จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1232

"เทพแห่งสงครามชูร่าไร้ผู้ต่อกรอะไรกัน ถุย ก็งั้นๆ"

เมษที่อยู่ด้านล่างทนฟังไม่ไหว

เขาชี้หน้าด่าเหลยห้าว:"แกใช้ยาต้องห้ามเพิ่มสมรรถภาพร่างกาย มีฝีมืออะไรกัน? มีฝีมือจริง ก็สู้กับผู้บัญชาการอย่างยุติธรรมสิ?"

เหลยห้าวได้ยินก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย:"ฉันไม่ความยุติธรรม แล้วแกจะทำไม?"

เมษโมโห"ในเมื่อแกแหกกฎ งั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องเคารพกฎ"

เขาพูดพลางขึ้นไปช่วยเจียงชื่อบนเวที!"

"เมษ!!!"

เจียงชื่อตะโกนห้ามเมษเสียงดัง

เขาพูด:"เมษ นี่เป็นการต่อสู้ของฉัน และเป็นการทดสอบฉัน ถ้าของที่เสียไปแล้วเอากลับมาได้ง่ายๆ ฉันก็ไม่เห็นคุณค่า"

"ในเมื่ออยากได้กลับมา ก็ยิ่งต้องพยายามขึ้นอีกหลายร้อยหลายพันเท่า"

"สวรรค์มอบบททดสอบให้ฉัน นายควรขอบคุณแทนฉันถึงจะถูก"

เจียงชื่อพูดพลางพยายามลุกขึ้น

เมษเห็นแล้วเจ็วปวดหัวใจ เขารู้เจียงชื่อในตอนนี้ไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ลุกขึ้นได้ก็พยายามที่สุดแล้ว

อย่าว่าแต่ต่อสู้เลย แม้แต่ลมพัดเบาๆ ก็สามารถทำให้เจียงชื่อล้มได้?

เมษจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

เจียงชื่อไม่ให้เข้าขึ้นเวทีประลอง งั้นก็หมายความว่าเจียงชื่อเตรียมตัวรับความตายเรียบร้อยแล้ว

ผู้ชายอย่างเขา ยอมตายคาสนาม ดีกว่ายอมให้คนอื่นช่วย

"ผู้บัญชาการ!"

เมษตะโกนเสียงดัง ใจร้อนดั่งไฟ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เหลยห้าวแหงนหน้าหัวเราะร่า เขาชี้หน้าเจียงชื่อพลางพูด:"ศิษย์พี่ คุณนี่แม่งมีคุณธรรมสูงส่งจริงๆ ผู้ชายอย่างคุณ เป็นนักรบ ที่แท้จริง และมีแค่คนแบบคุณ ที่ฉันได้ฆ่าแล้วรู้สึกประสบความสำเร็จ"

เจียงชื่อยิ้มเยาะ

"ฆ่าฉัน?"

เจียงชื่อนับตัวเลขสุดท้ายออกมา

เงียบสงัด

ในสนามยังเป็นดังเดิม เจียงชื่อนอกจากนับเลขเขาก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ดังนั้น......ไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เจียงชื่อแค่ขู่ก็เท่านั้น

เหลยห้าวขยับมือขยับเท้า เดินพลางพูด:"ศิษย์พี่ คุณเล่นตลกจบแล้วใช่ไหม?ผมส่งคุณออกเดินทางเดี๋ยวนี้ล่ะ บ๊ายบาย"

ทันทีที่พูดจบ ทันใดนั้น เหลยห้าวก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว มึนงง

"ทำไม......"

ไม่ทันที่เขาจะได้สติ ก็ล้มลงไปกับพื้น ชักกระตุกอย่างต่อเนื่อง จะลุกก็ลุกไม่ขึ้น

ทั่วทั้งสนามเงียบสงัด

ปาฏิหาริย์ เกิดขึ้นจริงๆแล้ว