จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1329

บริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อ เจียงชื่อกำลังนั่งจัดการเอกสารด่วนในห้องทำงาน

เหมียวถงผลักประตู วิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ แล้วพูดขึ้น“ประธานเจียง เป็นไปอย่างที่คิดไว้จริงๆ ไอ้หมอต้มตุ๋นหานจื่อเจี้ยนนั่นเกิดปัญหาใหญ่แล้ว！”

เจียงชื่อถามทั้งๆ ที่ไม่เงยหน้า“เขาไปเหยียบตะปูอะไรเข้าล่ะ？”

เหมียวถงพูดด้วยความตื่นเต้น“เขากล้ามากจริงๆ ไม่เพียงหลอกผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างพวกเรา ยังหลอกพี่สาวของผู้นำตระกูลเชียง หนึ่งใน3ตระกูลใหญ่ หลังจากถูกเปิดโปง เกือบเสียแขนทั้งสองข้างไปแล้ว”

โอ้？

เจียงชื่อหยุดเขียนปากกาในมือ ถามขึ้น“ทำไมเกือบล่ะ？”

เหมียวถงพูดพลางยิ้มชอบใจ“เพราะท้ายที่สุดเขาก็บอกความจริงทั้งหมดออกมา แถมตอนนี้ยังมานั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตูบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งเล่อของเรา อ้อนวอนให้คุณไปช่วยกู้หน้าเขา”

“ประธานเจียง ถ้าคุณไม่ไปช่วยเขา วันนี้เขาคงโดนตัดทั้งแขนและขาทั้งสองข้างแน่นอน”

“คุณไม่เห็น เขาคุกเข่าอยู่หน้าประตู น้ำมูกน้ำตาไหล ในที่สุดก็ได้รู้ว่าความน่ากลัวของสังคมคืออะไร”

เจียงชื่อยิ้มยก

แม้เรื่องไม่ใหญ่อย่างที่เขาคาดไว้ ทว่า ผลลัพธ์ถือว่าว่าค่อนข้างดี

เหมียวถงพูด“ประธานเจียง ฉันว่าคุณไม่ต้องสนใจหมอต้มตุ๋นนั่นหรอก ให้เขาคุกเข่าไปเถอะ จากนั้นเรารอดูเขาถูกตัดแขนขาด้วยความสะใจ เหอะ ดูซิต่อไปยังกล้าหลอกใครอีก？”

คนส่วนใหญ่อาจเลือกแบบนี้

ทว่า เจียงชื่อมีความคิดของตัวเอง

เขาพูดเบาๆ แม้“การแก้แค้นรวดเดียวจะมีความสุข แต่ถ้าใช้เรื่องนี้ให้มีประโยชน์กับคนจำนวนมากขึ้น ไม่ดีกว่าเหรอ？”

เหมียวถงถาม“ประธานเจียง คุณมีความคิดที่ต่างออกไปงั้นเหรอ？”

“อืม”

“คืออะไรเหรอคะ？”

“อีกเดี๋ยวเธอก็รู้”

เหมียวถงยู่ๆ ปาก“เหอะ อุบไว้ทุกที ไม่เคยบอกฉันล่วงหน้าว่าจะทำอะไร ลับล่อๆ คุณทำแบบนี้มันน่าโมโหจริงๆ เลย！”

เจียงชื่อยิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดขึ้น“ปล่อยให้เขาคุกเข่าหน้าประตูไปก่อน คนอย่างเขา คุกเข่าบ้างก็ดี ให้เขาสัมผัสถึงความเย็นยะเยือกของโลกใบนี้ สัมผัสถึงความสิ้นหวัง เช่นนี้เขาจะจดจำได้อย่างลึกซึ้ง”

ต้องบอกเลยว่า เจียงชื่อเข้าใจจิตใจมนุษย์เป็นอย่างมาก

ถ้าช่วยหานจื่อเจี้ยนทันที เกรงว่าเขาจะลืมความเจ็บของบาดแผลได้ง่ายๆ จากนั้นก็ยังทำผิดอีก

ต้องให้หานจื่อเจี้ยนสัมผัสถึงความสิ้นหวัง

มีแค่คนที่เคยผ่านความสิ้นหวัง ถึงจะเริ่มต้นใหม่ได้

เป็นเช่นนี้ เจียงชื่อจัดการเอกสารบริษัทต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้หานจื่อเจี้ยนคุกเข่าหน้าประตูบริษัทไป

1ชั่วโมง……

2ชั่วโมง……

3ชั่วโมงผ่านไป ท้ายที่สุดลูกน้องของเจียงลี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป

พวกชายร่างใหญ่ก็ไม่กล้าประมาท หันกลับไปมอง สรุปเห็นเจียงชื่อเดินพร้อมคนจำนวนหนึ่งมาอย่างช้าๆ

พวกเขารีบเข้าไปหา โค้งคำนับด้วยความเคารพ แล้วพูดขึ้น“สวัสดีครับประธานเจียง！”

เจียงชื่อสองมือไขว้หลัง มองหานจื่อเจี้ยนที่ร้องไห้อยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“หานจื่อเจี้ยน คุณใช้ความดีความชอบของผมเพื่อประโยชน์ของตัวเอง หลอกผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วน คนชั่วร้ายอย่างคุณ ตายไปก็ไม่เสียดาย！”

หานจื่อเจี้ยนน้ำตาไหลพราก“ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ”

เจียงชื่อพูดต่อ“เดิมทีผมไม่ควรช่วยคุณ แต่พอคิดดีๆ ลงโทษคุณแล้วยังไงต่อ？พวกผู้หญิงที่ได้รับความทุกข์เหล่านั้นจะทำยังไง？ลงโทษคุณ จะส่งผลดีกับสังคมจริงงั้นเหรอ？”

“ไม่เลย”

“ดังนั้นผมจึงตัดสินใจช่วยคุณสักครั้ง แต่ผมไม่ได้ช่วยคุณฟรีๆ หานจื่อเจี้ยน คุณต้องรับปากผม3เรื่อง ไม่งั้นผมไม่ช่วยคุณเด็ดขาด”

3เรื่อง？

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ต่อให้มีเป็น300เรื่อง หานจื่อเจี้ยนก็ต้องรับไว้

เขาพยักหน้ารัวๆ “ผมจะฟังคุณ”

“อย่ารีบร้อนตกลง คุณฟัง3เรื่องนี้ของผมให้จบก่อน”

“เรื่องแรก ฉันต้องการให้คุณคืนเงินผู้หญิงทั้งหมดที่คุณหลอกไป”

หานจื่อเจี้ยนตกลงทันที ข้อนี้ไม่มากเกินไป ยิ่งกว่านั้น ไม่ต้องคืนเงินส่วนที่เยอะที่สุดอย่างเจียงลี่ เจียงลี่เป็นคนพูดเอง

“เรื่องที่สอง ผมอยากให้คุณรักษาคนไข้ฟรี10คนทุกวัน ภายในหนึ่งปีหลังจากนี้ ถ้าวันนั้นจำนวนไม่ถึง ก็ทบไปวันถัดไป”