จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1402

ทุกการเติบโตของลอร่าถูกแครี่บันทึกไว้ทั้งหมด

แม้รู้ว่าแครี่ชอบถ่ายรูป แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะเป็น‘นางเอก’ในการถ่ายภาพของแครี่

“พี่ใหญ่ พี่……”

ลอร่าไม่รู้ควรพูดอะไร

แครี่พูดขึ้น“ลอร่า ฉันรักเธอ รักเธอมากๆ ในโลกของฉันมีแค่ความมืดมนไม่มีแสงสว่าง ท้องฟ้าของฉันไม่มีดวงอาทิตย์ไม่มีพระจันทร์ มืดสนิท”

“จนกระทั่งวันที่เธอปรากฏตัว เธอเหมือนพระอาทิตย์ ส่องสว่างโลกของฉัน ทำให้หัวใจของฉันอบอุ่น”

“รู้ไหมทำไมตอนเด็กฉันยอมถูกงูพิษกัดเพื่อช่วยเธอ？ฉันรักเธอมากจริงๆ ฉันยอมเสียสละตัวเอง ดีกว่าเห็นเธอได้รับบาดเจ็บแม้ปลายผม”

แครี่ลูบรูปภาพทีละรูป พูดติดๆขัดๆ“แต่ฉันก็รู้ ว่าพวกเราเป็นพี่น้องกัน แม้ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ความรู้สึกแบบนี้ขัดต่อจริยธรรมมนุษย์ ไม่ควรมี ดังนั้นฉันจึงปกปิดมาตลอด ไม่ให้ใครรู้มาก่อน”

“กระทั่งวันหนึ่ง พ่อบุญธรรมรู้ความลับของฉัน เขาโกรธมาก จะฉีกทุกภาพที่ฉันเก็บไว้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

“ฉันไม่อาจอยู่เฉยได้ ความรักที่ฉันมีต่อเธอมันมากกว่าความเคารพที่ฉันมีต่อพ่อบุญธรรม จึงผลักเขาอย่างจัง”

“ที่จริงฉันแค่คิดจะแย่งรูปมา ไม่ได้คิดฆ่าเขาให้ตาย พระเจ้าเล่นตลกกับฉัน แค่ผลักแบบนั้นเขาก็ตายแล้ว”

“ส่วนเรื่องจากนั้นเธอก็รู้หมดแล้ว”

แครี่ปลุกปั่นให้เกิดภาพลวงตา แถมโยนไปให้เจียงชื่อหมด

แต่กระดาษสู้ไฟไม่ได้ ท้ายที่สุดลอร่าก็รู้ความจริง อีกทั้งร่วมมือกับเจียงชื่อทำลายแครี่อย่างหนัก

หลังจากรู้เรื่องราวทั้งหมด ลอร่ายิ่งรู้สึกสิ้นหวัง

เธอคิดว่าได้รู้ความจริงแล้วจะเกลียดแครี่เข้ากระดูกดำ ฆ่าเขาเพื่อแก้แค้นให้พ่อบุญธรรม

แต่ตอนนี้……

แท้จริงแล้ว บาปกรรมทั้งหมด เกิดจากอุบัติเหตุแค่ครั้งเดียว

ขณะที่ลอร่าเอื้อมมือผลักประตูห้องประชุม ทันใดนั้น เกิดเสียงดังฟุบ เข็มเงินแล่นมากลางอากาศ ปักลงบริเวณแผ่นหลังของลอร่า

จากนั้นลอร่ารู้สึกมึนไร้เรี่ยวแรง ไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ล้มลงไปกับพื้น

ความรู้สึกนั้นเหมือนเมาเหล้าอย่างไรอย่างนั้นวิงเวียนศีรษะ ไร้เรี่ยวแรง

แครี่ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากไออย่างรุนแรง พลางเดินไปหาลอร่าที่นอนอยู่บนพื้น

“ลอร่า ฉันรักเธอมาก”

“ฉันไม่อาจเสียเธอไป”

“สิ่งเดียวที่อยากทำในชาตินี้ ก็คือได้เธอมาครอบครอง แม้ได้มาแค่วันเดียว ฉันก็พอใจแล้ว”

“ในเมื่อตอนนี้ไม่ได้ใจของเธอ งั้น……”

“ฉันก็เอาอย่างอื่นแทน นั่นคือตัวของเธอ”