จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1297

ช่วงเวลาตีหนึ่ง ลอร่าก็ได้มาถึงวิลล่าหลังใหญ่ของจ้าวหรงในย่านชานเมือง และหลังจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรวจสอบข้อมูลการยืนยันตัวตนของเธอแล้ว เขาก็ปล่อยเธอเข้าไป

ทันทีที่เข้ามาในบ้าน จ้าวหรงก็อดใจไม่ได้ที่จะวิ่งเข้ามาแล้วคว้ามือทั้งสองข้างของลอร่า

“พี่ลอร่า หนูรอพี่ตั้งนานแล้วนะ”

“ดูยัยบ๊องคนนี้สิ จะรีบอะไรกัน? คิดถึงผู้ชายจนน้ำลายย้อยเลยใช่ไหม?”

จ้าวหรงเขินจนหน้าแดง “ว่าไปเรื่อย หนูจะคิดถึงผู้ชายได้ไงล่ะ หนูแค่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะคุยกับเขายังไง ก็มันเจอกันครั้งแรกไงคะ ต้องเตรียมตัวให้ดีสิ จะได้ไม่ต้องเสียมารยาท”

“แหม คุณหนูตระกูลจ้าวต้องกลัวเสียมารยาทด้วยเหรอ? แต่ปกติหน้าบูดหน้าบึ้งกับผู้ชายคนอื่นมาตลอดเลยนะ”

“ก็มันไม่เหมือนกันไงคะ!”

สองสาวหยอกล้อกันอย่างมีความสุข จากนั้นก็เริ่มพูดคุยถึง ‘แผน’ ของวันพรุ่งนี้อย่างจริงจัง

ลอร่าได้ให้ความรู้เกี่ยวกับการวิเคราะห์ผู้ชาย แถมยังแนะนำให้จ้าวหรงว่าควรทำอย่างไร

จากนั้น เธอก็เลือกชุดให้กับจ้าวหรงที่จะสวมใส่ในเช้าวันรุ่งขึ้น

จะธรรมดาเกินไปไม่ได้ เพราะจะดูเหมือนไม่มีมารยาทและไม่ใส่ใจคนอื่น แต่จะเป็นทางการเกินไปไม่ได้ เพราะมันจะตายด้านเกินไปและทำให้จ้าวหรงไม่สามารถอวดความอ่อนเยาว์ของเธอได้

ทั้งสองยุ่งจนเกือบสามชั่วโมง และเวลาก็ใกล้จะเช้าแล้ว

สุดท้ายนี้ ลอร่าก็หยิบถุงกาแฟออกมา

“หรงเอ๋อร์ นี่เป็นกาแฟที่พี่นำกลับมาจากต่างประเทศ มันจะทำให้บำรุงและจะรู้สึกสดชื่น พรุ่งนี้เธอชงให้เจียงชื่อดื่มนะ เชื่อพี่ เขาจะต้องประทับใจเธอแน่นอน ถ้าเขาเห็นเธอทำทั้งหมดนี้เพื่อเขา”

“จริงเหรอคะ?”

“แน่นอนสิ”

จ้าวหรงรับกาแฟนั้นมา จากนั้นขยี้ตาแล้วเริ่มหาว

ลอร่าจึงบอกว่า “ใกล้จะรุ่งสางแล้ว เธอรีบเข้านอนก่อนเลย เติมแรงหน่อย จะได้ไม่ตื่นสายตอนที่เจียงชื่อมา งั้นพี่กลับก่อนนะ เราค่อยคุยกัน”

ก่อนที่ลอร่าจะลุกขึ้นจากไป จ้าวหรงก็เข้ามาห้ามเธอไว้

“พี่ลอร่าคะ หนูยังตื่นเต้นอยู่นะ หนูกลัวจะทำทุกอย่างพัง”

ลอร่าถอนหายใจ “ได้สิ งั้นเอางี้นะ พี่ไม่กลับละ พี่จะอยู่ต่อเพื่อช่วยเธอ เดี๋ยวเจียงชื่อมาถึง พี่จะขึ้นไปอยู่ชั้นบน ฟังนะ เธอคุยกับเจียงชื่อที่ชั้นล่าง ถ้าเกิดมีปัญหาอะไร เธอหาข้ออ้างขึ้นมาหาพี่ที่ชั้นสอง แล้วพี่จะบอกวิธีแก้ไขให้เธอ”

จ้าวหรงยิ้มกว้างทันที “แบบนี้ดีที่สุด ขอบคุณนะพี่ลอร่า”

“จะเกรงใจทำไม? รีบพักผ่อนไป”

“ค่ะ”

ทันทีหลังจากที่ทั้งสองทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เข้านอนไปด้วยกัน

รถยนต์สตาร์ทและแล่นออกไป

จ้าวไห่เหรินขับรถไปด้วยแล้วย้ำเตือนไปด้วยว่า “เจียงชื่อ ผมจะเตือนคุณไว้ก่อน ผมแค่ให้คุณมาปกป้องน้องสาวผม ไม่ได้ให้คุณมาจีบเธอนะ ถ้าคุณกล้าคิดไม่ซื่อกับน้องสาวผม ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

ดูเหมือนว่าเขามารับเจียงชื่อเพราะตั้งใจจะพูดประโยคนี้เท่านั้น

จ้าวไห่เหรินกลัวจริงๆ ว่าน้องสาวที่น่ารักและไร้เดียงสาของเขาจะถูกเจียงชื่อ ‘หลอก’ ไป

โดยไม่คาดคิด ก่อนที่เจียงชื่อจะพูดอะไร เมษก็ยิ้มพูดขึ้นมาก่อน “คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ ผู้บัญชาการของผมไม่ล้ำเส้นหรอก แต่น้องสาวคุณน่ะสิ......ผมว่ามันพูดยากนะ”

“นายพูดอะไร? ระวังปากให้ดีนะ!”

จ้าวไห่เหรินโกรธมาก

แต่โกรธไปก็เท่านั้น เพราะสิ่งที่คนอื่นพูดมันสมเหตุสมผลจริง

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าจ้าวหรงเป็นคนอยากเข้าหาเจียงชื่อมากกว่า เพราะใน 20 ปีที่ผ่านมานี้ เจ้าไห่เหรินยังไม่เคยเห็นน้องสาวของเขาหมกมุ่นกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย

เขาจึงเหลือบมองเจียงชื่อผ่านกระจกหลังและพึมพำในใจ ‘ไอ้หมอนี่มันหล่อตรงไหน? เฉยๆ สู้เรายังไม่ได้เลย แล้วยัยบื้อน้องสาวเราไปชอบมันได้ยังไง? ไม่เข้าใจจริงๆ’

ในขณะที่จ้าวไห่เหรินพึมพำกับตัวเองอยู่นั้น เจียงชื่อก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า “คุณไม่ต้องห่วงหรอก ผมแต่งงานแล้ว ภรรยาผมยังตั้งท้องอยู่ที่บ้านแล้วด้วย ผมไม่คิดอะไรกับน้องสาวคุณหรอก”

ไงนะ?