จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 141

บทที่ 141 ปลาใหญ่กินปลาเล็ก

ซุนจวิ้นเฟิงพาเจียงชื่อ ติงเมิ่งเหยนมาที่หน้ารถสีดำคันหนึ่ง

“ทั้งสองคน ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ผมพาไปกินอาหารเที่ยงก่อนละกัน พักผ่อนกันสักหน่อย ตอนบ่ายค่อยไปคุยธุรกิจกัน”

“ค่ะ”

ติงเมิ่งเหยนหิวแล้ว เลยไม่ได้ปฏิเสธ

รถขับพาทั้งสามคนมาถึงภัตตาคารโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของเขตเหยียนไท่---โรงแรมชิ่งหยวน

ทั้งสามคนเดินเข้าภัตตาคารตามๆกัน และนั่งลงที่โต๊ะที่จองไว้แล้ว

ซุนจวิ้นเฟิงหยิบเมนูมาให้ติงเมิ่งเหยนสั่งอาหาร เขาเลี้ยงเอง

ระหว่างทางเขาทำท่าราวกับเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีท่าทีโลมเลียแม้แต่น้อย ทำให้ติงเมิ่งเหยนรู้สึกเหมือนไม่ค่อยรู้จักเขาเลย

‘บางที คงเพราะเมื่อวานโดนเจียงชื่อสั่งสอนไป เลยรู้สึกตัวล่ะมั้ง?’ ติงเมิ่งเหยนคิดในใจ ไม่ได้พูดออกมา

พอสั่งอาหารมาเสร็จ ทั้งสามคนก็เริ่มทานกัน

ระหว่างทาน เห็นพิธีกรในชุดสูทผูกเนคไทเดินขึ้นเวทีกลางภัตตาคาร เขาลองเทสต์ไมค์นิดหน่อย และพูดยิ้มๆว่า “ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน สวัสดีครับ”

ติงเมิ่งเหยนหันไปมองอย่างสนใจ

พบว่าข้างตัวพิธีกรมีโต๊ะตัวหนึ่งซึ่งวางโถแก้วคลุมไว้ด้วยผ้าสีแดง

ไม่รู้ว่าของด้านในเป็นอะไร

พิธีกรพูดว่า “อันดับแรกขอกล่าวขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาร่วมพิธีประมูลในวันนี้ กระผมขอเป็นตัวแทนเจ้าภาพกล่าวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง”

ติงเมิ่งเหยนอึ้ง “งานประมูล?”

ต่อให้เป็นผู้หญิงที่ไม่ได้สนใจอัญมณีอะไรมากมายอย่างติงเมิ่งเหยน หลังจากเห็นสร้อยคอหยก แววตายังมีประกายรอคอยเลย

ผู้หญิงไง ไร้แรงต้านทานต่ออัญมณีอยู่แล้ว

ทั้งหมดนี่ซุนจวิ้นเฟิงเห็นอยู่กับตา เขารู้แต่แรกแล้วที่นี่จะเปิดประมูลสร้อยคอหยก เพื่อเอาใจติงเมิ่งเหยน เลยจงใจจองมาทานข้าวที่นี่

ขอแค่สามารถประมูลสร้อยนี่มาให้ติงเมิ่งเหยนได้ ไม่เชื่อหรอกว่าหล่อนจะยังใจแข็งอยู่ได้

ตีท้ายครัว

แถมยังตีครัวสวยขนาดนี้ ก็ต้องใช้เงินใช้ความคิดมากหน่อยสิ

พิธีกรพูดต่อว่า “เจ้าของเดิมของสร้อยคอหยกเส้นนี้ เป็นชายชราอายุ90ท่านหนึ่ง อาทิตย์ก่อนคนรักของเขาพึ่งจากไป สร้อยคอหยกเส้นนี้เป็นพยานความรักทั้งชีวิตของพวกเขา ผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่รู้เท่าไหร่กับพวกเขา”

“ตอนนี้ คุณปู่ท่านนั้นเอาสร้อยเส้นนี้ออกมาประมูล ไม่เพียงแค่เพื่อเงิน แต่อยากส่งมอบความรักแท้อันนี้ต่อไปด้วย หวังว่าผู้ชายที่ได้ครอบครองสร้อยเส้นนี้ จะมอบมันให้กับผู้หญิงที่รักที่สุด ครองรักกันต่อไป”