จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1239

กลางดึก แสงจันทร์ส่องสว่างบนถนนที่เย็นยะเยือก

กรกฏทำงานทั้งวันเสร็จแล้ว ออกจากอาคารบริษัท

เขาไม่ได้รีบกลับบ้าน ยืนสูบบุหรี่ใต้แสงจันทร์คนเดียว เขาชอบความรู้สึกแบบนี้มาก มันทำให้เขาผ่อนคลายสุดๆ สามารถมีสมาธิในการคิดเกี่ยวกับแนวทางการวิจัยต่อได้

ขณะที่เขาเดินบนถนน ก็ได้ยินเสียงแตรรถ รถคันสีดำจอดลงข้างๆเขา

ประตูรถเปิดออก ชายเสื้อลายดอกคนหนึ่งก็พูดกับกรกฏ:"คุณคือหัวหน้าแผนกวิจัยและพัฒนาของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ——กรกฏใช่ไหม?ลูกพี่เราอยากเจอคุณ ไปกับพวกเราเถอะ"

กรกฏพ้นควันบุหรี่ออก"ไม่สนใจ"

ขณะเขาจะเดินจากไป ชายเสื้อลายดอกก็ควักปืนออกมาจ่อกรกฏ "แค่กินข้าวสักมื้อแค่นั้น อย่าเย่อหยิ่งไปหน่อยเลย ?"

เมื่อเห็นปลายกระบอกปืนอันเย็นเฉียบนั่น กรกฏกลับไม่มีสีหน้าหวาดกลัว กลับกันมันยิ่งทำให้เขาสงสัย

"ได้ ผมจะไปกับพวกคุณ"

กรกฏทิ้งบุหรี่ในมือ แล้วขึ้นรถ

40นาทีต่อมา

พวกเขามาถึงอาคารสำนักงานใหญ่บริษัทเทคโนโลยีฉงเหมินแล้ว กรกฏเดินตามชายเสื้อลายดอกขึ้นลิฟต์ไป แล้วเข้าไปในห้องทำงานห้องหนึ่ง

คนที่นั่งอยู่ในห้อง คือแครี่

"ลูกพี่ กรกฏมาถึงแล้ว"

"อืม"

ชายเสื้อลายดอกเดินออกไป ปล่อยให้กรกฏกับแครี่อยู่ในห้องทำงานสองคน

กรกฏถามด้วยความสงสัย:"ให้ลูกน้องออกไปหมด ไม่กลัวผมทำอะไรคุณเหรอ?"

แครี่พูดอย่างเฉยเมย:"ผมเชิญคุณมาทานข้าว คุณคงไม่ลงมือกับคนที่มีรอยยิ้มหรอกใช่ไหม?"

แครี่พูดต่อ:"ฉันจะเตรียมห้องแล็บสุดหรูให้คุณด้วย 1,000 ตารางเมตร คุณอยากได้อุปกรณ์อะไร อยากได้ใคร ผมจัดให้คุณได้"

นี่มันดึงดูดใจเกินไปแล้ว

สำหรับผู้วิจัยและพัฒนาที่มีเทคโนโลยีระดับสูง การมีห้องแล็บส่วนตัว ตลอดจนอุปกรณ์และกำลังคนที่ไม่นึกถึงต้นทุน มันดึงดูดใจเกินไปแล้ว

ชีวิตนี้กรกฏไม่มีงานอดิเรกอะไร ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่การวิจัย

ดังนั้น ยากมากที่เขาจะต่อต้านสิ่งดึงดูดใจขนาดนี้ได้

แครี่ไปสืบมาบ้างแล้ว ถึงกล้ารับกรกฏเข้ามาเจรจาตรงๆ ไม่งั้นเขาคงไม่บุ่มบ่ามแบบนี้

ครั้งนี้ กรกฏไม่ได้ปฏิเสธไปทันที

เพราะข้อเสนอดึงดูดใจมาก

แครี่เป็นคนฉลาด เขารู้ว่าเวลาคนลังเลควรทำอะไร