไม่มีทางที่จะลงมือกับเจียงชื่อในพื้นที่ของตัวเอง ไม่มีทางที่จะลงมือกับเจียงชื่อในพื้นที่ของตัวเอง วิธีโหดร้ายแบบนี้ไม่สอดคล้องกับนิสัยของเวินรั่วเหอ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เวินรั่วเหอชงชาเสร็จก็ยกให้เจียงชื่อด้วยตัวเอง

"มา ลองชิมชาหลงจิ่งจากซีหูที่อาจารย์เพิ่งได้มาใหม่"

"ขอบคุณครับอาจารย์"

เจียงชื่อยกแก้วชาแล้วจิบ

เวินรั่วเหอถาม:"เป็นไง?"

เจียงชื่อวางแก้วชาลง ยิ้มเจื่อนๆพลางพูด:"อาจารย์ ศิษย์ไม่มีความรู้ ไม่ค่อยรู้เรื่องชาสักเท่าไหร่ ดื่มชานี่เข้าไปแล้วเหมือนไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร"

"ฮ่าๆๆๆ!"เวินรั่วเหอยกนิ้วโป้งให้"อาจารย์ชอบที่นิสัยพูดตรงๆของศิษย์แบบนี้แหละ ถ้าเป็นคนอื่น คงพูดแบบขอไปทีแน่นอน"

เวินรั่วเหอชี้แก้วชาพลางอธิบาย:"ชาแก้วแรกนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษจริงๆนั่นแหละ ศิษย์พูดถูก"

จากนั้นเวินรั่วเหอยกชาแก้วที่สองมา

"ลองดื่มแก้วนี้"

"ครับ"

เจียงชื่อยกแก้วชาขึ้นแล้วจิบอีกครั้ง

"แก้วนี้เป็นไง?"

"แก้วนี้ รู้สึกหยาบๆ ถึงขั้นขมฝาดเล็กน้อย ดื่มยาก"

เมษที่อยู่อีกด้านได้ยินก็ขมวดคิ้ว พูดแบบนี้ได้ยังไง?ตรงเกินไปแล้ว?ถึงจะไม่อร่อย ก็ไม่ควรไม่ไว้หน้าครูฝึกสอนขนาดนี้

คาดไม่ถึง เวินรั่วเหอได้ยินกลับยิ่งยิ้มด้วยความดีใจ

"ใช่ๆๆ พูดถูก"

"ดื่มแก้วที่สองนี้ไปแล้ว จะขมฝาดมากๆ ดื่มยาก"

"ชื่อเอ๋อ ถ้าเมื่อกี้ศิษย์พูดว่าอร่อย อาจารย์คงโกรธจริงๆ ศิษย์ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง"

เวินรั่วเหอรินชาแก้วที่สาม

เวินรั่วเหอเบนสายตามองเจียงชื่อ"ชื่อเอ๋อ ศิษย์จะให้อาจารย์ดื่มชาที่ไร้รสชาติ ชาขมฝาดหรือชาที่หอมหวาน?"

เจียงชื่อค่อยๆขมวดคิ้ว

เขาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ถามขึ้น:"ศิษย์ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของอาจารย์"

เวินรั่วเหอยิ้มยก"ชื่อเอ๋อ อาจารย์ได้ยินมาว่านายลงชื่อเข้าร่วมการแข่งขันผู้มีความสามารถ?"

"ใช่ครับ"

"ทำแบบนี้ทำไม?ตัวเองเป็นคนละทิ้งตำแหน่งข้าราชการเอง ตอนนี้ทำใจไม่ได้ อยากได้กลับมา?"

เจียงชื่อยิ้มเบาๆ"ตัดใจทิ้งมีเหตุผลของมัน จะเอากลับมาก็ย่อมมีสาเหตุของมัน"

ตอบได้ยอดเยี่ยมจริงๆ

ทว่าเวินรั่วเหอกลับพูดขึ้นอย่างหนักแน่น:"แต่ว่านะชื่อเอ๋อ ทุกยุคทุกสมัยมีคนเก่งอยู่มาก และสืบทอดกันมาอย่างยาวนาน ยุคของศิษย์สิ้นสุดลงแล้ว ในเมื่อสละตำแหน่งแล้ว ทำไมไม่ใช้โอกาสนี้สละให้คนที่มีความสามารถ?"

"สละให้คนที่มีความสามารถ?อาจารย์จะให้ศิษย์สละให้ใคร?"

ทั้งสองสบตากัน พากันยิ้ม

เวินรั่วเหอพูด:"ชื่อเอ๋อ เห็นแก่ที่ศิษย์กับอาจารย์เป็นลูกศิษย์กับอาจารย์กัน สู้กันเอาเป็นเอาตายไปเพื่ออะไร?มิสู้ชงชาหวานๆให้อาจารย์ดื่มสักแก้ว ทำไมจะไม่ได้?"

เจียงชื่อพูด:"อาจารย์ มีอะไรพูดมาตรงๆเลย"